[Ο Θεός] προόρισε να μας κάνει παιδιά του
υιοθετώντας μας διά του Ιησού Χριστού,
σύμφωνα με την εύνοια που θέλησε να μας δείξει.
(Εφεσίους 1:5)
Στην οικογένειά μας αποδεχθήκαμε την υιοθεσία εδώ και χρόνια όχι ως μια δεύτερη λύση, αλλά ως μέρος του σχεδίου του Θεού για τον σχηματισμό της οικογένειάς μας! Δεν έχει σημασία αν τα παιδιά που ζουν στο σπίτι μας είναι βιολογικά ή εξ υιοθεσίας, η αγάπη είναι που μας ενώνει σε οικογένεια.
Ο γιος μας που είναι σήμερα 17 ετών, ήρθε στην οικογένειά μας στις 9 Σεπτεμβρίου 2006. Έγινα ο πατέρας του, τη μέρα που πρωτοκοίταξα το προσωπάκι του στη φωτογραφία. Είναι μεγάλη χαρά να ακούω από τα χείλη του τις λέξεις «Μπαμπά, σ' αγαπώ», είναι η έντονη υπενθύμιση της αγάπης του Θεού για μένα.
Ένας από τους πιο μεγάλους φόβους στην ενήλικη ζωή μου ήταν το να γίνω πατέρας, καθώς δεν υπήρχε πατέρας στη δική μου ζωή. Τι παράδειγμα ή τι συμβουλές θα έδινα σ’ ένα παιδί; Όπως αποδείχτηκε, η κοινή αυτή εμπειρία τού να μην έχουμε βιολογικό πατέρα στη ζωή μας (ούτε αυτός ούτε εγώ) δημιούργησε ένα γερό δεσμό ανάμεσα σε μένα και τον γιο μου. Μπορώ να καταλάβω πολλές ερωτήσεις και ανησυχίες του.
Ο Θεός φρόντισε για τις ανάγκες μου και με την αγάπη και την υπομονή σιγά σιγά όλοι οι φόβοι μου εξανεμίστηκαν. Κάθε μέρα προσεύχομαι στον Θεό να με βοηθήσει να είμαι ο καλύτερος πατέρας για τον γιο μου, έτσι ώστε να έχει ό,τι του χρειάζεται για τη ζωή, και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι μαζί του.
ΠΡΟΣΕΥΧΗ. Κύριέ μας, να είσαι με τα παιδιά που ζητάνε ένα σπιτικό και με τις οικογένειες που περιμένουν να αποκτήσουν ένα παιδί. Αμήν.