Χτύπησε το τηλέφωνο και ζήτησαν απ’ το αεροδρόμιο του Ακτίου τον Δεσπότη Πρεβέζης Μελέτιο, Μεγάλη Πέμπτη 28 Απριλίου, μεσημέρι, του έτους 1994. Ήθελαν να τον ενημερώσουν ότι προτίθενται να φέρουν το... άγιο φως και στην Μητρόπολη Πρεβέζης! Ο μακαρίτης ο γέροντας έβαλε τις μουστάκες του στο στόμα (όπως έκανε όταν εκνευριζόταν) και είπε απότομα στον τηλεφωνούντα: Δεν παραγγείλαμε...!! Όταν ο άλλος πήγε να αρθρώσει επεξηγηματικές αντιρρήσεις ο Δεσπότης συνέχισε: Δεν χρειαζόμαστε σας είπα...! "Φτιάχνουν" δικό τους οι παπάδες σε κάθε ενορία...!
Ακούς, παιδάκι μου, μου έλεγε μετά, είπα στον τάδε δεσπότη: Τι ιστορία είναι αυτή με το φως; Γίνονται κατά την επιθυμία των ανθρώπων θαύματα; Κατ’ εντολήν; Και εκείνος ο αθεολόγητος συνομιλητής μου αντείπε: Δεν γίνεται ο καθαγιασμός των Τιμίων Δώρων κατ’ εντολήν; Και νόμιζε ότι μου λέει σοφίες!
Του είπα τότε, συνέχισε ο μακάριος πατέρας μας: Τι είναι αυτά που λες; Δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις τα Μυστήρια από τα θαύματα; Θαύμα είναι η έκπληξη που γεννιέται στον άνθρωπο από την διακοπή του φυσικού νόμου ο οποίος εν πολλοίς είναι αδήριτος και συντριπτικός. Και διακόπτεται αν όταν και εφόσον το θέλει ο Δημιουργός του νόμου. Πράγματα (αν... όταν... εφόσον...) για τα οποία με τίποτε ο Δημιουργός δεν... εκβιάζεται! Στο παρελθόν κάμφθηκε περιέργως στις απαιτητικές παρακλήσεις κάποιων αγίων (προφήτης Ηλίας), αλλά εκτάκτως και άπαξ!!! Όχι... κατ’ έτος!! Και ας μη μιλήσουμε για μας τώρα περί... αγιότητας!!
Μυστήρια είναι αγωγός Χάριτος ex opere operato «εἰς τούς θέλοντας καί ἔχοντας προϋποθέσεις λήψεως τοῦ Δώρου». Τα Μυστήρια ακριβώς επειδή τελούνται από τον Χριστό, δεν προϋποθέτουν άγιο τελετουργό, αλλά απλώς χειροτονημένο από την Εκκλησία. Μακάρι, νάναι και άγιος. Ο αγ. Βασίλειος αφήνει υπόνοια (... καί μή διά τάς ἐμᾶς ἁμαρτίας κωλήσεις τήν Χάριν Σου ἀπό τῶν προκειμένων δώρων...) αλλά η Εκκλησία την "ακούει" χωρίς να την αποδέχεται με πληρότητα επικυρωτική. Για τα θαύματα χρειάζεται αγιοσύνη των ανθρώπων, χάριν της οποίας να τον... "ντρέπεται" ο Χριστός (Κοντάκιο Ρωμανού του Μελωδού: Εἰς τόν Ἠλίαν «... τόν προφήτην ἐρυθριῶν...»)!
Από την άλλη νομίζεις ότι εσύ "τελειοῖς" την Θεία Ευχαριστία; Τα Μυστήρια όλων των αιώνων ετελέσθησαν και ετελειώθησαν από τον Χριστό επί του Σταυρού. Εμείς δανείζουμε «χεῖρας ἐπικλητικάς» και «γλῶσσαν ἱκετεύουσαν τοῦ μεταβαλέσθαι τόν ἄρτον εἰς τόν σφαγέντα Ἀμνόν». «Οὐ σφαττομένου τηνικαῦτα τοῦ ἀμνοῦ, ἀλλά τοῦ ἄρτου μεταβαλλομένου εἰς τόν σφαγέντα Ἀμνόν» (Ν. Καβάσιλας). Δεν "κάνουμε" Μυστήρια, υπηρετούμε τα Μυστήρια ως αγωγοί και γέφυρες της Χάριτος. Το Μυστήριο άλλωστε είναι άκτιστη ενέργεια του Θεού, «μόνῃ τῇ πίστει», αποδεκτή. Mysterium fidei!
Το θαύμα είναι η διακοπή του φυσικού νόμου «τῇ θελήσει τοῦ Χριστοῦ». Διακοπή του φυσικού νόμου γίνεται μόνον όταν Εκείνος το κρίνει χρήσιμο. Μπορείς εσύ να το ζητάς, αλλά Εκείνος να μη συναινεί. Μπορεί να τον ικετεύεις κι Εκείνος «να μην ακούει». Πάντως και να... ακούσει δεν γίνεται ένα θαύμα κατ’ εξακολούθηση, με ημερολογιακή επαναληπτικότητα! [Ομολογούσε, ο μακάριος Πατέρας μας, ότι παλαιότερα νόμιζε και αυτός ότι «κάτι συμβαίνει σ’ αυτή την υπόθεση». Έλεγε όμως, ότι αφ’ όταν βρήκε και διάβασε την ευχή που αναπέμπει ο πατριάρχης στον Πανάγιο Τάφο, κατάλαβε ότι εδώ έχουμε μια... «χρήσιμη υπερβολή», που αυτοεκτίθεται γιατί συναρτάται με θέματα προσκυνητών και άλλα... οικονομικά!! Τελικώς, έλεγε, παντού, ξεκινώντας από την χριστιανική Ευρώπη και την Ανατολή, γινόταν και γίνεται ευλογία φωτός (Lumen Christi) για τον εορτασμό της Αναστάσεως και για τον εορτασμό, κανένα... θαύμα δεν χρειάζεται! «Πίστει μόνῃ» πάντες το πρόσωπο του Χριστού και την Ανάσταση Του αποδέχονται.]
Μακάριε Πατέρα μας, που είσαι να δεις σήμερα θρησκευτικά δράματα οσονούπω κατ’ έτος πολλαπλασιαζόμενα! Θεατρικά μονόπρακτα... άρσης Εσταυρωμένων και Επιταφίων παρά αρχιερέων! Κηρύγματα περί φυλακισθέντων στρατιωτών την Μ. Παρασκευή, με επωδό τον Εθνικό Ύμνο! Παπαδικές γελοιότητες... «αύξησης της χαράς της Αναστάσεως» με γελοίες εξαλλοσύνες! Τιμητικά αγήματα... κατά την έξοδο του Χριστού από τον τάφο! Παπάδες και Δεσποτάδες ψάλλοντας όχι μόνον Χριστός Ανέστη αλλά... τον Εθνικό Ύμνο! Πράγματα που ουδέ επί χούντας συνέβαιναν! Αναστάσιμες... "λειτουργίες", που τελειώνουν, σ’ όλους τους ναούς συγκεκριμένης Μητροπόλεως, κατ’ εντολήν του... αυθέντου και δεσπότου στις 0115 γελοιοποιώντας κάθε θεολογική απαίτηση εορτασμού, και της Αναστάσεως και της Ευχαριστίας! Θρησκευτική παιδική χαρά... που ελλείψει παιδιών καταντάει παιδική χαρά ανόητων ενηλίκων!
Ας σκεφτούμε επιπλέον μέσα σ’ όλα αυτά και τους ταλαίπωρους φαντάρους σε τέτοιες στιγμές...! Σε τι βοηθάει η παρουσία τους; Είναι τιμητική για τον Χριστό ή για τον εκπρόσωπό Του; Μας περνάει άραγε ποτέ απ’ το μυαλό, μήπως οι φαντάροι βράζουν εσωτερικά και βρίζουν, τα καημένα παιδιά, τον Χριστό;
Στην κηδεία του μακαρίτη του Γέροντα μας Μελετίου, όταν αρνηθήκαμε να παραστεί άγημα στρατιωτών στην τελετή (κατά την πρόβλεψη του νόμου για τον τεθνεώτα... στρατηγό-αρχιερέα!! Ἵλεως Κύριε!), μετά το αρχικό γι’ αυτούς σοκ, πάθαμε σε λίγες μέρες κι εμείς πολιτισμικό σοκ, όταν μας ήρθε σεβαστό χρηματικό ποσό, «για τους φτωχούς», στην μνήμη του μακαρίτη του Γέροντα... από το άγημα και τους αξιωματικούς που γλίτωσαν την ταλαιπωρία της παραστάσεως!!
Είναι φανερό ότι οι κληρικοί δεν έχουμε ρεαλιστική εικόνα της πραγματικότητας που ζούμε... Απευθυνόμαστε στο θυμικό και το φαντασιακό το δικό μας... Κοινώς είμαστε στον κόσμο μας!
Ο αρθογράφος της Καθημερινής κ. Παντελής Μπουκάλας σχολιάζει τα παραπάνω και είναι για μας μια ευκαιρία και μια ευλογία! Ναι, ευλογία! Μια "αλογόμυγα" δηλαδή είναι, που μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε από την δαιμονική ραστώνη μας. Μας "τσιμπάει" αφυπνιστικά. Μας ανοίγει αφορμές να αποκτήσουμε ανοιχτό μυαλό!
Και όπως έλεγε ο μακαρίτης Γέροντας μας: Το μυαλό και το αλεξίπτωτο έχουν κάτι κοινό. Είναι χρήσιμα μόνον όταν είναι ανοιχτά. Όταν είναι "κλειστά" πέφτεις τσακίζεσαι ή και σκοτώνεσαι.
Παραθέτουμε στη συνέχεια link άρθρου του κ. Παντελή Μπουκάλα στην Καθημερινή της 15ης Απριλίου 2018 «χρήσιμον πάνυ», ειδικώς σε μας τους ιερείς, μπας και συνειδητοποιήσουμε σιγά-σιγά σε ποιον κόσμο απευθυνόμαστε και πώς και με τι περιεχόμενο να του μιλάμε.
