Η Εκκλησία δεν μεγαλώνει με προσηλυτισμό.
Μεγαλώνει από την έλξη της γοητείας της.
Καλημέρα.
Ευχαριστώ τον φίλο Θανάση Παπαθανασίου και όλους τους καθηγητές σας, που μου έκαναν την τιμή να έχω την χαρά της επικοινωνίας μαζί σας. Για ένα γέρο παπά, όπως εγώ, είναι ανακουφιστική χαρά το να βλέπει «ἰδίοις ὅμασι» τους αυριανούς εργάτες του Αμπελώνα του Χριστού. Ας είμαστε ειλικρινείς. Η κοινωνία μας, η υποτίθεται, χριστιανική, καθόλου δεν υπολήπτεται τον παπά, όμως ας είμαστε, όπως είπα, ειλικρινείς, όχι... αναίτια!! Ακόμα και αυτή την παλαιά στοργική προσφώνηση-παπά=πατερούλη (ο Ρώμης και ο Αλεξανδρείας έχουν ανάλογη) την απαξιώνει απορρίπτοντας το... παπαδαριό!
Γεννήθηκα σε ένα μεγαλούτσικο χωριό της Βόρειας Εύβοιας, που όλοι μικροί-μεγάλοι προσφωνούσαμε τον εφημέριο-παπά, και του μιλούσαμε στον ενικό! Άλλωστε και στον Χριστό στον ενικό μιλάμε. Ήταν έγγαμος αλλά δεν είχε βιολογικά δικά του παιδιά. Από την παρουσία και θέση του στις συνειδήσεις "γεννήθηκαν" τέσσερεις ιερείς και δύο ιερομόναχοι. Δεν είχαμε ιδιαίτερη πνευματικότητα, ούτε καταφεύγαμε σε ένα εξαϋλωμένο κόσμο, που, ας το ομολογήσουμε, υποκαθιστά πολλές φορές ή μάλλον συχνότατα την οδυνηρή πραγματικότητα που φοβόμαστε.