Η Εκκλησία δεν μεγαλώνει με προσηλυτισμό.

Μεγαλώνει από την έλξη της γοητείας της.

Καλημέρα.

Ευχαριστώ τον φίλο Θανάση Παπαθανασίου και όλους τους καθηγητές σας, που μου έκαναν την τιμή να έχω την χαρά της επικοινωνίας μαζί σας. Για ένα γέρο παπά, όπως εγώ, είναι ανακουφιστική χαρά το να βλέπει «ἰδίοις ὅμασι» τους αυριανούς εργάτες του Αμπελώνα του Χριστού. Ας είμαστε ειλικρινείς. Η κοινωνία μας, η υποτίθεται, χριστιανική, καθόλου δεν υπολήπτεται τον παπά, όμως ας είμαστε, όπως είπα, ειλικρινείς, όχι... αναίτια!! Ακόμα και αυτή την παλαιά στοργική προσφώνηση-παπά=πατερούλη (ο Ρώμης και ο Αλεξανδρείας έχουν ανάλογη) την απαξιώνει απορρίπτοντας το... παπαδαριό!

Γεννήθηκα σε ένα μεγαλούτσικο χωριό της Βόρειας Εύβοιας, που όλοι μικροί-μεγάλοι προσφωνούσαμε τον εφημέριο-παπά, και του μιλούσαμε στον ενικό! Άλλωστε και στον Χριστό στον ενικό μιλάμε. Ήταν έγγαμος αλλά δεν είχε βιολογικά δικά του παιδιά. Από την παρουσία και θέση του στις συνειδήσεις "γεννήθηκαν" τέσσερεις ιερείς και δύο ιερομόναχοι. Δεν είχαμε ιδιαίτερη πνευματικότητα, ούτε καταφεύγαμε σε ένα εξαϋλωμένο κόσμο, που, ας το ομολογήσουμε, υποκαθιστά πολλές φορές ή μάλλον συχνότατα την οδυνηρή πραγματικότητα που φοβόμαστε.

Το περασμένο Σάββατο 13-10-2018 ο Πάπας Φραγκίσκος είχε μια μακρά συζήτηση με υποψήφιους ιερείς από τη Λομβαρδία, που τον επισκέφθηκαν.

Είναι γνωστό ότι ο Πάπας προτιμά να μιλά αυθόρμητα και όχι με γραπτό κείμενο. Οι απαντήσεις που έδωσε θεωρώ ότι είναι αυτό που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι πιστοί, γι’ αυτό και τις καταγράφω. 

«Άκαμπτοι, κοσμικοί, κληρικαλιστές, φιλόδοξοι, όποιοι, επίσκοποι ή ιερείς, είναι έτσι σκανδαλίζουν το λαό του Θεού, Και ο σκανδαλισμός των πιστών είναι πολύ άσχημο γεγονός, πάντα και οπουδήποτε».

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Εκκλησία και ο κόσμος σήμερα είναι αυτό της πορνογραφίας.  Μελέτες δείχνουν τις καταστροφικές συνέπειες της πορνογραφίας στο ανθρώπινο άτομο, στο γάμο, στην οικογένεια και στην ηθική ζωή της κοινωνίας γενικότερα.  

Όταν ο επίσκοπος γίνεται... δεσπότης (τι προσφώνηση κι αυτή! Κακιά κληρονομιά της κακίστης Τουρκοκρατίας!!) και αυτό το "φωνάζουμε" στην λειτουργική προσευχή, τότε τα πράγματα είναι βλασφήμως τραγικά.

Μια ματιά και μια θέαση ελεύθερη και συνεπώς χρήσιμη για μας. Ποιους εμάς; Τους χριστιανούς εννοούμε, που ενώ ακούσαμε ως "εντολή": «... ἔστω ὁ λόγος ἡμῶν ναί καί οὐ... τό ναί ναί καί τό οὐ οὐ...» αλληθωρίζουμε πολλάκις προς... το "παραδοσιακόν".

Σωστές επισημάνσεις και ουσιαστικές παρατηρήσεις δεν χάνουν το βάρος τους επειδή τυχόν αυτός που τις λέει δεν είναι χριστιανός, όπως δεν χάνει το κύρος της η Εκκλησία (κατ’ αντιστροφήν) από τους κληρικούς που δεν είναι συνεπείς. Το σωστό παραμένει σωστό και το λάθος είναι λάθος όποιος και αν το λέει.

Το Μυστήριο της Εκκλησίας που συνέστησε με το Αίμα του ο Χριστός "εξαχνώνεται" στις συνειδήσεις των σύγχρονων ανθρώπων, όταν αυτό το Μυστήριο γίνεται κρατικός θεσμός και μέτοχος της εξουσίας. Ο Χριστός δεν είχε καμιά απολύτως σχέση όχι μόνον με τον Πιλάτο, αλλά ούτε με το θρησκευτικό κατεστημένο του Άννα και του Καϊάφα...

Η Εκκλησία δοξάζεται απ’ τα αίματα των παιδιών της μαρτύρων και ντροπιάζεται απ΄ τις συνεργασίες των εκπροσώπων της που... γίνονται αντιβασιλείς και Πρόεδροι...!

Ας αφουγκραστούμε με τα μέσα αυτιά αυτήν την έξωθεν μαρτυρία.

Ὑμεῖς δὲ μὴ κληθῆτε ῥαββί· εἷς γὰρ ὑμῶν ἐστιν ὁ διδάσκαλος, ὁ Χριστός· πάντες δὲ ὑμεῖς ἀδελφοί ἐστε.

Κατηγορηθήκαμε, όχι πάντα άδικα, για εκκοσμίκευση, η οποία συνιστά νοθεία της αυθεντικότητας. Οι του Ιερού Κλήρου όλων των βαθμίδων δεν ζήσαμε τον ασκητικό τρόπο ζωής, καθώς διδάσκει το Ευαγγέλιο, δεν δώσαμε πάντα το καλό παράδειγμα, όχι ευσεβιστικά και υποκριτικά, αλλά σαν ελεύθερη και συνειδητή επιλογή ενός τρόπου ζωής. Δεν θελήσαμε να είμαστε «οι άλλοι», οι μη συσχηματιζόμενοι με τον παρόντα κόσμο. Προκαλέσαμε με την οικονομική μας άνεση, με την προσχώρησή μας στην εκκοσμίκευση, με την απουσία της λιτότητας στις εκδηλώσεις μας και ενίοτε και στην αμφίεσή μας. Με την επιδίωξη της άνεσης ακόμη και στη μοναστική μας ζωή, με τη δυσκολία που δημιουργήσαμε στους απλούς ανθρώπους να μας προσεγγίσουν, κάποτε και με την ποιότητα της φιλανθρωπίας μας. Μιλήσαμε πολλές φορές για τα κανονικά μας δικαιώματα, σπάνια όμως για τις κανονικές μας ευθύνες. Συνερχόμεθα σε Συνόδους, αλλά θεωρούμε ότι οι συνοδικές αποφάσεις σταματούν στα όρια των Μητροπόλεών μας. Αλλά τότε γιατί συνερχόμεθα; 

Ο κόσμος μας είναι άρρωστος.

Δεν αναφέρομαι απλώς στην πανδημία του κορωνοϊού, αλλά στην κατάσταση του πολιτισμού μας, όπως αποκαλύπτεται μέσα απ’ αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο. Σε βιβλικούς όρους, αυτή η πάνδημη ασθένεια είναι ένα σημάδι των καιρών.

«Πώς ξέπεσες από τον ουρανό,

Εωσφόρε, γιέ της αυγής!»

(Ησαΐας 14:12)

«Οι Εβδομήντα επέστρεψαν με χαρά, λέγοντας, "Κύριε, ακόμα και οι δαίμονες υποτάσσονται σ’ εμάς όταν τους προστάζουμε στο όνομα Σου!" Και ο Ιησούς τους είπε, "είδα τον Σατανά να πέφτει σαν κεραυνός από τον ουρανό. Ιδού, σας έχω δώσει την εξουσία να πατάτε πάνω σε φίδια και σκορπιούς, και να κυριαρχείτε πάνω σε όλη τη δύναμη του εχθρού... Παρόλα αυτά να μην χαίρεστε για το γεγονός αυτό, ότι τα πνεύματα υποτάσσονται σ’ εσάς, αλλά να χαίρεστε επειδή τα ονόματά σας είναι γραμμένα στον ουρανό"».

Α. Δεν θέλω, ούτε προτίθεμαι να κρίνω «προ καιρού» ιερέα του Θεού, έστω και πρώην, αφού η Ιερωσύνη δεν είναι ανεξάλειπτη. Για μας τους ορθοδόξους δεν έχει «χαρακτήρα ανεξάλειπτο» (character indelebilis). Δεν θέλω να αξιολογήσω την προσωπική του ποιότητα, αλλά αντιλήψεις, που στην περίπτωση ημών των ιερέων, παρουσιάζονται ως η διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού! Όσα θα γραφούν είναι αγωνία την οποία γεννάει η προοδευτική συνειδητοποίηση ότι η Ιερωσύνη γίνεται σταδιακά... «προσωπικό βίτσιο» με άπειρες εκδοχές περιεχομένου σ’ αυτήν, κατά την έννοια που οι σύγχρονες κοινωνίες αποδέχονται και σέβονται τις, κάθε λογής απόχρωσης και προσανατολισμού, "ιδιαιτερότητες"...!!

Εκλογή -ής, η (εκλέγω) διαλογή, επιλογή [Πλάτωνας Πολιτικά 536α (των αρχόντων)].

(Fr. Montanari: Σύγχρονο λεξικό της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας. Εκδ. Δ. Ν. Παπαδήμα)

Αυτά γράφει το Λεξικό ερμηνεύοντας το νόημα της λέξης "εκλογή" γεγονός που παροτρύνει κάποιον (μάλιστα χριστιανό και δη κληρικό) να ψάξει και να βρει κατά πόσον τέτοιου είδους θέματα αντιμετωπίζονται και λύνονται από την Διοίκηση της Εκκλησίας με ευαισθησία και προσοχή. Αν ο Πλάτων ευαισθητοποιείται περί των αρχόντων, που έχουν συγκεκριμένη χρονικά θητεία, πόσο πιο ευαίσθητοι θα πρέπει να είναι οι αρχιερείς που θα επιλέξουν έναν ισόβιο άρχοντα-ιερέα! Γιατί όπως γράφει ο Πατριάρχης Γεννάδιος Σχολάριος στους μοναχούς του Σινά: «Ὁ ἀρχιερεύς ἱερεύς ἐστίν, πλήν ἄρχων ἱερεύς, ὡς καί αὐτό δηλοῖ τό ὄνομα» (Γενναδίου τοῦ Σχολαρίου, ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ, τομ SV, Paris 1935). Και φυσικά αυτός (ο Πατριάρχης Γεννάδιος), βγαίνοντας από τη Bυζαντινή περίοδο είχε ελεύθερα τα μάτια και την κρίση από τη φόρτιση που απόκτησε το θέμα στην εποχή της Τουρκοκρατίας... (Δεσπότης...).

Είμαστε στην εποχή που αυτός ο λόγος του Χριστού κυριολεκτεί, στα δεδομένα της καθημερινότητας της ανθρώπινης ζωής. Ο Σατανάς σήμερα πλέον συνθλίβει σε "μυλόπετρες" (κάνοντας δηλαδή... σκόνη!) τους χριστιανούς. Στις "μυλόπετρες" των εξωτερικών θεμάτων (η Δημιουργία, η πίστη στο πρόσωπο του Χριστού και η Βασιλεία των Ουρανών, είναι «τα Τρία Κεφάλαια» με τα οποία συνθλίβονται οι σύγχρονοι χριστιανοί!!) αλλά και διά των εσωτερικών σκανδάλων και ακαταστασιών... απολεπτύνονται σε σκόνη οι χριστιανοί. «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι»!

Το ράσο είναι ένα ένδυμα που διαμορφώθηκε σαν κοσμικό ένδυμα στο Βυζάντιο από τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Προέρχεται από το Βυζαντινό Κολόβιο ή Καββάδιο. Η λέξη προέρχεται από το λατινικό rasum, που σημαίνει ένδυμα μή χνουδωτό, το λείο, και τέτοια ενδύματα ήσαν τα μεταξωτά. Πρόκειται ομολογουμένως περί επιβλητικού και θεαματικού ενδύματος, που παραδόξως προτιμήθηκε από τους μοναχούς, παρά το ιδεώδες της ταπεινώσεως τους.

Αυτές τις μέρες συνηθίζεται να συζητιέται το θέμα της Ιερωσύνης (λόγω Σταυροπροσκυνήσεως) και των ιερατικών κλήσεων, λες και ο Χριστός στέλνει σε κάποιους προσωπικές προσκλήσεις! Δυτικές επιρροές ενός συναισθηματικού χριστιανισμού που δεν έχει καμιά θεμελίωση στην Καινή Διαθήκη!

Λόγος 30^ος ..................................

Τίποτε δεν υπάρχει που να ‘ναι ισάξιο της ταπεινοφροσύνης! Αυτή είναι η μητέρα και η ρίζα και η τροφός και η υποδομή και ο σύνδεσμος όλων των καλών. Χωρίς αυτή είμαστε αποτρόπαιοι και μιασμένοι και ακάθαρτοι. Ας υποθέσουμε αν θέλετε, ότι υπάρχει κάποιος που ανασταίνει νεκρούς και γιατρεύει κουτσούς και καθαρίζει λεπρούς, αν όμως είναι γεμάτος με αφροσύνη, υπάρχει τίποτε πιο αποτρόπαιο και ασεβές και βδελυρό από αυτό;

[Ο αρχιεπίσκοπος Παρισίων Μιχαήλ Ωπτί παρομοιάζει τη ζωή του και πώς κατέληξε ιερέας, σαν την πορεία μέσα σε μία βάρκα...]

Υπήρχαν δύο τρόποι να πραγματευτώ το θέμα που μου δόθηκε για τη σημερινή τιμητική εκδήλωση*.

Ένα κείμενο εκπληκτικό όπως πάντα, (για να τον βάζουμε κι αυτόν σε κανένα…πειρασμούλη!!) του αρχιστυντάκτη του περιοδικού ‘’ΣΥΝΑΞΗ’’ Θανάση Παπαθανασίου. Ιδιαίτερα χρήσιμο… πάντοτε και δια πάντας!!  

Περιγράφει το μόνιμο πρόβλημα της ‘’σύγκρισης’’,

Ας μη βιαστούμε όσοι θέλουμε να βάλουμε τον ζωντανό Θεό στα δικά μας γοβάκια. Η παράδοση της Εκκλησίας έχει μιλήσει για μάρτυρες που κέρδισαν τον παράδεισο, για μάρτυρες που τον έχασαν μέσα στον ναρκισσισμό τους, για αποστάτες που βολεύτηκαν με την άρνηση και -προσοχή!- για αποστάτες που τον κέρδισαν με την εξευτελισμένη αγάπη τους. Παραθέτω απόσπασμα από κείμενό μου:

«Παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα!»

Είναι μια προσευχή που απευθύνεται στην Παναγία και ακούγεται στις εκκλησίες το βράδυ της Μ. Παρασκευής. Που σημαίνει ότι οι πιστοί καλούνται να γνωρίζουν την κατάσταση της Εκκλησίας τους, να γνωρίζουν ότι το σώμα της πληγώνεται, και να νοιάζονται γι’ αυτό.  

Με όλο τον σεβασμό προς την ψυχούλα του π. Βησσαρίωνα, του οποίου το σώμα φαίνεται πως θα ταλαιπωρείται εις το διηνεκές, και προς τους μοναχούς της μονής της μετανοίας του, τους οποίους δεν γνωρίζω, θέλω να επισημάνω πως αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας είναι αφ' ενός υπερβολικά, αφ' ετέρου και επικίνδυνα.

Υπάρχουν άραγε χριστιανοί στο Κατάρ; Και πόσοι να είναι άραγε σ’ αυτή τη χώρα της απόλυτης μοναρχίας; Ελάχιστοι, αν βέβαια δεν σφάλλει η εγκυκλοπαίδεια (της Εκδοτικής Αθηνών) που ενημερώνει πως «η ολότητα σχεδόν του γηγενούς πληθυσμού και ένα μεγάλο μέρος των μεταναστών είναι μουσουλμάνοι σουνίτες». Αυτό το ισχνότατο «σχεδόν» αφορά η διένεξη δύο πατριαρχείων, που ερίζουν για την «πνευματική δικαιοδοσία επί του Κατάρ». Το Πατριαρχείο της Αντιοχείας κατήγγειλε την εισπήδηση των Ιεροσολύμων στα δικά του πνευματικά εδάφη και, ενοχλημένο, αποφάσισε να μη συμμετάσχει στη Σύνοδο της Ορθοδοξίας στην Κρήτη. Και «έλεος» να πει εδώ κάποιος μη αξιωματούχος της χριστιανοσύνης, και «Σώσον, Κύριε», θα το ’χει το δίκιο του. Γιατί είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς –και πολύ περισσότερο να συγχωρήσει– μια φιλονικία για το σχεδόν μηδέν. Αν οι ευλογημένοι διαφωνούν για τα τριτεύοντα, πώς θα ομονοήσουν στα μείζονα;

Της Ειρήνης Κουτελάκη

δημοσιεύθηκε στο τεύχος αρ. 1114 του περιοδικού «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (διμηνιαίο καθολικό περιοδικό κοινωνικού και θρησκευτικού προβληματισμού των Ιησουιτών).

ΕΝΘΕΤΑ (λόγια που είπε)

«Ως χριστιανός δεν πιστεύω σε έναν θάνατο χωρίς ανάσταση. Εάν με σκοτώσουν, θα αναστηθώ στο λαό του Ελ Σαλβαδόρ. Η φωνή μου θα εξαφανιστεί, αλλά ο λόγος μου, που είναι [ο λόγος] του Χριστού, θα παραμείνει»

«Ένας επίσκοπος μπορεί να πεθάνει, αλλά η εκκλησία του Θεού, που είναι ο λαός, δεν θα πεθάνει ποτέ».

«Μια Εκκλησία που δεν διώκεται, αλλά στην πραγματικότητα απολαμβάνει τα προνόμια και την υποστήριξη του κόσμου, είναι μια Εκκλησία που θα πρέπει να φοβάται, διότι δεν είναι η αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού»

Ο Αρχιεπίσκοπος του Σιάτλ, Paul D. Etienne, δήλωσε ότι δεν θα ζήσει στο αρχοντικό των 9000 τετραγωνικών ποδιών (836 τ.μ.), που πολλοί από τους προκατόχους του ονόμαζαν σπίτι!

Επειδή με τα καμώματα των ημερών (τα εκ μέρους πρώην ιερέων) προέκυψε αμφιβολία και αντιδικία, δημοσιεύουμε απόσπασμα από κείμενο μελέτης του καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, Αμίλκα Αλιβιζάτου, που ήταν συμμετοχή του σε πρόσκληση, του τότε (1938) Αρχιεπισκόπου του Canterbury δρ Cosmo Lang, σε Επιτροπή Μελέτης του θέματος «Περί Οικονομίας» (Dispensation), εν όψει συνόδου της Αγγλικανικής Εκκλησίας στο Lambeth το 1940.

Ο σοφός καθηγητής την δημοσίευσε τον Δεκέμβριο του 1949 στις εκδόσεις Παπαδημητρίου ΑΣΤΗΡ. Περιλαμβάνει τον ορισμό και την έννοια του θέματος, γενικώς και ειδικώς. Στην Εκκλησιαστική Πράξη, στα Μυστήρια (το απόσπασμα από το κεφ. II, 2 του δευτέρου μέρους) στη Δογματική Διδασκαλία, στη Λατρεία, στη Διοίκηση κ.λ.π..

Όλη η μελέτη έχει πολύ ενδιαφέρον, αλλά το τμήμα του προσδιορισμού του ανεξάλειπτου ή μη, πρωτότυπο και θεολογικά ρηξικέλευθο και θεμελιακό, είναι το εντυπωσιακότερο.

Ας διδαχθούμε διαβάζοντάς το ωφελούμενοι.

Επισυνάπτεται...

Ποιος είναι ο παραδοσιακός τρόπος ποιμαντικής;

Για να απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε τι σημαίνει «εκκλησιαστική παράδοση» και, μετά, να διευκρινίσουμε τι είναι αυτό που αποτελεί την αυθεντία και το εκκλησιαστικό φρόνημα του ποιμένα.

Συνέντευξη του Μισέλ Ωπτί, στις 7-12-2017,

την ημέρα που ορίστηκε Αρχιεπίσκοπος Παρισίων από τον Πάπα Φραγκίσκο.

Ενημερώθηκα για τον απόφαση αρχικώς από ένα τηλεφώνημα που δέχθηκα από τον Αποστολικό Νούντσιο. Γενικώς, όταν χτυπάει το τηλέφωνο και από την άλλη πλευρά της γραμμής είναι η φωνή του Νούντσιου, ξέρεις σίγουρα πως πρόκειται για μπελάδες… Αμέσως σκέφτηκα πως μάλλον θα έχω κάνει κάποια μεγαλειώδη χαζομάρα, δεν ξέρω τί, αλλά μάλλον γι’ αυτό με καλεί ή ίσως θέλει να μου προτείνει κάτι, και δε σας κρύβω πως σκέφτηκα πως μπορεί να πρόκειται και για το Παρίσι, γιατί όντως ήταν και αυτό μέσα στα ενδεχόμενα. Και σκέφτηκα πως αλίμονο, τι κεραμίδα, τι ογκόλιθος είναι αυτός κατακούτελα. Ήταν ένας συνεργάτης μου παρών εκείνη την ώρα και όταν είδε την έκφρασή μου στο τηλέφωνο μού είπε: Τι πάθατε; Μήπως χάσατε κάποιον; Του απήντησα: όχι, όχι, δεν είναι κάτι τέτοιο… Αλλά οπωσδήποτε ήταν ένα σοκ. Έπειτα είπα ας γίνει κατά το ρήμα Σου. Εξάλλου χωρίς αυτή τη διάθεση υπακοής σίγουρα δε θα ήμουν στην παρούσα κατάσταση. Δε θα είχα εγκαταλείψει την πρότερη ζωή μου για να μπω στα χνάρια του Χριστού.

Αδελφέ μου, δεν ξέρω, τί σε οδήγησε στην ανάληψη της ιερωσύνης! Δεν ξέρω ποια ήταν η διαδρομή σου στην Εκκλησία του Χριστού! Δεν ξέρω αν συνάντησες κάποιο πρόσωπο που πορευόταν προς την Βασιλεία του Θεού, πολύ περισσότερο δεν ξέρω αν συνάντησες πρόσωπα-εμπόδια σ’ αυτή την διαδρομή..., δεν σε ξέρω προσωπικά, και δεν θέλω με κανένα τρόπο, να γίνω κριτής σου!

Το φύλλο πορείας σου, αγαπητέ Ματθαίε, είναι ξεκάθαρο. Σου έχει δοθεί από τον ίδιο τον Κύριο: «Σήκωσε το σταυρό σου και ακολούθα Με». Μήπως αυτό σημαίνει πως η επισκοπή που σου ανατίθεται είναι δύσκολη;

Αγαπητοί φίλοι,

Να ένα εξαίσιο στάδιο και μια υπέροχη προοπτική που ανοίγεται μπροστά σας! Ιδού ο Κύριος που σάς καλεί κοντά Του, όπως τους Αποστόλους, που τους επέλεξε ώστε, όπου είναι Εκείνος, να είναι και εκείνοι μαζί Του (Ιω 14, 3).

Ἀποκατάσταση τοῦ… ἀδελφοῦ

Σχόλια γιά μιά καριέρα πού ἔληξε ἀδόξως!

……………………………………………………………………………..

"Οὐαί εἰς ἡμᾶς" (ἐφώναξεν ὁ Πατριάρχης καί μετ᾿ αὐτοῦ συμφώνως οἱ Ἱεράρχαι, ὅτε παρά τινων, ἐπροβλήθη ἀμαθής τις καί ἀνάξιος πρός ἀρχιεράτευσιν) - Οὐαί εἰς ἡμᾶς ἄν καταστήσωμεν τυφλόν ὁδηγόν εἰς τούς πλανωμένους!

Il y a bien de différence entre rire de la religion, et rire de ceux qui la profanent par leurs opinions extravagantes (Pascal, Lettres 11).

Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινά η Πάπισσα Ιωάννα του Ροΐδη, και ελπίζω να είναι κατανοητά τοις πάσι. Και όμως τα επαναλαμβάνω: «Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ ειρωνείας της θρησκείας και της ειρωνείας εκείνων που τη βεβηλώνουν με τις εξωφρενικές απόψεις τους».

Ατυχώς, είναι ορατό και δια «γυμνού οφθαλμού» ότι, παρά τις θριαμβολογίες, η Εκκλησία μας (στην κοινωνική της εικόνα και υπόληψη) είναι πλέον πολύ κουρασμένη και πολύ πίσω από την εποχή της.

Έχοντας διαταχθεί να είναι αλάτι και φως (Ματθ. 5, 13-14), καταλήγει τελικώς να ‘ναι φορμόλη και συντήρηση.

Αγαπητοί αδελφοί,

Αυτοί οι γιοι και αδελφοί μας έλαβαν την κλήση για τον βαθμό του πρεσβυτέρου. Όπως γνωρίζετε, ο Κύριος Ιησούς είναι ο μόνος Αρχιερέας  της Καινής Διαθήκης, αλλά στο Πρόσωπό Του ακόμα και όλοι όσοι ανήκουν στον Άγιο Λαό του Θεού αποτέλεσαν λαό ιερέων.

Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ, η αρχή της επικουρικότητας[1]

και ο κληρικαλισμός

π. Charles Klamut

(29 Οκτωβρίου 2018)

Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματά μου στο κολλέγιο ήταν να διαβάσω το έργο του Αλεξίς ντε Τοκβίλ, Η Δημοκρατία στην Αμερική. Αυτό το αριστούργημα, που γράφτηκε τη δεκαετία του 1830, πραγματεύεται τους λόγους που έκαναν τη «δημοκρατία» να λειτουργήσει εδώ [στην Αμερική], μετά από πολλές ματαιωμένες ή παρ’ ολίγον επιτυχημένες απόπειρες. Το βιβλίο μού δόθηκε ως βιβλιογραφία στο πλαίσιο ενός μαθήματος ανώτερων ανθρωπιστικών σπουδών που είχε ως θέμα τον Καθολικισμό και την αμερικανική κουλτούρα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα είχα την αυτοπεποίθηση να αντεπεξέλθω, εάν ο εμψυχωτικός καθηγητής του μαθήματος δεν με είχε πείσει ότι μπορώ. Περισσότερα γι’ αυτόν παρακάτω.

«Αφήστε τα παιδιά να ‘ρθουν κοντά μου, αν δεν γίνετε σαν αυτά δεν θα μπείτε στη Βασιλεία των Ουρανών». Ο λόγος δεν αφορά τις αρετές (που τα παιδιά δεν πρόλαβαν να έχουν), αλλά τη διάθεση! Την αμεσότητα δηλαδή της ειλικρίνειας και της εμπιστοσύνης προς τον πατέρα τους. Σε τελική ανάλυση την πίστη!

Μια παρέα παιδιών μού έθεσαν γραπτώς τα παρακάτω ερωτήματα. Ασυγχώρητο θα είναι να μην απαντήσουμε, όσο πιο  ικανοποιητικά μπορούμε, όχι τόσο στις ερωτήσεις, όσο στις αγωνίες αναζήτησης που εκφράζουν οι ερωτήσεις αυτές. Ακόμα χειρότερο θα είναι αν σκανδαλίσουμε «ἕνα τῶν μικρῶν τούτων». Γιατί όπως λέει και ο Σαββόπουλος για τα παιδιά: «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα».

Με την ειλικρίνεια της θεολογικής αμεσότητας της διδαχής της Εκκλησίας, προσπαθήσαμε να επισημάνουμε τον Τροφοδότη που «κάνει το Τραπέζι» σ’ όλους, μικρούς και μεγάλους, για το οποίο τραπέζι κάποιος φώναξε: «Ευτυχισμένος όποιος "θα φάει ψωμί" στο τραπέζι της Βασιλείας του Θεού.»

Ας αφουγκραστούμε, λοιπόν, τα ερωτήματα-αγωνίες των παιδιών μας.

Εἶναι 25 Ἀπριλίου 1961 καί γίνεται τό ἐννεαήμερο μνημόσυνο τοῦ Χρυσοστόμου Δασκαλάκη Μητροπολίτη Μεσσηνίας (1945-1961). Κηρύττει κατ’ αὐτό ὁ λόγιος ἀρχιμ. Ἰωήλ Γιαννακόπουλος. Ἀνεβαίνει στόν Ἄμβωνα καί μέ τόν ἱσχνό καί βραδύγλωσσο καί «καικαιδίστικο» τρόπο του λέει:

-Ποῦ θά εἶναι τώρα ὁ Δεσπότης;

-Μπροστά στόν Χριστό.

  -Τί θά πεῖ ὁ Χριστός μόλις τόν δεῖ;

-Καλῶς τόν Χρυσόστομο. Τέλειωσε λοιπόν ἡ ἀρχική φάση τῆς ζωῆς σου καί τώρα πρέπει νά δοῦμε ἄν μπορεῖς νά μπεῖς (ὄχι ἐξ αἰτίας μου ἀλλά ἀπό τήν κατάστασή σου) στήν κυρίως Ζωή ἤ ἄν… ἁπλῶς θά τυραννιέσαι!

-Τί εἶναι αὐτό πού ἔχεις στό κεφάλι σου;

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

Ο Πέτρος βλέπει τον Ιησού να βγαίνει από εκείνη τη φοβερή ανάκριση, το βλέμμα του Πέτρου διασταυρώνεται με το βλέμμα του Ιησού και ο Πέτρος κλαίει. Αυτή η εικόνα έρχεται στην καρδιά μου σήμερα μέσα απ’ τα βλέμματά σας, μέσα απ’ το βλέμμα τόσων ανδρών, γυναικών και παιδιών. Βλέπω το βλέμμα του Ιησού και ζητώ χάρη γι’ αυτά τα δάκρυα. Τη χάρη, που η Εκκλησία την δίνει άφθονη και με την οποία επανορθώνει, για τα παιδιά της που πρόδωσαν την αποστολή τους, που κακοποίησαν αθώους. Και σήμερα σας είμαι ευγνώμων που ήρθατε ως εδώ.

Κληρικαλισμός και Πανδημία

Jim Sabαk

[Και στην άλλη… κοίτη του χριστιανικού ποταμού τα ίδια συμβαίνουν!

Παραθέτουμε τις σκέψεις ενός κληρικού (fr. Jim Sabαk, γενικού αρχιερατικού, κάποιας από τις καθολικές μητροπόλεις της Νέας Υόρκης) νηφάλιες και διευκρινιστικές, χρήσιμες και για εμάς. Είναι προφανές για όλους ότι τώρα που βυθίζεται ο Τιτανικός, δεν είναι η ώρα ‘’να μετρήσουμε τα ασημικά’’, αλλά πρέπει να βάλουμε τους ανθρώπους σε σωσίβιες λέμβους! Ο Χριστός, που είπε ότι θα μας ανταμείψει για το νερό ενός ποτηριού που δώσαμε, το πιστεύουμε και το ευχόμαστε να ανταμείψει πολλαπλάσια τους γιατρούς τους νοσηλευτές, το προσωπικό των νοσοκομείων, γενικά όλους όσους ‘’μοιράζουν σωσίβιες λέμβους’’ αλλά και θεολογικά σωστές και ήρεμες τοποθετήσεις, που φωτίζουν. Σημείωση του enoriako.info]  

Όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε πρωτοσύγκελος, υπάρχουν πολλά λειτουργικά προβλήματα προς επίλυση κατά τη διάρκεια αυτής της δύσκολης περιόδου στην ανθρώπινη ιστορία. Στο επίκεντρο των προβλημάτων αυτών βρίσκεται το ζήτημα της τέλεσης των ιερών Μυστηρίων.

Περί τῆς σοφίας μέ τήν ὁποία πρέπει νά συγχωροῦνται οἱ ἐξομολογούμενοι

Πρέπει αὐτοί πού ἔχουν λάβει ἀπό τόν Θεό τήν ἐξουσία «τοῦ δεσμεῖν και λύειν» νά ἐλέγχουν τήν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας καί τήν διάθεση ἐπιστροφῆς τοῦ ἁμαρτήσαντος καί ἀπό αὐτά νά καταλήγουν στην ἐπιλογή κατάλληλης θεραπείας τῆς ἀρρώστιας. Μήπως συγκαταβαίνοντας στούς πρόθυμους καί ἀπαιτώντας τό τέλειο ἀπό τούς ἀμελεῖς δέν βοηθήσουμε κανένα στήν σωτηρία του.

Ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι ἁπλῆ καί μονοδιάστατη ἀλλά πολυποίκιλη καί πολυειδής καί βλαστάνει πολλές βλαβερές παραφυάδες μέ τίς ὁποῖες ἁπλώνει πολύ τό κακό ἄν δέν ἀποκοπεῖ μέ τήν δύναμη τῆς τέχνης τοῦ πνευματικοῦ.

«Κάθε μέρα είναι η ημέρα της κρίσεως» έλεγε ο "άθεος" Αλμπέρ Καμύ, θεολογώντας πολύ καλύτερα από παπάδες και από δεσποτάδες, αφού επαναλάμβανε με λόγο συγκαιρινό την απόφανση του Χριστού: «περί παντός ἀργοῦ λόγου, λόγον δώσουσι οἱ ἄνθρωποι» (Ματθ. 12, 36). Δηλαδή για κάθε περιττό και ανωφελή λόγο θα τους απαιτηθεί να δώσουν λόγο οι άνθρωποι. Και, φυσικά αυτός ο λόγος υπομνηματισμένος από τον άλλο Του λόγο, ότι θα μας μετρήσει με τον τρόπο που μετράμε και ότι δεν Τον νοιάζει αν κηρύξαμε στο όνομα Του, ή βγάλαμε δαιμόνια με το όνομα Του, αφού τελικά δεν αποφύγαμε τον κίνδυνο και κάναμε το φάρμακο φαρμάκι και φαρμακωθήκαμε γινόμενοι τελικώς εργάτες της ανομίας... εμείς οι ιεροκήρυκες!!!

Μεγάλη Παρασκευή και στην πλατεία μιας πόλης ο Δεσπότης καταριέται τον υπουργό Παιδείας για το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία και τον Σύλλογο των Άθεων, που παραθέτει... «φανερό δείπνο» με κρέατα σε μέρα τέτοιας νηστείας.

Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς;!

Σεβασμιώτατοι Πατέρες

Σχεδόν ταυτόχρονα έφτασαν σε μας, από μέρους Σας σταλμένες, δύο εγκύκλιοι. Η μία αφορούσε την κατ’ έτος συνήθεια ανάγνωσης ενός κειμένου εκ μέρους Σας στην Θ. Λειτουργία της Κυριακής της Σταυροπροσκυνήσεως, που αφορά και παρουσιάζει (;) τις ιερατικές κλήσεις, και μια άλλη που αφορούσε την διαδικασία και τα απαιτούμενα για την "έγκριση" ύπαρξης ιστοσελίδας ή προσωπικού blog των κληρικών! Όλων των κληρικών; Όχι! Μόνον των ιερέων, των διακόνων και των μοναχών!!... Εξαιρέσει των αρχιερατικών...!!!
Κάθε αποδέκτης αυτών των δύο εγγράφων, αφού τα διαβάσει, είναι μοιραίο να κάνει κάποιες σκέψεις.