10 Φεβρουαρίου 2023

Αγίου Χαραλάμπους

«Κάνε κάτι περισσότερο από το να υπάρχεις: ΖΗΣΕ»

Μια πρόταση ζωής που διαρκεί σχεδόν δύο χιλιετίες...

Ό,τι κάνουμε εμείς οι άνθρωποι είναι θνησιγενές. Δηλαδή, γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας. Είναι σαν μια φωτοβολίδα που αφού εντυπωσιάσει σκάει και σβήνεται. Οι άνθρωποι είμαστε χθιζοί και ολιγοήμεροι. Οι ενέργειές μας έχουν μια μικρή ζωή και τα λόγια μας ακόμα μικρότερη. Όλα αυτά, έργα και λόγια, πεθαίνουν μαζί μας. Κάποιων, πιο διάσημων και σοφών, διατηρούνται περισσότερο.

Καινούργια χρονιά από σήμερα!

Τι δηλαδή; Αρχή της μέτρησης ενός νέου διαστήματος μελλοντικού, το οποίο άλλοι θα ολοκληρώσουν (365 ημερονύκτια εικοσιτετράωρα) και άλλοι όχι. Ας μη διστάζουμε να κοιτάμε κατάματα την πραγματικότητα. Μόνον έτσι κρυώνει το μυαλό και κρίνει σωστά. Μια μέρα θα ‘ναι η τελευταία... για τον καθένα μας.

Σήμερα όμως ας μη βαρύνουμε την ατμόσφαιρα, αλλά ας σκεφτούμε το διάστημα που τέλειωσε, τι λάθη και κενά είχε, και αυτό που αρχίζει πώς θα γίνει ουσιαστικά περιεκτικότερο.

Η ζωή μας είναι στα χέρια του Θεού λέμε, και σ’ αυτό καταλήγουμε με δεδομένο την λογική σκέψη ότι Αυτός είναι Δημιουργός-Πατέρας και μεις Δημιουργήματα-παιδιά Του.

 Οι χριστιανοί ισχυρίζονται ότι μας δίνουν μια πραγματική γνώση της πραγματικότητας, την αλήθεια των πραγμάτων. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος ακόμη και από φυσική περιέργεια, μπροστά σε κάτι τέτοιο, θα οδηγηθεί να ψάξει την απάντηση!

Για πάρα πολλούς ανθρώπους η Εκκλησία είναι ένας θεσμός πολύ χρήσιμος… Κάνει τους ανθρώπους καλούς (τι θα πει αυτό άραγε;) και έτσι δεν χρειαζόμαστε την… αστυνομία. Γι’ αυτούς, δηλαδή, η χρησιμότητα της Εκκλησίας έχει κοινωνικό αποτέλεσμα…

Για άλλους πάλι είναι επίσης χρήσιμη αλλά για… πιο σοβαρό λόγο! Η Εκκλησία λένε είναι μια παρηγοριά στις θλίψεις… Είναι απαραίτητη όταν κανείς υποφέρει, καταφεύγει σ αυτή και  μαθαίνει την υπομονή που χρειάζεται (πώς άραγε;).

Για κάποιους τέλος είναι πολύ χρήσιμη… γιατί καλμάρει τον φόβο του θανάτου! Ο θάνατος είναι το χειρότερο απ’ όλα, η Εκκλησία λοιπόν καλμάρει αυτόν τον ανεξέλεγκτο φόβο αφού… εξασφαλίζει εισιτήριο για μεταθανάτια ταξίδια… πρώτης θέσεως!!

Αγίου Φανουρίου, Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

Η φανουρόπιτα πρέπει να είναι έκφραση της υπάρχουσας εσωτερικής τοποθέτησης και διάθεσης. Δεν πρέπει απλώς να είναι μια καλή συνήθεια που την επαναλαμβάνουμε κατ’ έτος, την παραλάβαμε τυχόν από τους προηγούμενους δικούς μας, τη μητέρα μας, το σπίτι μας, θα την πούμε και στα παιδιά μας, θα τους μάθουμε και πώς να φτιάχνουν τη φανουρόπιτα, και θα εξαντλείται όλο το θέμα εκεί.

Θεώρησα σκόπιμο να κλείσω αυτή τη σειρά διδαχών με κάποιες σκέψεις για τη Μεταμόρφωση.

Ανάληψη 2022

Τι είναι αυτή η μυστηριώδης γιορτή της Αναλήψεως; Μια γιορτή "προκλητική" για την λογική του κόσμου και τους «νόμους της φύσης», αφού η λέξη "ανάληψη" "αντιστέκεται" στη διαρκή κάθοδο και πτώση, καθώς είναι μια λέξη που ακυρώνει τους νόμους της βαρύτητας και της πτώσης· μια λέξη που ακυρώνει τα συναισθήματα της λύπης που φέρνει ο αποχωρισμός από ένα αγαπημένο πρόσωπο. Γιατί, δεν πρέπει να το ξεχνάμε, πως η Ανάληψη είναι μια γιορτή στην οποία γιορτάζουμε ένα χωρισμό. Και παρόλα αυτά η διάθεση όλων μας είναι χαρούμενη και αισιόδοξη· μια ατέλειωτη άνοδος προς τον Αναστημένο Χριστό.

«Σας συμφέρει να φύγω εγώ» (Ιω. 16, 7)

Τέλειωσαν αυτές οι σαράντα μυστηριώδεις ημέρες, κατά τις οποίες ο Ιησούς, παρών και ταυτόχρονα απρόσιτος, προετοίμασε τους μαθητές Του για τον καιρό που θα πρέπει να πιστεύουν χωρίς να βλέπουν. Ουσιαστικά, η Ανάσταση ήταν ήδη ένα άλμα στη ζωή κοντά στον Θεό, και η Ανάληψη το μόνο που κάνει είναι ν᾿ αποκαλύψει μια ήδη υπάρχουσα πραγματικότητα. Όταν οι μαθητές είδαν ξεκάθαρα ότι ο Ιησούς είχε περάσει μέσα απ᾿ τον θάνατο, δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι κατάλαβαν πως η νέα ζωή που Του δινόταν στο εξής, δεν ήταν πλέον η ίδια με τη ζωή προ του Πάθους. Τώρα θα πρέπει να δεχτούν να περιμένουν την επιστροφή του Χριστού. Πόσες παραβολές μάς μιλούν για τον Κύριο που, ενόσω απουσιάζει, εμπιστεύεται το σπίτι στους εργάτες του!

Ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του, και πριν φύγει επιστρέφοντας στο Σπίτι του Πατέρα μας, έστειλε τους αποστόλους και όλους τους Χριστιανούς «να βγουν σ’ ολόκληρο τον κόσμο και να διακηρύξουν τα καλά νέα». Έτσι παραδόθηκε η χριστιανική πίστη από πρόσωπο σε πρόσωπο, από γενιά σε γενιά.

Ανάληψη

Μια ερώτηση γεννιέται στην συνείδηση των χριστιανών από την Ανάληψη του Χριστού:

Γιατί μας άφησε και έφυγε;

Δεν ήταν καλύτερο και ευκολότερο για τον Χριστό να μείνει και να ξεπεράσει κάθε αντίρρηση, στα δεδομένα αυτού του κόσμου; Να επεξηγήσει ο ίδιος και να αποσαφηνίσει όλα αυτά που τώρα είναι... εκκρεμούντα και αντιλεγόμενα; Μια τέτοια όμως προοπτική και πιθανότητα την είχε ήδη απορρίψει στον Θωμά. Αλλά και πριν, την Ανάστασή Του, την είχε κάνει θέμα εμπιστοσύνης και αυτοπαράδοσης, και όχι κατοχυρωμένο copyright για τον ίδιο! Εμφανιζόταν... ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ και έκανε... τον κηπουρό και περνούσε για... φάντασμα και δεν ήθελε με τίποτα να είναι η Ανάστασή Του αποδεδειγμένο και λυμένο θεώρημα, υποχρεωτικό για όλους! Σε όσους... δίσταζαν στην παρουσία Του, δεν καταλογίζει απιστία! Αντιθέτως τους έκανε αποστόλους του μηνύματός Του, σε εμάς που δεν Τον γνωρίσαμε... βλεφάροις, αλλά προσπαθούμε... καρδίας πόθῳ να Τον εμπιστευόμαστε. Δεν ήθελε (και δεν θέλει) μια εξωτερική υπακοή, αλλά μία εσωτερική αλλαγή, η οποία για να επιτελεστεί χρειάζεται την πρόθεσή μας να παραδώσουμε την ζωή μας, στο θέλημα του Θεού.

Απάντηση στο ερώτημά μας, γιατί έφυγε, δίνει ο ίδιος ο Ιησούς: Γιατί πρέπει να πάει στον Πατέρα. Όπως λέει στους Αποστόλους στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο... Πηγαίνει να ετοιμάσει τόπο για μας! Και έρχεται η απορία, τι υπάρχει λοιπόν για προετοιμασία; Ο Θεός έφτιαξε τον ουρανό και την γη για μας, δεν είναι όλα προετοιμασμένα; Μάλλον όχι!

Αγαπητοί Ενορίτες.

Δεύτερος πλέον μήνας της καινούργιας χρονιάς! Και ξεκίνησε με την Γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού στις 2 Φεβρουαρίου. Είναι πολύ μεγάλη Γιορτή.

Αγαπητοί αδελφοί

Ο Φλεβάρης είναι συνδεδεμένος με την Γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού. Η γιορτή αυτή τον χαρακτηρίζει και είναι η αρχή του.

Ο Φλεβάρης είναι συνδεδεμένος με την Γιορτή της Υπαπαντής του Χριστού.

Η γιορτή η σημερινή της Υπαπαντής του Χριστού, όταν κανείς την δει λιγάκι αναλυτικά, μας φέρνει ενώπιους στο δυσκολότερο θέμα της πνευματικής ζωής, που είναι το θέμα της προσευχής.

Διδασκαλία του Πάπα Φραγκίσκου στη γιορτή της Υπαπαντής. Απευθύνεται στο κύριο σώμα της, στους ιερείς και στα αφιερωμένα πρόσωπα στη διακονία του Χριστού. Ιερείς, μοναχοί (άνδρες και γυναίκες) και αφιερωμένα πρόσωπα σε ιεραποστολική ή κοινωνική εργασία είναι οι κύριοι αποδέκτες της, χωρίς αυτό να αποκλείει τους υπόλοιπους χριστιανούς, καθώς επεξηγεί διεξοδικά μια κακοποιημένη και δύσκολη αρετή, αυτή της υπομονής. Φυσικά μια τέτοια αρετή, με την οποία κάποιος γίνεται κάτοχος της ψυχής του, μας αφορά όλους. π. Θ.Μ.