Αγαπητοί ενορίτες

Σχεδόν κοντεύει να φύγει κι αυτό το καλοκαίρι και μπήκαμε ήδη στην νηστεία του δεκαπενταύγουστου. Συνήθειες και γνωστά πράγματα. Αλλά, πόσο δικά μας;

Οι περισσότεροι Χριστιανοί όχι μόνον δεν νηστεύουν αλλά και κυριολεκτικά εμπαίζουν το θέμα της νηστείας.

Αγνοια και αδιαφορία οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση αποξένωσης από την Εκκλησία. Και έτσι έγινε και η Εκκλησία ένας θεσμός κάλυψης θρησκευτικών ανα­γκών και ένας χώρος λατρείας του Θεού, με την θεολογία την ειδωλολατρική όμως, της ικανοποιήσεως των απαιτήσεων και θελημάτων του!

Για τους Χριστιανούς μας πλέον δεν υπάρχει στην ζωή τους το Μυστήριο της Εκκλησίας που εκφράζεται και σαρκώνεται σε κάποια ενορία μαζί με τους αδελφούς τους. Για τους πολλούς, στην Εκκλησία πάμε (και εννοούν τον ναό) για τα προσωπι­κά μας θρησκευτικά συναισθήματα, παντελώς αδιάφοροι για τους άλλους Χριστια­νούς που πολλές φορές δεν γνωρίζουμε καν. Πάμε να προσευχηθούμε και όταν το λέμε εννοούμε να ζητήσουμε! Να παρακαλέσουμε σαν τρομαγμένοι δούλοι για υ­γεία, άνεση, χρήματα, έλλειψη προβλημάτων. Για όλα αυτά μας φαίνεται πως αρκεί το κερί μας και η ολιγόωρη παραμονή στον ναό. Όλα αυτά όμως είναι λανθασμένα.

Θεμελιώδης και απαραίτητη βάση είναι να ξεκαθαρίσουμε ότι Χριστιανός γί­νεται κανείς με απόφαση του. Δεν γεννιέται. Όταν το αποφασίσουμε θα πρέπει να βρούμε μια Ενορία στην οποία οι Χριστιανοί να πορεύονται σε μια συνειδητοποίηση αυτής της σχέσεως. Πάντα βέβαια θα υπάρχουν "διαβαθμίσεις" και "ηλικίες" σ' αυ­τήν την πορεία. Αξία και σημασία έχει η κοινότητα στην οποία θα ενταχθούμε να λειτουργεί και να διακονεί αυτήν την προσπάθεια. Δηλαδή να παραλαμβάνει (ο πα­πάς και οι ενορίτες) τον νέο Χριστιανό και να τον βοηθούν να γνωρίσει τον Χριστό ως πατέρα του (και όχι ως αφεντικό του) και να αρχίσει να αγωνίζεται να βαθύνει την σχέση αυτή της γνωριμίας με τον Χριστό. Να αρχίσει να παραδίνεται στην θεραπευ­τική αγωγή της Εκκλησίας που στόχο και σκοπό της έχει να ελευθερώσει τον άν­θρωπο από εγωιστικές αυταπάτες και αγκυλώσεις που τον κλειδώνουν στο "κλουβί" του.

Δεν συναντάμε κανέναν αν δεν βγούμε από το ""κλουβί" της βόλεψής μας! Πο­λύ περισσότερο δεν θα συναντήσουμε τον Χριστό. Για να βγούμε πρέπει να αρχίσου­με έναν αγώνα ενάντια στις διαθέσεις της στιγμής και στις επιθυμίες μας!

Να, εδώ μπαίνει το θέμα της νηστείας.

Η νηστεία δεν είναι απαίτηση του Θεού, είναι ανάγκη του ανθρώπου. Το θέλη­μα του Θεού είναι θεραπευτική αγωγή για τον άνθρωπο. Τον θεραπεύει σιγά-σιγά από την εγωιστική του "αυτοπεριφρούρηση". Το να πω στον εαυτό μου όχι, όταν όλη η κοινότητα των Χριστιανών στην οποία ανήκω νηστεύει και λέει όχι, αυτό με συνδέ­ει και με κάνει μέλος της κοινότητας και αποτελεί τον φυσικό μου ρεαλιστικό (ό­χι θεωρητικό) σύνδεσμο μαζί της. Αν εγώ δεν νηστεύω αποκόπτομαι εγώ από την κοινότητα. Ελεύθερος φυσικά και αυτονόητα είμαι! Αλλά εξίσου αυτονόη-τα..."ασθενής"!

Η νηστεία είναι ο δυναμισμός της άρνησης και της ελευθερίας από την άμεση και καταπιεστική απαίτηση για ικανοποίηση μου. Είναι προσπάθεια συνειδητοποίη­σης να δεχθώ και την τροφή (στοιχείο θεμελιακό για την αυτοσύστασή μου) ως από τα "χέρια" του Θεού ερχόμενη και όχι "ως καύσιμο υλικό για την αυτοδυναμία της μηχανής μου".

Η νηστεία έχει ψυχολογικές και σωματικές παραμέτρους. Μας μαθαίνει υπο­μονή, ταπείνωση, υποχωρητικότητα. Μας μαθαίνει να σταυρώνουμε δηλαδή τον ε­αυτό μας και όχι τους άλλους. Η νηστεία είναι χρήσιμη περισσότερο από ποτέ. Στο παρελθόν η θυσία και η παραίτηση ήταν διδάγματα και επιδιώξεις της κοινωνίας. Σήμερα ο θεός-εαυτός τα κάνει όλα θυσία μόνο σ' αυτόν! Σήμερα λοιπόν είναι όχι απλώς χρήσιμη αλλά η μόνη δυνατή να μας στηρίξει στην προσπάθεια να συναντή­σουμε τον όποιον άλλον. Με τον άλλον συναντιόμαστε από αγάπη.

Η αγάπη προϋποθέτει την παραίτηση από το εγώ. Η δυνατότητα του ανθρώ­που να αγαπήσει τον συνάνθρωπο του εξαρτάται από την ικανότητα του να κατα­στείλει τα πάθη του. Για να μπορέσει ο άνθρωπος να πει ναι στις ανάγκες των άλ­λων θα πρέπει να έχει την δυνατότητα να λέει όχι στις δικές του επιθυμίες. Ο άν­θρωπος που ασχολείται αποκλειστικά με τον εαυτό του και την ικανοποίηση των δι­κών του επιθυμιών στερείται της δυνατότητας να αισθανθεί αγάπη για τον συνάν­θρωπο του με αποτέλεσμα να μη μπορεί να ενωθεί με τον Θεό.

Ιδιαίτερα τα παιδιά μας που τα μεγαλώσαμε έτσι που να μη μπορούν για κα­νένα λόγο να αναβάλλουν την ικανοποίηση των επιθυμιών τους, προετοιμάζοντας τα μ' αυτόν τον τρόπο για τον αναπότρεπτο χαμό τους, αυτά έχουν ακόμα μεγαλύ­τερη ανάγκη της νηστείας, που θα βάλει χαλινάρι στην αρχική φάση της ζωής τους και με την λιτή δίαιτα θα συγκρατήσει τις ανυπότακτες ορέξεις τους με ένα όχι πολύ οδυνηρό τρόπο.

Νήστεψε και η Παναγία πολλές φορές στην ζωή της με την διάθεση ουσιαστι­κής ελευθερίας. Όχι για να καταξιωθεί από την νηστεία (δεν είναι λόγος και θέμα αυτοκαταξίωσης η νηστεία, όπως στους φαρισαίους) αλλά γιατί αισθανόταν τον λό­γο του Χριστού "όταν φύγει ο αγαπημένος τότε θα κάνουν οι φίλοι Του θυσίες αυτοπαραίτησης".

Ας ξεκινήσουμε και μεις. Η νηστεία είναι φάρμακο. Χρειάζεται να το χρησιμο­ποιήσουμε σωστά. Στην απαιτούμενη ποσότητα κατά την ιδιοσυγκρασία μας και τις συνθήκες της ζωής. Συνεννοούμενοι με τον πνευματικό της ενορίας που ανήκουμε. Αφορά εμάς, όχι τον Χριστό. Ας το ξεκαθαρίσουμε οριστικά και μονίμως και ας αρχί­σουμε επικαλούμενοι τις πρεσβείες της Παναγίας Αχράντου και Θεοτόκου Μαρίας.

Η Παναγία ας γίνει βοηθός και παράκληση (παρηγοριά) μας.

Με αγάπη και ευχές

ο Εφημέριος σας

π. Θεοδόσιος