Σχετικά Αναγνώσματα: Γένεση 28, 10-17· Ψαλμός 84, 1-6· Α’ Επιστολή Πέτρου 2, 1-5, 9-10· Ματθ. 21, 12-16

 Σχεδόν ξεχασμένη εν μέσω της πανδημίας, η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού στην ανθρώπινη ιστορία συνεχίζεται και αυξάνεται. Το 1945 περίπου 20 εκατομμύρια μετακινήθηκαν. Το 2015 ήταν 60 εκατομμύρια· σήμερα υπερβαίνει τα 75 εκατομμύρια. Οι κραυγές απελπισίας προέρχονται από τους φτωχότερους και πιο απελπισμένους.

Στη ζωή τού κάθε ανθρώπου τού δίνεται η δυνατότητα εμπειρίας και πρόσβασης σε τρία φώτα! Φυσικά συζητάμε για τον κανόνα και το γενικώς ισχύον, χωρίς να αγνοούμε τις εξαιρέσεις (τυφλοί – διανοητικά ανεπαρκείς) οι οποίες εξαιρέσεις δεν αναιρούν ευτυχώς τον γενικό κανόνα.

Δημοσιεύουμε την εισαγωγή ενός σπουδαίου βιβλίου του μεγάλου Σκωτσέζου συγγραφέα και κληρικού George MacDonald (1824-1905) για ένα προϊδεασμό του τρόπου και του βάθους της σκέψεώς του. Τα θαύματα «κινδυνεύουν» και από λάθος ανάγνωση και από εσφαλμένη αξιολόγησή τους. Πρωτευόντως από τους χριστιανούς!!

Αδελφοί και αδελφές

Αυτή η Κυριακή, τρίτη του έτους, είναι αφιερωμένη στον Λόγο του Θεού, όπως το αποφάσισε ο Πάπας Φραγκίσκος. Ο Ιησούς Χριστός —γράφει—, μέσα από την Αγία Γραφή κρούει την θύρα μας.

Πωλ Ρικαίρ

Μετάφραση: ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ

Στο Κατά Ματθαίον 16, 25 διαβάζουμε «Γιατί οποίος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, οποίος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του θα τη βρει¹» . Εάν επιθυμούμε να καταλάβουμε αυτό το εδάφιο, είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι η περικοπή στην οποία ανήκει είναι τοποθετημένη και στα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια ευθύς αμέσως μετά την ομολογία του Πέτρου. Στην ερώτηση του Ιησού: «Εσείς ποιος λέτε πως είμαι;», ο Σίμωνας Πέτρος απάντη¬σε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». Είναι ο ίδιος Πέτρος ο όποιος αμέσως μετά σκανδαλίστηκε από την αναγγελία του Ιησού για το επικείμενο μαρτύριό του και το πάθος του. «Θεός φυλάξοι, Κύριε!» ανακράζει ο Πέτρος, «Να μη σου συμβεί αυτό», μια απόκριση που έχει σαν αποτέλεσμα την απροσδόκητη, σχεδόν βίαιη απάντηση του Ιησού: «Φύγε από μπροστά μου σατανά! εσύ μού γίνεσαι εμπόδιο, γιατί δεν σκέφτεσαι όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι». Το γεγονός ότι αυτές οι δύο περικοπές είναι τοποθετημένες σε συνέχεια η μία της άλλης δεν είναι, τυχαίο αλλά ηθελημένο από τους τρεις συνοπτικούς ευαγγελιστές, διότι αυτή η αλληλουχία υποδηλώνει πως το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για να ακολουθήσουμε τον Ιησού δεν είναι ανεξάρτητο από το ερώτημα περί της ταυτότητάς του. Ο Πέτρος αναζητεί έναν Χριστό ένδοξο και δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Πάσχων Δούλος, ότι οφείλει να είναι ο Πάσχων Δούλος, όπως υμνήθηκε από τον Δευτεροησαΐα.

Είναι επιφώνημα, προτροπή, διδασκαλία, ανάμεσα στους σημερινούς νεαρούς και όχι μόνον. Είναι μια έκκληση να ζήσει κανείς τη ζωή του στο «μέγιστο βαθμό», ακόμα και να συμπεριλάβει συμπεριφορά, που φέρει εγγενώς ,κίνδυνο! Δηλαδή, πρόκειται για μια προτροπή προς απερίσκεπτη συμπεριφορά...

Απόσπασμα από το κείμενο του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, «Τρεις σημειώσεις για το ειδύλλιο πανδημίας και πανδαιμόνιου», στην πρόσφατη "Σύναξη" (τ. 156): 

Οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να περάσουν από την αντίληψη μιας αφηρημένης θεότητας στον Ζώντα Χριστό. Αυτό δεν με εκπλήσσει. Η αφηρημένη θεότητα δεν κάνει και δεν απαιτεί τίποτα. Είναι εκεί αν τη θελήσεις, όπως ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη.

The Guardian

Ο Πίτερ Χίτσενς είναι συντηρητικός αρθρογράφος στη βρετανική εφημερίδα Mail on Sunday. Ο Τέρι Ιγκλετον είναι καθηγητής Αγγλικής Λογοτεχνίας και ακραιφνής αριστερός. Τα τελευταία βιβλία και των δυο τους, όμως, καταφέρονται εναντίον ενός κοινού εχθρού: του μηδενισμού. Πρόκειται για το The Rage Against God (Η οργή εναντίον του Θεού) του Χίτσενς και το On Evil (Περί κακού) του Ιγκλετον.

«...βλασφημίαν, ἀσυγχώρητον βλασφημίαν

ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»

Για τους Χριστιανούς η ιστορία προχωρά ως εκτύλιξη μιας ανα­μέτρησης: κάθε λεπτό -ασταμάτητα- η Ανάσταση αναμετράται με τη θανατίλα του παλιού κόσμου. Υπάρχουν, ωστόσο, και στιγμές με μια ένταση ξεχωριστή, με μια κρισιμότητα αποκα­λυπτική: Είναι οι στιγμές στις οποίες εγείρεται με ορμή ένα αντι-ευαγγέλιο και ο άνθρωπος καλείται να διακρίνει μεταξύ αυτού του αντι-ευαγγελίου και του ευαγγελίου του Χριστού και να ξεκαθαρίσει με ποιο συντάσσεται, ποιο αποτάσσεται.

Αυτές τις μέρες, ξανά και ξανά, εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί φέρνουν στο προσκήνιο το ”Ευαγγέλιο του Ιούδα″. Ίσως το Πάσχα που πλησιάζει σπρώχνει τους ανθρώπους σε μιά αγωνία αναζήτησης νοήματος που τον υπόλοιπο καιρό την έχουν να κοιμάται σε κάποια γωνιά της ψυχής τους. Είναι απαραίτητη λοιπόν η αποσαφήνιση πολλών πραγμάτων που μας είναι άγνωστα, προκειμένου να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.

 Όταν είσαι 17-18 χρονών και κουβαλάς μνήμες αιώνων και έχεις ακού­σει «τα άπειρα» για μια πόλη σύμβολο, τότε η επίσκεψη σ’ αυτήν μοιά­ζει με όνειρο που συνεχίζεται και όταν ξυπνάς!

- Τι είναι αυτό που ζήτησε;

Αυτή την απορία εξέφρασε προς την προϊσταμένη της κλινικής του ο Δρ.W.M, νεαρός πολυτάλαντος γιατρός στο μεγάλο νοσοκομείο του Εδιμβούργου, ζητώντας να ικανοποιήσει την περιέργειά του, από την πρωτοφανή αντίδραση του ετοιμοθάνατου τραυματία που περιέθαλπε!

Ρωτούσε για το βιβλίο, γιατί τον γιατρό τον ένοιαζαν τα βιβλία! Είχε διαβάσει πολλά. Χρήσιμα και άχρηστα. Με περιεχόμενο αλλά και "σκουπίδια". Παλιά διάβαζε και την Βίβλο! Τόσο ανόητος ήμουν, έλεγε αυτοσαρκαζόμενος όταν συζητούσε τέτοια θέματα στο νοσοκομείο με συναδέλφους. Όμως είχε πάψει να κάνει κάτι τέτοιο από φοιτητής...! Απ´ όταν ένα βράδυ, σε ένα ξέφρενο μεθύσι με συναδέλφους φοιτητές, και έχοντας ξεμείνει από χρήματα, πούλησε σε ενεχυροδανειστήριο την Βίβλο που του είχε δώσει η μάνα του, όταν έφυγε για τις σπουδές.

Είναι αλήθεια ότι είχε ταραχτεί τότε ακόμα και μέσα στο μεθύσι του! Η Βίβλος είχε την αφιέρωση σ´ αυτόν της μάνας του με το όνομα της! Τόσος πρόστυχος είχε καταντήσει; Δεν είχε ιερό και όσιο; Όλα τα ισοπέδωνε;

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

(Αλ. Καμύ)

Σκέψεις με αφορμή την "σημερινή" ημέρα.

Κείτονταν έρημη η Ιερουσαλήμ,

κι απ' τη φωτιά κατεστραμμένη

Και οὑκ ἧν τόπος τῶ κτήνει παρελθεῖν

Κει πέρα υπήρχαν εχθροί, που όμως δεν την κατάστρεψαν

Κι ακόμα κατάσκοποι και συμφεροντολόγοι μέσα εκεί

Οταν ο Νεεμίας αυτός και οι άντρες του,

έβαλαν τα χέρια τους να ξαναχτίσουν τα τείχη.

Και έτσι εχτίσανε, καθώς να χτίζουν οι άντρες πρέπει

Με το σπαθί στο 'να χέρι και στο άλλο το μυστρί.

T.S. Eliot

Τέταρτο Χορικό

"Δέκα χορικά απ' το Βράχο"

(Έρανος Αγάπης 2015) 

Όταν μας ζητούν χρήματα, αισθανόμαστε δύσφορα! 

Πάντοτε μεν..., πολύ περισσότερο δε στην τωρινή συγκυρία, τα χρήματα δίνουν την αυταπάτη της εξασφάλισης. Ο Χριστός όμως στο Ευαγγέλιο ζητάει οι δικοί Του να μη νομίζουν εξασφάλιση και να μη δεσμεύονται σε δεσμά λατρείας με τον θεό-χρήμα (Μαμμωνάς), αλλά να λατρεύουν μόνο Εκείνον, και συμβουλεύει τους χριστιανούς να προσφέρουν, βεβαιώνοντάς τους, ότι είναι μεγαλύτερη χαρά να δίνεις παρά να παίρνεις (Πραξ. 20, 35).

Αγαπητέ κ. ............

Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη να μου απευθύνετε κάποια ερωτήματα ζητώντας την τοποθέτησή μου σ’ αυτά. Δεν ξέρω πόσο θα σας ικανοποιήσω, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι θα προσπαθήσω οι απαντήσεις μου να είναι «ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ».

Κατ’ αρχάς το θέμα των κατ’ όνομα χριστιανών δεν είναι υπόθεση μόνον των ορθοδόξων. Μπορεί κάλλιστα, αν ο επίσκοπος τον Σάρδεων στην Αποκάλυψη να έχει απλώς και μόνον όνομα ότι ζει ενώ είναι νεκρός, μπορεί λέω και κάθε προτεστάντης να είναι κάτι τέτοιο! Διαφωνείτε; Προσέξτε δεν αντιδικώ, προστατεύων τα δικά μου, απλώς θέτω το θέμα στην βάση του, που είναι πρόβλημα κάθε "πιστεύοντος" όπως και αν δέχεται την πίστη από δογματικής ορθότητος.

Ο δικός μας Παπαδιαμάντης έχει στους ήρωες του και πρόσωπα ποιότητος θεολογικής και περιπτώσεις θρησκευτικού ριτουαλισμού καθώς και αδιάφορους. Το ίδιο και ο Σάμερσετ Μωμ περιγράφει μια γκάμα ποικίλης ποιότητας προτεσταντών. Ας αφήσουμε την Αμερική...!!

Νομίζω και πιστεύω, ότι ο αρχικός ορισμός τον οποίο κι εσείς αμφισβητείτε, ενώ είναι διαδικασιακά σωστός (νηπιοβαπτισμός - άγνοια πίστης - θεσμική κοινωνική σχέση) δεν αποτελεί αποκλειστικότητα κάποιας δογματικής ομάδας, αλλά κίνδυνο κάθε πιστεύοντος, όπως ήδη προείπα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το Πνεύμα του Θεού και στις επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως έχει να πει την ίδια καταληκτήρια προτροπή: Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τό πνεῦμα λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις. Δεν κινδυνεύει μόνον ο επίσκοπος τον Σάρδεων και της Λαοδικείας... Ο Απόστολος Παύλος στεντορείως επισημαίνει: ὁ δοκῶν ἐστάναι, βλεπέτω μή πέση...

Ας έρθουμε στις ερωτήσεις.

Σκέφτεται κανείς με αφόρητη οδύνη αλλά και απόλυτη κατανόηση όλους τους αρρώστους με καρκίνο, αυτοάνοσα ή AIDS ή κάτι άλλο απίθανο, που εκφράζουν την αγανάκτηση τους: Γιατί; Γιατί εγώ;; Η αναζήτηση της αιτίας μιας αρρώστιας... αυτή η αίσθηση αδικίας… συνθλίβει ψυχές και τυραννάει φυλλοκάρδια!

Το νεαρό κορίτσι που είχε δύο όλες κι όλες σεξουαλικές επαφές με ένα αγόρι-έκπληξη, που γνώρισε σε φιλικό πάρτι και που, στην πανεπιστημιακή αιμοδοσία που μετείχε εξ υστέρων, έμαθε ότι είναι οροθετική στα 23 της χρόνια!!

Ο γιατρός που στα 36 του μετά από λαμπρές σπουδές και το πέρας της νευροχειρουργικής εξειδίκευσης διαγιγνώσκεται με καρκίνο πνευμόνων και ξέρει ότι σε λιγότερο από δύο χρόνια θα τελειώσει η ζωή του (P. Kalanithi: Όταν η ανάσα γίνεται αέρας, Εκδ. Πατάκης).

Οι άνθρωποι με τα, ποικίλων συμπτωμάτων, αυτοάνοσα, που κάνουν την ζωή τους... «ὅλως ἄλλη» και τους κάνουν εξαρτημένους, θιγμένους, θλιμμένους, θυμωμένους...!!

Πολλές φορές βέβαια η αρρώστια οδηγεί τον άνθρωπο στα ουσιώδη· τον διαμορφώνει, όμως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο και σπάνιο. Συνήθως τον εξαντλεί, σίγουρα ψυχικά και οπωσδήποτε σωματικά και τον θυμώνει, αυτό το "γιατί", που τυραννάει καθένα μας.

Anima sana in corpore sano φωνάζουμε εμείς οι σημερινοί άνθρωποι με το όραμα του αθλητικού ιδεώδους και την εμπορική του εξαργύρωση (ASICS τα αρχικά!) για να έρθει ο μακαρίτης ο καθηγητής Στίβεν Χόκινγκ να μας διαψεύσει διαβάζοντας μας, σωστά και ολόκληρο, το απόφθεγμα: Μακάρι-είθε να υπάρχει, ψυχή υγιής σε σώμα υγιές!! Εμείς όμως, παρότι χριστιανοί, κραυγάζουμε: Πάνω από όλα η υγεία...!

Το 1605 ένας παπάς αιχμαλωτίστηκε και πουλήθηκε σκλάβος σε ένα ψαρά στην Τύνιδα. Είμαστε στην εποχή για την οποία ακόμα η εκκλησία προσεύχεται «...Ὑπέρ τῶν ἐν θαλάσσῃ  καλῶς πλεόντων...». Δηλαδή για αυτούς που ταξιδεύουν στη θάλασσα με καλούς σκοπούς, και όχι για πειρατεία!

«Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο

γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα,

και έτσι, ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις:

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Χτυπάει για σένα»!

«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ό, τι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει: Μα πού είναι ο Θεός; Πού είναι; Πού είναι τέλος πάντων ο Θεός;

Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:

- Πού είναι; Να ‘τος! Μπροστά σου είναι κρεμασμένος εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».

Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα», σελ 26,

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006

Ο Θεός έχει παντού τους δικούς Του!

Έτσι και ο George Mc Donald (1824-1905) Σκωτσέζος ποιητής συγγραφέας και παπάς, "έδειχνε" το αληθινό πρόσωπο του Χριστού με τα γραφόμενα και τα κηρύγματά του (Άρρητα Κηρύγματα – Unspoken Sermons, που θα εκδόσει ο ΙΩΝΑΣ).

Τυπικά ήταν κογκρεγκασιοναλιστής με καλβινικές επιρροές (το θρησκευτικό του background) ουσιαστικά ήταν ορθόδοξος πιο ορθόδοξος από κάμποσους που αυτό (το να είσαι ορθόδοξος) το θεωρούν ιστορικό ή... επαγγελματικό προσόν!!

Ας τον αφουγκραστούμε.

......................................................................................................................

Α.

- Κοίταξε να δεις Άη Γιάννη μου! Πες στον Χριστό, με τα τόσα που κάναμε, αν δεν βρέξει, θα ρεζιλευτούμε και Αυτός και Εσύ και εγώ...

Αυτά έλεγε φωναχτά ο παπά-Αποστόλης, σε ένα προσφυγοχώρι της Βόρειας Εύβοιας, όταν η λιτανεία της ανομβρίας επέστρεφε ανηφορίζοντας στο χωριό. Τα έλεγε περπατώντας δίπλα από την τεράστια εικόνα του Προδρόμου, που είχαν φέρει οι παππούδες τους από τη Μικρασία. Του τα έλεγε ίσως, γιατί ούτε αυτός ο ίδιος ο παπάς δεν είχε καταλάβει τι διάβασε στις ευχές της ανομβρίας, που είχαν πει πριν λίγο! Του τα έλεγε όμως με την βεβαιότητα της καταστάσεως, που γράφει στο ημερολόγιο του για το πρόσωπο του παπά-Αποστόλη ο μακαρίτης Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος όταν ο παπάς πέθανε: «Πέθανε ο παπά Αποστόλης, είναι προφανές από πολλά "σημεία" ότι επρόκειτο για άγιο άνθρωπο και ιερέα».

Ακριβώς το απόγευμα, την περασμένη Πέμπτη, 27 Ιουνίου, χτύπησε η πόρτα, άνοιξα και ήταν δύο κυρίες. Σοκαρίστηκαν από την εμφάνισή μου (είμαι παπάς και φαίνεται...) αλλά απτόητες (και φορώντας το υπηρεσιακό τους χαμόγελο... «Διακονίας στον αγρό»!) μου προσέφεραν την Πρόσκληση 2019 «Η αγάπη δεν χάνεται».

Είχαν να περάσουν από πολλές πόρτες κατ’ εντολήν της «Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρείας Σκοπιά» και δεν μπορούσαν να μείνουν για συζήτηση, έτσι τουλάχιστον είπαν ή προφασίστηκαν. Σκέφτηκα τότε και εγώ να γράψω τις σκέψεις που μου ξανάρθαν στην επιφάνεια του μυαλού μου, από την κατά το παρελθόν ασχολία μου με την... Εταιρεία Σκοπιά, εξ΄ αιτίας ενός φίλου που είχε τότε (1979) γίνει χιλιαστής και είχε φύγει στη Σουηδία προκειμένου να μη υπηρετήσει στον στρατό.

Όταν δύο αδέρφια μαλώσουν μεταξύ τους και σταματήσουν να επικοινωνούν και να μιλιούνται, έπαψαν να είναι αδέρφια; Φυσικά όχι.

Η συμπεριφορά και η έλλειψη σχέσης μπορεί να αναιρέσει αυτό που δημιουργήθηκε από τον κοινό Πατέρα; Φυσικά όχι.

Ε λοιπόν, το Ευαγγέλιο που βρήκατε κρεμασμένο στην πόρτα του σπιτιού σας αυτές τις μέρες, το κρέμασαν αδέρφια μας με τα οποία... δεν μιλιόμαστε! Το Ευαγγέλιο βεβαίως είναι ένα, και είναι του Θεού (κοινού Πατέρα μας) δεν "ανήκει" παρά μόνο στην Εκκλησία. Γι’ αυτό αφού προσπεράσετε τα περιτυλίγματα που έχει κρατήστε το βιβλίο που είναι η Καινή Διαθήκη. Πρέπει να ομολογήσομε με ειλικρίνεια μετανοίας ότι εμείς οι ορθόδοξοι δεν είμαστε δα και "φανατικοί"(!) μελετητές του Ευαγγελίου! Μπορεί κάποιοι από μας, να σκύβουν κάτω από το Ευαγγέλιο, όταν ο παπάς στην Εκκλησία διαβάζει κάποια περικοπή, όμως δυστυχώς καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε το Ευαγγέλιο να μπει στο μυαλό μας, και να φωτίζει τις κρίσεις και τις αξιολογήσεις μας.

“Όποιος ψάχνει για την αλήθεια, ψάχνει χωρίς να το καταλαβαίνει, για Σένα που είσαι η μόνη αλήθεια, που αξίζει να μάθει κανείς”. Αυτά έγραφε το 1921 ο μεγάλος και ιδιότυπος συγγραφέας Τζοβάνι Παπίνι, όταν έπαψε να είναι αθεϊστής και άρχισε να γνωρίζει τον Χριστό που μέχρι τότε ύβριζε (… ακατονόμαστα…!!) και να γίνεται Χριστιανός ουσιαστικά!

π. Βασίλειος Βολουδάκης

''Ο πατήρ Μάρκος Μανώλης και η δημοσιογραφία ως έργον Θεού''

ΟΡΘΟΔ. ΤΥΠΟΣ αριθμ. φυλ. 1855/26.11.10

''Ήσαν και αγιορείτες Πατέρες, που κατά καιρούς διεμήνυαν με προσκυνητάς τη γνώμη τους για τον π. Μάρκο με αφορμή τις θέσεις του «Ο.Τ», χωρίς να έχουν την πνευματική ορατότητα που είχε εκείνος. Ακόμη και ο π. Παΐσιος, του είχε διαμηνύσει κάποτε ότι «θα πάει στην κόλαση χωρίς να το καταλάβει», αλλά ο π. Παΐσιος, παρά την αναμφισβήτητη αγιότητα του –την οποία ευλαβούμαι με ευγνωμοσύνη– είχε τότε κάνει λάθος, όπως έχει κάνει λάθος και στα όσα έγραψε για το χάραγμα του αντιχρίστου και από την αναπαραγωγή του λάθους αυτού, ταλαιπωρείται μέχρι σήμερα το Ορθόδοξο πλήρωμα''.

Αυτά για....αντιστοίχηση........!!!!

« Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε

πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

“ Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες

και δεν θα ‘χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ’ αυτό»

EP.: Ποιο πιστεύετε πως είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα της Eκκλησίας;

AΠ.: Ο εαυτός της. Δεν ξέρει πώς να αιτιολογήσει την ύπαρξή της σε ένα κόσμο που αλλοτριώνεται συνεχώς απομακρυσμένος από κάποια ιδεώδη στερεότυπα, όπως π.χ. θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια.

EP.: Mιλάτε, δηλαδή, για κρίση ταυτότητας;

AΠ.: Aκριβώς. Eδώ, πρόκειται για αιφνίδια συνειδητοποίηση μιας εξέλιξης που άρχισε πριν αρκετούς αιώνες. Συγκεκριμένα: H Kαινή Διαθήκη μιλά για Eκκλησία-Σώμα Xριστού ή για τοπικές Eκκλησίες: Pώμης, Kορίνθου, Eφέσου κ.λπ. Σήμερα όμως έχουμε εντελώς άλλη κατάσταση: Έχουμε Eκκλησία Eλλάδος, Pωσίας, Σερβίας κ.λπ. Aν δηλώσω ότι ανήκω π.χ. στην «Eκκλησία του Xριστού», θα νομίσουν πως πρόκειται για ένα καινούριο θρησκευτικό σύλλογο που ιδρύθηκε πριν λίγα χρόνια στην Aθήνα.

Τρία ἤ δύο μέ­ρη;

• Συ­νή­θω ς δι­α­κρί­νου­με τὸ χρό­νο σὲ τρία μέ­ρη: Στὸ πα­ρελ­θόν, στὸ πα­ρὸν καὶ στὸ μέλ­λον. Ἡ τρι­με­ρὴς αὐ­τὴ δι­ά­κρι­σις δὲν φαί­νε­ται νὰ ἔ­χη ἀν­τι­κει­με­νι­κὴ ὑ­πό­στα­σι. Ἂν θε­λή­σου­με νὰ προσ­δι­ο­ρί­σου­με τὸ πα­ρόν, θὰ δι­α­πι­στώ­σου­με, ὅ­τι δὲν ἀ­πο­τε­λεῖ τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό μιὰ δι­α­χω­ρι­στι­κὴ το­μὴ ἀ­νά­με­σα στὸ πα­ρελ­θὸν καὶ στὸ μέλ­λον. Πρῶ­τος τό τό­νι­σε αὐ­τὸ ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης: «Τό μεν πα­ρελ­θὸν γέ­γο­νε, τὰ δὲ τοῦ μέλ­λον­τος μέλ­λει γε­νέ­σθαι · τό δὲ νῦν οὐ μέ­ρος».

«Ο Μοναδικός, του οποίου έχουμε ανάγκη»

Από πού προέρχεται αυτός ο μεγάλος πόθος που κατοικεί στον άνθρωπο, να γνωρίσει τον Θεό;

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΣΤΗΣ (ΧΧ) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΕΚΤΟΥ

Κολωνία – Marienfeld Σάββατο, 20 Αυγούστου 2005

Αγαπητοί νεαροί φίλοι, Στην περιήγησή μας με τους μυστηριώδεις Μάγους από την Ανατολή, φτάσαμε στη στιγμή την οποία ο Ευαγγελιστής Ματθαίος περιγράφει στο Ευαγγέλιο του με τις παρακάτω λέξεις: «Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι (πάνω από το οποίο το άστρο είχε σταθεί), είδαν το παιδί με την Μαρία την μητέρα του, και έπεσαν στη γη και το προσκύνησαν» (Ματθαίος 2, 11). Εξωτερικά, το ταξίδι τους είχε φτάσει στο τέλος του. Είχαν επιτύχει τον σκοπό τους.

Αλλά σε αυτό το σημείο ένα νέο ταξίδι ξεκίνησε γι’ αυτούς, ένα ενδόμυχο προσκυνηματικό ταξίδι που άλλαξε ολόκληρη την ζωή τους. Η νοητή εικόνα τους για τον νεογέννητο Βασιλιά που προσδοκούσαν να βρουν πρέπει να ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που συνάντησαν. Είχαν σταματήσει στην Ιερουσαλήμ ειδικά για να αναζητήσουν ειδήσεις, από τον Βασιλιά που ζούσε εκεί, σχετικές με τον επαγγελμένο Βασιλιά που είχε γεννηθεί. Γνώριζαν ότι ο κόσμος βρισκόταν σε αναστάτωση, και γι’ αυτό οι καρδιές τους ήταν ταραγμένες.

1.Με την ευκαιρία της 22ης Παγκόσμιας Ημέρας του Ασθενούς της οποίας το θέμα φέτος είναι  Πίστη και αγάπη, απευθύνομαι στους αρρώστους και σε όλους εκείνους που τους συμπαραστέκονται και τους φροντίζουν. Η Εκκλησία αναγνωρίζει στο πρόσωπό σας, αγαπητοί ασθενείς, μια ειδική παρουσία του πάσχοντος Χριστού. Και να πώς : πλάι στον πόνο μας, ή καλύτερα, μέσα στον πόνο μας, υπάρχει ο πόνος του Ιησού που σηκώνει μαζί μας το φορτίο αυτού του πόνου και μας αποκαλύπτει το νόημά του. Όταν ο Υιός του Θεού ανέβηκε στον σταυρό, κατάργησε τη μοναξιά του πόνου και φώτισε το σκοτάδι του. Έτσι βρισκόμαστε μπροστά στο μυστήριο της αγάπης του Θεού για μας, που μας δίνει ελπίδα και θάρρος : ελπίδα, γιατί μέσα στο σχέδιο της αγάπης του Θεού, η νύχτα της οδύνης οδηγεί επίσης στο αναστάσιμο φως ·  και θάρρος, ώστε ν’ αντιμετωπίζουμε κάθε αντιξοότητα  συντροφευμένοι από αυτόν, ενωμένοι μαζί του.

«Σταυρώθηκα με τον Χριστό. Δεν ζω πλέον εγώ αλλά είναι ο Χριστός που ζει μέσα μου» (Γαλ. 2, 19). Σε αυτά τα λόγια, ο Απόστολος Παύλος εκφράζει δυναμικά το μυστήριο της χριστιανικής ζωής, η οποία μπορεί να συνοψιστεί στην πασχαλινή δυναμική του θανάτου και της ανάστασης που λαμβάνεται και αρχίζει στο βάπτισμα.

Νομίζω πως η διαφορά μεταξύ Χριστιανών και μη Χριστιανών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: την ελπίδα.  Όχι την ελπίδα γενικά, αλλά συγκεκριμένα τη χριστιανική ελπίδα. Η ελπίδα αυτή διαφέρει ριζικά από την κοσμική αισιοδοξία, η οποία στην ουσία είναι η πεποίθηση ότι η ιστορία πορεύεται αιτιοκρατικά προς θετική έκβαση. Αντίθετα, η χριστιανική ελπίδα δεν γεννιέται από εγκόσμιους παράγοντες. Πηγάζει από τη δράση του ζωντανού Θεού μέσα στον κόσμο και την ιστορία, μια δράση η οποία γεννά το εντελώς καινούργιο και μπολιάζει τον κόσμο με αυτό, το οποίο ο κόσμος από μόνος του δεν μπορεί να γεννήσει. Η ανάσταση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να παραχθεί από τον κόσμο. Πρέπει να χαριστεί από τον Θεό. Και γι’ αυτό η χριστιανική ελπίδα μπορεί να ανθεί ακόμη κι όταν κάθε εγκόσμια αισιοδοξία καταρρέει, ακριβώς διότι αυτή η ελπίδα εισβάλλει στον κόσμο ως δώρο απ’ έξω.

… μένει απολιθωμένη στη γραφειοκρατική δομή και στη δίψα κυριάρχησης επί της κοινωνίας. Μια αγκυλωμένη θεσμική εκκλησία ουδέποτε παίρνει την πρωτοβουλία να παραιτηθεί από προνόμιά της, τα οποία αντιστρατεύονται το Ευαγγέλιο και την αποστολή της.

...Μια αδιαβροχοποίηση της θρησκείας από τον παλμό της ζωής, να πώς φαίνεται να λειτούργησε το μάθημα των θρησκευτικών. Η εκκλησία εμφανίστηκε ως το Super Market μεταφυσικής τεκμηρίωσης της κυρίαρχης ιδεολογίας του συστήματος. Πρέπει να εργάζεται έξω από το σπίτι (το βασίλειό της) η γυναίκα; Tι σχέση έχει η σύγχρονη εργασία με την εργασία του μικρού Iησού κοντά στον Ιωσήφ; Eπιβάλλεται η ελεημοσύνη, γιατί όμως αγνοείται η κοινωνική δικαιοσύνη; H θεία ευχαριστία είναι καθήκον μας, τι έχει να κάνει όμως με τη ζωή μας;...

Η πρόσφατη αναστάτωση απ” αφορμής του εγγράφου του Υπουργείου Παιδείας (10 Ιουλίου 2008) περί δυνατότητας απαλλαγής από το μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει πανηγυρικά να χαιρετιστεί, νομίζω, ως μια εξαιρετική ευκαιρία: Ως πρώτης τάξεως αφορμή για να συνειδητοποιήσει κανείς πόσο πηχτή είναι η ιλύς στην οποία καλείται να κωπηλατήσει η συζήτηση του ζητήματος!

....Όλα είχαν τον χρόνο τους, κι εγώ είχα λάβει μια νέα ζωή. Ξέρω πως έχω την τιμή να είμαι γυναίκα ενός μάρτυρα. Δεν υπάρχει ελπίδα ή κουράγιο ή μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον.

...

......................................................................................................................

Η δράση του ενοχικού συμπλέγματος γίνεται αντιληπτή στον παρατηρητή της συμπεριφοράς κάποιου ανθρώπου σε πρώτη φάση από την λειτουργία της προβολής. Το σύμπλεγμα προβάλλεται. Η προσωπική ενοχή προβάλλεται-αποτυπώνεται πάνω σε κάποιο εξωτερικό αντικείμενο συγγενές με το ενοχικό θέμα. Έτσι παραδείγματος χάρη η απωθημένη προσωπική ενοχή προβάλλεται στο πρόσωπο και στο έργο του Ιούδα.

Πώς μπορείς να μιλήσεις για κάτι πολύτιμο, που ωστόσο διαφεύγει πια της προσοχής κι ο κόσμος το προσπερνάει ποδοπατώντας το;

Έχουμε μπει σε «περίοδο γιορτών». Αλήθεια, τι βλέπουμε σ’ αυτό που λέμε «γιορτές»;

«Δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη»¹

Το ανά χείρας βιβλίο του Ντέιβιντ Μπέντλεϋ Χαρτ (γενν. 1965), Αμερικανού ορθόδοξου θεολόγου, αποτελεί αντίδραση στο ρεύμα των νέων αθεϊστών.

Μόλις ακούσαμε το απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου που βρίσκεται αμέσως πριν από την αφήγηση του Πάθους του Χριστού. Πριν εκδηλώσει την αγάπη Του για εμάς στο Σταυρό, ο Ιησούς μοιράζεται τις τελευταίες Του ευχές.

Κατ’ αυτή την τελευταία Κυριακή του λειτουργικού έτους τελούμε την πανήγυρη του Χριστού Βασιλιά του σύμπαντος. Προστάτη της Νεολαίας.

Το έμβλημα αυτού του Βασιλιά είναι το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος. Από Αυτόν δημιουργήθηκαν όλα και Αυτόν έχουν προορισμό τα πάντα.

(β’ Κοντάκιο Ἀποτομῆς Κεφαλῆς Προδρόμου)

Επίμετρο από τον Θεόδωρο Ζιάκα στο βιβλίο του C. S. Lewis «Το μεγάλο Διαζύγιο», δηλαδή σχόλια στον εκούσιο και αυτοπροαίρετο χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ είναι η Αισθητική. Επειδή η αισθητική είναι ξένη και εχθρική προς την πίστη, είναι αναίρεση της πίστης. Μια όμορφη λειτουργία είναι παράστα­ση. Μια όμορφη εικόνα είναι ζωγραφιά. Ένα όμορφο τροπάριο είναι τραγούδι. Δεν υπάρχουν όμορφες θρησκείες.

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ

Χρήστου Γιανναρά: Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας,

Παρουσίαση του βιβλίου από τον Πατέρα Ευάγγελο Γκανά, Εφημέριο Αγ. Μελετίου Σεπολίων

Πάπας Φραγκίσκος

Για μια Εκκλησία φτωχή και των φτωχών

μετάφρ. Θεόδωρος Κοντίδης

Πόλις, 2014

Στὸ ἑλ­λη­νι­κὸ τρα­γού­δι ἡ ἀ­να­φο­ρὰ σὲ θρη­σκευ­τι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κὰ θέ­μα­τα, ἐμ­πνε­ό­με­να ἀ­πὸ τὴ χρι­στι­α­νι­κὴ πα­ρά­δο­ση, εἶ­ναι σχε­δὸν ἀ­νύ­παρ­κτη [...]. Ἂν θε­λή­σου­με, ἐν τού­τοις, ν' ἀ­νι­χνεύ­σου­με τὶς ὅ­ποι­ες σκόρ­πι­ες, ἀλ­λὰ ἐ­ξέ­χου­σες, πα­ρεκ­βά­σεις ἀ­πὸ τὸν κα­νό­να αὐ­τὸ τῆς σι­ω­πῆς θὰ πρέ­πει δί­χως ἄλ­λο νὰ ἀ­να­φερ­θοῦ­με σὲ δυ­ὸ κύ­ρι­ες τά­σεις τῆς με­τα­πο­λε­μι­κῆς στι­χουρ­γι­κῆς. Στὴν πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση ἐ­πι­λέ­γον­ται λέ­ξεις-κλει­διά, φόρ­μες τῆς λει­τουρ­γι­κῆς πα­ρά­δο­σης, οἰ­κεῖ­ες ἐμ­πει­ρί­ες τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς, ἰ­δι­αί­τε­ρα τῆς λα­ϊ­κῆς θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας, ἐν­σω­μα­τω­μέ­νες ὅ­μως σ' ἕ­να ἐν­τε­λῶς και­νού­ριο πε­ρι­ε­χό­με­νο. Τυ­πι­κὴ πε­ρί­πτω­ση αὐ­τῆς τῆς προ­ο­πτι­κῆς εἶ­ναι τὰ τρα­γού­δια τοῦ Νί­κου Γκά­τσου σὲ μου­σι­κὴ τοῦ Μά­νου Χατ­ζι­δά­κι.

Ένα παράθεμα, κάπως εκτενές, το οποίο δεν προέρχεται από τον Ζιράρ,  θα μας βάλει στο θέμα:

«Επιτρέψτε μου… να επαναλάβω πως ο Θεός, ενώ πάντα υπήρξε ένα πρόβλημα, τώρα είναι το πρόβλημα…

Υπάρχουν γνώσεις η επιστήμες που τις ονομάζουμε θετικές: Διεκδικούν τη θετικότητα, δηλαδή τη σιγουριά, το χαρακτήρα της αναμφισβήτητης βεβαιότητας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να τις επαληθεύσει με την παρατήρηση, το πείραμα ή τον μαθηματικό λογισμό. Αναφέρονται στην πραγματικότητα του κόσμου που μας περιβάλλει, είναι γνώσεις ή επιστήμες της φυσικής πραγματικότη­τας.

Αν διερωτηθούμε, πως άρχισαν οι άνθρωποι να μιλάνε για το Θεό, πως μπήκε στη ζωή τους αυτό το πρόβλημα, θα διαπιστώσουμε μάλλον τρεις βασικές αφετηρίες, τις σπουδαιότερες:

Στη συνείδηση των περισσοτέρων ανυρωπων σήμερα η λέξη πίστη έχει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: Σημαίνει την ανεξέταστη αποδοχή άρχων και αξιωμά­των, τη συγκατάθεση σε μια θεωρία ή διδαχή που παραμένει αναπόδεικτη.

Σέβομαι τους φίλους μου (και τους μη φίλους) που έχουν απορρίψει το επίμοχθο άθλημα της μεταφυσικής αναζήτησης και προτιμά­νε τη δογματική πίστη στο «μεγαλειώδες και ανιδιοτελές Τίποτα». Όμως δεν μπορώ να συ­γκρατήσω την έκπληξη μου, κυρίως ως δάσκαλος, όταν οι ίδιοι θέλουν ταυτόχρονα να εμφα­νίζονται και μαχητικοί υπερασπιστές της Λογικής και μάλιστα της αρχαιοελληνικής!

Η εξάπλωση του Ισλάμ στον σημερινό κόσμο είναι έκπληξη, μαζί και αίνιγμα. Έκπληξη, για τη δυναμική της εξάπλωσης, την ταχύτητα και τις γεωγραφικές της διαστάσεις, την ικμάδα που εμφανίζει αυτή η θρησκεία στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού ριζικά αντιμεταφυσικού.

Πάνω από μισό αιώνα, μετά από τη δέσμευση που είχαν υπογράψει μια ομάδα επισκόπων, μελών της Β΄ Βατικανής Συνόδου, να ζήσουν με απλό τρόπο ζωής κοντά στον λαό τους, τώρα μια νέα ομάδα συμμετεχόντων στη Σύνοδο Επισκόπων για τον Αμαζόνιο (6-27 Οκτ 2019) υπέγραψε νέο σύμφωνο, επίσης στις κατακόμβες της αγίας Domitilla!

Όλοι γνωρίζουν ότι με την τελευταία πνοή του Ιησού στον σταυρό σκίστηκε το καταπέτασμα του ναού στα δύο, από πάνω μέχρι κάτω (Ματθ 27:50-51· Μαρκ 15:37-38· Λουκ 23:45-46). Η πιο συνηθισμένη ερμηνεία αυτής της λεπτομέρειας είναι ότι η παρουσία του Θεού δεν είναι πλέον περιορισμένη στον ναό αλλά ο καθένας μπορεί τώρα να έχει πρόσβαση στα Άγια των Αγίων διαμέσου της σταυρικής θυσίας. Πολύ σωστή αυτή η θετική οπτική και όντως αυτή είναι η συνέπεια του γεγονότος. Το κείμενο, όμως, αυτό πρωταρχικά παραπέμπει στην κρίση του Θεού και στην εγκατάλειψη της γήινής του κατοικίας.

Μια συζήτηση ενδιαφέρουσα και ουσιαστική. Μια επιβεβαίωση του ότι όλοι μας αποτελούμε μια συνισταμένη "δυνάμεων" που μας επηρέασαν. Μια χρήσιμη για τους χριστιανούς... "αντιπαράθεση" αφού αυτός που σε αμφισβητεί σε δυναμώνει.

Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι ήταν πατέρας και διδάσκαλος των χριστιανών, για τα θέματα και τις δυσκολίες του σήμερα. Δεν ήταν ιστορικό υπόλοιπο του Βασιλείου της Αγγλίας, ούτε επικαλείται παρελθοντικές προσφορές της Εκκλησίας του, για τωρινή κοινωνική αποδοχή της. Ας τον αφουγκραστούμε. Ατυχώς σε μας τέτοιες δημόσιες συζητήσεις είναι... αδιανόητες! Παραθέτουμε περίληψη της συζήτησης. Όσων τα αγγλικά είναι επαρκή μπορούν να την παρακολουθήσουν πλήρη στο παρακάτω λινκ:

"Mind & Spirit"

January 11,2019

Γιατί δεν αρέσω σε κανέναν;

Γιατί όλες μου οι σχέσεις τελειώνουν τόσο άσχημα;

Γιατί όλα μου τ’ αφεντικά είναι τόσο απαίσια;

Μια μεγάλη σειρά από "γιατί;"

Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως ζωή που δεν έχει δοκιμαστεί δεν αξίζει να τη ζούμε... και φυσικά, ως ψυχοθεραπεύτρια, είμαι υποχρεωμένη να μην συμφωνήσω. Αν και το κομμάτι που αφορά το «δεν αξίζει να την ζούμε» είναι λίγο σκληρό.

Η αρχική δήλωση έγινε από τον Σωκράτη για την υπεράσπιση της φιλοσοφίας. Η κατανόηση του νοήματος της ζωής έδωσε, κατά την άποψή του, στη ζωή νόημα. Είμαστε εδώ για κάποιο λόγο και σκοπό. Η κατανόηση του σκοπού αυτού είναι κρίσιμη για να ζήσουμε μια καλή ζωή και για να βρούμε την σωτηρία όταν αυτή η ζωή τελειώσει.

Ο Jean Vanier, ιδρυτής του Κέντρου Αναπήρων στο Αρς, όπου ζουν άνθρωποι με διανοητικά προβλήματα, καθώς και όσοι έχουν αποφασίσει να ζουν μαζί τους, βρίσκει τη δύναμη να πολεμήσει για την πίστη και τον Αναστημένο Χριστό.

 Η Ζάζα Λίμα (Zaza Lima), διευθύντρια της ΡΜΙ, αναλύει την προσφυγική κρίση από τη βιβλική της προοπτική. «Διατρέχουμε τον κίνδυνο να έχουμε μια θεολογία καταναλωτισμού, η οποία αποφεύγει τον πόνο».

Από τη Βραζιλία μέχρι την Τυνησία, μέχρι την Ασία, το Μαρόκο, την Ουγκάντα ή την Γερμανία, το διαβατήριο της Ζάζα Λίμα έχει πολλές φωτογραφίες, αλλά οι ομορφότερες αναμνήσεις έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που έχει συναντήσει σε όλες αυτές τις χώρες.

Κλινική ψυχολόγος, θεολόγος και διευθύντρια της ΡΜΙ International — μιας διακονίας η οποία εργάζεται ανάμεσα σε μουσουλμάνους - έχει ξοδέψει 17 χρόνια στη Βόρεια Αφρική, όπου ερχόταν σε επαφή με ανθρώπους σε ευάλωτες καταστάσεις, που βρίσκονταν μακριά από τα σπίτια τους και είχαν ανάγκη από καταφύγιο.

Η Lima ομολογεί ότι η αλλαγή στάσης της Ευρώπης, αναφορικά με τη διαχείριση των συνόρων της, την τρομάζει, αλλά πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμα ευκαιρίες να αντιστραφεί η κατάσταση.

Βιώνουμε μια «ανθρωπιστική κρίση», λέει. «Ίσως έχουμε να μάθουμε πολλά από μια θεολογία σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της θύμα, επειδή υποφέρει, αλλά να καλωσορίζει τη δοκιμασία ως μέρος της φύσης της».

 [Σημ. μεταφραστή: Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε το 1938 από τον πρωτοπρεσβύτερο Mikhail Polsky, εκ των συνεργατών του Πατριάρχη Μόσχας αγίου Τύχωνα 1865-1925.]

Ανάμεσα στους πιστούς των ευρέων μαζών της μπολσεβικοκρατούμενης Ρωσίας, η προσδοκία της δεύτερης έλευσης του Χριστού γνωρίζει μια  εξαιρετικά πλατιά διάδοση. Πολλοί άνθρωποι ασχολούνται με την ερμηνεία της Αποκάλυψης. Όλα τα μέρη των αποκαλύψεων του Ιωάννη εφαρμόζονται στην παρούσα στιγμή. Τα γεγονότα που έχουν ήδη περάσει ερμηνεύονται έξυπνα. Περασμένα στάδια και νέα βήματα σημειώνονται επιμελώς, ακολουθώντας το ιερό βιβλίο.

Τι σημαίνει το "περίφημο" 666, ο αριθμός δηλαδή του θηρίου για το οποίο μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στην Αποκάλυψη;

Τα θηρία, στην βιολογική εκδοχή τους, αποτελούν φόβο και γεννούν αποτροπιασμό στους ανθρώπους.

Τα θηρία, στην ψυχολογική εκδοχή τους, τυραννάνε τον ανθρώπινο ψυχισμό στην "λογική" μεταποιημένων εμπειριών και κακοφορμισμένων προβλημάτων.

Τα θηρία στην πνευματική-θρησκευτική τους εκδοχή, είναι έκφραση παρομοίωσης που σημαίνει τον σατανά και τους αγγέλους του και την πομπή του.

Τέτοια θέματα είναι που φαντάζουν στην κουφόνοια των σημερινών ανθρώπων ή άρρωστα και ανύπαρκτα ή το αντίθετο σε άλλους, που την θρησκευτική σχέση την συνδυάζουν με έναν αριθμό με φοβίες και αποτροπαϊκά άγχη ως μέγας και αναπόδραστος κίνδυνος!!

Το Μαρτύριο του Alfred Delp και η Αποστασία του Sebastian Rodrigues

Τι είναι αυτό που κάνει τελικά έναν χριστιανό μάρτυρα -  ο ηρωισμός  του ή η χάρις του Θεού;

Το μαρτύριο είναι μία ριζική κλήση να  καταλάβει κάποιος το  είδος της αυτοθυσίας του Χριστού πάνω στον Σταυρό για χάρη των άλλων.

Πολλές φορές έρχονται να με δουν ξένοι δημοσιογράφοι. Τους φοβάμαι, καθώς στέκομαι διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία μου να εξωτερικεύσω τη σκέψη μου και το φόβο μήπως δώσω όπλα σ’ ένα συνομιλητή που δεν γνωρίζω τα αισθήματά του. Σ’ αυτού του είδους τις συναντήσεις κρατώ πάντα κάποιες επιφυλάξεις.

Εκείνο το πρωινό ο νεαρός Ισραηλινός, που μου έπαιρνε συνέντευξη για λογαριασμό μιας εφημερίδας του Τελ Αβίβ, κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια μου κι έτσι δεν χρειάστηκε να αντισταθώ πολύ, αφού η συζήτησή μας πήρε αμέσως έναν προσωπικό τόνο.

O Καρδινάλιος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι πέθανε στο Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας στις 31 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 85 ετών. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 8 Αυγούστου, ο Martini έδωσε μια τελική συνέντευξη προς τον συνάδελφό του Ιησουίτη π. Georg Sporschill, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Martini σε ένα βιβλίο με τίτλο «Νυκτερινές Συζητήσεις στην Ιερουσαλήμ» και έναν Ιταλό φίλο του που ονομάζεται Federica Rantice Fossati Confalonieri. O Rantice έχει πει στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης ότι ο Martini είχε εγκρίνει το κείμενο της συνέντευξης και το προόριζε ως ένα είδος «πνευματικής διαθήκης» που θα δημοσιευθεί μετά το θάνατό του.

Το παρακάτω είναι μια μετάφραση της συνέντευξης που δημοσιεύθηκε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera («Απογευματινός Ταχυδρόμος»).

Αύριο θα είναι μια δύσκολη ημέρα για την Εσθήρ Κοέν. Θα συναντηθεί με τον πρόεδρο της Γερμανίας Iωακίμ Γκάουκ και κάθε άλλο παρά για ευχάριστα θέματα θα συζητήσουν. Η ενενηντάχρονη Στέλλα στα ελληνικά, Κοέν, είναι μία από τους δύο εν ζωή Εβραίους των Ιωαννίνων, από τους πενήντα περίπου που επέζησαν του Ολοκαυτώματος και επέστρεψαν από το Αουσβιτς. Και ο Γερμανός πρόεδρος ζήτησε να τη δει.

Είναι άραγε ψυχολογικά έτοιμη αυτή η γυναίκα, να ανασύρει από την ομίχλη της λήθης (;) τον εφιάλτη; «Αισθάνομαι περίεργα. Είμαι ταραγμένη. Θέλω να τον ρωτήσω, πού βρέθηκε τόσο μίσος, για να κάψουν ζωντανούς εκατομμύρια ανθρώπους, επειδή έτυχε να έχουν διαφορετική θρησκεία;

Η "παρακμή της θρησκείας", για την οποία τόσο συχνά θρηνολογούμε (ή καλωσορίζουμε), πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι φανερή λόγω των άδειων εκκλησιών.

Γνωρίζω το Θεό δεν σημαίνει ξέρω τί είναι, σημαίνει δημιουργώ σχέση μαζί Του. Όπως κάθε σχέση με ένα πρόσωπο, πρόκειται για μια ανακάλυψη που δεν εξαντλείται ποτέ.

 Με μια προφητική προαίσθηση του μαρτυρίου του, ο ηγούμενος Κριστιάν ντε Σερζέ της μοναχικής κοινότητας στον Άτλα της Τιβιρίνας στην Αλγερία έγραφε:

«Αν μου συνέβαινε κάποια μέρα (που θα μπορούσε να είναι και σή­μερα) να είμαι θύμα της τρομοκρατίας, η οποία φαίνεται ότι θέλει να κα­ταβροχθίσει όλους τους ξένους που ζουν στην Αλγερία, θα ήθελα η κοι­νότητά μου, η Εκκλησία μου, η οικογένεια μου να θυμηθούν ότι η ζωή μου ήταν δοσμένη στο Θεό και σ' αυτή τη χώρα.

Μια ορθόδοξη μαρτυρία στην Γαλλία*

 ………………………………………………………………………

ΕΝΟΤΗΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Ένα θέμα που αντιμετωπίζουν οι ορθόδοξες Εκκλησίες είναι αυτό της διαφορετικής εθνότητος και γλώσσας των πιστών, που σε κάποιες περιπτώσεις καταλήγει σε εθνοφυλετισμό.

(Μια, ατυχώς, πάντοτε επίκαιρη, διδασκαλία)

Ο εικοστός αιώνας τελειώνει με μια μεγάλη νίκη της χριστιανικής πίστης. Νίκη ανέλπιστη γιατί, μετά τη ρωσική επανάσταση και την εξάπλωση των μαρξιστικών καθεστώτων παντού στον κόσμο, ένας επιθετικός, καταστροφικός αθεϊσμός έμοιαζε να κερδίζει ακάθεκτα έδαφος.

Ακόμη κι αν περιοριστούμε στο λογοτεχνικό ύφος με το οποίο μιλούσε ο Χριστός, θα διαπιστώσουμε, εάν το δούμε απροκατάληπτα, ότι διαθέτει μια περίεργη ποιότητα που κανένας κριτικός ή επικριτής του Χριστιανισμού δεν φαίνεται να έχει προσέξει.

«Όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα, με τη χάρη του, μέσω της απολύτρωσης που συντελέστηκε  διά του Ιησού Χριστού. Γιατί ο Θεός τον όρισε να σταυρωθεί και να προσφέρει το αίμα του, […], ώστε να φανερώσει, τον έσχατο αυτόν καιρό, αυτό που είναι η δική του δικαιοσύνη, αυτή που σώζει. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος να είναι δίκαιος και να δικαιώνει όποιον πιστεύει στον Ιησού» (Ρωμ 3, 23-26).

Φίλε, φίλη

          Κάθε μέρα κάτω απ' τα μάτια σου!

          Κάθε μέρα (ίσως...) μέσα στην σκέψη σου!

          Κάθε μέρα στον δρόμο σου!

          Στην στάση, στο Dia, στο Lidl στους τηλεφωνικούς θαλάμους, στο τρίστρατο της Γέφυρας, παντού μετανάστες ελπίδας!

          Όπως και πέρυσι έτσι και φέτος ήρθαν "κάποιοι" που δεν θέλουν να σπουδάσουν αλλά να ζή-σουν. Που δεν κάνουν διακοπές αλλά αγώνα επιβίωσης. Ήρθαν αναζητητές όχι της γνώσης αλλά της εργασίας.

          Και τώρα;

          Όταν κάποιο βιβλίο καταλήξει σε εκδοτική επιτυχία είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι και άλλος εμπορικός τομέας (του σινεμά εν προκειμένω) θα θελήσει να επωφεληθεί αυτή του την επιτυχία. Εντεύθεν και εκείθεν του Ατλαντικού πάρα πολλά βιβλία έγιναν κινηματογραφικές ταινίες. Τις τελευταίες ημέρες «απειλούμαστε» και με μία ακόμα. «Βγαίνει» κατ᾿ αυτάς σε ταινία στον κινηματογράφο το βιβλίο του Dan Brown «Κώδικας Da Vinci».

1. Θεωρούμε πως η συγγνώμη είναι δείγμα αδυναμίας ή έκπτωση της δικαιοσύνης. Λάθος! Ο Άγιος Βενέδικτος λέει πως ο πιο δυνατός είναι αυτός που μπορεί να συγχωρεί.

Η Νάρνια φέρνει στο επίκεντρο της προσοχή μας μια μεγάλη ποικιλία από κεντρικά χριστιανικά θέματα. Ωστόσο, η συζήτηση στις σελίδες που προηγήθηκαν, αναδεικνύει με ιδιαίτερη έμφαση τουλάχιστον τρία θέματα μέσα απ’ αυτή την ποικιλία.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Εκκλησία και ο κόσμος σήμερα είναι αυτό της πορνογραφίας.  Μελέτες δείχνουν τις καταστροφικές συνέπειες της πορνογραφίας στο ανθρώπινο άτομο, στο γάμο, στην οικογένεια και στην ηθική ζωή της κοινωνίας γενικότερα.  

Ήδη έχει αναγγελθεί και όλοι ξέρουμε ότι θα περάσουμε ένα μήνα στις... κυψέλες μας! Home sweet home μεταγράφουν οι Εγγλέζοι τον λόγο-απάντηση της χελώνας στον Δία, από τον μύθο του Αισώπου: «Οἶκος φίλος, οἶκος ἄριστος».

Συνήθως, ο πλούτος ούτε πιο σοφό κάνει τον άνθρωπο, ούτε πιο συνε­τό, ούτε πιο καλό, ούτε πιο φιλάν­θρωπο. Καμμιά αρετή δεν μπορεί να φυ­τέψει μέσα στην ψυχή μας ο πλούτος. Απεναντίας μάλιστα, αν βρει μερικές αρετές, τις ξερι­ζώνει, για να φυτέψει μέσα μας τις αντίστροφες κακίες!

Αυτά τα λέω και δεν θα πά­ψω να τα λέω, κι ας με κα­τηγορούν πολλοί. «Όλο με τους πλουσίους τα βάζεις», διαμαρτύρονται. Πράγμα­τι! Όχι όμως με όλους, αλ­λά μόνο μ’ εκείνους που κάνουν εγωιστική και κακή χρήση του πλούτου τους.

Ο αρχιεπίσκοπος Justin κήρυξε στην Αγία Τράπεζα του Sword- Point (Σημείου του Ξίφους) στον Καθεδρικό ναό του Canterbury. Το θυσιαστήριο  χτίστηκε στον τόπο όπου μαρτύρησε ο άγιος Θωμάς Μπέκετ στις 29 Δεκεμβρίου 1170.

Γίνεται μόνο μία Λειτουργία τον χρόνο – μια πολύ πρωινή Ευχαριστία στην επέτειο του θανάτου του αγίου Θωμά, με λειτουργό τον αρχιεπίσκοπο του Canterbury.

Μια σφαιρική θεώρηση του σπουδαιότερου ζητήματος της ανθρώπινης ύπαρξης-παρουσίας.

Ο κόσμος (σύμπαν-άνθρωπος) έχει Δημιουργό;

Οι πιθανές απαντήσεις είναι... άπειρες! Καθένας απαντά κατά τα δεδομένα του και το μυαλό του.

Μια συνέντευξη που δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα του Παρισιού Le Figaro, δόθηκε από τον αρχιεπίσκοπο της πόλης Michel Aupetit και αξίζει να την μελετήσουμε, γιατί αφορά και απαντά στα καίρια της ζωής. Μελετήστε την και ενστερνιστείτε την.

   Τον τελευταίο καιρό, κατά την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού, εμφανίστηκε παγκοσμίως μια περίεργη συμμαχία διαφόρων θρησκευτικών φονταμενταλιστών κύκλων, φασιστικών μορφωμάτων, αριστερίστικων οργανώσεων και οπαδών του πληκτρολογίου, άνθρωποι, οι οποίοι αρνούνται τη χρήση μάσκας ως μέτρο προφυλάξεως από τον κορονοϊό.

«Εγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις καὶ ἡ Ζωή» (Ιω 11, 25). Η φράση αυτή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού θα έπρεπε να είναι χαραγμένη στην είσοδο όλων των χριστιανικών ναών με την προσμονή να χαραχθεί στην καρδιά όλων των ανθρώπων.

1

Στις 15 Αυγούστου 1975, εορτή της Μεταστάσεως της Υπεραγίας Θεοτόκου, έλαβα κλήση για να παρουσιασθώ στο Προεδρικό Μέγαρο, το γνωστό και ως «Μέγαρο της Ανεξαρτησίας», στη Σαϊγκόν.

Αν πριν από ένα χρόνο κάποιος ερχόταν και μου έλεγε: «Ο καθεδρικός σας ναός, η αγαπημένη σας Παναγία των Παρισίων, πολύ σύντομα θα καταστραφεί από πυρκαγιά »,