Σε διάστημα δώδεκα ετών, η Δύση έχει δει τέσσερα διαδοχικά κινήματα ευρείας απήχησης, που φέρονται κατά της αδικίας και υπερασπίζονται την πρόοδο - από την εξέγερση του MeToo μέχρι το κίνημα των Black Lives Matter. Όλες αυτές οι διαμαρτυρίες, παρότι έχουν μια γνήσια βάση, δεν έχουν αφήσει αρκετό χρόνο για τον απαραίτητο προβληματισμό, οδηγώντας στην ανάπτυξη μιας αίσθησης ανυπομονησίας, και κάποιους να βλέπουν παντού συστημικές αποτυχίες του φιλελεύθερου καπιταλισμού.

Πώς να μιλήσεις για την πίστη σε μια "κοινωνία" όπου η λέξη "Θεός" δεν σημαίνει, για τον τρόπο ζωής και τα αξιολογικά κριτήρια των ενεργειών των ανθρώπων, σχεδόν τίποτα; Και κάτι τέτοιο δεν ισχύει μόνον για τον άλλο ευρωπαϊκό και μη χώρο, αλλά και για την πατρίδα μας;

Κείμενο παρουσίαση του βιβλίου "το φως που ελευθερώνει" των εκδόσεων ΕΝ ΠΛΩ που έγινε σε διαδικτυακή (zoom) συνάντηση κληρικών την 21 Ιουνίου 2021.

Το Σάββατο 29 Μαΐου 2021, κατά τη διάρκεια μίας λιτανείας για τη μνήμη των χριστιανών μαρτύρων της 26^ης Μαΐου 1871, που οργανώθηκε από την Ενορία της Παναγίας των Αιχμαλώτων (Notre-Dame des Otages), στη διαδρομή από τη Φυλακή της Ροκέτ (prison de la Roquette) προς την οδό Αξό (rue Haxo) σημειώθηκαν βίαια επεισόδια, όταν μία ομάδα «αντιφασιστών» επιτέθηκε στους προσκυνητές. Εξ αφορμής του γεγονότος, ο Αρχιεπίσκοπος Παρισιού Μισέλ Ωπτί δημοσίευσε το παρακάτω άρθρο στη εφημερίδα Le Figaro.

Ομιλία του Μισέλ Ωπτί, με αναφορά στο περιστατικό του προπηλακισμού Χριστιανών (από ομάδες «antifa») κατά την πρόσφατη λιτανεία για τους μάρτυρες της Κομμούνας…

Υπηρετούσε φαντάρος και πάτησε κατά λάθος μια νάρκη, που ήταν «για τους εχθρούς», και διαμελίστηκε και πέθανε, στα εικοσιτρία χρόνια της ζωής του.

Το τελευταίο κεφάλαιο του εκπληκτικού βιβλίου "ο αιώνιος άνθρωπος" του Chesterton G. K. που μόλις εξέδωσαν οι εκδόσεις ΙΩΝΑΣ.

Μόνιμο άγχος όλων μας το πότε θα τελειώσει η πανδημία COVID19... Επιδίωξη ο εμβολιασμός για προστασία από τον κίνδυνο νοσήσεως και ευχή μας να βρεθεί φάρμακο θεραπείας. Μέχρι τότε, αγωνίες, συζήτηση, τοποθετήσεις!

Αγαπητοί μου αδελφοί! Ναι, το ξέρω πως η προσφώνηση αυτή είναι πολύ συνήθης ανάμεσα σε χριστιανούς. Η αδελφοσύνη είναι κατηγόρημα της χριστιανικής μας ταυτότητας εφόσον είμαστε όλοι παιδιά του Ενός Πατρός.

Ο Ιησούς είναι ο δημιουργός και ο σωτήρας της διανοίας μας καθώς και της πιο πολύτιμης καρδιάς μας. Τίποτα που δεν σκέφτεται αυτός δεν αξίζει να σκέφτεσαι. Όμως κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να σκεφτεί όπως Εκείνος, έκτος και αν γίνει αγνός όπως και Εκείνος.

Αυτές τις μέρες, ξανά και ξανά, εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί φέρνουν στο προσκήνιο το ”Ευαγγέλιο του Ιούδα″. Ίσως το Πάσχα που πλησιάζει σπρώχνει τους ανθρώπους σε μιά αγωνία αναζήτησης νοήματος που τον υπόλοιπο καιρό την έχουν να κοιμάται σε κάποια γωνιά της ψυχής τους. Είναι απαραίτητη λοιπόν η αποσαφήνιση πολλών πραγμάτων που μας είναι άγνωστα, προκειμένου να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.

[…]

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μας πουν: Γιατί ο Θεός το κάνει αυτό σε εμάς; Είναι μια τιμωρία; Μια προειδοποίηση; Ένα σημάδι; Αυτές είναι αντανακλαστικές, τάχα χριστιανικές, αντιδράσεις ενός πολιτισμού που, πριν από πολλές γενιές, έχει ασπαστεί τον «ορθολογισμό»: όλα πρέπει να έχουν εξήγηση. Αλλά αν δεν έχουν; Αν υποθέσουμε ότι η πραγματική ανθρώπινη σοφία δεν είναι ικανή να συνενώσει μερικές αβέβαιες εικασίες και να πει ότι «όλα τώρα είναι εντάξει»; Τι γίνεται, τελικά, αν έρθουν στιγμές, όπως ο T.S. Eliot αναγνώρισε στις αρχές της δεκαετίας του '40 (2^ο Κουαρτέτο), όταν η μόνη συμβουλή είναι να καρτερούμε χωρίς ελπίδα, γιατί θα ελπίζαμε για το λάθος πράγμα;

Συζήτηση για την αμφιβολία στην εκπομπή LA FOI PRISE AU MOT του γαλλικού ΚΤΟ μεταξύ των Laurence Devillairs, Michel Boyance & Riquier Camille και με συντονιστή τον θεολόγο Régis Burnet. Η απομαγνητοφώνηση και η μετάφραση έγιναν από τον Γιάννη Ιωαννίδη.

Υπάρχει μια κακή, καταστροφική αμφιβολία, αυτή που σε οδηγεί να χάσεις την πίστη σου, και μια καλή αμφιβολία, αυτή που ενισχύει την πίστη σου, και το ερώτημα είναι, πώς τις διακρίνουμε;

The Guardian

Ο Πίτερ Χίτσενς είναι συντηρητικός αρθρογράφος στη βρετανική εφημερίδα Mail on Sunday. Ο Τέρι Ιγκλετον είναι καθηγητής Αγγλικής Λογοτεχνίας και ακραιφνής αριστερός. Τα τελευταία βιβλία και των δυο τους, όμως, καταφέρονται εναντίον ενός κοινού εχθρού: του μηδενισμού. Πρόκειται για το The Rage Against God (Η οργή εναντίον του Θεού) του Χίτσενς και το On Evil (Περί κακού) του Ιγκλετον.

 Νομίζω πως η διαφορά μεταξύ Χριστιανών και μη Χριστιανών μπορεί να συνοψιστεί σε μια λέξη: την ελπίδα.  Όχι την ελπίδα γενικά, αλλά συγκεκριμένα τη χριστιανική ελπίδα. Η ελπίδα αυτή διαφέρει ριζικά από την κοσμική αισιοδοξία, η οποία στην ουσία είναι η πεποίθηση ότι η ιστορία πορεύεται αιτιοκρατικά προς θετική έκβαση. Αντίθετα, η χριστιανική ελπίδα δεν γεννιέται από εγκόσμιους παράγοντες. Πηγάζει από τη δράση του ζωντανού Θεού μέσα στον κόσμο και την ιστορία, μια δράση η οποία γεννά το εντελώς καινούργιο και μπολιάζει τον κόσμο με αυτό, το οποίο ο κόσμος από μόνος του δεν μπορεί να γεννήσει. Η ανάσταση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να παραχθεί από τον κόσμο. Πρέπει να χαριστεί από τον Θεό. Και γι’ αυτό η χριστιανική ελπίδα μπορεί να ανθεί ακόμη κι όταν κάθε εγκόσμια αισιοδοξία καταρρέει, ακριβώς διότι αυτή η ελπίδα εισβάλλει στον κόσμο ως δώρο απ’ έξω.

«Και την τρομερή εκείνη μέρα που το παιδί ήταν παρόν στον απαγχονισμό ενός άλλου παιδιού, που το πρόσωπό του, από ό, τι μας λέει, έμοιαζε με δυστυχισμένο άγγελο, άκουσε κάποιον πίσω του να στενάζει: Μα πού είναι ο Θεός; Πού είναι; Πού είναι τέλος πάντων ο Θεός;

Και μέσα μου μια φωνή του απαντούσε:

- Πού είναι; Να ‘τος! Μπροστά σου είναι κρεμασμένος εδώ σ’ αυτή την κρεμάλα».

Ελί Βίζελ, «Η Νύχτα», σελ 26,

Εκδόσεις Μεταίχμιο, 2006

(β’ Κοντάκιο Ἀποτομῆς Κεφαλῆς Προδρόμου)

Επίμετρο από τον Θεόδωρο Ζιάκα στο βιβλίο του C. S. Lewis «Το μεγάλο Διαζύγιο», δηλαδή σχόλια στον εκούσιο και αυτοπροαίρετο χωρισμό του ανθρώπου από τον Θεό.

Σκέφτεται κανείς με αφόρητη οδύνη αλλά και απόλυτη κατανόηση όλους τους αρρώστους με καρκίνο, αυτοάνοσα ή AIDS ή κάτι άλλο απίθανο, που εκφράζουν την αγανάκτηση τους: Γιατί; Γιατί εγώ;; Η αναζήτηση της αιτίας μιας αρρώστιας... αυτή η αίσθηση αδικίας… συνθλίβει ψυχές και τυραννάει φυλλοκάρδια!

Το νεαρό κορίτσι που είχε δύο όλες κι όλες σεξουαλικές επαφές με ένα αγόρι-έκπληξη, που γνώρισε σε φιλικό πάρτι και που, στην πανεπιστημιακή αιμοδοσία που μετείχε εξ υστέρων, έμαθε ότι είναι οροθετική στα 23 της χρόνια!!

Υπάρχουν γνώσεις η επιστήμες που τις ονομάζουμε θετικές: Διεκδικούν τη θετικότητα, δηλαδή τη σιγουριά, το χαρακτήρα της αναμφισβήτητης βεβαιότητας. Κάθε άνθρωπος μπορεί να τις επαληθεύσει με την παρατήρηση, το πείραμα ή τον μαθηματικό λογισμό. Αναφέρονται στην πραγματικότητα του κόσμου που μας περιβάλλει, είναι γνώσεις ή επιστήμες της φυσικής πραγματικότη­τας.

Αγαπητοί Ενορίτες.

Πέρασε ένα ακόμη καλοκαίρι της ζωής μας και μπαίνουμε στο Φθινόπωρο. Οι εποχές του έτους είναι ένας κύκλος όμοιος σχεδόν με την ζωή μας. Καί η ζωή μας μετά το "καλοκαίρι" της πρώτης ηλικίας έχει την καρποφορία του "Φθινοπώρου" της ωριμότητας για να ακολουθήσει ο "χειμώνας" του τέλους της ζωής μας με την προσδοκία της "άνοιξης" που θα είναι η Ανάσταση μας από τον Χριστό.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ είναι η Αισθητική. Επειδή η αισθητική είναι ξένη και εχθρική προς την πίστη, είναι αναίρεση της πίστης. Μια όμορφη λειτουργία είναι παράστα­ση. Μια όμορφη εικόνα είναι ζωγραφιά. Ένα όμορφο τροπάριο είναι τραγούδι. Δεν υπάρχουν όμορφες θρησκείες.

 Με μια προφητική προαίσθηση του μαρτυρίου του, ο ηγούμενος Κριστιάν ντε Σερζέ της μοναχικής κοινότητας στον Άτλα της Τιβιρίνας στην Αλγερία έγραφε:

«Αν μου συνέβαινε κάποια μέρα (που θα μπορούσε να είναι και σή­μερα) να είμαι θύμα της τρομοκρατίας, η οποία φαίνεται ότι θέλει να κα­ταβροχθίσει όλους τους ξένους που ζουν στην Αλγερία, θα ήθελα η κοι­νότητά μου, η Εκκλησία μου, η οικογένεια μου να θυμηθούν ότι η ζωή μου ήταν δοσμένη στο Θεό και σ' αυτή τη χώρα.

Σέβομαι τους φίλους μου (και τους μη φίλους) που έχουν απορρίψει το επίμοχθο άθλημα της μεταφυσικής αναζήτησης και προτιμά­νε τη δογματική πίστη στο «μεγαλειώδες και ανιδιοτελές Τίποτα». Όμως δεν μπορώ να συ­γκρατήσω την έκπληξη μου, κυρίως ως δάσκαλος, όταν οι ίδιοι θέλουν ταυτόχρονα να εμφα­νίζονται και μαχητικοί υπερασπιστές της Λογικής και μάλιστα της αρχαιοελληνικής!

 Όταν είσαι ακόμα έφηβος και ουσιαστικά μόλις αρχίζεις να γνωρίζεις τον κόσμο γύρω σου είναι μπλέξιμο να "βλέπεις" δύο κόσμους! Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, είναι σχιζοφρενικό!

Αγαπητοί ενορίτες

Οι ουσιαστικές απαντήσεις για την ανθρώπινη ζωή δεν δίδονται προς άλλους αλλά προς τον εαυτό μας! Για τα καίρια της ζωής δεν χρειάζεται να απολογηθούμε σε τρίτους, αλλά στην ψυχή μας. Όσα μας είναι εσωτερική πίεση και απορία θέλουν επαρκείς για την καρδιά και την σκέψη μας τοποθετήσεις. Τα θεμελιώδη ερωτηματικά απαιτούν προσωπική ειλικρίνεια όχι επικοινωνιακή διπλωματία.

Πώς ζούμε; Γιατί έτσι και όχι αλλιώς; Πόσο μας "χορταίνει" η σχέση μας με τον άνθρωπό μας; Τί κανονίζει την συμπεριφορά μας; Τί έχει αξία στη ζωή μας;

«...βλασφημίαν, ἀσυγχώρητον βλασφημίαν

ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»

Για τους Χριστιανούς η ιστορία προχωρά ως εκτύλιξη μιας ανα­μέτρησης: κάθε λεπτό -ασταμάτητα- η Ανάσταση αναμετράται με τη θανατίλα του παλιού κόσμου. Υπάρχουν, ωστόσο, και στιγμές με μια ένταση ξεχωριστή, με μια κρισιμότητα αποκα­λυπτική: Είναι οι στιγμές στις οποίες εγείρεται με ορμή ένα αντι-ευαγγέλιο και ο άνθρωπος καλείται να διακρίνει μεταξύ αυτού του αντι-ευαγγελίου και του ευαγγελίου του Χριστού και να ξεκαθαρίσει με ποιο συντάσσεται, ποιο αποτάσσεται.

«Θα πρέπει ένας άνθρωπος να είναι τυφλός και απίστευτα ανόητος αν, φτάνοντας στα χρόνια της ωριμότητας, δεν αναρωτιέται πότε-πότε, μες στην παραζάλη της ζωής: "Για ποιο σκοπό ήρθα στον κόσμο; Γιατί ζω;"

«Όλοι αμάρτησαν και βρίσκονται μακριά από τη δόξα του Θεού. Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα, με τη χάρη του, μέσω της απολύτρωσης που συντελέστηκε  διά του Ιησού Χριστού. Γιατί ο Θεός τον όρισε να σταυρωθεί και να προσφέρει το αίμα του, […], ώστε να φανερώσει, τον έσχατο αυτόν καιρό, αυτό που είναι η δική του δικαιοσύνη, αυτή που σώζει. Αυτός είναι ο δικός του τρόπος να είναι δίκαιος και να δικαιώνει όποιον πιστεύει στον Ιησού» (Ρωμ 3, 23-26).

Ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ 

Το  κήρυγμα του Αρχιεπισκόπου του Canterbury στην εορτή του Σταυρού,

καθεδρικός ναός Truro, Σάββατο 16  Νοέμβρη 2013 

Αναγνώσματα: Ησαΐας 63.1-3a, 7-9. 2 Κορινθίους 5.16 - 21 

Πριν από λίγες εβδομάδες έκανα μια βάπτιση. Ήταν μια ωραία ευκαιρία. Το νήπιο ήταν ήσυχο, η οικογένεια περιχαρής. Ήταν μια βάπτιση ίσως λίγο υψηλότερου επιπέδου από το κανονικό, αλλά ήταν μια μοναδική και ειδική περίσταση όπως είναι κάθε βάπτιση. 

 ...άρθρο του Αρχιεπισκόπου του Canterbury στη Χριστουγεννιάτικη έκδοση της Radio Times.

Το σκέφτομαι άραγε μόνο εγώ, ή ο εκνευρισμός για τα Χριστουγεννιάτικα ψώνια κάθε χρόνο ξεκινάει όλο και νωρίτερα; Από τις αρχές Νοεμβρίου, είναι δύσκολο να αποφύγεις τις διαφημίσεις από τους μεγάλους έμπορους, που διακριτικά μας συμβουλεύουν να ξοδέψουμε και ύστερα να ξοδέψουμε λίγα παραπάνω. 

Πολλές φορές έρχονται να με δουν ξένοι δημοσιογράφοι. Τους φοβάμαι, καθώς στέκομαι διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία μου να εξωτερικεύσω τη σκέψη μου και το φόβο μήπως δώσω όπλα σ’ ένα συνομιλητή που δεν γνωρίζω τα αισθήματά του. Σ’ αυτού του είδους τις συναντήσεις κρατώ πάντα κάποιες επιφυλάξεις.

Εκείνο το πρωινό ο νεαρός Ισραηλινός, που μου έπαιρνε συνέντευξη για λογαριασμό μιας εφημερίδας του Τελ Αβίβ, κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια μου κι έτσι δεν χρειάστηκε να αντισταθώ πολύ, αφού η συζήτησή μας πήρε αμέσως έναν προσωπικό τόνο.

Η εξάπλωση του Ισλάμ στον σημερινό κόσμο είναι έκπληξη, μαζί και αίνιγμα. Έκπληξη, για τη δυναμική της εξάπλωσης, την ταχύτητα και τις γεωγραφικές της διαστάσεις, την ικμάδα που εμφανίζει αυτή η θρησκεία στα πλαίσια ενός παγκοσμιοποιημένου πολιτισμού ριζικά αντιμεταφυσικού.

 Ερώτ: Ποιός ο ρόλος της πίστης για τους νέους;

Για τον ρόλο της πίστης, τί να πώ; Δεν ορίζεται αυτός ο ρόλος, ανακαλύπτεται και γίνεται γνωστός μόνο εμπειρικά. Ποιός είναι ο ρόλος της μουσικής για τους νέους, ή της φιλίας, ή του έρωτα; Μόνο από τη γεύση των καρπών μπορούμε να αποτιμήσουμε αξίες. Η πίστη μπορεί να είναι μιά τυφλή στράτευση, μιά καταφυγή αδυναμίας. Μπορεί όμως να είναι και μιά ερωτική εμπιστοσύνη και αυτοπαράδοση, που δίνει νόημα στον καθημερινό βίο και μεταμορφώνει το παράλογο σε λόγο και το αδιέξοδο σε ελπίδα.

Στη συνείδηση των περισσοτέρων ανθρώπων σήμερα η λέξη πίστη έχει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο: Σημαίνει την ανεξέταστη αποδοχή άρχων και αξιωμά­των, τη συγκατάθεση σε μια θεωρία ή διδαχή που παραμένει αναπόδεικτη.

Αν διερωτηθούμε, πως άρχισαν οι άνθρωποι να μιλάνε για το Θεό, πως μπήκε στη ζωή τους αυτό το πρόβλημα, θα διαπιστώσουμε μάλλον τρεις βασικές αφετηρίες, τις σπουδαιότερες:

William Newton

Γράφοντας για τους μάρτυρες βρίσκομαι μπροστά σε μία πρόκληση, όταν αναλογίζομαι τις δικές μου πολυάριθμες απιστίες προς τον Κύριο, ακόμα και κάτω από τις πιο ασήμαντες κοινωνικές πιέσεις! Για να χρησιμοποιήσω μία αγγλική φράση, δεν μπορώ να «κρατάω το ίδιο καντήλι» (δηλαδή να είμαι ισάξιος) όπως αυτό που κρατάνε γίγαντες, όπως οι άγιοι Thomas More και Maximillian Kolbe. Και συγχρόνως, ενώ δεν μπορώ να είμαι ισάξιος, όσον αφορά την αντιστοίχηση με την πίστη τους, υπάρχει άλλος τρόπος με τον οποίο μπορώ! Η φράση «κρατάω το ίδιο καντήλι» προέρχεται από μία εποχή πριν τον ηλεκτρισμό ή το φωταέριο, όταν ένας ασκούμενος θα κράταγε ένα φως πάνω από την εργασία του δασκάλου του, έτσι ώστε να του φέγγει. Με την ελπίδα, ότι εκείνος, και οι υπόλοιποι ασκούμενοι, μ’ αυτή την συμμετοχή μπορεί να μάθαιναν και να μιμούνταν. Αυτό μπορώ οπωσδήποτε να το κάνω.

O Καρδινάλιος Κάρλο Μαρία Μαρτίνι πέθανε στο Βαρέζε της Βόρειας Ιταλίας στις 31 Αυγούστου 2012 σε ηλικία 85 ετών. Τρεις εβδομάδες νωρίτερα, στις 8 Αυγούστου, ο Martini έδωσε μια τελική συνέντευξη προς τον συνάδελφό του Ιησουίτη π. Georg Sporschill, με τον οποίο είχε συνεργαστεί ο Martini σε ένα βιβλίο με τίτλο «Νυκτερινές Συζητήσεις στην Ιερουσαλήμ» και έναν Ιταλό φίλο του που ονομάζεται Federica Rantice Fossati Confalonieri. O Rantice έχει πει στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης ότι ο Martini είχε εγκρίνει το κείμενο της συνέντευξης και το προόριζε ως ένα είδος «πνευματικής διαθήκης» που θα δημοσιευθεί μετά το θάνατό του.

Το παρακάτω είναι μια μετάφραση της συνέντευξης που δημοσιεύθηκε στην ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera («Απογευματινός Ταχυδρόμος»).

Ποιος είσαι; Πού και γιατί πηγαίνεις; Πρέπει να απαντήσετε... Μη κάνετε το λάθος να απαιτείτε απ’ την κοινωνία μας (... την όποια) να μην έχει από σας καμιά αξίωση! Δεν βοηθούν οι αυταπάτες...!

Τα παραπάνω δεν είναι ερωτηματικά του μυαλού. Είναι υπαρξιακά κενά που χρειάζονται επειγόντως κάλυψη, γιατί αλλιώς αν δεν καλυφθούν θα "μπάζουν" στην ζωή σας... προβλήματα... άχρηστα... και λάθη...!!

Λοιπόν θα πείτε, έχεις να προτείνεις κάτι; Στις διαπιστώσεις-διαγνώσεις συμφωνούμε. Ποια λύση-απάντηση, όμως, υπάρχει;

Σας χαιρετώ, σας χαιρετώ θερμά, βλέπω σε εσάς τόσο ενθουσιασμό και τόση χαρά. Αλλά όμως πρέπει να σας πω κάτι που θα λυπήσει τις καρδιές σας. Ας σιωπήσουμε. Είναι κάτι που αφορά κάποιον από εσάς

Ο Μaciej ήταν λίγο πάνω από τα 22. Σπούδασε γραφιστική και άφησε την δουλειά του για να εργαστεί εθελοντικά για την WYD (Παγκόσμια Ημέρα Νεότητας). Στην πραγματικότητα όλα τα σχέδια του συνεδρίου είναι δικά του. Κατά τη διάρκεια της εργασίας αυτής ξανα-ανακάλυψε την Πίστη του.

Στις 8:30 το βράδυ την, Τετάρτη, 27 Ιουλίου 2016 από την κατοικία του Αρχιεπισκόπου, στην Κρακοβία, όπου διαμένει ο Πάπας για την αποστολική επίσκεψή του, συνδέθηκε με ζωντανή εικόνα και ήχο με την ιταλική νεολαία που ήταν παρούσα στην Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας (WYD), συγκεντρωμένη στο Παρεκκλήσι του Αγίου Ιωάννη Παύλου Β 'στην Κρακοβία. Ο Πάπας απάντησε στις ερωτήσεις τριών νεαρών εκπροσώπων.

Η πληρότητα μιας ανθρώπινης ζωής δεν υπολογίζεται μόνο με ό,τι συμβαίνει στο σώμα. Η ζωή δεν είναι υπόθεση σωματικής μόνο δύναμης ή υγείας ή ικανότητας να χαίρεται κανείς. Τι είναι ζωή;

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ

Χρήστου Γιανναρά: Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας,

Οι άνθρωποι έχασαν την ευλάβεια και τον σεβασμό προς καθετί το ιερό, καθώς επίσης και την ταπείνωση, που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται ανάξιος όχι μόνο να επιτελεί αλλά και να βλέπει απλώς θαύματα. Έτσι, σήμερα διψούν για θαύματα όσο ποτέ άλλοτε. Μεθυσμένοι από την υπερηφάνεια, την αυτοπεποίθηση και την άγνοια, τρέχουν απρόσεκτα, απερίσκεπτα και παράτολμα σε καθετί το θαυματουργικό. Δεν αρνούνται, μάλιστα, να λάβουν μέρος και οι ίδιοι στην επιτέλεση θαυμάτων· το αποφασίζουν χωρίς σκέψη. Αυτή η τάση είναι επικίνδυνη περισσότερο από ποτέ. Γιατί πλησιάζουμε σταδιακά στην εποχή που θ' αρχίσουν να γίνονται πολυάριθμα και εκπληκτικά θαύματα, θαύματα που θα πλανύσουν και θα σύρουν στην απώλεια τους σαρκικούς ανθρώπους.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

………………………………………………………… 

Ζητᾶμε θαύματα, γιὰ νὰ πιστέψουμε! Πολλὲς φορὲς χρησιμοποιοῦμε «ἐργαλεῖα» θαυμάτων, χωρὶς νὰ πιστεύουμε ὅτι θὰ γίνη θαῦμα. Τὰ κρατᾶμε καὶ τὰ περιφέρουμε τὰ ἐργαλεῖα αὐτά, λυπᾶμαι πού θὰ τὸ πῶ, ὡς μιὰ εὐλαβῆ ἀπάτη!

Στὸ ἑλ­λη­νι­κὸ τρα­γού­δι ἡ ἀ­να­φο­ρὰ σὲ θρη­σκευ­τι­κὰ καὶ πνευ­μα­τι­κὰ θέ­μα­τα, ἐμ­πνε­ό­με­να ἀ­πὸ τὴ χρι­στι­α­νι­κὴ πα­ρά­δο­ση, εἶ­ναι σχε­δὸν ἀ­νύ­παρ­κτη [...]. Ἂν θε­λή­σου­με, ἐν τού­τοις, ν' ἀ­νι­χνεύ­σου­με τὶς ὅ­ποι­ες σκόρ­πι­ες, ἀλ­λὰ ἐ­ξέ­χου­σες, πα­ρεκ­βά­σεις ἀ­πὸ τὸν κα­νό­να αὐ­τὸ τῆς σι­ω­πῆς θὰ πρέ­πει δί­χως ἄλ­λο νὰ ἀ­να­φερ­θοῦ­με σὲ δυ­ὸ κύ­ρι­ες τά­σεις τῆς με­τα­πο­λε­μι­κῆς στι­χουρ­γι­κῆς. Στὴν πρώ­τη πε­ρί­πτω­ση ἐ­πι­λέ­γον­ται λέ­ξεις-κλει­διά, φόρ­μες τῆς λει­τουρ­γι­κῆς πα­ρά­δο­σης, οἰ­κεῖ­ες ἐμ­πει­ρί­ες τῆς χρι­στι­α­νι­κῆς ζω­ῆς, ἰ­δι­αί­τε­ρα τῆς λα­ϊ­κῆς θρη­σκευ­τι­κό­τη­τας, ἐν­σω­μα­τω­μέ­νες ὅ­μως σ' ἕ­να ἐν­τε­λῶς και­νού­ριο πε­ρι­ε­χό­με­νο. Τυ­πι­κὴ πε­ρί­πτω­ση αὐ­τῆς τῆς προ­ο­πτι­κῆς εἶ­ναι τὰ τρα­γού­δια τοῦ Νί­κου Γκά­τσου σὲ μου­σι­κὴ τοῦ Μά­νου Χατ­ζι­δά­κι.

«Ο Μοναδικός, του οποίου έχουμε ανάγκη»

Από πού προέρχεται αυτός ο μεγάλος πόθος που κατοικεί στον άνθρωπο, να γνωρίσει τον Θεό;

«¹⁴Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες πλάσμα Σου τόσο θαυμαστό! Όλα όσα κάνεις είναι εξαίσια, και εγώ αυτό πολύ καλά το ξέρω. ¹⁵Δεν μου γινόταν να κρυφτώ από Σένα και απ’ τα μάτια Σου, ακόμα κι όταν τα κόκαλά μου σχηματίζονταν μες το σκοτάδι της κοιλιάς της μητρικής μου. ¹⁶Και τότε ακόμα, την ασχημάτιστη ύπαρξή μου την έβλεπαν τα μάτια Σου, γιατί μες στο "Βιβλίο" Σου οι πάντες είμαστε γραμμένοι» (Ψαλμ. 138, 14-16).

Τετάρτη 21 Μαΐου 2008

ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΣ 16^ος

Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές,

Στη σειρά των κατηχητικών ομιλιών με θέμα τους Πατέρες της Εκκλησίας,  θα ήθελα σήμερα να μιλήσω για ένα πρόσωπο που λίγοι το γνωρίζουν: για τον Ρωμανό τον Μελωδό, που γεννήθηκε περί το 490 στην Έμεσα (το σημερινό Χομς) στη Συρία. Θεολόγος, ποιητής και συνθέτης, ανήκει στη μεγάλη ομάδα των θεολόγων που μεταμόρφωσαν τη θεολογία σε ποίηση.

«Εάν ένα μέλος υποφέρει, όλοι υποφέρουν μαζί του» (Α΄ Κορ. 12, 26). Αυτά τα λόγια του Αγίου Παύλου αντηχούν έντονα στην καρδιά μου, καθώς αναγνωρίζω για άλλη μια φορά την ταλαιπωρία που υπέστησαν πολλοί ανήλικοι λόγω σεξουαλικής κακοποίησης, κατάχρησης εξουσίας και κατάχρησης συνείδησης που διαπράχθηκε από σημαντικό αριθμό κληρικών και αφιερωμένων ατόμων. Εγκλήματα που προκαλούν βαθιές πληγές, πόνο και αδυναμία, κυρίως μεταξύ των θυμάτων, αλλά και στα μέλη της οικογένειάς τους και στην ευρύτερη κοινότητα των πιστών και των μη πιστών. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, κάθε προσπάθεια, που θα γίνει ποτέ, να ζητήσουμε συγχώρηση και να επιδιώξουμε την αποκατάσταση της βλάβης, δεν θα είναι αρκετή! Κοιτάζοντας μπροστά στο μέλλον, δεν πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθειες μόνον για να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ικανή να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις, αλλά και να αποτρέψουμε τη δυνατότητα να καλύπτονται και να διαιωνίζονται. Ο πόνος των θυμάτων και των οικογενειών τους είναι επίσης ο πόνος μας και γι 'αυτό είναι επείγον να επιβεβαιώσουμε και πάλι τη δέσμευσή μας να διασφαλίσουμε την προστασία των ανηλίκων και των ευάλωτων ενηλίκων.

Αγαπητοί αδελφοί, φίλες και φίλοι,

Σε κάποια χωριά της Ισπανίας καθώς και σε ισπανόφωνες συνοικίες του Ντάλας, στο Τέξας της Αμερικής, την παραμονή των Χριστουγέννων, ομάδες παρελαύνουν στους δρόμους με οδηγούς ένα αγόρι και ένα κορίτσι ντυμένους σαν τον Ιωσήφ και την Μαρία. Συχνά η "Μαρία" είναι ανεβασμένη σε ένα δανεικό γαϊδουράκι. Τραγουδούν κάλαντα και επισκέπτονται κάθε σπίτι απ’ το οποίο τους... "διώχνουν" με κάθε επισημότητα!

Το έθιμο είναι μια απορριπτική ανάμνηση του γεγονότος ότι η Παναγία με τον Ιωσήφ συνάντησαν την ανθρώπινη σκληροκαρδία, απ’ την οποία πρέπει να θεραπεύσουμε εμείς τους εαυτούς μας!

Για μια άλλη χρήση της Παναγίας των Παρισίων

lundimatin#187, 16.04.2019

Αδελφοί και αδελφές, Χθες, η Παναγία των Παρισίων κάηκε. Στην εποχή του, ο Χριστός είχε δώσει το παράδειγμα διώχνοντας τους εμπόρους από το ναό.

Ο C. S. Lewis είπε κάποτε ότι το θάρρος είναι η «μορφή κάθε αρετής στο σημείο δοκιμής της». Είναι εύκολο και το ξεχνάμε, ότι άνθρωποι, όπως ο Lewis, ο Tolkien, ακόμη και ο Chesterton, δεν έγραψαν σε μια εποχή χριστιανικής υπεροχής. Ο Lewis δεν κατέλαβε μια έδρα (πλήρης καθηγητής) στην Οξφόρδη για χρόνια, ακριβώς εξαιτίας της δυσάρεστης δημόσιας “έκθεσής” του για τον Χριστιανισμό. 

Πάνω από μισό αιώνα, μετά από τη δέσμευση που είχαν υπογράψει μια ομάδα επισκόπων, μελών της Β΄ Βατικανής Συνόδου, να ζήσουν με απλό τρόπο ζωής κοντά στον λαό τους, τώρα μια νέα ομάδα συμμετεχόντων στη Σύνοδο Επισκόπων για τον Αμαζόνιο (6-27 Οκτ 2019) υπέγραψε νέο σύμφωνο, επίσης στις κατακόμβες της αγίας Domitilla!

Ακόμη κι αν περιοριστούμε στο λογοτεχνικό ύφος με το οποίο μιλούσε ο Χριστός, θα διαπιστώσουμε, εάν το δούμε απροκατάληπτα, ότι διαθέτει μια περίεργη ποιότητα που κανένας κριτικός ή επικριτής του Χριστιανισμού δεν φαίνεται να έχει προσέξει.

« Εν’ άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ‘δειξε

πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

“ Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.

Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες

και δεν θα ‘χαμε να πούμε τίποτε ωραιότερο απ’ αυτό»

Το φοβερό ερώτημα " τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ" των μαθητών αντιστοιχεί στην ενδόμυχη αναζήτηση όλων μας για τον αποδιοπομπαίο τράγο σε κάθε κακό που συμβαίνει στον κόσμο. Βέβαια ξέρουμε πως και για την τωρινή συγκυρία της πανδημίας αλλά και για κάθε είδους πόλεμο ή καταστροφή, που τάχα αποκαλούμε "φυσική", η αιτία δεν είναι άλλη από την αλαζονεία και τον εγωισμό μας... (Στην περίπτωση του κορωνοϊού όλοι καταλαβαίνουμε πως ξεκίνησε από τις άθλιες συνθήκες υγιεινής σε αγορές ζωντανών ζώων (!!) στην Κίνα και από ένα απολυταρχικό καθεστώς που δεν πήρε έγκαιρα τα μέτρα για τη μη διάδοση του ιού).

«Χτες το βράδυ, σαν έμεινα μόνος στο βουνό, φυσούσε τόσο πολύ κι ο άνεμος ήταν τόσο κρύος, ώστε έκλεισα και την πόρτα και τα παράθυρα και για πρώτη μου φορά κοιμήθηκα νύχτα με τα παράθυρα κλειστά. Μελαγχόλησα λιγάκι.

Να η δοκιμασία του εσωτερικού μας πλούτου: Έχεις, μήπως, με τι να ζεις εσωτερικά, δίχως τις εξωτερικές εντυπώσεις, αν τυχόν στερηθείς την παρουσία και την συναναστροφή των ανθρώπων, τις οπτικές και ακουστικές παραστάσεις του γύρω κόσμου κι αν βυθιστείς σε ολοσχερή μοναξιά; Με φρίκη φαντάστηκα αυτό το ενδεχόμενο.

Ομιλία του Μισέλ Οπτί κατά τη Κυριακή 29/03/2020 -εν μέσω πανδημίας- στην ευαγγελική περικοπή από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο, για την Έγερση του Λαζάρου (διαβάζεται από τους Καθολικούς κατά την Ε΄ Κυριακή των Νηστειών)...

Ατυχώς, μετά από τρεις συνεχείς εκδόσεις του βιβλίου του μακάριου Πατέρα μας Μελετίου Μητροπολίτου Πρεβέζης «Το χάραγμα του αντιχρίστου» και παρέλευση δεκαετίας από την εξάντληση της τελευταίας…, «πάλιν πλοῖα, και δίκτυα»! Ξανά ο αντίχριστος στο προσκήνιο συναποκομίζων τα εργαλεία του σφραγίσματος και τα μορμολύκεια της αφελούς τρομάρας που γεννάει κάθε άγνωστο!

Maurice Zundel

Είμαστε ανθρώπινα όντα και έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινα προβλήματα. Το μόνο πρόβλημα με το οποίο δεν ασχολούνται πολλοί είναι ακριβώς αυτό της ανθρώπινης κλήσεως. Το υποδεικνύει μια μικρή φράση του Camus: «Ο άνθρωπος είναι το μόνο δημιούργημα που αρνείται να είναι αυτό που είναι». Τούτο καθιστά αισθητή την κατάσταση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν, κατάσταση εντελώς ιδιαίτερη, μοναδική.

«Η επιθυμία να είσαι κατ’ εικόνα Θεού χωρίς να φτάσεις στην εικόνα του Χριστού, είναι μια επιθυμία για αμεσότητα, που θέλει τα πάντα χωρίς αναζήτηση της πορείας σου και χωρίς ενεργοποίηση του εαυτού σου˙ είναι μια ναρκισσιστική επιθυμία του εγώ να βρίσκει την ησυχία του στον Θεό, τον αθάνατο και παντοδύναμο, ώστε να μη θεωρεί απαραίτητο ‘να αφήνει τη ζωή του να σταυρώνεται και να βιώνει τη οδυνηρή νύχτα.»

Rowan Williams,
Former Archbishop of Canterbury
The Wound of Knowledge

Πολλές φορές ο Ιησούς κάνει ένα θαύμα και αμέσως μετά λέει, «Μην πεις σε κανέναν αυτό που έχει γίνει». Φαίνεται ότι ο Ιησούς δεν θέλει να γίνει γνωστός ως ένας θαυματουργός. Ούτε επιθυμεί να βασίσει την αυθεντία του στο γεγονός ότι κάνει θαύματα.

Κατ’ αυτή την τελευταία Κυριακή του λειτουργικού έτους τελούμε την πανήγυρη του Χριστού Βασιλιά του σύμπαντος. Προστάτη της Νεολαίας.

Το έμβλημα αυτού του Βασιλιά είναι το Α και το Ω. Η αρχή και το τέλος. Από Αυτόν δημιουργήθηκαν όλα και Αυτόν έχουν προορισμό τα πάντα.

«Διακόσια χρόνια από την Ελληνική επανάσταση. Μας φαίνεται μακριά και απόμακρη η επέτειος, γιατί ο χρόνος καταλύει τις εντυπώσεις, αλλάζοντας το σκηνικό και τα θέματα

Σήμερα έχω στην καρδιά μου εκείνο το Φεβρουάριο του 2015. Έχω στην καρδιά μου εκείνη τη βάπτιση αίματος. Αυτούς τους 21 ανθρώπους βαπτισμένους χριστιανούς με το νερό και το Άγιο Πνεύμα. Εκείνη την ημέρα βαπτισμένους και με το αίμα. Είναι οι δικοί μας Άγιοι, Άγιοι όλων των χριστιανών, Άγιοι όλων των ομολογιών και χριστιανικών παραδόσεων.

Το κωμικό σκίτσο του πανέξυπνου Αρκά περιγράφει τέλεια τον γνωστό από το παρελθόν λόγο, ότι η βλακεία είναι απέραντη και αήττητη. Δεν έχει σημασία τι πρόσημο έχει. Πολιτικό, κοινωνικό, επιστημονικό, θεολογικό!...

Σχετικά Αναγνώσματα: Γένεση 28, 10-17· Ψαλμός 84, 1-6· Α’ Επιστολή Πέτρου 2, 1-5, 9-10· Ματθ. 21, 12-16

 Σχεδόν ξεχασμένη εν μέσω της πανδημίας, η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμού στην ανθρώπινη ιστορία συνεχίζεται και αυξάνεται. Το 1945 περίπου 20 εκατομμύρια μετακινήθηκαν. Το 2015 ήταν 60 εκατομμύρια· σήμερα υπερβαίνει τα 75 εκατομμύρια. Οι κραυγές απελπισίας προέρχονται από τους φτωχότερους και πιο απελπισμένους.

Στη ζωή τού κάθε ανθρώπου τού δίνεται η δυνατότητα εμπειρίας και πρόσβασης σε τρία φώτα! Φυσικά συζητάμε για τον κανόνα και το γενικώς ισχύον, χωρίς να αγνοούμε τις εξαιρέσεις (τυφλοί – διανοητικά ανεπαρκείς) οι οποίες εξαιρέσεις δεν αναιρούν ευτυχώς τον γενικό κανόνα.

Δημοσιεύουμε την εισαγωγή ενός σπουδαίου βιβλίου του μεγάλου Σκωτσέζου συγγραφέα και κληρικού George MacDonald (1824-1905) για ένα προϊδεασμό του τρόπου και του βάθους της σκέψεώς του. Τα θαύματα «κινδυνεύουν» και από λάθος ανάγνωση και από εσφαλμένη αξιολόγησή τους. Πρωτευόντως από τους χριστιανούς!!

Αδελφοί και αδελφές

Αυτή η Κυριακή, τρίτη του έτους, είναι αφιερωμένη στον Λόγο του Θεού, όπως το αποφάσισε ο Πάπας Φραγκίσκος. Ο Ιησούς Χριστός —γράφει—, μέσα από την Αγία Γραφή κρούει την θύρα μας.

Πωλ Ρικαίρ

Μετάφραση: ΝΙΚΟΣ ΜΑΝΩΛΟΠΟΥΛΟΣ

Στο Κατά Ματθαίον 16, 25 διαβάζουμε «Γιατί οποίος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει, οποίος όμως εξαιτίας μου χάσει τη ζωή του θα τη βρει¹» . Εάν επιθυμούμε να καταλάβουμε αυτό το εδάφιο, είναι πολύ σημαντικό να σημειώσουμε ότι η περικοπή στην οποία ανήκει είναι τοποθετημένη και στα τρία συνοπτικά Ευαγγέλια ευθύς αμέσως μετά την ομολογία του Πέτρου. Στην ερώτηση του Ιησού: «Εσείς ποιος λέτε πως είμαι;», ο Σίμωνας Πέτρος απάντη¬σε: «Εσύ είσαι ο Μεσσίας, ο Υιός του αληθινού Θεού». Είναι ο ίδιος Πέτρος ο όποιος αμέσως μετά σκανδαλίστηκε από την αναγγελία του Ιησού για το επικείμενο μαρτύριό του και το πάθος του. «Θεός φυλάξοι, Κύριε!» ανακράζει ο Πέτρος, «Να μη σου συμβεί αυτό», μια απόκριση που έχει σαν αποτέλεσμα την απροσδόκητη, σχεδόν βίαιη απάντηση του Ιησού: «Φύγε από μπροστά μου σατανά! εσύ μού γίνεσαι εμπόδιο, γιατί δεν σκέφτεσαι όπως θέλει ο Θεός, αλλά όπως θέλουν οι άνθρωποι». Το γεγονός ότι αυτές οι δύο περικοπές είναι τοποθετημένες σε συνέχεια η μία της άλλης δεν είναι, τυχαίο αλλά ηθελημένο από τους τρεις συνοπτικούς ευαγγελιστές, διότι αυτή η αλληλουχία υποδηλώνει πως το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε για να ακολουθήσουμε τον Ιησού δεν είναι ανεξάρτητο από το ερώτημα περί της ταυτότητάς του. Ο Πέτρος αναζητεί έναν Χριστό ένδοξο και δεν μπορεί να αποδεχθεί το γεγονός ότι ο Χριστός είναι ο Πάσχων Δούλος, ότι οφείλει να είναι ο Πάσχων Δούλος, όπως υμνήθηκε από τον Δευτεροησαΐα.

Είναι επιφώνημα, προτροπή, διδασκαλία, ανάμεσα στους σημερινούς νεαρούς και όχι μόνον. Είναι μια έκκληση να ζήσει κανείς τη ζωή του στο «μέγιστο βαθμό», ακόμα και να συμπεριλάβει συμπεριφορά, που φέρει εγγενώς ,κίνδυνο! Δηλαδή, πρόκειται για μια προτροπή προς απερίσκεπτη συμπεριφορά...

Απόσπασμα από το κείμενο του Θανάση Ν. Παπαθανασίου, «Τρεις σημειώσεις για το ειδύλλιο πανδημίας και πανδαιμόνιου», στην πρόσφατη "Σύναξη" (τ. 156): 

Οι άνθρωποι είναι απρόθυμοι να περάσουν από την αντίληψη μιας αφηρημένης θεότητας στον Ζώντα Χριστό. Αυτό δεν με εκπλήσσει. Η αφηρημένη θεότητα δεν κάνει και δεν απαιτεί τίποτα. Είναι εκεί αν τη θελήσεις, όπως ένα βιβλίο στη βιβλιοθήκη.

 Όταν είσαι 17-18 χρονών και κουβαλάς μνήμες αιώνων και έχεις ακού­σει «τα άπειρα» για μια πόλη σύμβολο, τότε η επίσκεψη σ’ αυτήν μοιά­ζει με όνειρο που συνεχίζεται και όταν ξυπνάς!

- Τι είναι αυτό που ζήτησε;

Αυτή την απορία εξέφρασε προς την προϊσταμένη της κλινικής του ο Δρ.W.M, νεαρός πολυτάλαντος γιατρός στο μεγάλο νοσοκομείο του Εδιμβούργου, ζητώντας να ικανοποιήσει την περιέργειά του, από την πρωτοφανή αντίδραση του ετοιμοθάνατου τραυματία που περιέθαλπε!

Ρωτούσε για το βιβλίο, γιατί τον γιατρό τον ένοιαζαν τα βιβλία! Είχε διαβάσει πολλά. Χρήσιμα και άχρηστα. Με περιεχόμενο αλλά και "σκουπίδια". Παλιά διάβαζε και την Βίβλο! Τόσο ανόητος ήμουν, έλεγε αυτοσαρκαζόμενος όταν συζητούσε τέτοια θέματα στο νοσοκομείο με συναδέλφους. Όμως είχε πάψει να κάνει κάτι τέτοιο από φοιτητής...! Απ´ όταν ένα βράδυ, σε ένα ξέφρενο μεθύσι με συναδέλφους φοιτητές, και έχοντας ξεμείνει από χρήματα, πούλησε σε ενεχυροδανειστήριο την Βίβλο που του είχε δώσει η μάνα του, όταν έφυγε για τις σπουδές.

Είναι αλήθεια ότι είχε ταραχτεί τότε ακόμα και μέσα στο μεθύσι του! Η Βίβλος είχε την αφιέρωση σ´ αυτόν της μάνας του με το όνομα της! Τόσος πρόστυχος είχε καταντήσει; Δεν είχε ιερό και όσιο; Όλα τα ισοπέδωνε;

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

(Αλ. Καμύ)

Σκέψεις με αφορμή την "σημερινή" ημέρα.

Κείτονταν έρημη η Ιερουσαλήμ,

κι απ' τη φωτιά κατεστραμμένη

Και οὑκ ἧν τόπος τῶ κτήνει παρελθεῖν

Κει πέρα υπήρχαν εχθροί, που όμως δεν την κατάστρεψαν

Κι ακόμα κατάσκοποι και συμφεροντολόγοι μέσα εκεί

Οταν ο Νεεμίας αυτός και οι άντρες του,

έβαλαν τα χέρια τους να ξαναχτίσουν τα τείχη.

Και έτσι εχτίσανε, καθώς να χτίζουν οι άντρες πρέπει

Με το σπαθί στο 'να χέρι και στο άλλο το μυστρί.

T.S. Eliot

Τέταρτο Χορικό

"Δέκα χορικά απ' το Βράχο"

(Έρανος Αγάπης 2015) 

Όταν μας ζητούν χρήματα, αισθανόμαστε δύσφορα! 

Πάντοτε μεν..., πολύ περισσότερο δε στην τωρινή συγκυρία, τα χρήματα δίνουν την αυταπάτη της εξασφάλισης. Ο Χριστός όμως στο Ευαγγέλιο ζητάει οι δικοί Του να μη νομίζουν εξασφάλιση και να μη δεσμεύονται σε δεσμά λατρείας με τον θεό-χρήμα (Μαμμωνάς), αλλά να λατρεύουν μόνο Εκείνον, και συμβουλεύει τους χριστιανούς να προσφέρουν, βεβαιώνοντάς τους, ότι είναι μεγαλύτερη χαρά να δίνεις παρά να παίρνεις (Πραξ. 20, 35).

Αγαπητέ κ. ............

Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη να μου απευθύνετε κάποια ερωτήματα ζητώντας την τοποθέτησή μου σ’ αυτά. Δεν ξέρω πόσο θα σας ικανοποιήσω, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι θα προσπαθήσω οι απαντήσεις μου να είναι «ἐν ἀληθείᾳ καί ἀγάπῃ».

Κατ’ αρχάς το θέμα των κατ’ όνομα χριστιανών δεν είναι υπόθεση μόνον των ορθοδόξων. Μπορεί κάλλιστα, αν ο επίσκοπος τον Σάρδεων στην Αποκάλυψη να έχει απλώς και μόνον όνομα ότι ζει ενώ είναι νεκρός, μπορεί λέω και κάθε προτεστάντης να είναι κάτι τέτοιο! Διαφωνείτε; Προσέξτε δεν αντιδικώ, προστατεύων τα δικά μου, απλώς θέτω το θέμα στην βάση του, που είναι πρόβλημα κάθε "πιστεύοντος" όπως και αν δέχεται την πίστη από δογματικής ορθότητος.

Ο δικός μας Παπαδιαμάντης έχει στους ήρωες του και πρόσωπα ποιότητος θεολογικής και περιπτώσεις θρησκευτικού ριτουαλισμού καθώς και αδιάφορους. Το ίδιο και ο Σάμερσετ Μωμ περιγράφει μια γκάμα ποικίλης ποιότητας προτεσταντών. Ας αφήσουμε την Αμερική...!!

Νομίζω και πιστεύω, ότι ο αρχικός ορισμός τον οποίο κι εσείς αμφισβητείτε, ενώ είναι διαδικασιακά σωστός (νηπιοβαπτισμός - άγνοια πίστης - θεσμική κοινωνική σχέση) δεν αποτελεί αποκλειστικότητα κάποιας δογματικής ομάδας, αλλά κίνδυνο κάθε πιστεύοντος, όπως ήδη προείπα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι το Πνεύμα του Θεού και στις επτά Εκκλησίες της Αποκαλύψεως έχει να πει την ίδια καταληκτήρια προτροπή: Ὁ ἔχων οὖς ἀκουσάτω τί τό πνεῦμα λέγει ταῖς Ἐκκλησίαις. Δεν κινδυνεύει μόνον ο επίσκοπος τον Σάρδεων και της Λαοδικείας... Ο Απόστολος Παύλος στεντορείως επισημαίνει: ὁ δοκῶν ἐστάναι, βλεπέτω μή πέση...

Ας έρθουμε στις ερωτήσεις.

Το 1605 ένας παπάς αιχμαλωτίστηκε και πουλήθηκε σκλάβος σε ένα ψαρά στην Τύνιδα. Είμαστε στην εποχή για την οποία ακόμα η εκκλησία προσεύχεται «...Ὑπέρ τῶν ἐν θαλάσσῃ  καλῶς πλεόντων...». Δηλαδή για αυτούς που ταξιδεύουν στη θάλασσα με καλούς σκοπούς, και όχι για πειρατεία!

«Κάθε ανθρώπου ο θάνατος λιγοστεύει εμένα τον ίδιο

γιατί είμαι ένα με την ανθρωπότητα,

και έτσι, ποτέ σου μη στέλνεις να ρωτήσεις:

Για ποιον χτυπά η καμπάνα;

Χτυπάει για σένα»!

Ο Θεός έχει παντού τους δικούς Του!

Έτσι και ο George Mc Donald (1824-1905) Σκωτσέζος ποιητής συγγραφέας και παπάς, "έδειχνε" το αληθινό πρόσωπο του Χριστού με τα γραφόμενα και τα κηρύγματά του (Άρρητα Κηρύγματα – Unspoken Sermons, που θα εκδόσει ο ΙΩΝΑΣ).

Τυπικά ήταν κογκρεγκασιοναλιστής με καλβινικές επιρροές (το θρησκευτικό του background) ουσιαστικά ήταν ορθόδοξος πιο ορθόδοξος από κάμποσους που αυτό (το να είσαι ορθόδοξος) το θεωρούν ιστορικό ή... επαγγελματικό προσόν!!

Ας τον αφουγκραστούμε.

......................................................................................................................

Α.

- Κοίταξε να δεις Άη Γιάννη μου! Πες στον Χριστό, με τα τόσα που κάναμε, αν δεν βρέξει, θα ρεζιλευτούμε και Αυτός και Εσύ και εγώ...

Αυτά έλεγε φωναχτά ο παπά-Αποστόλης, σε ένα προσφυγοχώρι της Βόρειας Εύβοιας, όταν η λιτανεία της ανομβρίας επέστρεφε ανηφορίζοντας στο χωριό. Τα έλεγε περπατώντας δίπλα από την τεράστια εικόνα του Προδρόμου, που είχαν φέρει οι παππούδες τους από τη Μικρασία. Του τα έλεγε ίσως, γιατί ούτε αυτός ο ίδιος ο παπάς δεν είχε καταλάβει τι διάβασε στις ευχές της ανομβρίας, που είχαν πει πριν λίγο! Του τα έλεγε όμως με την βεβαιότητα της καταστάσεως, που γράφει στο ημερολόγιο του για το πρόσωπο του παπά-Αποστόλη ο μακαρίτης Μητροπολίτης Χαλκίδος Νικόλαος όταν ο παπάς πέθανε: «Πέθανε ο παπά Αποστόλης, είναι προφανές από πολλά "σημεία" ότι επρόκειτο για άγιο άνθρωπο και ιερέα».

Ακριβώς το απόγευμα, την περασμένη Πέμπτη, 27 Ιουνίου, χτύπησε η πόρτα, άνοιξα και ήταν δύο κυρίες. Σοκαρίστηκαν από την εμφάνισή μου (είμαι παπάς και φαίνεται...) αλλά απτόητες (και φορώντας το υπηρεσιακό τους χαμόγελο... «Διακονίας στον αγρό»!) μου προσέφεραν την Πρόσκληση 2019 «Η αγάπη δεν χάνεται».

Είχαν να περάσουν από πολλές πόρτες κατ’ εντολήν της «Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρείας Σκοπιά» και δεν μπορούσαν να μείνουν για συζήτηση, έτσι τουλάχιστον είπαν ή προφασίστηκαν. Σκέφτηκα τότε και εγώ να γράψω τις σκέψεις που μου ξανάρθαν στην επιφάνεια του μυαλού μου, από την κατά το παρελθόν ασχολία μου με την... Εταιρεία Σκοπιά, εξ΄ αιτίας ενός φίλου που είχε τότε (1979) γίνει χιλιαστής και είχε φύγει στη Σουηδία προκειμένου να μη υπηρετήσει στον στρατό.

Όταν δύο αδέρφια μαλώσουν μεταξύ τους και σταματήσουν να επικοινωνούν και να μιλιούνται, έπαψαν να είναι αδέρφια; Φυσικά όχι.

Η συμπεριφορά και η έλλειψη σχέσης μπορεί να αναιρέσει αυτό που δημιουργήθηκε από τον κοινό Πατέρα; Φυσικά όχι.

Ε λοιπόν, το Ευαγγέλιο που βρήκατε κρεμασμένο στην πόρτα του σπιτιού σας αυτές τις μέρες, το κρέμασαν αδέρφια μας με τα οποία... δεν μιλιόμαστε! Το Ευαγγέλιο βεβαίως είναι ένα, και είναι του Θεού (κοινού Πατέρα μας) δεν "ανήκει" παρά μόνο στην Εκκλησία. Γι’ αυτό αφού προσπεράσετε τα περιτυλίγματα που έχει κρατήστε το βιβλίο που είναι η Καινή Διαθήκη. Πρέπει να ομολογήσομε με ειλικρίνεια μετανοίας ότι εμείς οι ορθόδοξοι δεν είμαστε δα και "φανατικοί"(!) μελετητές του Ευαγγελίου! Μπορεί κάποιοι από μας, να σκύβουν κάτω από το Ευαγγέλιο, όταν ο παπάς στην Εκκλησία διαβάζει κάποια περικοπή, όμως δυστυχώς καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε το Ευαγγέλιο να μπει στο μυαλό μας, και να φωτίζει τις κρίσεις και τις αξιολογήσεις μας.

“Όποιος ψάχνει για την αλήθεια, ψάχνει χωρίς να το καταλαβαίνει, για Σένα που είσαι η μόνη αλήθεια, που αξίζει να μάθει κανείς”. Αυτά έγραφε το 1921 ο μεγάλος και ιδιότυπος συγγραφέας Τζοβάνι Παπίνι, όταν έπαψε να είναι αθεϊστής και άρχισε να γνωρίζει τον Χριστό που μέχρι τότε ύβριζε (… ακατονόμαστα…!!) και να γίνεται Χριστιανός ουσιαστικά!

π. Βασίλειος Βολουδάκης

''Ο πατήρ Μάρκος Μανώλης και η δημοσιογραφία ως έργον Θεού''

ΟΡΘΟΔ. ΤΥΠΟΣ αριθμ. φυλ. 1855/26.11.10

''Ήσαν και αγιορείτες Πατέρες, που κατά καιρούς διεμήνυαν με προσκυνητάς τη γνώμη τους για τον π. Μάρκο με αφορμή τις θέσεις του «Ο.Τ», χωρίς να έχουν την πνευματική ορατότητα που είχε εκείνος. Ακόμη και ο π. Παΐσιος, του είχε διαμηνύσει κάποτε ότι «θα πάει στην κόλαση χωρίς να το καταλάβει», αλλά ο π. Παΐσιος, παρά την αναμφισβήτητη αγιότητα του –την οποία ευλαβούμαι με ευγνωμοσύνη– είχε τότε κάνει λάθος, όπως έχει κάνει λάθος και στα όσα έγραψε για το χάραγμα του αντιχρίστου και από την αναπαραγωγή του λάθους αυτού, ταλαιπωρείται μέχρι σήμερα το Ορθόδοξο πλήρωμα''.

Αυτά για....αντιστοίχηση........!!!!

EP.: Ποιο πιστεύετε πως είναι σήμερα το μεγαλύτερο πρόβλημα της Eκκλησίας;

AΠ.: Ο εαυτός της. Δεν ξέρει πώς να αιτιολογήσει την ύπαρξή της σε ένα κόσμο που αλλοτριώνεται συνεχώς απομακρυσμένος από κάποια ιδεώδη στερεότυπα, όπως π.χ. θρησκεία, πατρίδα, οικογένεια.

EP.: Mιλάτε, δηλαδή, για κρίση ταυτότητας;

AΠ.: Aκριβώς. Eδώ, πρόκειται για αιφνίδια συνειδητοποίηση μιας εξέλιξης που άρχισε πριν αρκετούς αιώνες. Συγκεκριμένα: H Kαινή Διαθήκη μιλά για Eκκλησία-Σώμα Xριστού ή για τοπικές Eκκλησίες: Pώμης, Kορίνθου, Eφέσου κ.λπ. Σήμερα όμως έχουμε εντελώς άλλη κατάσταση: Έχουμε Eκκλησία Eλλάδος, Pωσίας, Σερβίας κ.λπ. Aν δηλώσω ότι ανήκω π.χ. στην «Eκκλησία του Xριστού», θα νομίσουν πως πρόκειται για ένα καινούριο θρησκευτικό σύλλογο που ιδρύθηκε πριν λίγα χρόνια στην Aθήνα.

Τρία ἤ δύο μέ­ρη;

• Συ­νή­θω ς δι­α­κρί­νου­με τὸ χρό­νο σὲ τρία μέ­ρη: Στὸ πα­ρελ­θόν, στὸ πα­ρὸν καὶ στὸ μέλ­λον. Ἡ τρι­με­ρὴς αὐ­τὴ δι­ά­κρι­σις δὲν φαί­νε­ται νὰ ἔ­χη ἀν­τι­κει­με­νι­κὴ ὑ­πό­στα­σι. Ἂν θε­λή­σου­με νὰ προσ­δι­ο­ρί­σου­με τὸ πα­ρόν, θὰ δι­α­πι­στώ­σου­με, ὅ­τι δὲν ἀ­πο­τε­λεῖ τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό μιὰ δι­α­χω­ρι­στι­κὴ το­μὴ ἀ­νά­με­σα στὸ πα­ρελ­θὸν καὶ στὸ μέλ­λον. Πρῶ­τος τό τό­νι­σε αὐ­τὸ ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης: «Τό μεν πα­ρελ­θὸν γέ­γο­νε, τὰ δὲ τοῦ μέλ­λον­τος μέλ­λει γε­νέ­σθαι · τό δὲ νῦν οὐ μέ­ρος».

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΣΤΗΣ (ΧΧ) ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ ΝΕΟΤΗΤΑΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΠΑ ΒΕΝΕΔΙΚΤΟΥ ΤΟΥ ΔΕΚΑΤΟΥ ΕΚΤΟΥ

Κολωνία – Marienfeld Σάββατο, 20 Αυγούστου 2005

Αγαπητοί νεαροί φίλοι, Στην περιήγησή μας με τους μυστηριώδεις Μάγους από την Ανατολή, φτάσαμε στη στιγμή την οποία ο Ευαγγελιστής Ματθαίος περιγράφει στο Ευαγγέλιο του με τις παρακάτω λέξεις: «Μπαίνοντας μέσα στο σπίτι (πάνω από το οποίο το άστρο είχε σταθεί), είδαν το παιδί με την Μαρία την μητέρα του, και έπεσαν στη γη και το προσκύνησαν» (Ματθαίος 2, 11). Εξωτερικά, το ταξίδι τους είχε φτάσει στο τέλος του. Είχαν επιτύχει τον σκοπό τους.

Αλλά σε αυτό το σημείο ένα νέο ταξίδι ξεκίνησε γι’ αυτούς, ένα ενδόμυχο προσκυνηματικό ταξίδι που άλλαξε ολόκληρη την ζωή τους. Η νοητή εικόνα τους για τον νεογέννητο Βασιλιά που προσδοκούσαν να βρουν πρέπει να ήταν πολύ διαφορετική από αυτό που συνάντησαν. Είχαν σταματήσει στην Ιερουσαλήμ ειδικά για να αναζητήσουν ειδήσεις, από τον Βασιλιά που ζούσε εκεί, σχετικές με τον επαγγελμένο Βασιλιά που είχε γεννηθεί. Γνώριζαν ότι ο κόσμος βρισκόταν σε αναστάτωση, και γι’ αυτό οι καρδιές τους ήταν ταραγμένες.