Σκέψεις στη Γιορτή του Αγίου Thomas Becket

Αρχιεπίσκοπος Justin Welby

Το μαρτύριο είναι μία έννοια που χρειάζεται να διαλευκανθεί. Σημαίνει να δίνει κανείς μαρτυρία, για το φως του Χριστού, τη στιγμή του μεγαλύτερου σκότους: όταν το σπαθί πέφτει, το όπλο εκπυρσοκροτεί, οι φλόγες ανεβαίνουν, φλόγες του σκότους ορατές. Οι φλόγες της κόλασης, που επιζητούν την καταστροφή όλων των μαρτυριών για την αγαθότητα του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού.  

Δεν έχει να κάνει με την θανάτωση άλλων, με σταυροφορία ή βίαιη διαδήλωση. Ο μάρτυρας είναι το ίδιο το φως, το οποίο σε μια  σύντομη στιγμή ανοίγει τους ουρανούς, σ’ εκείνους, που αισθάνονται τη μαρτυρία του θανάτου, και αλλάζει την αίσθηση που έχουμε του χρόνου.   

Με το μαρτύριο ανοίγεται ένα ρήγμα στον χρόνο! Η δική μας  προοπτική, που διακρίνει μονάχα σκοτάδι στο τέλος της ζωής, ξαφνικά φωτίζεται από την αστραπή του μάρτυρα έτσι που βλέπουμε ένα μακρύ δρόμο μπροστά. Όχι για πάντα σκληρό και δύσβατο, αλλά ανοιχτό από ένα ρεύμα, που το συνοδεύουν άγγελοι ελέους και ενίσχυσης.

Εκείνη τη στιγμή μας ανυψώνει πλήρως η πραγματικότητα του μέλλοντος. Όπως κάποιοι αποκαμωμένοι ταξιδιώτες πάνω  σε μια βρεγμένη, ανεμοδαρμένη βοϊδάμαξα, εξαντλημένοι και παγωμένοι, ξαφνικά νιώθουν την ελπίδα να προβάλλει! Όταν η αστραπή δείχνει, ότι το μονοπάτι καταλήγει σε ένα δρόμο, και ότι όχι πολύ μακριά, υπάρχει ζεστασιά, ένα μπάνιο, ένα ποτό, καλή παρέα και ξεκούραση!

Φυσικά, καθώς στεκόμαστε εδώ, γνωρίζουμε πόσο περίπλοκη ήταν η θέση του Θωμά. Μια περιπλοκή, γεμάτη πάλη, ενοχή και φόβο. Σ’ αυτό τον κραδασμό ανάμεσα  στη μια και στην άλλη ώθηση, μόνο ο Θεός γνώριζε τι γινόταν. Ωστόσο, εξαιτίας της αγάπης του για την Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού, ο Θωμάς έδωσε μαρτυρία. Το ίδιο πρέπει κι εμείς.

Φυσικά, καθώς στεκόμαστε εδώ, γνωρίζουμε ότι ο κεραυνός, η αστραπή, όχι μόνο φωτίζει, αλλά και πυρπολεί! Ετούτο το μαρτύριο ήταν της ανάσας που βρωμοκοπούσε  αλκοόλ, των γρυλλισμών από την προσπάθεια, του πλαταγισμού από αίμα και μυαλά, των στεναγμών και των δακρύων, της κένωσης των εντέρων και της ουροδόχου κύστης, και όλης της ωμότητας και έντονης ταπείνωσης, ενός βίαιου θανάτου.

Αλλά ενώ πρέπει να αφήσουμε τις καρδιές μας να συγκινηθούν για αυτόν -όπως, ακόμα περισσότερο, και για τους σημερινούς μάρτυρες σε όλο τον κόσμο, άγνωστους, μη-αγιοποιημένους, χωρίς προσκυνηματικό τόπο- στο ίδιο μέτρο και θα πρέπει να μην περιοριστούμε σ’  αυτό και μόνο. Πρέπει να αναρωτηθούμε: Ποιο το δικό μας μαρτύριο, η δική μας μαρτυρία για το φως;

Εδώ προπαντός πάνω απ’ όλα, σε αυτό τον τόπο, πρέπει να θυμόμαστε ότι το Άγιο Πνεύμα ζητάει την ριψοκίνδυνη, φωτοβόλα, ανυψωτική της καρδιάς ομορφιά, που ολοκληρώνεται σε πραγματική μαθητεία. Υπάρχουμε για να μαρτυρήσουμε, όπως εκείνοι που γνωρίζουν το μονοπάτι, εμπιστεύονται την πορεία, και προγεύονται τη χαρά.