Μια διελκυστίνδα πολιτικής συζήτησης και αντιπαλότητας εξελισσόταν ανάμεσα σε δεξιούς και κεντρώους πολιτικούς και βρισκόταν στο φόρτε της, συζητώντας ατέρμονα ένα Δεκεμβριανό απόγευμα, πριν την Χούντα.

Ξανάρχισε σε μας (και όχι μόνον) αυτό που στο παρελθόν ήταν άγχος και αγωνία και έρευνα (όπως και αν αυτή γινόταν... με ή χωρίς προκαταλήψεις δηλαδή) στον ευρωπαϊκό χώρο, για το πρόσωπο του Χριστού, και ειδικότερα για την Ανάστασή του. Αναστήθηκε ο Χριστός; Σίγουρα ο τάφος ήταν άδειος;

Από πέρυσι ήδη, αλλά πολύ περισσότερο φέτος (για τους θεσμικά, αλλά και για τους ουσιαστικά χριστιανούς), ο εορτασμός του Πάσχα, που θα γίνει υπό πίεσιν, έχει φέρει στην επιφάνεια πολλά τεχνικά και ουσιαστικά θέματα. Η ρουτίνα της παγιωμένης συνήθειας και το τυπικό που έχει αποχτήσει σταδιακά πέτρινη ακαμψία, είναι πλέον συνήθειες, για μεν τους θρησκευόμενους ψυχολογικής εν πολλοίς ανακούφισης, για δε τους μη θρησκευόμενους, «συμμετοχή» σε φολκλορικές τοπικές συνήθειες! Αυτό πάντοτε, και τώρα έκδηλα με την ελλιπή συμμετοχή, λόγω του υπερβολικού πολλές φορές ψυχολογικού φόβου του ιού.

Ένας κήπος με ένα ελαιοτριβείο, από το οποίο είχε πάρει και το όνομά του (Γεθσημανή), ήταν το συνηθισμένο καταφύγιο του Χριστού και των μαθητών του, στο διάστημα της τρίχρονης κοινής τους διαβίωσης, είτε για να αποφύγουν τον θόρυβο και τη δυσωδία της πόλεως, είτε γιατί δεν ήθελαν να στοχοποιούνται.

Έτσι και τώρα (στον τελευταίο χρόνο), αφού γιόρτασαν μαζί το Πάσχα, και τους παρέδωσε (στους Αποστόλους και σε όλους εμάς) τον τρόπο που θα Τον θυμόμαστε, το Σώμα Του και το Αίμα Του ως φάρμακο της αθανασίας μας, τους πήρε και ξαναπήγαν στη Γεθσημανή.

Σύγχυση, αμετροέπεια, αθεολόγητη παντογνωσία, φοβίες, ανασφάλειες, θρησκοληψία, καθένα από τα παραπάνω ξεχωριστά αλλά και σε συνδυασμό, δημιουργούν όλα μαζί αυτή την αποπνικτική ατμόσφαιρα των ημερών σχετικά με τον εορτασμό του Πάσχα.

Πότε πρέπει να γιορτάσουμε την Ανάσταση; Αργά το απόγευμα του Σαββάτου; Τα μεσάνυχτα, αφού λέμε και «...ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ...»; Ή έστω το πρωί της Κυριακής; Διχασμός ψυχής...!

Το τροπάριο της Κασσιανής, 2014

Άπειρα συναισθήματα φορτισμένα και εκρηκτικά γέμισαν δάκρυα τα μάτια χιλιάδων χριστιανών που αφουγκράστηκαν ανά τους αιώνες αυτό το όντως πανέμορφο ποιήμα της μεγάλης υμνογράφου Κασσιανής ή Κασσίας. Η φόρτιση των εννοιών και οι εναλλαγές των εικόνων, μαζί με την ένταση της αίσθησης της αμαρτωλότητας, βρήκαν έκφραση και ανακούφιση σ αυτό τον ύμνο. Πολλοί μουσικόφιλοι και περίεργοι χρονομέτρησαν την μουσική διάρκεια και την απόδοση στις μονωδίες και τις χορωδιακές αποδόσεις του ύμνου. Κόντρες, έπαινοι, συνωστισμοί για να ακούσουμε την  Κασσιανή αποτελούσαν μέχρι το κοντινό μας παρελθόν την εκκλησιαστική ατμόσφαιρα της Μ. Τρίτης. Τώρα αυτά έχουν ατονήσει. Τώρα οι νεότερες γεννιές ευχαρίστως θα πάνε στην συναυλία του….αλλά καθόλου δεν θα τους απασχολεί η απόδοση της Κασσιανής.

 Βασιλική του Βατικανού

                                  Μέγα Σάββατο, 26 Μαρτίου 2016

«Ο  Πέτρος έτρεξε στο μνημείο» (Λκ 24, 12). Ποιες σκέψεις άραγε συγκλόνιζαν το πνεύμα και την καρδιά του Πέτρου σ’ αυτή τη διαδρομή ;

Υπάρχει ένα όνομα που ακούγεται στις προσευχές μας αυτές τις μέρες της Μ. Εβδομάδας, το όνομα του Ιούδα, του προδότη. Όποιος προδίδει τον Κύριο, προδίδει την ψυχή του, προδίδει τα αδέλφια, προδίδει τη συνείδησή του, προδίδει το καθήκον του και γίνεται ένας δυστυχισμένος.

Ο Κύριος είναι παρών, είναι ο αποδέκτης του πόνου αυτής της προδοσίας, που θα πρέπει να προκάλεσε απεριόριστη ταλαιπωρία στην ψυχή του Κυρίου.

Καημένε Ιούδα!

Είμαστε στην Μεγάλη Εβδομάδα, την αποκορύφωση της ετήσιας επανάληψης των εορτών του Πάσχα και της Ανάστασης του Χριστού.

Πέρασε ήδη η Μεγάλη Σαρακοστή, η περίοδος της προετοιμασίας μας για την συμμετοχή μας στις παραπάνω εορτές· ετοιμασίας όχι για μια ακόμα επετειακή ανάμνησή τους, αλλά για δημιουργία προϋποθέσεων συνειδητοποίησής τους.

Μια αναλογία διαδρομής και για μας, σαν τους Εβραίους, μέσα από δυσκολίες («δουλεία στους Αιγυπτίους») και θέματα («έρημος Σινά») και συγχρόνως μια Διάβαση (=Πάσχα) νικηφόρα και επιτυχής, μέσα απ’ όλες τις σύνθετες δυσκολίες της ζωής μας.

Γιορτάζουμε απόψε την ολοκλήρωση της πορείας προς την Ανάσταση. Την συμπλήρωση των σαράντα ημερών από την Κυριακή του Πάσχα. Η χρονομέτρηση «Σαράντα» (χρόνων ή ημερών) έχει ένα συμβολισμό στην Αγ. Γραφή. Σαράντα χρόνια στην έρημο ολοκλήρωσαν την αναζήτηση και την πορεία προς την Γη της Επαγγελίας.

“Με αφοσίωση σε λατρεύω,

κρυμμένη θεότητα,

Εσένα τον αληθινά παρόντα

κάτω απ’ αυτά τα σχήματα”

Η γιορτή της Ανάστασης του Χριστού, είναι υπόθεση διαρκούς λατρείας του «κρυμένου» από ευγένεια Χριστού, είναι η έναρξη του ενιαύσιου κύκλου εορτασμού (κάθε Κυριακή) της Ανάστασης. Οι αδελφοί μας Ρώσοι ονομάζουν την ημέρα της Κυριακής, Βοσκρεσένιε, δηλαδή Ανάσταση. Η ενσάρκωση του Χριστού (το ότι έγινε άνθρωπος) έχει στόχο και σκοπό να «ντυθεί» την ανθρώπινη φύση και να την αναστήσει από το πελώριο «πτώμα» - πτώση εγκλωβισμού της, στη φυλακή του εγωιστικού εαυτουλισμού.

Α

Η εβδομάδα των παθών κεντρίζει τη μνήμη των ανθρώπων. Ξανα­φέρνει στη θύμηση τους τη μορφή του Χριστού και κάθε άνθρω­πος ανασυνθέτει αυτή τη μορφή, κατά την πίστη του, ή τα κρι­τήρια της απιστίας του.

Κάθε ευσεβής και φιλόθεος χριστιανός ας απολαύσει την καλή ετούτη και λαμπρή του Πάσχα πανήγυρη. Κάθε ευγνώμων δούλος ας εισέλθει εις την χαρά του Κυρίου του. Κάθε ένας που εργάσθηκε στον αμπελώνα του Κυρίου από την πρώτη ώρα, ας πάρει σήμερα την δίκαιη αμοιβή. Καθένας που ήρθε μετά την τρίτη ώρα, ευχαρίστως ας συνεορτάσει. Αυτός που έφθασε μετά την έκτη ώρα καθόλου ας μη διστάζει, τίποτα δεν θα ζημιωθεί. Αυτός που καθυστέρησε και ήλθε στην ενάτη, ας προσέλθει χωρίς ενδοιασμούς.

Ποιητική υμνογραφια.

Ευγενική προσφορά στο site μας, της κυρίας Καίτης Χιωτέλλη.

Θάχουμε φέτος ένα εορτασμό του Πάσχα, που εμείς βλέποντας προς τα πίσω, συνειδητοποιούμε ότι δεν έχει ξανασυμβεί. Οι μελλοντικές γενιές θα κοιτάζουν προς τα πίσω και θα βλέπουν μια εποχή, που η αρρώστια και ο θάνατος έκαναν όλη την γη ανάστατη και σκοτεινή. Το απρόοπτο, το άγνωστο, και τελικώς το ανεξέλεγκτο, έγινε στοιχείο και προσδιορισμός της καθημερινότητάς μας. Για την ανακοπή της γεωμετρικής προόδου αυτού του άγνωστου εφιάλτη, οι κυβερνήσεις των κρατών επέβαλαν την κατ’ ιδίαν (στα σπίτια μας) απόσυρση και την παραμονή εκεί, προκειμένου ο «ἐπελαύνων ὁλοθρευτής» να μη βρει πολλούς να πάρει…!

-Εγώ είμαι η ανάσταση και η ζωή, της αποκρίνεται ο Χριστός. Δηλαδή η Ανάσταση δεν είναι κατάσταση, αλλά σχέση. Δεν την υφίστασαι, αλλά την ζεις. Δεν σε δρομολογούν, ανταποκρίνεσαι. Δεν γίνεται υποχρεωτικά, εμπιστεύεσαι. Γι’ αυτό λέει ο Χριστός, όποιος με αγαπά και με εμπιστεύεται, ακόμα και αν βιολογικά πεθάνει, θα ζεί και δεν θα ‘’πεθάνει’’ εις τον αιώνα.

Για ζωή μετά τον θάνατο μιλάνε όλες σχεδόν οι θρησκείες. Θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς ότι εκφράζουν τη φυσική αποστρο­φή του ανθρώπου για τον θάνατο, τον τρόμο της φύσης μας μπροστά στην απειλή της ανυπαρξίας.

Ένας αποκυλισμένος λίθος και ένα κενό μνημείο; Αυτό είναι όλο; Α, όχι λευκοντυμένε μας νεανίσκε, ελπίζουμε πως σίγουρα θα πρέπει να μας δώσεις περισσότερα στοιχεία. Χρειαζόμαστε κάτι συγκεκριμένο, κάτι χειροπιαστό, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί λογικά! Από την αρχή, αυτό που αναζητούμε είναι πάντοτε και μόνο οι βεβαιότητες, οι στέρεες και αδιαφιλονίκητες απαντήσεις. Και τώρα μένουμε με την εντύπωση πως ο Κύριος μάς αφήνει μόνο με αναπάντητες ερωτήσεις. Πού είναι λοιπόν αυτό το Αναστημένο Σώμα; Πώς μπορούμε να συναντήσουμε τον Αναστημένο Ιησού; Πώς μπορούμε να Τον ψηλαφήσουμε; Διότι έχουμε την αθεράπευτη ανάγκη να αγγίξουμε τα πράγματα για να σιγουρευθούμε πως υπάρχουν. Ο Κύριος ωστόσο δε μας άφησε ως αντικειμενικό σημείο της παρουσίας Του παρά μόνο αυτό το κομμάτι Άρτου, για το οποίο είπε: Τούτο εστί το Σώμα Μου. Αλλά εμείς θέλουμε και αυτό ακόμη να το επαληθεύσουμε, ει δυνατόν να το υποβάλουμε σε χημική ανάλυση, να διαπιστώσουμε τον  τρόπο με τον οποίο η οργανική ύλη σε αυτό το κομμάτι Άρτου γίνεται το Σώμα του Αναστημένου Ιησού.

Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές,

Σήμερα στέκουμε στα πόδια του Σταυρού μαζί με τον αδελφό μας τον Ιωάννη και με τη Μαρία, την ευλογημένη Μητέρα μας, και κοιτάζουμε τον Γιο της, που σταυρώθηκε. Και ρωτάμε τον Θεό: Γιατί έπρεπε να πεθάνει; Δεν θα μπορούσε να υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος;

(Ρόμπερτ Φροστ, 1874-1963)

ή

 Η άγνωστη Σαρακοστή

«Αν δεν ξέρεις το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεσαι, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος» έλεγαν οι αρχαίοι παππούδες μας, και όλοι συμφωνούμε ότι είχαν απόλυτα δίκιο. Όταν κάποιος ξεκινάει ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Ξεκίνησε το ταξίδι της Μεγάλης Σαρακοστής, και είναι βάσιμος ο φόβος, ότι κάμποσοι χριστιανοί αγνοούμε τον λόγο της ύπαρξής της ή ακόμα περισσότερο αγνοούμε και το στοχοθέσιο-τέρμα της.

Kάποτε στην "αγκαλιά" μιας μητέρας έγινε η σύλληψη δίδυμων αγοριών.

Oι βδομάδες περνούσαν, τα αγόρια αναπτύσσονταν.

Ωριμάζοντας ο νους, μεγάλωνε η χαρά, η αγαλλίαση.

- Πες, δεν είναι η σύλληψή μας κάτι το μεγαλειώδες; Δεν είναι υπέροχο που ζούμε;

Από τη Βαβυλώνα και την Αίγυπτο μέχρι τους διωγμούς στη μεσαιωνική Ευρώπη και, αργότερα, στους τόπους της ναζιστικής θηριωδίας, οι Εβραίοι έχουν περάσει πάρα πολλά, και δεν είναι κατ' ανάγκην ωφέλιμο να αντιληφθούμε αυτές τις δοκιμασίες σε συμψηφισμό με τα επακόλουθα της τωρινής επιθετικότητας του κράτους του Ισραήλ.

Ξαναρχίσαμε την περίοδο προετοιμασίας για το Πάσχα, που ονομάζουμε Σαρακοστή από τον αριθμό των ημερών και Μεγάλη από τον μεγαλύτερο κόπο που υπονοεί.

Αρχίζει την Καθαρή Δευτέρα και τελειώνει το Σάββατο του Λαζάρου. Η Κυριακή των Βαΐων, που ακολουθεί, θεωρείται ανεξάρτητη Δεσποτική (του Δεσπότου Χριστού δηλαδή) εορτή και εξ αυτού έχει κατάλυση ψαριού. Η Μεγάλη Εβδομάδα έχει την δική της νηστεία για τα εορταζόμενα κάθε ημέρα πρόσωπα και για τα περιστατικά της ζωής και πορείας του Χριστού προς τον Σταυρό.

Αγαπητοί ενορίτες,

«Είναι πιό εύκολο να κολλήσεις ένα αυτί, παρά να κάνεις τους κουφούς να ακούσουν.» Αυτή τη διαπίστωση την ξέρει ο Χριστός καλύτερα απ’ όλους! Την υλοποίησε. Κόλλησε το αυτί του δούλου αλλά δεν μπόρεσε να ανοίξει τα αυτιά αυτών που έβλεπαν το κόλλημα και συνεχίζαν να τον καταδιώκουν. Δεν φτάνει να ακούς εξωτερικά. Ο Χριστός πολλές φορές μετά από θαύματα και διδασκαλίες του κατέληγε στην διαπιστωτική προτροπή: αυτός που έχει αυτιά για να ακούει ας ακούσει. Δηλαδή αυτός που δεν του φτάνουν οι ήχοι αλλά ούτε και τα νοήματα, ας ξεκινήσει «να βλέπει» τα πράγματα βαθύτερα και ουσιαστικότερα. Αν δεν ακούσεις δεν θα σκεφθείς. Δεν φτάνει όμως. Πρέπει αφού σκεφθείς να ψάξεις. Και πρέπει να ψάξεις με ειλικρίνεια. Αυτό που θα βρεις να το ακολουθήσεις με συνέπεια.

Χριστός Ανέστη, αδελφοί!

- Θα κοινωνήσετε φέτος;

- Ναι θα κοινωνήσουμε! Ε...Πάσχα είναι! Να μη κοινωνήσουμε;

- Αν έχετε προϋποθέσεις, να κοινωνήσετε, αλλά πιστεύετε στα σοβαρά, ότι αν δεν έχετε υπαρξιακή ολοχρόνια σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία, αυτή η φορά είναι, που κάνει τη διαφορά;

«Και όταν η Κιβωτός ξεκίνησε, ο Μωυσής προσευχήθηκε και είπε: Κύριε «ἐξεγέρθητι» μαζί μας και ας διασκορπισθούν απ’ εμπρός μας οι εχθροί σου και ας φύγουν όλοι οι μισούντες σε» (Αριθμ. 10, 34). Απ’ αυτό το περιστατικό και με αυτή την αφορμή ο ψαλμός 67 επαναλαμβάνει την προτρεπτική προστακτική της ικεσίας, για συνοδεία στην πορεία προς την Σιών. Ο Ψαλμός είναι ο πλέον δυσερμήνευτος κατά τον π. Ιωήλ Γιαννακόπουλο, όμως η γενική ιδέα του είναι σαφής: Ο Θεός είναι ο νικητής των εθνών. Και, κατά τον άγιο Αθανάσιο, προανακηρύττει την κατάργηση των δαιμόνων!

«Επίστρεψε σε μένα με όλη σου την καρδιά … γύρνα στον Κύριο» (Ιωήλ 2:12, 13). Ο προφήτης Ιωήλ κάνει αυτή την έκκληση στους ανθρώπους στο όνομα του Κυρίου. Κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται αποκλεισμένος: «Συγκέντρωσε τους ηλικιωμένους, μάζεψε τα παιδιά, ακόμα και τα νεογέννητα στο στήθος, το γαμπρό.. και τη νύφη» (Ιωήλ 2,16). Όλοι οι πιστοί προσκαλούνται να έρθουν και να λατρέψουν τον Θεό τους, «διότι Εκείνος είναι σπλαχνικός και ελεήμων, απρόθυμος στον θυμό και αφθονούν στην ακλόνητη αγάπη (Ιωήλ 2,13)».       

Σήμερα, σε όλη την Αίγυπτο, αλλά ιδιαιτέρως επώδυνα στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Τάντα και στην εκκλησία του Αγίου Μάρκου στην Αλεξάνδρεια, ο λαός του Θεού έχει ήδη συγκεντρωθεί για να προσκυνήσει Εκείνον που ήταν νεκρός και τώρα είναι ζωντανός.

"Οι γυναίκες φέρνουν μύρα στον τάφο, αλλά φοβούνται ότι το ταξίδι τους είναι μάταιο, αφού μια μεγάλη πέτρα εμποδίζει την είσοδο στον τάφο. Το ταξίδι αυτών των γυναικών είναι επίσης δικό μας ταξίδι. Μερικές φορές, φαίνεται ότι όλα οδηγούν μπροστά σε μια πέτρα [...]

Κι αν κάνουμε μια προσπάθεια να φανταστούμε, στο πρόσωπο αυτών των γυναικών μπορούμε να βρούμε τα πρόσωπα πολλών μητέρων και γιαγιάδων, το πρόσωπο παιδιών και νέων που υπομένουν το βάρος και τον πόνο τόσων αδικιών τόσο απάνθρωπων. Βλέπουμε να κατοπτρίζονται μέσα τους τα πρόσωπα εκείνων που, διαβαίνοντας στην πόλη, νιώθουν την οδύνη της δυστυχίας, την οδύνη της εκμετάλλευσης και της προδοσίας. Στα πρόσωπά τους βλέπουμε επίσης τα πρόσωπα εκείνων που βιώνουν την καταφρόνια, επειδή είναι πρόσφυγες, ορφανεμένοι από πατρίδα, σπίτι, οικογένεια. Τα πρόσωπα εκείνων που το βλέμμα τους φανερώνει μοναξιά και εγκατάλειψη, γιατί τα χέρια τους είναι υπερβολικά τραχιά. Αυτές οι γυναίκες κατοπτρίζουν το πρόσωπο γυναικών, μητέρων που κλαίνε βλέποντας τη ζωή των παιδιών τους να μένει θαμμένη κάτω από το βάρος της διαφθοράς  που τα στερεί από τα δικαιώματά τους και συντρίβει πολλές ανατάσεις της ψυχής τους, κάτω από την παραλύουσα και άγονη γραφειοκρατία που δεν επιτρέπει ν’ αλλάξουν τα πράγματα. Μέσα στην οδύνη τους έχουν το πρόσωπο όλων εκείνων που, διαβαίνοντας στην πόλη, βλέπουν την αξιοπρέπειά τους σταυρωμένη.

Πλέον και αυτή η απορία είναι ενδεχόμενη μέσα στο κόσμο που ζούμε! Η απομάκρυνση των σύγχρονων... χριστιανών από τον Χριστό και την Εκκλησία, είναι ήδη κατεστημένη πλειοψηφία, και μάλιστα με τη συνθήκη σιωπηρής αφασίας, που, ναι μεν δεν προκαλεί, όμως διαφοροποιεί τους ανθρώπους, από τον τρόπο σκέψης και ζωής, αυτών που προσπαθούν να είναι χριστιανοί.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθάνθηκες αγχωμένος λόγω του Πάσχα; Τόσα πολλά πασχαλινά ψώνια, τόσες πολλές πασχαλινές κάρτες για να γράψεις, τόσες πολλές πασχαλιάτικες εκδηλώσεις για να παρευρεθείς. Για να μην αναφέρουμε το ατελείωτο ρεύμα των πασχαλινών διαφημίσεων στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο, τις σχεδόν αναπόφευκτες ταινίες με θέμα το Πάσχα και όλα αυτά τα κακόγουστα πασχαλινά πουλόβερ που αναγκάζεσαι να φοράς κάθε άνοιξη. Και μην ξεχνάμε το μπελά του στησίματος του ετήσιου πασχαλιάτικου δέντρου και των πασχαλιάτικων φώτων ολούθε στο σπίτι.

...Τα απλά (όχι απλοϊκά) πράγματα είναι και αποφασιστικά και φέρνουν τις μεγαλύτερες επιπτώσεις και συνέπειες. Η αγάπη έχει τις μεγαλύτερες επιπτώσεις. Η Ανάσταση είναι μια αργή έκρηξη, που αλλάζει ατομικές ζωές, ομαδικές ζωές, κοινωνίες ολόκληρες, την πορεία της ιστορίας και την δομή του κόσμου. Και όλα αυτά με την ουσιαστική ευγένεια της ελεύθερης αποδοχής της. Ο Χριστός, όπως δεν κατέβηκε από το Σταυρό, μπροστά στα μάτια των περίεργων, όταν τον προκαλούσαν εμπαίζοντάς Τον (γιατί τότε όλοι αυτοί θα μεταβαλλόντουσαν σε τρομαγμένα κουτάβια οπαδών Του, πράγμα που σιχαίνεται!) ούτε και αναστήθηκε, μπροστά στα μάτια όσων Τον παρακαλούσαν, επειδή Τον αγαπούσαν, γιατί πάλι και σ’ αυτή την περίπτωση κάτι τέτοιο θα γινόταν "σφυρί" στα χέρια οπαδών για σπάσιμο των κεφαλιών όσον διαφωνούσαν...!...

«Θάνατος οὐκ ἔστιν ἔτι»

«Σύντομος ύπνος και, μετά, το αιώνιο ξύπνημα

Κι ο θάνατος δεν είναι πια - Θάνατε, θα πεθάνεις.

John Done (1572-1631)

Ανοίγεται μπροστά μας και πάλι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα. Ιδού, ο αναμενόμενος Μεσσίας του Ισραήλ, Εκείνος που πιστεύεται ως Θεός από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, τύπτεται, φραγγελώνεται, χλευάζεται, σταυρώνεται και θανατώνεται με τρόπο επονείδιστο. Και στη θέα όλων αυτών, ένα ερώτημα ουσιαστικό γεννιέται μέσα μας: ποιο το νόημα όλων αυτών; Τι ήρθε ο Ιησούς να φέρει στη γη;

Ομιλία της Αγιότητός του Πάπα Φραγκίσκου

Πλατεία του Αγίου Πέτρου 

30η Παγκόσμια Ημέρα Νεότητας 

Κυριακή, 29 Μαρτίου 2015

Στην καρδιά αυτής της γιορτής, η οποία δείχνει τόσο χαρμόσυνη, υπάρχουν τα λόγια που ακούσαμε στον ύμνο από την Επιστολή προς Φιλιππησίους:  «Εταπείνωσεν εαυτόν » (2:8). Η ταπείνωση του Ιησού.

Η Ανάσταση στάθηκε κάρφος στον οφθαλμό της απιστίας. Ο σκεπτικισμός την είδε σαν το μεγάλο παράδοξο μέσα στα πλαίσια της Ιστορικής μνήμης κι οι Κυριακάτικοι κι εποχιακοί Χριστιανοί προτιμούν να μην μιλούν γι' αυτήν. Τους δημιουργεί δυσάρεστες αντιευδαιμονιστικές αμηχανίες, ασυμβίβαστες προς το πνεύμα του κοινωνικά ταχτοποιημένου ανθρώπου, ή κείνου που έχει σαν μοναδικό ιδανικό την κοινωνική σταδιοδρομία και ταχτοποίηση.

(Σχόλια στην ταινία Τα Πάθη)

Όπως είναι ευρέως γνωστό, το ρωμαϊκό μαστίγωμα και η σταύρωση είναι σχεδόν αδιανόητα τρομερά για μας σήμερα. Αυτό δεν το γνωρίζαμε πάντα. Όταν διδάσκω για τον Σταυρό του Χριστού, συνηθίζω να αφιερώνω ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα για να εξηγήσω τι περιλαμβάνεται στη σταύρωση.

Εορτασμός του Πάθους του Κυρίου

Στη θεανθρώπινη ιστορία του Πάθους του Ιησού, βρίσκονται πολλές μικρότερες ιστορίες ανδρών και γυναικών που βρέθηκαν στην ακτίνα του φωτός ή της σκιάς του. Η πιο τραγική είναι η ιστορία του Ιούδα του Ισκαριώτη. Πρόκειται για ένα από τα λίγα γεγονότα για τα οποία μαρτυρούν με την ίδια έμφαση καθένα από τα τέσσερα Ευαγγέλια και τα υπόλοιπα βιβλία της Καινής Διαθήκης. Η πρώιμη χριστιανική κοινότητα απέδιδε μεγάλη σημασία σ’ αυτό το περιστατικό κι εμείς θα ήμασταν ασυγχώρητοι αν κάναμε διαφορετικά. Έχει πολλά να μας μάθει.

Κήρυγμα της Μεγάλης Παρασκευής 2016

Βασιλική του Αγίου Πέτρου

Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

«Ο Θεός μας συμφιλίωσε μαζί του διά του Χριστού, και ανέθεσε σ’ εμάς να υπηρετούμε το έργο της συμφιλίωσης […].Το ζητούμε στο όνομα του Χριστού,  συμφιλιωθείτε με τον Θεό. Αυτόν που δεν γνώρισε αμαρτία, τον ταύτισε ο Θεός με  την αμαρτία για χάρη μας, για να μπορέσουμε εμείς μέσω εκείνου να δικαιωθούμε με την ίδια τη δικαιοσύνη του Θεού. Ως συνεργοί του Θεού σας παρακαλούμε ακόμη να μην αφήσετε να πάει χαμένη η χάρη που δεχτήκατε από αυτόν. Γιατί εκείνος λέει μέσα στη Γραφή : Την κατάλληλη στιγμή σε άκουσα, την ημέρα της σωτηρίας σε βοήθησα. Να, τώρα είναι ο καιρός της χάρης, να, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας ! (2Κορ 5, 18 - 6,2).

Η Βίβλος την αποκαλεί λίθινη καρδιά: ‘‘Και αφελώ την καρδίαν την λιθίνην εκ της σαρκός υμών και δώσω υμίν καρδίαν σαρκίνην’’ (Ιεζ 36, 26), λέει ο Θεός μέσω του προφήτου Ιεζεκιήλ. Μια λίθινη καρδιά είναι μια καρδιά κλειστή μπροστά στο θέλημα του Θεού και στην οδύνη των αδελφών, η καρδιά κάποιου που συσσωρεύει απεριόριστες ποσότητες χρημάτων και παραμένει αδιάφορος στην απελπισία του ανθρώπου που δεν έχει ένα ποτήρι νερό να δώσει στα παιδιά του. Είναι ακόμα η καρδιά του ανθρώπου που αφήνεται να τον διακατέχουν βρόμικα πάθη και είναι έτοιμος να σκοτώσει για τα πάθη αυτά ή για να κάνει διπλή ζωή. Ας μη στρέφουμε το βλέμμα μας μόνο έξω προς τους άλλους, μπορούμε να πούμε πως στην πράξη αυτό περιγράφει και τις δικές μας καρδιές ως λειτουργών του Θεού και ως χριστιανών που κάνουν πράξη την πίστη τους αν εξακολουθούμε να ζούμε βασικά ‘‘για τον εαυτό μας’’ και όχι ‘‘για τον Κύριο’’.

από την Τρίτη Ομιλία της M. Σαρακοστής 2017 από τον π. Raniero Cantalamessa

...Έχουμε πάντα τον πειρασμό να τοποθετούμε το επείγον πριν από το σημαντικό και το "πρόσφατο" πριν από το "αιώνιο". Αυτή η τάση αυξήθηκε ειδικά εξαιτίας του γρήγορου βηματισμού της επικοινωνίας και της μόνιμης ανάγκης των μέσων της για περισσότερα νέα.

π. R. Cantalamessa

Όταν ήρθαν στον Ιησού και είδαν ότι ήταν ήδη νεκρός, δεν έσπασαν τα πόδια του. Αλλά ένας από τους στρατιώτες τρύπησε με την λόγχη την πλευρά του και αμέσως βγήκε αίμα και νερό. Αυτός που το είδε καταθέτει τη μαρτυρία αυτή - η μαρτυρία του είναι αληθινή, και ξέρει ότι λέει την αλήθεια - ώστε να πιστέψετε κι εσείς". (Ιω 19:33-35).

(Μια Μεγάλη Παρασκευή)

Ένα ζευγάρι βρίσκεται σε διακοπές. Στο ίδιο ξενοδοχείο κάνει τις διακοπές της μία ομάδα ανθρώπων με αναπηρίες. Το ζευγάρι νοιώθει ζημιωμένο από την παρουσία της ομάδας των αναπήρων και κάνει δικαστική αγωγή αποζημίωσης η οποία γίνεται αποδεκτή και επιδικάζεται αποζημίωση! Η αιτιολογία της απόφασης του δικαστηρίου λέει ότι: "το αναπόφευκτο θέαμα των αναπήρων σε μικρό χώρο, σε κάθε ώρα φαγητού, προκαλούσε αηδία και υπενθύμιζε διαρκώς τον ανθρώπινο πόνο".

 Κυριακή 27 Μαρτίου 2016

«Ένας Κόσμος Μεταμορφωμένος, Μια Ζωή Ελπίδας»

                                                                           Λουκάς 24:1-12

Χτες το βράδυ, στην εκκλησία του Harty, στην κορυφή του Sheppey, με τον άνεμο να ουρλιάζει, με το φως των κεριών, προσπαθώντας να ζεσταθούμε ο ένας κοντά στον άλλον, γιορτάσαμε το φως του Χριστού που, γεμάτο χαρά και ελπίδα, μεταφέρουμε μέσα σε έναν κόσμο φόβου και σκότους. Στη σκιά των Βρυξελλών, με τη μνήμη της Στρεμπένιτσα, η ελπίδα μπορεί να μοιάζει πολύ-πολύ μακριά. Οι άνθρωποι εδώ θα νιώθουν ότι η ελπίδα έχει σβήσει εξαιτίας της αρρώστιας, της στέρησης, της ανεργίας, των φροντίδων για τα οικονομικά, της οικογενειακής κατάρρευσης. Όταν η ελπίδα αποτυγχάνει, ο φόβος πλησιάζει, και οι ψίθυροι με πονηριά εξαπατούν το μυαλό μας.

Κυριακή 5 Απριλίου 2015

Αρχιεπισκόπου του Καντέρμπουρυ

Σ’ αυτόν εδώ τον Καθεδρικό ναό, συχνά το βλέμμα μου σταματά στις πέτρες. Αυτές έχουν δει τα πάντα· από τις κραυγές των μοναχών γύρω από τον Θωμά κάτω στην κρύπτη, ως τους ολολυγμούς των σειρήνων στους βομβαρδισμούς. Τόσο πολλοί άνθρωποι ήρθαν κι έφυγαν, τόσο πολλές αλλαγές συνέβησαν, ωστόσο οι πέτρες δεν μετακινούνται. Έτσι είναι από τη φύση τους οι μεγάλες πέτρες, σημειώνουν μια τελικότητα, μια κατεστημένη θέση. Μας λένε ‘’εσείς μπορεί ν’ αλλάζετε, να ζείτε , να πεθαίνετε, αλλά εμείς είμαστε πέτρες, μια φορά που τοποθετηθήκαμε κάπου δεν μετακινούμαστε. Επαγρυπνούμε.’’ Οι πέτρες μιλούν σιωπηλά για χιλιετίες, από τους Stonehenge ως τις 10 Εντολές, μόνο που δεν είναι μαρτυρίες, αλλά μυστήρια – ή κανόνες.

‘‘Την κάθε μέρα αφού σταυρώνεσαι γιατί

να σταυρωθείς και την Μεγάλη Εβδομάδα;

Εμείς τον πονο Σου θαρρούμε για γιορτή

Κι είν΄ η αγάπη μας μισόσβηστη λαμπάδα’’

Καίτη Χιωτέλλη

‘’Δισταγμός’’

Έχετε, την δική σας πίστη,

ή απλά νοικιάζετε;

Φέτος, αν κάποιος μάς ρωτούσε, τι άραγε σας λείπει από τον εορτασμό του Πάσχα, πώς θα απαντούσαμε;

Όλα τα αναγνώσματα που μόλις ακούσαμε ξεδιπλώνουν μπροστά μας σύνολη την ανθρώπινη ιστορία. Ωστόσο, δεν πρόκειται για την ιστορία που μαθαίνουμε στο σχολείο. Γιατί υπάρχει η διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, που βιώνεται με το Θεό, και είναι ακριβώς αυτή που ακούσαμε.

Φέτος, για τελευταία φορά μέχρι το 2025 η ημέρα του Πάσχα πέφτει την ίδια μέρα σε όλη την Εκκλησία και σε όλο τον κόσμο. Έτσι, λοιπόν, αυτή τη χρονιά, εν χορω, σε Δύση και Ανατολή, σε όλες τις γλώσσες διακηρύσσουμε μαζί ότι ο Χριστός αναστήθηκε.

Το Πάσχα είναι η Εορτή των Εορτών και η ημέρα του Πάσχα είναι η Ημέρα των Ημερών. Οι Πατέρες μιλούν για την ημέρα του Κυρίου ως «όγδοη ημέρα», μια ημέρα χωρίς τέλος, την αρχή μιας νέας δημιουργίας και της αιωνιότητας.

- Θα κοινωνήσετε φέτος;

- Ναι θα κοινωνήσουμε! Ε...Πάσχα είναι! Να μη κοινωνήσουμε;

- Αν έχετε προϋποθέσεις, να κοινωνήσετε. Αλλά πιστεύετε στα σοβαρά, ότι αν δεν έχετε υπαρξιακή ολοχρόνια σχέση με το Χριστό και την Εκκλησία, αυτή η φορά είναι, που θα κάνει τη διαφορά;

ΕΧΩ ΣΧΕΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΗΜΕΡΙΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ THN ΘΛΙΨΗ

Κήρυγμα   την Μ. Παρασκευή 2020

στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου

από τον π. Raniero Cantalamessa

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας είπε ότι η Γραφή «μεγαλώνει με τους αναγνώστες», cum legentibus crescit[1]. Αποκαλύπτει νέες έννοιες σύμφωνα με τα ερωτήματα που έχουν οι άνθρωποι στην καρδιά τους καθώς την διαβάζουν. Και φέτος διαβάσαμε την περικοπή του Πάθους με μια ερώτηση - μάλλον με μια κραυγή στις καρδιές μας που ανεβαίνει σε όλη τη γη. Πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση που δίνει ο λόγος του Θεού.

Κατηχητικη διδασκαλία του Παπα Φραγκίσκου για την Μεγ.Σαρακοστη.

Κανένας δεν έχει μεγαλύτερη αγάπη από αυτόν που θυσιάζει την ζωή του για τους φίλους του (Ιω. 15,13) λέει ο Χριστός στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο. Και ’μεις ακούμε αγάπη και η σκέψη μας πάει...αλλού! Φαντάζεται ρομάντζα και μοντέρνα σκη­νικά ερωτικής ατμόσφαιρας και lifestyle χολυγουντιανό και γενικώς...άνεση!

Μάρτιος 2009

Αγαπητοί ενορίτες

Διανύουμε την περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, περίοδο-διαδρομή προς το Πάσχα. Είμαστε στην αναλογία του παλιού Ισραηλιτικού λαού που έφυγε από την χώρα της δουλείας (Αίγυπτος) και πορεύεται προς την χώρα της Επαγγελίας. Όπως και στα καθημερινά ανθρώπινα συμβεβηκότα, η απόφαση δεν είναι αποτέλεσμα! Δεν φτάνει κανείς εκεί που αποφασίζει και επιθυμεί αυτομάτως, διαμιάς· με μόνο που το αποφάσισε! Χρειάζεται τον κό­πο της διαδρομής. Την υπομονή στις τρέχουσες και συνακο­λου­θούσες την πορεία προς το επιθυμητό τέρμα δυσκολίες.

2009

Αγαπητοί αδελφοί

"Ζωή και θάνατος είναι τίποτα μπροστά στην Ανάσταση".

Είναι η πρόταση με την οποία καταλήγουν τα κείμενα ενός στοχαστή της εποχής μας (Ζ. Λορεντζάτος, Collectanea Εκδ. Δόμος 2009) και όποιος διαβάζει αυτή την καταληκτική απόφανση εκπλήσσεται.

Άλλα βλέπουμε κοιτάζοντας γύρω μας.

Αγαπητοί ενορίτες.

Είμαστε ήδη στην Μεγ. Σαρακοστή και η περίοδος μέχρι το Πάσχα έχει περισσότερες ακολουθίες, δηλαδή περισσότερη προσευχή και συχνότερη (πρόταση έστω!) μετοχής στην Θεία Ευχαριστία. Ακούμε λοιπόν αυτές τις μέρες ότι κάθε Τετάρτη και Παρασκευή τελείται στους ναούς η Θεία Λειτουργία των Προηγιασμένων. Ας δούμε, σ' αυτό το σημείωμα, μερικές επεξηγήσεις γι' αυτήν την Θεία Λειτουργία.

Η προσφορά της Θείας Ευχαριστίας από κάθε κοινότητα Χριστιανών, είναι η αυτονόητη σύσταση και φανέρωση του Μυστηρίου της Εκκλησίας, ἐν χρόνῳ και στον κόσμο.

ΠΑΣΧΑ - ΑΝΑΣΤΑΣΗ 2010

Το ρίσκο της εμπιστοσύνης να αποδεχτείς το αδύνατο.

Να διαβαθεί η «Ερυθρά Θάλασσα» που βρίσκεται μπροστά σου, και που μπορεί να είναι: η ανάγκη, οι δυσκολίες, ο πόνος, η εγκατάλειψη, η αρρώστια, ο θάνατος!

Να δεχτείς τον Μωϋσή της ζωής σου (τον Χριστό) που σου λέει: «Φύγε από την "πλινθοποιΐα", στην (μέσω της δυσκολίας του "αδύνατου") ελευθερία και απεραντοσύνη της Γης της Επαγγελίας».

Καθ' εαυτήν η Επαγγελία είναι (-θέτει) το δίλημμα της εμπιστοσύνης.

«… Καθαρίστε την Εκκλησία από το παλιό προζύμι, ώστε να είστε νέο ζυμάρι… Το πραγματικό δικό μας Πάσχα είναι ότι θυσιάστηκε για μας ο Χριστός…»(Α’ Κορ. 5, 7).

«Μεγάλωσα σε μια περίοδο, όπου στη χώρα μου, η λέξη Θεός… δεν γραφόταν με κεφαλαίο. Η πίστη στο Χριστό, για τη χώρα μου, ήταν σημάδι ανοησίας και παραλογισμού. Όμως, μια συγκεκριμένη μέρα κάθε άνοιξη, τα σπίτια γέμιζαν από ασυνήθιστες μυρωδιές φαγητών και πολύχρωμα αυγά. Παντού κυριαρχούσε μια γιορτινή αίσθηση. Μου άρεσε να ψήνω κουλίτς (ρωσικό τσουρέκι) και να βάφω αυγά! Εκείνη τη μέρα ο κόσμος πήγαινε στο νεκροταφείο. Για πολλούς ήταν η μόνη μέρα του χρόνου, όπου μνημονεύονταν οι νεκροί συγγενείς. Αν έτρωγες στο Πασχαλινό τραπέζι και πήγαινες στο νεκροταφείο, τότε είχες γιορτάσει το Πάσχα!! Όταν γνώρισα το Χριστό κατάλαβα ότι τα έθιμα είχαν γεννηθεί σε κοινωνίες που Τον είχαν αγαπήσει και το εξέφραζαν μ’ αυτούς τους τρόπους, ενώ η δική μου κοινωνία δεν είχε καμμία γνωριμία μαζί Του, απλώς τηρούσε συνήθειες και ανταπέδιδε "εποχιακές ευχές"»! (Galina Sampsonova).

Όταν τελείωσε το δράμα, γύρισε καθένας στη θέση του! Ο Υιός στον Πατέρα, οι ψαράδες στα δίχτυα τους. Αυτά που εγκατέλειψαν στην ακρογιαλιά της Τιβεριάδος, βρέθηκαν άλλα χέρια "συνετά" και τα συμμάζεψαν, τα φρόντισαν και τάβαλαν σε σίγουρο μέρος, με την φρόνηση του ανθρώπου που ξέρει ότι τα όνειρα διαρκούν λίγο και η πείνα κρατάει πολύ, όσο η ίδια η ζωή. Η γυναίκα του Σίμωνα, ο Ζεβεδαίος, ο πατέρας του Ιάκωβου και του Ιωάννη, ο αδερφός του Θωμά, νοιάστηκαν τα καΐκια, τα δίχτυα και τις απόχες και τα περιφρούρησαν με τη σκέψη ή μάλλον την βεβαιότητα, ότι όλοι αυτοί (Πέτρος - Ιάκωβος - Ιωάννης - Θωμάς κ.λ.π.) θα γύριζαν μια μέρα πίσω! Η βασιλεία είναι ωραία αλλά και η λίμνη είναι ωραία και γεμάτη ψάρια! Καλή η αγιότητα, αλλά ο άνθρωπος δε ζει μόνο με πνεύμα. Το ψάρι στο πιάτο είναι ασφαλέστερο και προτιμότερο, από μια θέση στον ουρανό!

Ελπίδα και Ανάσταση

Justin Welby

Το 1944 ένας Βρετανός στρατιώτης, στην εκστρατεία της Νορμανδίας ρωτήθηκε από έναν φίλο του τι θα έκανε μετά τον πόλεμο.  Ήταν αρχιτέκτονας στην εποχή της ειρήνης και η απάντησή του ήταν ότι θα χτίσει έναν καθεδρικό ναό!

Το όνομά του ήταν Basil Spence, και οι φίλοι του πρέπει να πίστευαν ότι ήταν τρελός, γιατί μόνο ένας καθεδρικός ναός είχε ολοκληρωθεί στην Αγγλία μετά από τον καθεδρικό του St Paul στο Λονδίνο 350 χρόνια νωρίτερα.

«ΣΤΕΦΑΝΟΝ ΕΞ ΑΚΑΝΘΩΝ ΠΕΡΙΤΙΘΕΤΑΙ...»

Αρχιεπισκόπου του Παρισιού Μιχαήλ Aupetit

Κύριε, Κύριε Ιησού, πριν από ένα χρόνο, ο καθεδρικός ναός όπου τώρα βρισκόμαστε παραδόθηκε στις φλόγες, προκαλώντας παγκόσμια συγκίνηση αλλά και πρωτοβουλίες ώστε να ξανακτισθεί, να αποκατασταθεί. Σήμερα είμαστε μέσα σε αυτόν το μισοκατεστραμμένο ναό για να πούμε πως η Ζωή είναι πάντα εδώ. Οι κινήσεις προσφοράς και γενναιοδωρίας ήταν ένας τρόπος να εκφρασθεί η πεποίθηση πως αυτό το εξαιρετικό μνημείο δημιουργήθηκε από την ανθρώπινη ευφυία όταν οι άνθρωποι καταφέρνουν να Σε κοιτάξουν, όταν καταφέρνουν να θεωρήσουν το υπερούσιο κάλλος Σου .

2009

…Εδώ είναι ο Παράδεισος κι η κόλαση είναι εδώ…

(λαϊκό τραγούδι)

(ή …όπως ο τσοπάνος χωρίζει τα πρόβατα από τα κατσίκια...)

(Το ευαγγέλιο)

Πολλοί άνθρωποι και παλαιότερα και τώρα, αρνούμενοι μια μεταφυσική εκδοχή συνέχισης της ζωής του ανθρώπου σε κατάσταση Παραδείσου (τέλεια ευδαιμονία) ή σε κατάσταση κολάσεως (ταλαιπωρία απόλυτης μόνιμης μοναξιάς) και θέλο­ντας να «γελάσουν» με τις λαϊκότροπες χαλκογραφίες που πα­ρί­σταναν την κόλαση σαν ένα «τόπο» φωτιάς και μαρτυρίων σω­ματικών και τον Παράδεισο σαν ένα «κήπο» με φρεσκοκουρε­μέ­νο γκαζόν γεμάτο όμορφα λουλούδια στον οποίον περιδιά­βαι­ναν αργόσχολοι χαζούληδες γεμάτοι...αρετές, ισχυρίζονται ότι τέ­τοια πράγματα είναι ανυπόστατα και συνεπώς «εδώ είναι ο Παράδεισος κι η κόλαση είναι εδώ»!

Ας δούμε όμως… το τραγούδι αναλυτικά!

Μ. Παρασκευή 2013

Αγαπητοί ενορίτες,

Κόντεψε να συμβεί, κυριολεκτικώς μεγαλοβδομαδιάτικα, αυτό το τραγικό και απαράδεκτο περιστατικό στην Μανωλάδα του Πύργου Ηλείας. Και αν έφτανε στην Μεγ. Παρασκευή τότε θα είχαμε μια σύγχυση ανάμεσα στα αίματα των ξένων και στο Αίμα του Ξένου, που θεωρητικά αγαπάμε και λατρεύουμε ως Χριστιανοί.