- Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος
Θάχουμε φέτος ένα εορτασμό του Πάσχα, που εμείς βλέποντας προς τα πίσω, συνειδητοποιούμε ότι δεν έχει ξανασυμβεί. Οι μελλοντικές γενιές θα κοιτάζουν προς τα πίσω και θα βλέπουν μια εποχή, που η αρρώστια και ο θάνατος έκαναν όλη την γη ανάστατη και σκοτεινή. Το απρόοπτο, το άγνωστο, και τελικώς το ανεξέλεγκτο, έγινε στοιχείο και προσδιορισμός της καθημερινότητάς μας. Για την ανακοπή της γεωμετρικής προόδου αυτού του άγνωστου εφιάλτη, οι κυβερνήσεις των κρατών επέβαλαν την κατ’ ιδίαν (στα σπίτια μας) απόσυρση και την παραμονή εκεί, προκειμένου ο «ἐπελαύνων ὁλοθρευτής» να μη βρει πολλούς να πάρει…!
Καθένας, φυσικά, στέκεται μπροστά σ’ αυτό το γεγονός με τα κριτήρια και τις τοποθετήσεις που έχει. Εμείς οι Χριστιανοί ξέρουμε ότι ο Λυτρωτής μας ζει. Και σ’ αυτή την εξαιρετικά δύσκολη στιγμή, θέλουμε να Τον ευχαριστούμε γι’ αυτά που έκανε για εμάς τους ανθρώπους, γενόμενος άνθρωπος, αλλά να Τον ευχαριστήσουμε και για το μυστήριο του θανάτου και της Αναστάσεως. Μέσα σ’ αυτά, μπορεί να θαυμάζει κάποιος το πανέμορφο μυστήριο της σωτηρίας μας, που δείχνει πόσο πολύτιμος είναι ο καθένας (νέος – ενήλικας – γέρος) στα μάτια του Θεού. Απ’ αυτό γίνεται κατάδηλο ότι δεν είμαστε αγέλη αλλά κοινότητα, στην οποία όλοι έχουν την προσωπική τους θέση. Δεν περισσεύει κανένας, ούτε… «ζυγιάζεται» με τα ζύγια της χρησιμότητας!
Όταν οι χριστιανοί θέλουν να θυμηθούν τον Χριστό, μαζεύονται όλοι και προσφέρουν τα συστατικά της ζωής τους (ψωμί και κρασί) κατά τις υποδείξεις του Χριστού, και Τον ευχαριστούν γιορτάζοντας γεγονότα της ζωής Του, ή μνήμες των αδελφών τους, οι οποίοι πέθαναν χάριν του Χριστού. Σ’ αυτές τις αναμνήσεις η κοινωνία της Ευχαριστίας (η μετάληψη – να μεταλάβω) είναι κυριαρχούν και προσδιοριστικό στοιχείο, φυσικά κάθε φορά που συναζόμαστε! Όχι μόνον το Πάσχα! Σ’ αυτές τις συνάξεις γίνεται προσευχή για ΟΛΟΥΣ. Και για κείνους που λείπουν, είτε λόγω ασθενείας, είτε για εύλογο αιτία και αφορμή.
Φέτος οι συνάξεις του εορτασμού του Πάσχα δεν θα γίνουν. Όλες οι μέρες της Μ. Εβδομάδος θα έχουν αποκλεισμένη την πρόσβαση στους χριστιανούς. Η λατρεία θα προσφέρεται μόνον από τους ιερείς, χωρίς αυτό να είναι το κανονικό και το φυσικό, αλλά «διά τήν ἐνεστῶσαν ἀνάγκην»! Οι ιερείς θα προσευχόμαστε στο Ναό για όλους τους χριστιανούς κάθε ενοριακής κοινότητας, και οι χριστιανοί μένοντας στα σπίτια τους, θα συμπροσεύχονται, στην λογική του αμφοτερόπλευρου συνδέσμου.
Αυτό, όπως είναι λογικό και αυτονόητο, κάνει τους χριστιανούς να αισθάνονται οδυνηρά και δύσφορα. Τους κάνει να είναι πληγωμένοι και ταραγμένοι από την «απώλεια» της μετοχής στην Ευχαριστία και από την «απώλεια» της παρηγοριάς των Μυστηρίων. Πολλοί αισθάνονται προσβεβλημένοι και δυστροπούν. Ένας «διωγμός» ιδιότυπος, μας κάνει να «κρυβόμαστε» από αγάπη και υποχρέωση φροντίδας για τους αδελφούς μας ΟΛΟΥΣ. Χριστιανοί και μη, για τους χριστιανούς είναι παιδιά του Χριστού και συνεπώς αδέλφια μας, έστω και ανεπιγνώστως από την πλευρά τους… «Κρυβόμαστε» προκειμένου να μη τους μεταδώσουμε, αθελήτως φυσικά και εν αγνοία μας, τον ιό, που έχει πρωτόφαντη ιδιοτροπία και μακρύ χρονικό διάστημα μόλυνσης.
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις δύσκολες και περίεργες μέρες ζητάμε από τον Χριστό την χάρη Του, ώστε να υποφέρουμε αυτό το βάρος με υπομονή και… φιλανθρωπία. Αγαπώντας ο ένας τον άλλον με περισσότερη έγνοια και φροντίδα. Αγαπώντας ενωμένοι, σαν μια οικογένεια, που όντως είναι η Εκκλησία του Χριστού
Στον Σταυρωμένο Χριστό βλέπουμε μια καρδιά γεμάτη αγάπη για τους ανθρώπους, για τον καθένα από μας. Μπορεί για μας η φετινή Μ. Εβδομάδα να είναι διαφορετική, και οι Εκκλησίες να είναι κλειστές, όμως ο Χριστός δεν βρίσκεται σε καραντίνα ούτε είναι «δεμένος» σε ένα χώρο. Η καρδιά Του είναι ανοιχτή για κάθε άνθρωπο, γυναίκα ή άντρα, ενήλικα ή παρήλικα.
Δεν θα είμαστε φέτος όλοι μαζί στην λατρεία του Χριστού. Θα είμαστε, οι ιερείς στα συνήθη δεδομένα της ενορίας μας και ο καθένας στα συνήθη δεδομένα της καρδιάς του, στον ιδιωτικό του χώρο. Όλοι, έτσι ή αλλοιώς, μαζί ή χωριστά, με την καρδιά μας προσευχόμαστε! Και μένει ζητούμενο, το πόσο καθαρή είναι και με πόση ολοκάρδια διάθεση προσευχόμασταν… όταν οι Ναοί ήταν ανοιχτοί.
Ο Χριστός μάς αγαπά ούτως ή άλλως, πράγμα που δεν γίνεται να αλλάξει, και εξ αυτού δεν πρέπει να φοβόμαστε, ούτε και σ’ αυτήν την περίεργη και ιδιότυπη φάση και περίοδο.
Ας «ανανεώσουμε» την πίστη μας…
Ας σκεφτούμε πώς εκφράζεται (η πίστη μας) στην καθημερινότητα της εβδομάδος μας, και πόσο, το θέλημα του Θεού, ρυθμίζει στο μεσοβδόμαδο, τις σκέψεις, τις ενέργειες, τα λόγια, τον τρόπο, την όλη μας εν γένει βιοτή.
Ας αναλογιστούμε πόσο και πόσες φορές προσευχόμαστε.
Ας αντιμετωπίσουμε με ειλικρίνεια την έλλειψη προσευχής εκ μέρους μας, και ας δούμε κατάματα την ποιότητα της συμμετοχής μας στις ακολουθίες…
Ας μετρήσουμε πόσο μας λείπει η Ευχαριστία, τι θυσία θα δεχόμασταν να κάνουμε γι’ αυτήν. Τι ήταν η μέχρι τώρα μας σχέση, με την Ευχαριστία!
Φέτος θα κάνουμε Πάσχα «από μακρυά»… «θεωροῦντες ποῦ τίθεται». Ας το ζήσουμε ως… έλλειψη, ώστε, όταν θα μπορούμε να είμαστε και μέτοχοι, να έχουμε καρδιακή συμμετοχή, και η μετάληψη να μην είναι συνήθεια για το καλό της χρονιάς, αλλά σχέση «αιμοδοσίας» που μας συντηρεί στον τρόπο της χριστιανικής ζωής.
Αυτή την ανάγκη που μας βρήκε, ας την κάνουμε φιλοτιμία αναδιάταξης και επανεκκίνησης, της σχέσης μας με τον Χριστό.
Εύχομαι ένα ουσιαστικό Πάσχα, ελεύθερο από τον κίνδυνο της τυπικής εξωτερικής συμμετοχής, απ’ το οποίο μπορούμε και να κερδίσουμε ένα θεμελιακό βάθεμα στην πίστη.
Με αγάπη και ευχές για όλους τους ενορίτες
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος