Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Έχετε, την δική σας πίστη,

ή απλά νοικιάζετε;

Φέτος, αν κάποιος μάς ρωτούσε, τι άραγε σας λείπει από τον εορτασμό του Πάσχα, πώς θα απαντούσαμε;

Η πλειονότητα θα έλεγε ότι λείπουν αυτά τα οποία κάνουν το Πάσχα ξεχωριστό! Μια Εκκλησία γεμάτη κόσμο, ψαλμωδίες, όμορφα λουλούδια ή χαρούμενη μουσική, διακοσμήσεις, τα παιδιά και η ευχάριστα αφελής στάση τους απέναντι στους μεγάλους, που τους χαμογελούν.

Πράγματα που ποτέ δεν τα σκεφτόμασταν ούτε μας ένοιαζαν, αλλά που τώρα «κλειδωμένοι» στα σπίτια και με κοινωνική αποστασιοποίηση από τους αγαπημένους, μας λείπουν.

Πάρα πολλοί από μας, αισθανόμαστε το άγχος του θανάτου, ή της ασθένειας, ή τον φόβο της επαγγελματικής απόλυσης, ή πιεζόμαστε από την εργασία στο σπίτι, ενώ τα παιδιά εκνευρισμένα τρέχουν εκνευριστικά γύρω μας και μας διαταράσσουν, και μεις ανυπόμονα προσπαθούμε, άλλοτε σωστά και άλλοτε λανθασμένα, να τα γαληνέψουμε.

Αυτός ο ιός έχει γυρίσει τον κόσμο μας ανάποδα και τώρα αφήνει το σημάδι του και στο Πάσχα. Πώς μπορώ να γιορτάσω τη χαρά της Ανάστασης σ’ ένα σπίτι υπερπλήρες, που ο ένας τρακάρει με τον άλλον, με ένα σωρό πλυντήρια γεμάτα ρούχα και σακούλες super market!

Μέσα στον ασφυκτικό κλοιό αυτών των συνθηκών, μοιραία ο νους γυρνάει πίσω, πολύ πίσω και αρχίζει να σκέφτεται: Πώς γιόρταζε η πρώιμη Εκκλησία τη χαρά του Πάσχα; Τότε που κανείς δεν την ήξερε ή δεν την αναγνώριζε και οι χριστιανοί ήταν… στα σπίτια, όπως τώρα και μεις; Είχαν μεγάλους όμορφους ναούς; Είχαν διακοσμήσεις και μουσική; Όχι βέβαια. Φυσικά είχαν παιδιά, στα οποία έπρεπε, εκτός από ένα αυτονόητο χαμόγελο, να τους πουν, τι κάνουν και γιατί…!

Ποιός είναι ο εορτασμός και πόσο τους αφορά; Πώς βρήκαν την χαρά της Αναστάσεως; Πώς τα πράγματα ξεχειλίζουν από τα μέσα προς τα έξω; Πώς τα έξω είναι έκφραση του περιεχομένου της Πίστεως; Πώς η καρδιά είναι «ο τόπος» της εορτής του Πάσχα; Πώς είναι να είσαι μαθητής του Αναστημένου Ιησού Χριστού; Πώς η Πίστη είναι μεγαλύτερη απ’ την ζωή και πώς εξ αυτού ο Χριστός είναι μεγαλύτερος από τον θάνατο και νικητής του;

Τους μάθαιναν ότι εκεί… στα βάθη της καρδιάς γνωρίζουμε τον Κύριο της ζωής μας και εκτιμούμε την Ανάστασή Του. Εκεί στα βάθη της καρδιάς αγκαλιάζουμε την αγάπη Του και φτάνουμε στην απόφαση αλλαγής της ζωής μας. Εκεί στα βάθη της καρδιάς ο Αναστημένος Χριστός μάς μιλάει για την μεγάλη Του αγάπη και το πολύ Του έλεος.

Η χαρά του Πάσχα δεν απαιτεί Εκκλησία γεμάτη με ανθρώπους, χαρούμενη μουσική, όμορφα λουλούδια, διακοσμήσεις, αυγά κόκκινα. Η χαρά του Πάσχα προέρχεται από την ευφορία που αισθανόμαστε όταν γνωρίζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός μάς αγαπά τόσο πολύ και τόσο παράφορα, ώστε να πεθάνει για την ελευθερία μας από την αμαρτία. Κι αυτό (αμαρτία) όχι ως θεολογικός όρος και αδιάφορο θρησκευτικό… τσιτάτο, αλλά ως ζωντάνια απλωσιάς και ελευθερίας από τα γκρίζα, μικρά, κακόμοιρα, καθημερινά μπερδέματά μας, που όλοι ξέρουμε ότι είναι πολύ περισσότερα... από πενήντα αποχρώσεις του γκρι…

Σ’ αυτή την φετινή ασυνήθιστη Κυριακή του Πάσχα έχουμε πολύ περισσότερους λόγους από ποτέ να φωνάζουμε το «Χριστός Ανέστη», γιατί αυτός ο ιός που πλήττει τον κόσμο μας, μας έχει αναγκάσει να σκεφτούμε βαθύτερα για την αξία και το νόημα της ζωής. Ψάχνοντας την καρδιά μας, το περιεχόμενό της και τις αξίες της, βάσει των οποίων μας υποβάλλει τρόπους ενέργειας. Ξεκαθαρίζουμε, τι αξίζει και τι πρέπει να απορρίψουμε. Βρίσκουμε, την βαθύτερη αλήθεια για το τι σημαίνει να έχεις ένα Σωτήρα. Αυτόν που ενωποιεί τον, θρυμματισμένο σε χίλιες επιθυμίες υγιείς αλλά και άρρωστες, εαυτό σου και σε κάνει σώο, ολόκληρο, ενιαίο, αν Του παραδοθείς.

Κατανοούμε σιγά-σιγά τι μεγαλείο φανερώνει και τι θαυμάσιο είναι να δέχεσαι την ιαματική και παρηγορητική αγάπη, που γεμίζει γαλήνη, χαρά, ευφορία, ενθουσιασμό, και ζωντάνια την ανθρώπινη καρδιά και την κάνει να πάλλεται πανευτυχής στην προσδοκία όλα αυτά, που τώρα λίγο και για λίγο βιώνει, να γίνουν απέραντα και μόνιμα στην αιώνια ζωή. Όλα αυτά τα φέρνει και τα γεννάει στην καρδιά μας το πρόσωπο του Χριστού. Αιώνια ζωή είναι ο Χριστός. Αιωνιότητα είναι ΑΥΤΟΣ, δεν είναι κάτι…

Και σ’ όλα αυτά τα πελώρια έρχονται παρεπόμενα κάποια μαθήματα – θέματα που φανέρωσε η πανδημία και είναι καλό να θυμηθούμε.

Μαθήματα όπως το γεγονός ότι οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι εθελοντές και όλοι οι θυσιαστικά ασχολούμενοι με τους αρρώστους, είναι πολύ πιο ηρωικά πρόσωπα από τα αθλητικά και κινηματογραφικά μας αστέρια.

Μαθήματα όπως το γεγονός ότι είναι χρήσιμο πολύ και απαραίτητο και οπωσδήποτε αναγκαίο, να κάνουμε ό,τι μπορούμε περισσότερο για νάμαστε όλοι μαζί στον οικογενειακό μας χώρο. Στην θαλπωρή της εστίας μας, που μας δίνει την δυνατότητα στησίματος βαθύτερων και σταθερών και, κατά το δυνατόν, άθραυστων σχέσεων. Δεν πρέπει να είναι ο ιός το εμπόδιο εξόδου, αλλά η αγάπη μας για τα πρόσωπα των δικών μας.

Αλλά το πιο σημαντικό μάθημα είναι η συνειδητοποίηση ότι Πάσχα δεν είναι ό,τι συμβαίνει γύρω μας και μας ψυχαγωγεί. Πάσχα είναι να εμπιστευτούμε τον Χριστό και να Τον ακολουθήσουμε πρώτα στο Σταυρό, ο οποίος Σταυρός θα οδηγήσει στην Ανάσταση. Δεν γίνεται να πορευτούμε.. πρωθύστερα.

Πάσχα είναι να ευχαριστήσουμε τον Σωτήρα Ιησού Χριστό, που έδωσε ό,τι είχε, την αγάπη δηλαδή, ώστε να μπορέσουμε να Τον αγκαλιάσουμε στα βάθη της καρδιάς μας. Να γίνει δική μας η Πίστη της Εκκλησίας και να μην την… νοικιάζουμε εποχιακά.

Εμείς φέτος είμαστε ανάστατοι… Αυτός είναι πράγματι Αναστημένος.

Καλό Πάσχα σε όλους.

Ο εφημέριός σας

π. Θεοδόσιος