Στο Ναό μας προσκυνάμε και λατρεύουμε τον Τρισυπόστατο Θεό, Πατέρα Υιό και Άγιο Πνεύμα, που με τρόπο απόκρυφο για την λογική μας, είναι τρία πρόσωπα αλλά ένας Θεός.
Ο Υιός (Χριστός όταν έγινε άνθρωπος για μας) είναι το Πρόσωπο που μας ”συστήνει” (δεικνύει) τον Πατέρα και στέλνει στην Εκκλησία μας και στις καρδιές μας το Άγιο Πνεύμα, για να απαρτίσει Εκείνο, (το Άγιο Πνεύμα) την Εκκλησία και να αλλάξει τις καρδιές των Χριστιανών, προκειμέ-νου να αποχτήσουν ομοιότητα συγγένειας με τον Εύσπλαγχνο Πατέρα.
Όπως ο Υιός γενόμενος άνθρωπος ονομάζεται και Χριστός έτσι και το Άγιο Πνεύμα ερχόμενο στον κόσμο ονομάζεται και Παράκλητος, δηλαδή Παρηγορητής.
Σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι η απόκτηση του Αγίου Πνεύματος μας διδάσκει ο Άγ. Σεραφείμ του Σάρωφ. Δηλαδή το να καθαρίσουμε τις καρδιές μας ώστε να γίνουν όμοιες σε αρετές με την ”καρδιά του Θεού”! Γεμάτες αγάπη-χαρά-ειρήνη-πραότητα-πίστη-εγκράτεια. Να μοιάζουμε εμείς τα παιδιά στον Πατέρα μας που έχει τα παραπάνω σε τέλειο και απόλυτο βαθμό.
Σ’ αυτήν την πορεία πρέπει να είναι όλοι οι συνειδητοποιημένοι Χριστιανοί. Όμως το μέτρο και το βάθος απόκτησης αυτών των αρετών ποικίλει ”ἀπό ἀνθρώπου εἰς ἄνθρωπον”. Άλλοι μόλις υπονοιάζονται. Τα παραπάνω, άλλοι με το ”ἄκρο τῶν χειλέων τους” τα γεύθηκαν. Άλλοι τα έχουν τροφή τους έστω και για λίγο. Και άλλοι τέλος είναι ”βουλιαγμένοι” μέσα σ’ αυτές τις αρετές, γεμάτοι απ’ αυτές, όμοιοι με τον Πατέρα, παιδιά Του αληθινά και γνήσια.
Αυτούς η Εκκλησία τους λέει τετελειωμένους Αγίους. Φτασμένους δηλαδή. Πολλοί μπορεί να είμαστε καθ’ οδόν προς αυτό το ”τέρμα”, όσοι όμως το έφτασαν είναι για όλους ευλογία, αφού ”όταν δοξάζεται (αγιάζει, μετέχει του Θεού δηλαδή) ένα μέλος, συγχαίρουν (απολαμβάνουν δηλαδή… έστω ”κάτι”) πάντα τα μέλη” (Α’ Κορινθ.12,26) όπως λέει ο Απόστολος Παύλος!
Όλοι λοιπόν οι Άγιοι είναι η Δόξα της Εκκλησίας, η ”ἀνάπαυσις τῶν κροτάφων” της, δηλαδή η απόδειξη σε κάθε ανθρώπινο μυαλό (κρόταφοι) της αλήθειας της, και η ποιότητα των τέκνων του Οίκου του Θεού, που είναι η Εκκλησία.
Εμείς τα υπόλοιπα αδέρφια είμαστε ”συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού”. Δηλαδή ”συγκάτοικοι” των κατοίκων της Επουρανίου Ιερουσαλήμ, της αχειροποιήτου πόλεως, της Εκκλησίας του Χριστού.
Αυτό είναι για μας μεγάλη τιμή και ευλογία.
Τιμή να έχουμε τέτοια αδέρφια, που κάνουν και μας να χαιρόμαστε για το πόσο ψηλά πνευματικά μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος (Παναγία) και άρα δεν είναι απλώς (ο καθένας μας) μια βιολογική ύπαρξη και μόνον, που υπηρετεί ένα κύκλο σωματικής ολοκλήρωσης, αλλά είναι ένα, βιολογικώς μεν ζώον, που μπορεί όμως πάνω του να μπει η σφραγίδα αξίας του απροσπέλαστου Δημιουργού του, και να γίνει μοναδικό.
Ευλογία γιατί ο αγιασμός των αδερφών μας δεν μένει κτήμα μόνον της καρδιάς εκείνων, αλλά όντας γεμάτοι αγάπη, σαν τον Θεό, τον παροχετεύουν και προς εμάς, είτε προσωρινά με τα θαύματά τους, είτε (το καλύτερο) μόνιμα με τον φωτισμό, που ζητούν από τον Χριστό για τις δικές μας καρδιές, ο οποίος φωτισμός μας δείχνει σαφέστερα τον δρόμο ελευθερίας από τις αυταπάτες της εγωϊστικής αυτοπροστασίας μας, κατά την διαδρομή της ζωής μας προς τον Χριστό!
Η δική μας ενορία λοιπόν, που τιμά τον μεγάλο Άγιο και Πατέρα της Εκκλησίας μας, τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, θα έχει επί πλέον την μεγάλη τιμή και ευλογία να φιλοξενεί στα ”σπλάγχνα” της, στον Ιερό Ναό δηλαδή, και μια αδελφή μας που προκειμένου κανένας και τίποτε να μην την χωρίσει από την αγάπη του Χριστού, παρίστανε την χαζή (σαλός(-ή)=αυτός(-ή) που έχει χάσει τον νου του/της, ανισόρροπος).
Μια γυναίκα με καταπληκτική αυτοθυσία και θεοφόρο φρόνημα ελευθερίας και από τις ανθρώπινες ανάγκες και από την αγωνία της γνώμης των άλλων (σαλή)! Και βέβαια γεμάτη υπομονή, αφού έζησε 45 χρόνια μ’ αυτόν τον τρόπο ζωής· άστεγη, χωρίς δεύτερο ρούχο!
Μια γυναίκα που ”βγάζει γλώσσα” στον σημερινό μας κόσμο, που τυραννιέται από ανεκπλήρωτες ατέλειωτες επιθυμίες και από αναπάντητα γιατί, και δεν ξέρει να χάνει, και βασανίζεται από την μεγάλη τελικώς ιδέα που έχει για τον εαυτό του· ενώ αυτή είναι μια... χαζή, που δεν την ”νοιάζουν” αυτά!
Μια γυναίκα με γενναίο φρόνημα και ηρωϊκή αυταπάρνηση, με γεμάτη την καρδιά της από τις αρετές του Χριστού αφού έγινε σκηνή (…Παράκλητε, ἐλθέ καί σκήνωσον…) και κατοικητήριο του Παναγίου Πνεύματος.
Θα έχουμε πλέον στον ναό μας της εικόνα της αγίας Ξένης της Πετρουπόλεως της Ρωσίδας και σαλής.
Κάθε Τετάρτη μετά την εξομολόγηση κατά τις 7 μ.μ θα ψάλλουμε τον κανόνα της (προσευχή σ’ αυτήν για μας) και θα κάνουμε δέηση στην αγία Ξένη να παρακαλεί τον Χριστό:
Α. για τις οικογένειες της ενορίας μας, δηλαδή αφ’ ενός για την ποιότητα της οικογενειακής ατμόσφαιρας και αφ’ ετέρου για όσους τυραννούνται με την προσπάθεια να αποχτήσουν ένα παιδί, και
Β. για τους αρρώστους (βασικά τους καρκινοπαθείς)
Ας την παρακαλέσουμε να εύχεται για μας, να μας δώσει ο Χριστός λίγη ελευθερία από τον εαυτό μας και τα πάθη μας, ώστε να Τον ακολουθούμε σωστά, και λίγη αποδέσμευση από την εγωϊστική μας εξάρτηση από την καλή γνώμη των άλλων για το πρόσωπό μας, που μας καταντάει δούλους ανθρώπων και όχι του Θεού.
Η Αγία να είναι πρέσβειρα και βοηθός όλων. ΑΜΗΝ
Με αγάπη και ευχές
Ο εφημέριός σας
π. Θεοδόσιος