Χριστουγεννιάτικη λειτουργία τα μεσάνυχτα

24 Δεκεμβρίου 2022 Trondheim

Ησαΐας 9:1-7: Ο λαός που περπατούσε στο σκοτάδι είδε ένα μεγάλο φως.

Τίτος 2:11-14: Ένας λαός που δεν θα είχε άλλη φιλοδοξία εκτός από το να κάνει το καλό.

Λουκάς 2:1-14: Και έλαμψε η δόξα του Κυρίου.

Ο φόβος της νύχτας και του σκοταδιού είναι μια εμπειρία που συνδέει άνδρες και γυναίκες όλων των εποχών και όλων των τόπων μεταξύ τους. Δημιουργεί μια συνενοχή μεταξύ μας, την οποία δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, καθώς είμαστε εξαρτημένοι να τη θεωρούμε παιδαριώδη. Ωστόσο, δεν μπορούμε να της ξεφύγουμε. Το αρχέγονο άγχος παραμονεύει κάτω από μια λεπτή επιφάνεια ορθολογικής επιτήδευσης, έτοιμο να μας υποδεχτεί με περιπαικτικό γέλιο όταν προκύπτουν ευκαιρίες- όταν, για τον ένα ή τον άλλο λόγο, βυθιζόμαστε στο σκοτάδι και διαπιστώνουμε ότι τρέμουμε.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΝΥΧΤΑΣ

ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου

Βασιλική του Βατικανού

Σάββατο, 24 Δεκεμβρίου 2022

Τι λέει ακόμα αυτή η νύχτα στις ζωές μας; Μετά από δύο χιλιετίες από τη γέννηση του Ιησού, μετά από πολλά Χριστούγεννα που γιορτάστηκαν μέσα σε στολίδια και δώρα, μετά από τόσο καταναλωτισμό που έχει τυλίξει το μυστήριο που γιορτάζουμε, υπάρχει ένας κίνδυνος: Γνωρίζουμε τόσα πολλά για τα Χριστούγεννα, αλλά ξεχνάμε το νόημά τους. Πώς λοιπόν βρίσκουμε το νόημα των Χριστουγέννων; Και κυρίως, πού να πάτε για να το αναζητήσετε; Το Ευαγγέλιο της γέννησης του Ιησού φαίνεται να γράφτηκε ακριβώς γι' αυτό: Για να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει πίσω εκεί που ο Θεός θέλει να είμαστε. Ας ακολουθήσουμε το Ευαγγέλιο.

Ημέρα των Χριστουγέννων

25 Δεκεμβρίου 2022 Trondheim

Ησαΐας 52:7-10: Ο Κύριος επιστρέφει στη Σιών και βλέπουν τον Κύριο πρόσωπο με πρόσωπο.

Εβραίους 1:1-6: Είναι το λαμπρό φως της δόξας του Θεού.

Ιωάννης 1:1-18: Κανείς δεν είδε ποτέ τον Θεό, ο μοναδικός Υιός του Θεού τον έκανε γνωστό.

Κάποια στιγμή προς το τέλος του έκτου αιώνα π.Χ. ο προφήτης Ιεζεκιήλ είχε ένα όραμα στον ποταμό Τσεμπάρ, δηλαδή στους ποταμούς της Βαβυλώνας. Είδε τη δόξα του Κυρίου. Αυτό που είδε ήταν τόσο θαυμάσιο, τόσο διαφορετικό από ο,τιδήποτε είχε δει στο παρελθόν, που η διήγησή του γι' αυτό παραμένει μυστηριώδης. Αντλεί από ένα ευρύ φάσμα φυσικών και πνευματικών παρομοιώσεων για να μεταδώσει τη χάρη που του δόθηκε, αλλά παραμένει αδέσμευτος. Μη νομίζετε, μας λέει, ότι ακόμη και η μεγαλοπρέπεια που ζωγράφισα αντιστοιχεί στη φύση αυτού που πραγματικά είδα. Οι λέξεις απλώς δεν μπορούν να περιγράψουν "την εμφάνιση της ομορφιάς της δόξας του Θεού".

Τι εννοεί άραγε ο Πάπας Φραγκίσκος με τον όρο "κοσμικότητα";

Ο Πάπας Φραγκίσκος σαφώς βλέπει την κοσμικότητα ως διαστροφή της πνευματικής ζωής! Δεν βλέπει σ' αυτήν τόσο μια προσκόλληση στον κόσμο όσο έναν εφησυχασμό στην αυτάρκεια, ακόμη και σε σχέση με τον Θεό.

Κοσμικότητα: Αυτή είναι μια λέξη που δεν έχει περάσει απαρατήρητη από την αρχή της αρχιερατείας του Πάπα Φραγκίσκου! Καρδινάλιοι ή ιερείς, νέοι ή ηλικιωμένοι, κληρικοί ή λαϊκοί, όλοι είναι πιθανόν να "συμμετέχουν". Στα γαλλικά, ο όρος αναφέρεται στη σύνδεση με ανθρώπους της εξουσίας ή του πλούτου και στη λατρεία της εμφάνισης. Η ιταλική γλώσσα έχει διατηρήσει την αρχική σημασία: προσκόλληση στα αγαθά αυτού του κόσμου. Ο Φραγκίσκος πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Αφού διαβάσετε κείμενά του που μιλάει γι' αυτό, θα μπορούσατε να απαντήσετε σε μερικές πολύ αιχμηρές ερωτήσεις για να διαπιστώσετε αν είστε κοσμικός σύμφωνα με αυτόν και πού βρίσκεστε! Λίγο πολύ "του κόσμου" ή όχι αρκετά "μέσα στον κόσμο";

Σήμερα, κατά την ώρα της αναγνώσεως του Ευαγγελίου, ακούσαμε έναν μακρύ κατάλογο με άγνωστα και ακατανόητα εβραϊκά ονόματα. Τα μόνα γνωστά που μπορούσε να ακούσει κανείς, ήταν ο Αβραάμ, ο Δαυίδ, άντε και ο Σολομώντας, το πολύ-πολύ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν ονομασίες περίεργες, εβραϊκές, ακατανόητες, άγνωστες.

Κουβεντιάζοντας με τον επίσκοπο Erik Varden

Υπάρχει πόλεμος στην Ευρώπη, ζούμε με πυρηνικές απειλές και ήρθαν σε... παράταξη και οι κρίσεις: Κλιματική κρίση, φυσική κρίση, ενεργειακή κρίση και οικονομική κρίση. Τα κακά νέα είναι πολλά, και τώρα να και ο ερχομός του Χριστού!

Μπαίνουμε σε μια εποχή που πρέπει να είναι γεμάτη χαρά, προσμονή και ελπίδα. Πώς μπορούμε όμως να έχουμε καλή διάθεση, όταν ζούμε σε μια τόσο ζοφερή εποχή;

Η διάθεση μπορεί εύκολα να γίνει ένα είδος ειδώλου, λέει ο επίσκοπος της Καθολικής Επισκοπής του Τρόντχαϊμ, Έρικ Βάρντεν.

Καθόμαστε στο άνετο γραφείο του στον καθεδρικό ναό του St. Olav στο Τρόντχαϊμ και μιλάμε για τον εορτασμό της Έλευσης και των Χριστουγέννων σε μια εποχή που για πολλούς είναι πολύ βαριά και ζοφερή. Ο επίσκοπος σερβίρει καφέ και μπισκότα, κι έξω ο ήλιος δύει νωρίς μέσα στο μπλε-μοβ φως του Νοεμβρίου. Ο επίσκοπος είναι ευδιάθετος και φιλικός. Η ατμόσφαιρα είναι καλή, πρέπει να πει κανείς.

- Εστιάζουμε πολύ εύκολα στο πώς βιώνουμε καταστάσεις ή στο πώς ζούμε ανθρώπους, αντί να εστιάζουμε στην ουσία των καταστάσεων και των ανθρώπων, που έχουν αφ’ εαυτού. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια ατμόσφαιρα που έχουμε ορίσει εκ των προτέρων! Το κριτήριο για την εμπειρία, γίνεται η εμπειρία μας από αυτήν! Ο κόσμος περιορίζεται στην αντίληψή μου για τον κόσμο! Έτσι, ανάβουμε λιβάνι για να φτιάξουμε... ατμόσφαιρα, ενώ η ζωή, όπως είναι στην πραγματικότητα σε όλο της το απρόβλεπτο, μπορεί να μας προσπεράσει. Η χαρά και η ελπίδα που συνδέονται με την εποχή της Έλευσης του Χριστού (Advent) είναι αποτελέσματα μιας προσδοκίας για παρουσία, μέσω της ενσάρκωσης, του Θεού στη γη. Μπορεί να γίνει παράλογο, σε μια κοσμική πραγματικότητα, όταν δημιουργείς μια ατμόσφαιρα ελπίδας και χαράς, χωρίς να είναι προφανές ποια είναι η πηγή της χαράς. Όλοι θέλουμε τη θαλπωρή και τη χαρά· κι εγώ. Αλλά πρέπει να αναρωτηθούμε: Περί τίνος πρόκειται;

Αυτή είναι η ελπίδα των Χριστουγέννων! Δεν υπάρχει αλλαγή εκ των έξω! Τα εκδηλώματα και οι καρποί είναι εκφράσεις της ποιότητας ή μη του εσωτερικού περιεχομένου. Η προσαρμογή σε τύπους και πρότυπα συμπεριφοράς, είναι επίχρισμα που διαλύεται στην πρώτη «βροχή» και στο οποιοδήποτε απρόβλεπτο.

Μήπως σκεφτήκατε ίσως ότι ο Σατανάς υπήρξε μόνο στην Παλαιά Διαθήκη; Αντίθετα, η Καινή Διαθήκη ακριβώς είναι πλήρης αναφορών στον Σατανά. Ο Ιησούς απεικονίζεται και στα τέσσερα Ευαγγέλια να βρίσκεται σε διαμάχη με δαιμονικές δυνάμεις από την πρώτη μέρα του λειτουργήματός του μέχρι την τελευταία. Αυτό μπορεί να μην εμφανίζεται στα σημερινά αναγνώσματα της Καινής Διαθήκης, αλλά ο ευαγγελιστής Λουκάς αναφέρεται στον Σατανά (ή τον δαίμονα, ή τα δαιμόνια) τουλάχιστον 25 φορές. Λίγες Κυριακές πριν, ακούσαμε την ιστορία μιας γυναίκας που είχε διπλωθεί στα δύο για 18 χρόνια. Όταν ο Ιησούς την θεράπευσε, ήταν Σάββατο, έτσι οι «συνήθεις ύποπτοι» διαμαρτυρήθηκαν. Ο Κύριος τους μίλησε σε ένα τόνο αδιαμφισβήτητου θυμού, αποκαλώντας τους υποκριτές και λέγοντας: «Δεν έπρεπε αυτή η γυναίκα, μια κόρη του Αβραάμ, που ο Σατανάς την είχε δεσμεύσει για δεκαοχτώ χρόνια, να απελευθερωθεί από τα δεσμά της την ημέρα του Σαββάτου;» (Λουκ. 13, 16). Αυτή είναι η οργή του Θεού στην πράξη. Δεν είναι απλώς ο αγαπημένος, γλυκός, μη κριτικός Ιησούς που θεραπεύει τους ανθρώπους. Έχει εμπλακεί σε θανάσιμη μάχη με τις δυνάμεις του Εχθρού. Ο καλός ποιμένας πρέπει να διώξει τους λύκους.

Ένα βιβλίο που απασχολεί τις κριτικές (και όχι μόνο) στήλες του διεθνούς τύπου κι έγινε best seller - στη Βρετανία μάλιστα ξεπέρασε ακόμα και την αυτοβιογραφία του Μάϊκλ Τζάκσον, παραμένοντας πάνω από 30 εβδομάδες στον πίνακα των 10 πρώτων σε πωλήσεις μη λογοτεχνικών βιβλίων - είναι το Α Brief History of Time του Stephen W. Hawking (τίτλος ελληνικής έκδοσης: Το χρονικό του χρόνου, εκδ. Κάτοπτρο). Θα συζητήσουμε το βιβλίο αυτό, ανταποκρινόμενοι σε αίτημα αναγνωστών μας, διότι όπως φαίνεται προκάλεσε κάποια σύγχυση και πάντως ζωηρές συζητήσεις στο φιλοσοφικό και θεολογικό κοινό - κατά το προηγούμενο, άλλωστε, της «Τύχης και αναγκαιότητας» του Ζακ Μονό.

Αγαπητοί ενορίτες

Καλά Χριστούγεννα και καλές εορτές.

Πολλά χρόνια πέρασαν με ασάφεια και άγνοια για τα γεγονότα και τα έθιμα που σχετίστηκαν με την γιορτή των Χριστουγέννων. Θεωρήσαμε λοιπόν χρήσιμες μερικές επεξηγήσεις που θα δώσουν την δυνατότητα πληρέστερης κατανόησης των συμβαινόντων. Ας τις δούμε.

Αγαπητοί αδελφοί

Κάποτε ένας γέρος δάσκαλος ρώτησε τους μαθητές του:

- Ποιος από σας μπορεί να μου πει, πώς μπορούμε να διακρίνουμε την στιγμή που τελειώνει η νύχτα και αρχίζει η μέρα;

Τότε πετάχτηκε ένας και είπε:

- Εγώ θα έλεγα ότι η νύχτα τελειώνει εκείνη τη στιγμή που βλέποντας κάποιος από μακριά ένα ζώο, μπορεί να διακρίνει τι ζώο είναι!

- Όχι, είπε ο δάσκαλος.

Αγαπητοί ενορίτες

          Πέρασαν ήδη οι πρώτες δέκα ημέρες του Δεκέμβρη. Σε δύο εβδομάδες έχουμε Χριστούγεννα, επιπλέον για μία ακόμη φορά στη ζωή μας! Είναι λίγο, το να ρωτήσουμε αν συνειδητοποιούμε το θέμα, αν μας απασχολεί και μας νοιάζει! Τα συμβαίνοντα αυτές τις μέρες στη Πατρίδα μας, αν έχουμε το μυαλό μας "εν χρήσει", μας θέτουν μπροστά στο πελώριο ερώτημα του αν έχει (ή όχι) νόημα η ανθρώπινη ζωή. Από πού το αποκτά (αν έχει). Τίνος πρέπει να μοιάζει ο άνθρωπος.

          Για τους Χριστιανούς αυτονόητη απάντηση είναι ότι έχει πατέρα τον Θεό και πρέπει να μοιάσει του Χριστού. Δηλαδή, έχει "καλεσθεί" να είναι σαν τον Χριστό, γιος του Θεού. (Ψαλμ.81,6)

Αγαπητοί αδελφοί

Πόσες φορές γιορτάσαμε στην ζωή μας μέχρι τώρα τα Χριστούγεννα; Ο καθένας μας τόσες, όσοι και οι ετήσιοι κύκλοι της ζωής του!

Πόσο συνειδητοποιήσαμε μέχρι τώρα το θέμα;

Εδώ η απάντηση είναι… ποικίλη.

"Κανένας δεν αγαπά περισσότερο από εκείνον που ξέρει να σέβεται την ελευθερία του άλλου" 

«Αυτό έγινε με σκοπό να εκπληρωθεί εκείνο που είπε ο Κύριος διαμέσου του προφήτη».

Φράσεις όπως αυτή ακούγονται όπως μία επωδός μέσα από τις ιστορίες της Θείας Γέννησης στα Ευαγγέλια· καθώς επίσης και οι ιστορίες από τη δίκη και τον θάνατο του Ιησού.  Οι διηγήσεις της γέννησης και του θανάτου του Ιησού ήταν, από την αρχή, ιστορίες σχετικά με το τον τρόπο που ο Θεός κράτησε την υπόσχεσή του. Οι πρώτοι Χριστιανοί έβλεπαν στα γραπτά και στις μνήμες όσα είχαν συμβεί μέσα και γύρω από τη ζωή του Ιησού και ένιωθαν μία αίσθηση déjà vu: δεν σου θυμίζει αυτό το....; Σίγουρα είναι το ίδιο όπως...;

Γεννήθηκε η ευσπλαχνία. Γεννήθηκε ο Χριστός που είναι η ευσπλαχνία, αφού Αυτός είναι η αγάπη και ταυτίζεται μαζί της η ευσπλαχνία! Στον εορταστικό κύκλο της Εκκλησίας, τα Χριστούγεννα έχουν μια "τρίπλευρη" σημασία.

Πώς ο χριστιανός του 20ου αιώνα διαβάζει τα Ευαγγέλια και ειδικά την Ευαγγελική ιστορία για τη Γέννηση του Χριστού του Κυρίου μας;

Ησαΐας 9:2-7, Προς Τίτον 2:11-14, Λουκάς 2:1-20

Τα Χριστούγεννα του 1914, οι στρατιώτες πήραν το ρίσκο, διέσχισαν την γραμμή της μάχης και ζωντάνεψαν ένα απόγευμα φιλίας και ποδοσφαίρου. Αυτή τη στιγμή επέλεξαν όλοι φέτος, είτε σε διαφημίσεις είτε σε ομιλίες. Η ανακωχή επισημαίνει κάτι από την ουσία των Χριστουγέννων, σύμφωνα με την οποία ο Θεός στέλνει τον Υιό του, αυτό το εύθραυστο σημείον ειρήνης, σε έναν εξαντλημένο κατασπαραγμένο από τον πόλεμο κόσμο. Το πρόβλημα είναι ότι ο τρόπος που γίνεται σήμερα αυτή η διήγηση μοιάζει να τελειώνει με ένα ‘και ζήσανε αυτοί καλά’.

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ιστορικά γεννήθηκε ο Χριστός και η συσσώρευση εθίμων, συνηθειών και αντιλήψεων στην καθημερινότητα της ζωής των χριστιανών έχει καθίσει πάνω στο πρόσωπο Του σαν σκόνη αιώνων, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφή τα χαρακτηριστικά Του και ο καθένας μας σήμερα να δέχεται και να πιστεύει, κυριολεκτικά, ό,τι του κατέβει για το πρόσωπο του Χριστού.

Εφτακόσια χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού ο μέγας προφήτης Ησαΐας (= ο Θεός σώζει) προφητεύει στο έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου του ότι: «... γι' αυτό θα σας δώσει ο Κύριος το εξής θαυμαστό σημάδι (= θαύμα)· η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο και θα κληθεί το όνομά του Εμμανουήλ (= ο Θεός είναι μαζί μας)...» (Ησ. 7, 14). Άραγε να εννοεί ο προφήτης ότι πριν ο Θεός δεν ήταν μαζί με τον λαό του; Άραγε να εννοεί το Εμμανουήλ σαν κλητική ονομασία; Όμως, ο Θεός ήταν παρών σε όλη την ιστορική διαδρομή του λαού του, και όταν γεννήθηκε ο προφητευόμενος, δεν έλαβε το Εμμανουήλ ως όνομα, αλλά το Ιησούς!

Το Εμμανουήλ σημαίνει (όπως επισημαίνει ο ερμηνευτής π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος) πραγματική κατάσταση, δηλαδή εννοεί περισσότερο ότι με την γέννηση αυτού του Παιδιού ο Θεός θα είναι σαν εμάς, και όχι απλώς μια κλητική ονοματική προσφώνηση ενός προσώπου, έστω και του αγιότερου!

Κάθε ένας από μας έχει κάνει κάποιου είδους ταξίδι για να είναι εδώ απόψε: κάποιοι φτάνουν απο κοντά, κάποιοι φτάνουν από μακριά. Αλλά δεν είμαστε μόνο εμείς, διότι η ιστορία των Χριστουγέννων είναι γεμάτη με ταξίδια. Έχουμε το ταξίδι του Ιωσήφ και της Μαρίας στη Βηθλεέμ για την απογραφή του πληθυσμού. Έχουμε το ταξίδι των βοσκών για να συναντήσουν το παιδί και μετά την επιστροφή στα χωράφια τους. Έχουμε το ταξίδι των αγγέλων στη γη για να κάνουν την διακήρυξη τους και να τραγουδήσουν το τραγούδι τους πριν επιστρέψουν στον ουρανό. Και φυσικά υπάρχει το ταξίδι του ίδιου μωρού από τη μήτρα στο φως.

«Πού είναι ο νεογέννητος βασιλιάς των Ιουδαίων; Είδαμε ν’ ανατέλλει το άστρο του και ήρθαμε να τον προσκυνήσουμε» (Ματθ. 2, 2).

Μ’ αυτά τα λόγια οι μάγοι, από τις μακρινές χώρες που ήρθαν, μας μαθαίνουν το κίνητρο της μακράς διαδρομής τους: να προσκυνήσουν τον νεογέννητο βασιλιά. Να δουν και να προσκυνήσουν: δύο πράξεις που προεξάρχουν στην ευαγγελική διήγηση: είδαμε ένα αστέρι και θέλουμε να προσκυνήσουμε.

Στο πρόσωπο του Χριστού-παιδιού, ο Θεός επέλεξε να αποκτήσει την ανάγκη μας. Αυτό είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων: η βαθιά ευαισθησία του Θεού, καθώς απεκδύεται τη δόξα Του για να αναλάβει τη μορφή ενός εύθραυστου πλάσματος -και μάλιστα ενός μωρού.

Το 59% των Βρετανών περιγράφουν τους εαυτούς τους ως χριστιανούς, έτσι μας ενημέρωσε η απογραφή μια-δυό εβδομάδες πριν, δώδεκα τοις εκατό κάτω από αντίστοιχη έρευνα δέκα χρόνια πριν. Υπήρξε, βέβαια, εξ αυτού μεγάλη ευχαρίστηση από κάποιες κοσμικές οργανώσεις. Αλλά αν ήμουν μέλος του «Βρετανικού Ανθρωπιστικού Συνδέσμου» δεν θα ενθουσιαζόμουν και πολύ.

Οι μέρες που περνάμε μοιάζουν πολύ στις συνθήκες που βίωναν οι απόστολοι, όντας στην μέση της λίμνης–θάλασσας της Γαλιλαίας, στο «μάτι» μιας άγριας θαλασσοταραχής, που... απειλούσε να τους στείλει στον βυθό και αυτούς και τον Χριστό που... «κοιμόταν μακαρίως» στην πρύμνη του καραβιού!! Ο φόβος πλημμύριζε την καρδιά τους και η απορία έφερνε απερίγραπτη σύγχυση στο μυαλό τους. Και ο Χριστός κοιμόταν...

«Βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, φράση πού, περνώντας ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση, ἐπαναλαμβάνεται ὡς σήμερα, κυρίως κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀναπαυτικότερο «πανδοχεῖο» τοῦ ἔτους.

ΙΝΤΕΡΛΟΥΔΙΟ

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

κηρύσσει στην καθεδρική Εκκλησία το πρωί των Χριστουγέννων 1170.

"Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας". Ο δέκατος τέταρτος στίχος του δευτέρου κεφαλαίου του Ευαγγελίου κατά Λουκάν. Στο όνομα του Πατέρα και του Γιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

[...] Οι μοντέρνοι ειδήμονες, που βλέπουν τα Χριστούγεννα αφ’ υψηλού, δεν παύουν παρ’ όλα αυτά να τονίζουν και να ξανατονίζουν πόσο σημαντική είναι για τη ζωή η μόρφωση και η παιδαγωγική ψυχολογία. Στιγμή δεν σταματούν να επαναλαμβάνουν ότι, σύμφωνα με τους νόμους της αιτιότητας, οι πρώιμες παιδικές εντυπώσεις είναι εκείνες που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του ανθρώπου.

Έλα, έλα Εμμανουήλ,

να ελευθερώσεις τον αιχμάλωτο Ισραήλ

όπου θρηνεί στην εξορία

περιμένοντας τον Υιό του Θεού.

Ένας υπέροχος χριστουγεννιάτικος μεσαιωνικός ύμνος, που εκφράζει την ανθρώπινη πραγματικότητα. Μια προσευχή γεμάτη αγωνία ελευθερίας. Μια κραυγή αναφοράς της ανθρώπινης ζωής στον Δημιουργό της ζωής, στην οποία "μπαίνει" κι Αυτός γενόμενος άνθρωπος.

Justin Welby

Archbishop of Canterbury

Στα γεγονότα της γέννησης του Ιησού, ο Ηρώδης και οι βοσκοί προσδιορίζονται από την ανταπόκρισή τους στον Ιησού. Και σήμερα, ο καθένας μας προσδιορίζεται από την ανταπόκρισή του στον Ιησού. Ακόμα πιο μοναδικά, τα Χριστούγεννα προσδιορίζουν τον Θεό. Εδώ βρίσκεται ο πιο εκπληκτικός ισχυρισμός: αυτό το μωρό, αυτός ο Ιησούς, που είναι Θεός, προσδιορίζει τον Θεό. Ο Θεός είναι αυτοπροσδιοριζόμενος ως η καθαρή αγάπη, η αγάπη που γιορτάζεται στο αγγελικό φως και γίνεται φανερή στην ανθρώπινη αδυναμία, αγάπη που αδιαφορεί για το κύρος, και που μισεί την αδικία. Αγάπη, τα νέα της οποίας μεταφέρονται με ουράνιους ύμνους, αλλά που φανερώνονται στην πείνα και την ανασφάλεια.     

Η γέννηση ενός παιδιού ξυπνά στην ανθρώπινη καρδιά την χαρά και το θαύμα. Θέτει μπροστά στα μάτια μας το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Αν η γέννηση λοιπόν κάθε καινούργιου ανθρώπου, κάθε παιδιού, μας υπομνηματίζει και μας υπενθυμίζει (μας κρατάει δηλαδή σε επικαιρότητα) το ότι ο Θεός δεν εγκατέλειψε τον κόσμο Του, σκέφτεται και φαντάζεται κανείς, πόσο μέγεθος αγάπης και φροντίδας είναι για μας η γέννηση του Χριστού!

Η γέννηση βέβαια κάθε ανθρώπου είναι η αρχή της διαδρομής προς το τέλος, που αργά ή γρήγορα θα έρθει, αφού είμαστε ανθρωπίνως ληξιπρόθεσμοι. Η γέννηση του Χριστού είναι η αρχή μιας διαδρομής χωρίς τέλος, και η φανέρωση του αρχικού σχεδίου του Θεού για τον άνθρωπο, όταν τον δημιούργησε, και που το σχέδιο Του δεν ήταν το να πεθαίνουμε, αλλά να είμαστε μονίμως-αιωνίως μαζί Του. Μαζί με τον Δημιουργό-Κατασκευαστή μας. Μαζί με το Πρωτότυπο, πολλά αντίγραφα όχι κλωνοποιημένα, αλλά έχοντας καθένα την ιδιοπροσωπία της ατομικής ιδιομορφίας. Μία είναι η Δόξα του Θεού στην οποία είμαστε καλεσμένοι (πολλούς υἱούς εἰς δόξαν ἀγαγόντα) αλλά είναι προσωπικό «το ποσοστό μέθεξης και μετοχής».