Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ιστορικά γεννήθηκε ο Χριστός και η συσσώρευση εθίμων, συνηθειών και αντιλήψεων στην καθημερινότητα της ζωής των χριστιανών έχει καθίσει πάνω στο πρόσωπο Του σαν σκόνη αιώνων, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφή τα χαρακτηριστικά Του και ο καθένας μας σήμερα να δέχεται και να πιστεύει, κυριολεκτικά, ό,τι του κατέβει για το πρόσωπο του Χριστού.

Η Εκκλησία βεβαίως διασώζει αλώβητο το πρόσωπο και απολύτως σαφή την πίστη προς τον Χριστό, όμως εξαιτίας των πολλών λαθών των εκπροσώπων της, που πολλές φορές έδρασαν αφενός λανθασμένα και αφετέρου εγωιστικά (ως προς τον τρόπο αντιμετώπισης των λαθών των ανθρώπων) οι σημερινοί άνθρωποι έχασαν την εμπιστοσύνη στο να ακούν και να δέχονται την διδασκαλία της.

Έτσι πλέον η κατάσταση έχει περιπέσει στην κατηγορία της... αήττητης άγνοιας. Οι άνθρωποι πλέον, όχι απλώς δεν ξέρουν, αλλά ούτε θέλουν να μάθουν. Όλα και αρχίζουν και εξαντλούνται σε όσα προσλαμβάνουν με τις αισθήσεις, καταλαβαίνουν με την σκέψη και βολεύουν σε μια πορεία που δεν έχει απαιτήσεις και διλήμματα. Σιγά-σιγά σ’ όλα σχεδόν τα ανθρώπινα θέματα ο τρόπος αξιολόγησης και ενέργειας "δείχνουν" και οδηγούν και προτείνουν ένα «βοσκηματώδη βίον». Δηλαδή μια ζωή σαν τα τετράποδα (το θεματολόγιο των συζητήσεων για τις κοινωνικές συμβάσεις, αυτές τις μέρες, το φανερώνει έκδηλα και ηχηρά). Όσο σοκαριστικό κι αν ακούγεται, όσο ενοχλητικό και αν είναι, ατυχώς ισχύει, και φανερώνεται ακόμα και με μια απλή παρατήρηση του τρόπου, που οι σημερινοί άνθρωποι γιορτάζουν.

Καταπιάνονται από μια αφορμή ασαφή πλέον, ακόμα και στις συνειδήσεις των λεγόμενων χριστιανών, αφού για να δηλωθεί στοιχειωδώς, χρειάζεται τον διάκοσμο, την εμπορική κίνηση και τις... εποχιακές ευχές! Όλο και περισσότερο, κάτι τέτοιο, μπαίνει στη ζωή μας. Όπως είπαμε και πριν, όλα εξαντλούνται στα φαινόμενα. Και όπως τραγικά και επίκαιρα επισημαίνει ο ποιητής: «Μεσ’ στον υπνόσακο των ορατών, η αιχμαλωσία μου» (Ν. Καρούζος).

Ήρθαν λοιπόν τα Χριστούγεννα κι εμείς αιχμάλωτοι σε χίλια δυο... ορατά, φανταζόμαστε τον εαυτό μας ξύπνιο, ενώ απλώς είναι... αιχμάλωτος της εγωιστικής αυταπάτης μας. Βέβαια, με υπαιτιότητα των εκπροσώπων της Εκκλησίας, η χριστιανική πίστη ταυτίστηκε με μια ηθική ή με μια κοινωνική στράτευση φιλανθρωπικού τύπου. Εξαντλήσαμε το πελώριο θέμα, γιατί ο Χριστός έγινε ο άνθρωπος, στον μοραλισμό της εγωιστικής αυτοκατοχύρωσης ή στον ακτιβισμό της αυτάρεσκης φιλανθρωπίας. Φυσικά, τα σφιγμένα δόντια μιας ανεπιθύμητης (τελικά...) ηθικής συνέπειας, δεν επιτρέπουν καλοσυνάτα χαμόγελα, γιατί ατυχώς... «πολλάκις τῇ ἁγνείᾳ συμπλέκεται η πικρία»! Ξεχάσαμε γρήγορα τις μωρές παρθένες και φανταστήκαμε το θέμα του ελέους που τους έλειπε σαν λάδι από το... παντοπωλείο. Για άλλα μίλαγε όμως ο Χριστός.

Ο Χριστιανισμός όμως δεν είναι ούτε σύστημα ούτε ιδεολογία, ο χριστιανισμός είναι Κάποιος. Είναι ο Χριστός. Είναι ένα πελώριο διαμάντι που όμως δέχτηκε να γίνει... κάρβουνο από αγάπη για εμάς τα "κάρβουνα"! Είναι κοινός τόπος ότι μόνον ο μεγάλος μπορεί να γίνει μικρός. Και ο Χριστός είναι όντως μεγάλος που καταδέχτηκε να γίνει μικρός.

Γιατί λοιπόν ο Χριστός έγινε άνθρωπος;

Γιατί θέλησε, και φυσικά πάλι από αγάπη, «να μας δείξει τον Ουρανό, σε μια χούφτα χώμα». Έτσι λέει ο άγιος Αθανάσιος, όταν διδάσκει ότι ο Χριστός έγινε άνθρωπος για να κάνει τους ανθρώπους θεούς. Δεν μας έκανε θεούς στα έξω και στις "τεχνικές" δυνατότητες, (όπως θα ‘θελε η φαντασμένη ανοησία μας), αλλά στα μέσα και στα δύσκολα. Και αυτά βεβαίως τα μέσα (οι ψυχικές δυνάμεις και καταστάσεις) μόνον ελεύθερα και αγαπητικά παραδίνονται για να αλλαχθούν.

Είναι "ανάγκη" να Τον αγαπάς, για να μάθεις να αγαπάς.

Είναι "ανάγκη" να Τον δέχεσαι, για να μπορείς να δέχεσαι καθένα στο όνομα Του.

Είναι "ανάγκη" να Τον ακούς, για να μπορείς να αφουγκράζεσαι καθένα που στέκεται μπροστά σου.

Είναι "ανάγκη" να Τον υπηρετείς, για να δεχθείς να διακονήσεις κάθε αναγκεμένο.

Είναι "ανάγκη" να Τον δοξολογείς, για να μπορείς να λες γλυκές κουβέντες τους ανθρώπους.

Είναι "ανάγκη" να Τον ακολουθείς, για να μπορείς να βγεις από το κλουβί σου.

Είναι "ανάγκη" να Τον έχεις πρότυπο, για να μπορέσεις να καταλάβεις τι αξία έχεις.

Αν αυτές τις "ανάγκες" τις αποδεχτούμε, όχι... αναγκαστικά, αλλά ελεύθερα, τότε σιγά-σιγά θα δούμε τον ουρανό μέσα σε μια χούφτα χώμα. Τότε τα Χριστούγεννα δεν θα είναι απλώς ιστορικό συμβάν, αλλά υπαρξιακή πρόταση και δυνατότητα αλλαγής της... καρβουνόχρωμης ψυχής μας, που όμως πλέον θα μπορεί να λάμψει σαν διαμάντι. Τότε «θα ανατείλει στο σκοτάδι το φως, θα γίνει (το σκοτάδι σου) σαν μεσημέρι» (Ησαΐας, 58).

Ο Χριστός και πάλι φέτος μας δίνει την ευκαιρία να βγούμε από τον «υπνόσακο των ορατών» και να δούμε τον ουρανό μέσα στο "χώμα" της καρδιάς μας. Βεβαίως όπως κάθε τι που αξίζει κοστίζει, έτσι και σε αυτή τη διαδρομή θα πρέπει να χαιρόμαστε να "πληρώσουμε" ό,τι χρειάζεται, προκειμένου να αποκτήσουμε όλα αυτά που Εκείνος μας έφερε.

Μαζί με τους μάγους και εμείς, ας πέσουμε να Τον προσκυνήσουμε (όχι με μισή καρδιά) παραδινόμενοι ολόψυχα στα χέρια Του, ώστε να μεταπλάσσει σε ουρανό την χωμάτινη καρδιά μας, Αυτός που έγινε χωμάτινος για να μεταφυτεύσει την ποιότητα του ουρανού στο... "χώμα".

Καλά Χριστούγεννα, καλές γιορτές

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριός Σας

π. Θεοδόσιος

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015