Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Εφτακόσια χρόνια πριν την γέννηση του Χριστού ο μέγας προφήτης Ησαΐας (= ο Θεός σώζει) προφητεύει στο έβδομο κεφάλαιο του βιβλίου του ότι: «... γι' αυτό θα σας δώσει ο Κύριος το εξής θαυμαστό σημάδι (= θαύμα)· η παρθένος θα συλλάβει και θα γεννήσει γιο και θα κληθεί το όνομά του Εμμανουήλ (= ο Θεός είναι μαζί μας)...» (Ησ. 7, 14). Άραγε να εννοεί ο προφήτης ότι πριν ο Θεός δεν ήταν μαζί με τον λαό του; Άραγε να εννοεί το Εμμανουήλ σαν κλητική ονομασία; Όμως, ο Θεός ήταν παρών σε όλη την ιστορική διαδρομή του λαού του, και όταν γεννήθηκε ο προφητευόμενος, δεν έλαβε το Εμμανουήλ ως όνομα, αλλά το Ιησούς!

Το Εμμανουήλ σημαίνει (όπως επισημαίνει ο ερμηνευτής π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος) πραγματική κατάσταση, δηλαδή εννοεί περισσότερο ότι με την γέννηση αυτού του Παιδιού ο Θεός θα είναι σαν εμάς, και όχι απλώς μια κλητική ονοματική προσφώνηση ενός προσώπου, έστω και του αγιότερου!

Το Εμμανουήλ δηλαδή σημαίνει ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος, έγινε σαν εμάς. Πήρε την ανθρώπινη φύση και πλέον βρίσκεται μαζί μας συμπάσχων και μετέχων σε όλα τα ανθρώπινα εκτός της αμαρτίας. Την σπουδαιότητα αυτής της αμεσότητας την περιγράφει πανέμορφα η έβδομη ραψωδία της Ιλιάδας!! Ο Έκτορας πάνοπλος, ντυμένος την απαστράπτουσα πανοπλία του και το κράνος πάει να αποχαιρετήσει την γυναίκα του και τον μικρό του γιο. Φυσικά θέλει να πάρει στην αγκαλιά του τον νήπιο γιο του. Όμως το παιδάκι τρομάζει και όπως γράφει το κείμενο «μα το παιδί τραβήχτηκε τσιρίζοντας γιατί φοβήθηκε την όψη του πατέρα του» (στίχ. 465-467) και τότε ο πατέρας του «ευθύς από την κεφαλή του βγάζει την περικεφαλαία» (στίχ. 471) και ο μικρούλης βλέπει την οικεία όψη του πατέρα του και ηρεμεί και αποδέχεται την αγκαλιά του.

Τώρα τα Χριστούγεννα ουσιαστικά αυτό κάνει ο Χριστός. «Βγάζει την περικεφαλαία» του μεγαλείου Του και έρχεται προς εμάς με την οικεία σε μας ανθρώπινη όψη. Η θεότητα είναι λάμπουσα απόμακρη και φοβίζουσα δύναμη. Η ανθρωπότητα είναι οικεία κοντινή και θάλπουσα πραγματικότητα. Ο Χριστός μας αγαπά και θέλει να δημιουργήσουμε ουσιαστική σχέση υιοθεσίας και δέχεται να γίνει για μας άνθρωπος. Σε μας όμως παραμένει το αιώνιο ερώτημα που γίνεται προσωπικό για τον καθένα:

Ποιος λες ότι είναι ο Ιησούς;

Πρώτα ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος στέλνει να Τον ρωτήσουν: «Συ είσαι ο Μεσσίας που είναι να έρθει ή περιμένουμε κάποιον άλλο;» (Ματθ. 11, 3). Ζητάει ο Πρόδρομος μια ξεκάθαρη κατάφαση, ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που ο κόσμος προσδοκούσε.

Μετά τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη του Βαπτιστή, ρωτάει ο Ιησούς πλέον τους μαθητές του, την ίδια ουσιαστικά ερώτηση: «Σεις ποιος λέτε ότι είμαι;» (Ματθ. 16, 15).

Στην ερώτηση του Ιωάννη, ο Χριστός απαντά με τον άμεσο τρόπο της πραγματογνωμοσύνης! Τους λέει: Πείτε στον Ιωάννη αυτά που ακούτε και βλέπετε. Τυφλοί (άραγε μόνο σωματικά;) βλέπουν. Κουτσοί (άραγε μόνο σωματικά;) περπατούν. Λεπροί (άραγε μόνο σωματικά;) καθαρίζονται. Κουφοί (άραγε μόνο σωματικά;) ακούνε. Νεκροί (άραγε μόνο σωματικά;) ανασταίνονται. Απελπισμένοι μαθαίνουν τα ουσιαστικώς ευχάριστα νέα. Δηλαδή ο Χριστός υπομνηματίζει την συνέχεια της προφητείας του Ησαΐα ότι αυτός που γεννιέται από την Παρθένο είναι: «Θαυμαστός Σύμβουλος, Θεός Ἰσχυρός, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ησ. 9, 6).

Στην ερώτηση Του προς τους μαθητές (Σεις ποιος λέτε ότι είμαι;) μακαρίζει τον Πέτρο ο όποιος έχει απαντήσει: «Συ είσαι ο Μεσσίας ο γιος του αληθινού Θεού» (Ματθ. 16, 15).

Ξέρουμε, πώς απάντησε ο Πέτρος, και ξέρουμε τι διδάσκει η Εκκλησία, αλλά αυτό το άχρονο ερώτημα είναι ένα ερώτημα προσωπικό και τίθεται στον καθένα μας:

Ποιος λες ότι είναι ο Ιησούς;

Εμείς προσωπικά άραγε πιστεύουμε εκείνο, που ο Πέτρος και η Εκκλησία πιστεύει; Πιστεύουμε στο βάθος της καρδιάς μας, ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο υιός του ζώντος Θεού; Και αυτό άραγε αλλάζει τον τρόπο που κατευθύνουμε τη ζωή μας;

Να πιστεύουμε αληθινά ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι ο Θεός μάς έδωσε τον μονογενή του Υιό ώστε να μπορέσουμε να μη χαθούμε αλλά να έχουμε αιώνια ζωή (Ιω 3, 16). Αυτό είναι το τέλειο δώρο του Θεού. Αυτό είναι το μεγάλο δώρο του μυστηρίου και σάρκωσης· ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος. Όταν δεχθούμε το δώρο και κάνουμε το γεννηθέντα αρχηγό της ζωής μας, τότε η αγάπη θα αρχίσει να φυτρώνει μέσα μας και να χορταίνει την καρδιά μας και να φωτίζει στο νου μας.

«Τίποτε δεν πρέπει να μας φοβίζει στους καιρούς που βρισκόμαστε!

Το παν απεδείχθει, κάθε πείραμα έχει δώσει τ’ αποτελέσματά του. Κι όλη η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαρκής αλληλουχία πειραμάτων. Κάναμε το πείραμα της Αγριότητος και το αίμα πότισε αυτή τη γη. Κάναμε το πείραμα της Ηδονής κι η ηδονή μας άφησε στο στόμα μια γεύση σαπίλας κι ένα πιο καυστικό πόνο. Παραδώσαμε τα σώματά μας στις πιο εξεζητημένες και διεστραμμένες απολαύσεις και ξυπνήσαμε κατατσακισμένοι και βαρυόκαρδοι πάνω σ’ ένα κρεβάτι σκεπασμένο από κόπρο. Κάναμε το πείραμα του Νόμου και τον νόμο αυτόν τον παραβήκαμε, τον αλλάξαμε, τον καταπατήσαμε. Κι η Δικαιοσύνη δεν μπόρεσε να μας χορτάσει. Κάναμε το πείραμα της Λογικής· εξετάσαμε τη δημιουργία, μετρήσαμε τα άστρα, περιγράψαμε τα φυτά, τα άψυχα και ζωντανά· τα δέσαμε όλα και φτιάξαμε το ατέλειωτο νήμα των εννοιών, τα μεταμορφώσαμε κάτω από τους μαγικούς ατμούς της μεταφυσικής και πάντα στο τέλος όλα μας φαίνονταν αιωνίως τα ίδια· δεν μας αρκούσαν πια και δεν μπορούσαμε να φτιάξουμε νέα· ονόματα κι αριθμοί δεν έσβηναν τη δίψα κι οι πιο σοφοί κατέληξαν να ομολογήσουν την άγνοιά μας βαριεστημένοι. Κάναμε το πείραμα της Τέχνης κι η αναπηρία μας απέλπισε τους πιο δυνατούς, γιατί το Απόλυτο δεν κλείνεται μέσα στα σχήματα· η επεξεργασμένη ύλη δεν διατηρεί το Εφήμερο. Κάναμε το πείραμα του Πλούτου και βρεθήκαμε ακόμα πιο αδύνατοι. Σε τίποτε η ψυχή μας δεν καθησύχασε. Σε κανέναν ήσκιο το σώμα μας δεν αναπαύθηκε όπως θάθελε. Κι η καρδιά μας, πάντοτε αναζητώντας και πάντοτε απατημένη, γέρασε περισσότερο, άδειασε περισσότερο, γιατί πουθενά δεν βρήκε την Ειρήνη, πουθενά τη Χαρά, πουθενά την Ευτυχία της.

Ο Ιησούς διαρκώς μας προτείνει το δικό του πείραμα, το τελευταίο· το πείραμα της Αγάπης. Αυτής που κανείς δεν τη φαντάσθηκε και λίγοι τη δοκίμασαν σε σπάνιες στιγμές της ζωής τους, αυτής που είναι η πιο δύσκολη, αλλά και η μόνη, που μπορεί να δώσει ό,τι υπόσχεται.

Ο άνθρωπος, από τότε που γεννιέται, δεν σκέπτεται παρά τον εαυτό του, δεν Αγαπά παρά τον εαυτό του. Πετυχαίνει κάποτε, ύστερα από μεγάλες προσπάθειες, ν’ αγαπήσει λίγο καιρό τη γυναίκα του και τα παιδιά του, να υποφέρει εκείνους που μαζί του έκλεψαν, σκότωσαν, αγωνίσθηκαν. Μπορεί ν’ αγαπήσει σπάνια ένα φίλο· ο εαυτός του μισεί αυτούς που τον αγαπούν κι αυτούς που τον μισούν δεν θέλει να τους αγαπήσει.

Αυτό όμως είναι εκείνο που ζητά ο Ιησούς: την αγάπη των εχθρών. Για να δημιουργηθεί ο νέος άνθρωπος, πρέπει να ξεριζωθεί η πιο βαθειά ρίζα του παλαιού ανθρώπου. Δυστυχίες, πόλεμοι, αθλιότητες όλα γεννιούνται από την Αγάπη του εγώ. Για να νικηθεί ο αρχαίος Αδάμ, πρέπει πρώτα-πρώτα να χάσει την αγάπη αυτή και να την αντικαταστήσει μ’ εκείνη που μισεί περισσότερο η τωρινή του φύση. Η ολική αλλαγή του ανθρώπου είναι ένας τόσο μεγάλος παραλογισμός, που για να τον φθάσει κανείς πρέπει να εγκαταλείψει κάθε υπολογισμό, ένα εγχείρημα τόσο ασύλληπτο στον νου, που για να πραγματοποιηθεί χρειάζεται να πολεμήσει η μωρία εναντίον της φυσικής τάξεως και να την εξαφανίσει.»

(Τζ. Παπίνι: Η ιστορία του Χριστού, σελ. 58-59)

Αυτό έγινε με τα Χριστούγεννα.

Ο Χριστός τα Χριστούγεννα έχοντας αυτή την αγάπη, ήρθε σε μας και την προτείνει. Εμείς μένει να Τον εμπιστευθούμε, να συμφωνήσουμε και να ανταποκριθούμε θετικά.

Καλά Χριστούγεννα. Καλές Γιορτές

Με αγάπη και ευχές

Ο εφημέριός Σας

π. Θεοδόσιος