- Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος
«Οὕτως, ὁ χρόνος, καταγελῶν τῆς κενοδοξίας τῶν θνητῶν, καταφέρει ἀψοφητί μέν, ἀλλά διηνεκῶς, τήν βαρεῖαν του σφῦραν καί ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν ἐπιτυμβίων λίθων.
Καί ἐξαλείφων ὡσεί χνοῦν κατά πρόσωπον ἀνέμου καί αὐτήν τέλος τήν κόνιν τῶν Μαυσωλείων, σβύνει μετά πολλῶν καί καλῶν καί ἐνδόξων ὀνομάτων τε καί πολλά, ὅσῳ πλειότερον πολύστυχα καί στομφώδη, τόσῳ μᾶλλον ἀσήμαντα καί ἀνούσια, Κύριος οἶδε, πόσον ἀκριβά πληρωμένα, ἐπιγράμματα».
Σκαρλᾶτος Βυζάντιος
«Έτσι λοιπόν ο χρόνος, εμπαίζοντας την κενοδοξία των ανθρώπων, χτυπάει συνεχώς χωρίς σταματημό και χωρίς θόρυβο, το βαρύ σφυρί του πάνω στα επιτύμβια μάρμαρα. Και εξαφανίζοντας σαν στάχτη στον άνεμο και αυτή την σκόνη των Μαυσωλείων, σβήνει μαζί με πολλά καλά και ένδοξα ονόματα, και αλλά πολλά όσο πιο πολύ στομφώδη και φλύαρα τόσο περισσότερο ασήμαντα και ανούσια, ο Θεός ξέρει πόσο ακριβά πληρωμένα, μνημεία και επιγράμματα».
Αυτό το απόσπασμα, από άγνωστο σε εμένα έργο, του πολυγραφότατου Σκαρλάτου Βυζαντίου (1798-1878), σοφού και επιφανούς πολιτικού (διατέλεσε βασιλικός επίτροπος στην Ιερά Σύνοδο και συγκρούστηκε με τον αντιβασιλέα Άρμανσμπεργκ) επανελάμβανε ο μακαρίτης γέροντας μας πατέρας Μελέτιος όταν άκουγε για κάποιους που έφτιαχναν τους τάφους τους ή έβλεπε τάφους μεγαλοπρεπείς... συχνότατα κιτς! Ήξερε από στήθους το απόσπασμα στο πρωτότυπο, το απήγγειλε και... απαιτούσε από εμένα: Πρόσεξε μη με καταδικάσεις να κατοικοεδρεύω μέχρι την κοινή Ανάσταση σε κανά τάφο σαν αυτούς που κοροϊδεύω... με μίτρες και άλλα... επαγγελματικά εξαρτήματα!
[Οι άνθρωποι που επισκέπτονται τον τάφο του π. Μελετίου και έχουν αίσθηση του ωραίου, γοητεύονται από την μινιμαλιστική γραμμή του τάφου του αοιδίμου Γέροντα. Κάποιοι άλλοι βέβαια συζητάνε... για παραδοσιακή γραμμή (βεβαίως κάτι τέτοιο αρχιτεκτονικά είναι... ευσεβής φαντασίωση!) που δεν τηρήθηκε, αδιαφορούντες για το υψηλό κόστος της αλλότριας για κληρικούς «κόσμησης και πάσης βλακείας», που λένε οι Κανόνες, και για την καταστροφή των ουσιαστικών συμβόλων με το "θεσμικό" φόρτωμα με μίτρες, μπαστούνια, δικηροτρίκηρα, κανένα από τα οποία δεν έχει βάση στην παράδοση.]
«Δεν έχω, έλεγε ο Γέροντας, την ανόητη ματαιοδοξία να ρυθμίσω εγώ και τον τάφο μου! Φτιάξτε ό,τι θέλετε αρκεί να μην είναι βαρύγδουπες Μαυσωλειακές κατασκευές. Τάφος είναι υπόμνηση για προσευχή εκ μέρους των ζώντων και διδασκαλία της... γυμνότητας με την οποία επιστρέφουμε στο Σπίτι του Πατέρα μας, για να μας ντύσει Εκείνος την στολή την πρώτη, η οποία προφανέστατα δεν είναι αυτή που φορέσαμε όταν γίναμε αρχιερείς!».
Ενέπαιζε ο μακάριος πατέρας μας ένα φίλο του κληρικό, ο οποίος είχε φτιάξει τον τάφο του, λέγοντάς του: «Γιατί έφτιαξες ένα τέτοιο μεγαλοπρεπές οίκημα-τάφο; Για να πεις του Χριστού ότι... είσαι από σπίτι; Δεν φοβάσαι μη σου πει: Τότε μείνε σπίτι σου!; Τον πείραζε βέβαια καλόκαρδα και... ειρωνικά, ξέροντας ότι και εκείνος δεν παρεξηγείται αλλά και ότι απλώς τον είχαν... παρεξηγήσει εκείνον... «θυγατέρες πνευματικαί».
Ο τάφος του πατρός Μελετίου είναι λιτός απέριττος και... λεπτός, όπως ο ίδιος. Ο Σταυρός είναι συμβολικό κατάρτι στο πλοίο της ζωής του, που τώρα πορεύεται προς το λιμάνι της Βασιλείας του Θεού. Υπήρξε καπετάνιος με... «δεξιά οἰακοστροφία», που θα έλεγε και ο Σκαρλάτος Βυζάντιος. Δηλαδή καπετάνιος που ήξερε να κατευθύνει το πηδάλιο του νοητού πλοίου της Εκκλησίας με μεγάλη τέχνη.
Επαναλαμβάνοντας τον πατέρα Ιωήλ, μας δίδασκε ότι μπροστά στο Χριστό θα βρεθούμε... ολόγυμνοι, για να του πούμε, τι κάναμε για την δόξα Του και τι κάναμε για την δόξα μας! Και τότε... «ἑκάστου τό ἔργον τό πῦρ δοκιμάσει». Αυτή την γυμνότητά έλεγε ο μακάριος Γέροντας μας πρέπει να υπομνηματίζει στα μυαλά και στην συνείδηση των ανθρώπων, ο τάφος του κληρικού.
Ας έχουμε τις ευχές και τις προσευχές του, ώστε να διαθέτουμε την περίσκεψη να "σκοπούμεν» όχι τα βλεπόμενα αλλά τα μη βλεπόμενα.
π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος