Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

(Επικήδειος Κικής Γιαννουλάτου, Τετάρτη 04 Νοεμβρίου 2020)

Σήμερα κηδεύουμε ένα πρόσωπο, την Αγγελική σύζυγο του Στέλιου Γιαννουλάτου, της οποίας η επωνυμία είχε γίνει σχεδόν κατάστασή της. Την έλεγαν Αγγελική και είχε ένα ήθος κυριολεκτικά αγγελικό. Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος απλότητα, γαλήνη, ηρεμία, απεριέργεια, καλωσύνη και διάθεση θυσίας.

Πέρασε όλη της τη ζωή κάτω από τη σκιά (με την καλή έννοια) του συζύγου της του Στέλιου, από τον οποίο βέβαια, εξ αιτίας του θανάτου του, χωρίστηκε αρκετά νωρίς για μακρύ ήδη χρονικό διάστημα, έχοντας μαζί με την χηρεία και η ίδια διάφορα προβλήματα υγείας, και τώρα στο τέλος της ζωής της, αλλά και πριν, από παλαιά. Και μέσα σε όλα αυτά, ήταν μέσα σε μια ψυχική διάθεση ηρεμίας και καλωσύνης.

Από τη στιγμή που ήρθα εδώ εφημέριος το 1982, ο Στέλιος και η Αγγελική μού ήταν ανακούφιση και απαντοχή. Και η Αγγελική εξομολογιόταν σε μένα από τότε, και μπορώ να βεβαιώσω για την ποιότητα του περιεχόμενου της καρδιάς της, και για την διάθεση με την οποία έβλεπε τους συνανθρώπους της, όποια τοποθέτηση και αν είχαν αυτοί για εκείνην.

Ήταν ένας άνθρωπος απ’ αυτή τη γενιά, που μπήκαν μέσα στο «πλοίο» της Εκκλησίας του Χριστού με την ησυχία και αμεριμνία της οικογενειακής παραδόσεως, και συνέχισαν με την ηρεμία που γεννάει το υγιές ήθος και ο τρόπος ζωής, που μας χορταίνει ψυχικά, ώστε να βλέπουμε τα πράγματα γαλήνια και ήρεμα.

Όλη της η αγωνία ήταν να μπορεί να είναι αβαρής και να αγαπά. Η εξομολόγησή της ήταν, θα λέγαμε, προσευχή να μη γίνει για κανέναν εμπόδιο, πρόσκομμα και βάρος. Αγαπούσε τον σύζυγό της, τα παιδιά της, τον γαμπρό της, τα εγγόνια της με την ηρεμία της διαθέσεως να προσεύχεται γι’ αυτούς έναν-έναν ονομαστικά, όπως και για τις εθελόντριες του Γηροκομείου και τους ενορίτες όλους.

Στην Αγγελική ισχύει αυτό που έλεγε το τροπάριο πριν από λίγο: «Μακαρία ἡ ὁδός, ᾗ πορεύει σήμερον, ὅτι ἡτοιμάσθη σοι τόπος ἀναπαύσεως». Θα αναπαυθεί και σωματικά από την τελευταία τετράχρονη σχεδόν ταλαιπωρία της, η οποία την αποστέωσε εντελώς, και κυριολεκτικώς την έκανε «ασκήτρια». Θα αναπαυθεί και ψυχικά γιατί θα συναντήσει το πρόσωπο το οποίο αγαπούσε σε όλη της τη ζωή, το πρόσωπο του Χριστού. Μέσα στο οποίο πρόσωπο του Χριστού, θα βρει και τον αγαπημένο σύζυγό της τον Στέλιο. Με την πνευματική λογική, που οι παλιότεροι άνθρωποι, τον γάμο τον έβλεπαν απολύτως συνυφασμένο με τη σχέση του ανθρώπου με τον Θεό και μέσα στην Εκκλησία.

Εμείς όλοι ήρθαμε να προσευχηθούμε γι’ αυτήν στον Χριστό, να την ξεκουράσει και να την αναπαύσει ψυχικά, να την πάρει κοντά Του, να της δώσει τη χαρά της επανασυνάντησης με τον Στέλιο, και να έχουν τα παιδιά της, και ο γαμπρός της και τα εγγόνια της την ηρεμία της χαράς ότι είναι στη Βασιλεία του Θεού, εκεί που όλοι ευχόμαστε και προσδοκούμε να καταλήξουμε, και «εκεί» στο Φως της Χώρας των Ζώντων την παρακαλούμε να προσεύχεται γι’ αυτούς και για την ενορία μας.

Ο Θεός να την αναπαύσει.