- Συγγραφέας: Welby Justin
Ο Αρχιεπίσκοπος του York Dr. John Sentamu χειροτόνησε και τους δύο τοπικούς Επισκόπους. Ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury, Justin Welby, έκανε το ακόλουθο κήρυγμα:
Ησαΐας 35.6-10, Προς Φιλιππησίους 3.7-12, Ιωάννης 6.52-58
Τότε θα ανοιχτούν τα μάτια των τυφλών και των κουφών τ' αυτιά θ' ακούσουν. Τότε ο κουτσός καθώς το ελάφι θα πηδά και η γλώσσα του κωφάλαλου θα τραγουδάει. Πλήθος νερά θα αναβρύσουνε στην έρημο και μες στη στέππα ρεματιές θ' αχολογούνε. Η άνυδρη γη λίμνη θα γενεί και πίδακες νερού θα ξεπηδήσουν από τον κατάξερο τον τόπο. Εκεί που τα τσακάλια είχαν κρυσφήγετο, καλάμια θα φυτρώσουνε και σπάρτα. Ένας ωραίος και καλοστρωμένος δρόμος θα ανοίξει εκεί και τ' όνομά του θα 'ναι «Οδός Αγία». Ακάθαρτοι από 'κει δεν θα περνούν· και απ’ αυτόν τον δρόμο αυτοί που «χάθηκαν» στην εξορία, θα επιστρέψουν χωρίς ποτέ πια να θελήσουνε να πλανηθούν. Κοντά σ’ αυτόν λιοντάρια δε θα βρίσκονται. Δε θα τον δρασκελίζει ουτ' ένα αρπαχτικό θηρίο. Στο δρόμο αυτόν θα περπατούν αυτοί που ο Κύριος λυτρώνει.
Όσους ο Κύριος λευτέρωσε θα επιστρέψουν απ’ την εξορία με θριαμβικά τραγούδια, και θα 'ρθουν πάλι στην αγία Σιών. Χαρά αιώνια θα τους πλημμυρίζει. Θα νιώθουν ευτυχία κι αγαλλίαση. Ο στεναγμός, η λύπη και η οδύνη θα χαθούν.
--------------------
Αυτά όμως που ήταν άλλοτε για μένα πλεονεκτήματα, με την πίστη στον Χριστό τα είδα σαν μειονεκτήματα. Πραγματικά, όλα εξακολουθώ να τα θεωρώ μειονεκτήματα σε σχέση με το ασύγκριτα ανώτερο αγαθό που κέρδισα γνωρίζοντας τον Ιησού Χριστό, τον Κύριό μου. Γι’ αυτόν τα πέταξα όλα και τα θεωρώ σκουπίδια, για να κερδίσω τον Χριστό και να ενωθώ μαζί του. Δεν θέλω πια τη δικαίωση που δίνει η δική μου τήρηση του νόμου, αλλά αυτήν που προέρχεται από την πίστη στον Χριστό, τη δικαίωση που προέρχεται από τον Θεό και στηρίζεται στην πίστη. Ό,τι επιθυμώ είναι να γνωρίσω τον Χριστό και τη δύναμη της αναστάσεώς του, να μετάσχω στα παθήματά του ακολουθώντας τον στον θάνατο, με την ελπίδα να λάβω μέρος στην ανάσταση των νεκρών. Δεν ισχυρίζομαι, βέβαια, ότι έφτασα ήδη στο τέρμα ούτε ότι έγινα τέλειος. Συνεχίζω όμως τον αγώνα για να κερδίσω αυτό το βραβείο, για το οποίο ήδη με κέρδισε ο Ιησούς Χριστός.
----------------------
Τότε οι Ιουδαίοι άρχισαν να φιλονικούν μεταξύ τους κι έλεγαν : «Πώς μπορεί αυτός να μας δώσει να φάμε τη σάρκα του;» Κι ο Ιησούς τους είπε : Σας βεβαιώνω : αν δεν φάτε τη σάρκα του Υιού του ανθρώπου και δεν πιείτε το αίμα του, δεν έχετε μέσα σας μερτικό στη ζωή. Αυτός που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου έχει ζωή παντοτινή, κι εγώ θα τον αναστήσω την έσχατη μέρα. Γιατί η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό πιοτό. Εκείνος που τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου είναι ενωμένος μαζί μου κι εγώ μ’ αυτόν. Ο Πατέρας, η πηγή της ζωής με έστειλε, κι εγώ ζω εξαιτίας του. Έτσι κι αυτός που τρώει εμένα θα ζήσει εξαιτίας μου. Αυτό είναι το ψωμί που κατέβηκε πραγματικά από τον ουρανό, κι όχι το μάννα που έφαγαν οι πατέρες σας κι όμως πέθαναν· εκείνος που τρώει αυτό το ψωμί θα ζήσει για πάντα.
Να παραιτηθούμε από ό,τι κατέχουμε για να μπορέσουμε να μεταμορφωθούμε είναι το δυσκολότερο πράγμα. Ακόμα και η δυνατότητα εσωτερικής αλλαγής, μεταμόρφωσης της ζωής μας και της κοινωνίας μας, απαιτεί από εμάς να παραιτηθούμε από όσα έχουμε ώστε να λάβουμε από τον Θεό, διαμέσου του Ιησού Χριστού, όλα όσα Εκείνος προσφέρει. Καθώς τα χέρια μας είναι σφιχτά προσκολλημένα σε αυτά που γενικά έχουμε, δεν μπορούμε να λάβουμε αυτά που Εκείνος πρόκειται να μας προσφέρει. Οι Επίσκοποι όχι μόνο πρέπει οι ίδιοι να παραιτούνται από ό,τι έχουν με τρόπο εμφανή και αποφασιστικό, αλλά επίσης να είναι εκείνοι που ανοίγουν τον δρόμο για τις κοινότητες να μπουν μέσα στη νέα ζωή που προσφέρει ο Θεός.
Ένας επίσκοπος δεν είναι ο γενικός διευθυντής σε μια πρόσφορη επιχειρησιακή μονάδα με σκοπό την τακτοποίηση της διαχείρισης, της μισθοδοσίας και της τοποθέτησης του προσωπικού ανάλογα με τις ανάγκες. Ένας επίσκοπος είναι πάνω από όλα ένας ποιμένας, που κρατάει την ποιμενική του ράβδο, και, όπως γενικά οι ποιμένες της Μέσης Ανατολής, οδηγεί το ποίμνιο. Αυτό είναι το σημείο όπου η εικόνα χαλάει λίγο, επειδή ο λαός του Θεού δεν είναι πρόβατα για βοσκή, αλλά πρόσωπα άπειρης αξίας για να αγαπηθούν, να ενθαρρυνθούν, να απελευθερωθούν και να ενδυναμωθούν, για να γίνουν αυτοί οι ίδιοι μάρτυρες για εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Ιησού Χριστό, και να γίνουν αυτοί οι ίδιοι ποιμένες οπουδήποτε ο Θεός τους καλέσει.
Αλλά για να συμβούν όλα αυτά, πρέπει να υπάρχει παραίτηση.
Το ανάγνωσμα από τον Ησαΐα μοιάζει με καλές ειδήσεις. Είναι μια ιστορία μεταμόρφωσης, μεταμόρφωσης της φύσης και της ανθρωπότητας. Η φύση είναι θεραπευμένη και αβλαβής, όμορφη και γενναιόδωρη. Ο λαός του Θεού έχει ελπίδα και ελευθερία, μια πορεία προς την πατρίδα, προς τον τόπο της ανάπαυσης, της ασφάλειας και της διαρκούς παρουσίας του Θεού στο δικό Του σπίτι, στον ναό της Παλαιάς Διαθήκης.
Αλλά, και υπάρχει πάντα ένα αλλά, η ερώτηση είναι τι θα κάνουν με αυτό; Αρκετά από τα λίγα επόμενα κεφάλαια του Ησαΐα αναφέρονται στον Θεό που μιλάει στον λαό του Ισραήλ και τους λέει, ‘Σας προσέφερα μια πορεία προς την πατρίδα, και εσείς δεν είστε πολύ ευτυχείς γι’ αυτό’. Από εκεί που κάθονταν στην Βαβυλώνα, σκλάβοι ναι, αλλά γνωρίζοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκονταν, ακόμα και μια καλοφτιαγμένη λεωφόρος μοιάζει κάπως με δύσκολη δουλειά. Οι επίσκοποι μπορεί να δείχνουν την λεωφόρο όσο θέλουν, αλλά υπάρχει ακόμα κάτι που θα φοβίζει, μέχρι κάποιος να βρει τη θεραπεία και την υγεία που υπάρχει σ’ αυτήν. Οπότε τι κάνουμε;
Ο Παύλος δίνει την απάντηση. Δεν κρατάμε τίποτα, αλλά όλα αυτά τα θεωρούμε σκουπίδια προκειμένου να γνωρίσουμε τον Ιησού Χριστό. Το μόνο απολύτως ουσιώδες προσόν για έναν επίσκοπο είναι να γνωρίσει τον Ιησού Χριστό και να έχει παραμερίσει οτιδήποτε άλλο για να τον ακολουθήσει. Και αυτό μας κάνει όλους εμάς εντελώς ακατάλληλους, επειδή είμαστε προσκολλημένοι σε πράγματα, επειδή είμαστε άνθρωποι. Και αυτό ονομάζεται αμαρτία. Αλλά αυτή η θαυμάσια περικοπή από την Επιστολή προς Φιλιππησίους θέτει την βάση για το ταξίδι που θα ξεκινήσουμε, το προσκύνημα στη διάρκεια του οποίου εμείς ως Χριστιανοί ταξιδεύουμε, ακολουθώντας την κλήση του Χριστού και πλησιάζοντας περισσότερο Εκείνον καθώς προχωρούμε.
Για άλλη μια φορά η κλήση μοιάζει δύσκολη από έξω. Είναι μια κλήση προς τον θάνατο, να διακινδυνεύσουμε τόσο και να φτάσουμε σ’ ένα τέτοιο σημείο ώστε να λέμε, όπως ο Παύλος, «εκείνο που θέλω είναι να γνωρίσω τον Χριστό και τη δύναμη της αναστάσεώς Του και να μετάσχω στα παθήματά του, ακολουθώντας το παράδειγμά Του ως τον θάνατό Του». Και πάλι, αυτό φαίνεται δύσκολο, αλλά είναι η κλήση να γίνει κανείς παράδειγμα, να δείξει στους άλλους ότι μέσω της παραίτησης από όλα τα πράγματα φτάνει κανείς στη νέα ζωή, και στην πραγματικότητα της ανάστασης. Είναι ένα ταξίδι που πρέπει να γίνει, η τελευταία πρόταση από το ανάγνωσμα προς Φιλιππησίους δείχνει ότι, δεν έχουμε ακόμα επιτύχει τον στόχο, αλλά είναι μια διαδρομή της οποίας ο επίσκοπος πρέπει να ηγηθεί.
Όσο μακρύ τόσο δύσκολο. Ωστόσο, υπάρχουν απίστευτες διέξοδοι. Σε μια συνάντηση στο ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον την περασμένη Κυριακή, ήμουν η θρησκευτική φιγούρα, και εκείνος από τον οποίο νευρικά προσδοκούσαν ότι έπρεπε να πω κάτι για την εσωτερική μεταμόρφωση. Προς δική μου αγαλλίαση, το πρόσωπο που μίλησε πριν από μένα στο πάνελ των πέντε, ένας πρώην επικεφαλής της Νομισματικής Αρχής της Σιγκαπούρης, και επίσης Διοικητής της Τράπεζας της Αγγλίας, μίλησε τόσο περί της ανάγκης για εσωτερική μεταμόρφωση όσο και για τα μέσα επίτευξής της, την προσευχή και την περισυλλογή. Με άλλα λόγια, η ικανότητα να παραιτούμαστε και να είμαστε αυτοί που έχουν πεθάνει μαζί με τον Χριστό έρχεται μέσω της αποδοχής της δύναμης που Εκείνος προσφέρει καθώς ερχόμαστε πιο κοντά Του.
Η ευαγγελική περικοπή αναφέρεται σε αυτή την δύναμη. Είναι ένα ρεύμα δυνάμεως, καθώς μας φέρνει το μέλλον μέσα στο παρόν μας κατά την Ευχαριστία, στη θέαση της αγάπης και της παρουσίας του Χριστού· ειδικά σε αυτή τη λειτουργία της Θείας Κοινωνίας, τρεφόμαστε με ζωή. Χορτασμένοι με ζωή, είμαστε ικανοί να τρέξουμε τον αγώνα που βρίσκεται μπροστά μας (τον προκείμενον ημίν αγώνα). Θρεμμένοι με ζωή, είμαστε γεμάτοι με τη ζωή του Θεού που ζει μαζί μας και ανάμεσά μας. Γεμάτοι από αυτή τη ζωή, το ταξίδι γίνεται εφικτό, παρά την τρομακτική του φύση η οποία παραμένει, μολονότι μας έχει δοθεί η υπόσχεση ότι θα είναι θεραπευτικό και γενναιόδωρο, ανταποκρινόμαστε στην κλήση να ξεκινήσουμε την πορεία στον δρόμο που βρίσκεται μπροστά μας. Η απάρνηση γίνεται δυνατή επειδή ο θησαυρός που έχουμε μπροστά μας αξίζει την αποδέσμευση από καθετί άλλο που κατέχουμε.
Jonathan και Toby, αποτελεί δώρο του Θεού προς εσάς το γεγονός ότι είστε εσείς εκείνοι που δείχνουν τον δρόμο επί του προκειμένου. Σε αυτή την λειτουργία απαρνηθείτε, βρείτε ξανά αυτή τη ζωή, και ξεκινήστε τη διαδικασία να οδηγήσετε και άλλους στην ίδια απελευθέρωση, όχι κάτω από δεσποτική εξουσία, αλλά μέσα από την πραγματική ελευθερία των τέκνων του Θεού.