Όλοι μας θέλουμε  να φαινόμαστε ωραίοι.

Όσο πιο… άσχημοι είμαστε,

τόσο πιο όμορφοι θέλουμε να φαινόμαστε!

Η επικοινωνιακή άνεση και ταυτότητα του Φιλίππου και του Ναθαναήλ έχει περάσει στην καθημερινότητά μας, με την παροιμία "βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ", όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε ότι κάτι ταιριάζει με κάτι άλλο.

Μετά απ’ την προηγούμενη Κυριακή, που ο Χριστός μάς ρώτησε τι κάνετε στη ζωή σας, και τι ζυγαριά έχετε για να ζυγιάζετε τα θέματα και τις υποθέσεις της ζωής σας, έρχεται σήμερα το Ευαγγέλιο και συνεχίζει με ένα πιο δύσκολο ερώτημα. Είναι ένα μικρό κομμάτι για ένα πολύ μεγάλο θέμα.

«Αν δεν συγχωρήσουμε τον εχθρό μας, ακόμα και το αίμα μας να χύσουμε για τον Χριστό, στην κόλαση πηγαίνουμε! Μην καταριέστε κανέναν!

Σήμερα, το μικρό κομμάτι του Ευαγγελίου, που διαβάσαμε, περιέγραφε δυο ομάδες αδελφών. Τον Πέτρο με τον Ανδρέα και τον Ιάκωβο με τον Ιωάννη.

Η σωματική ασθένεια είναι πάντοτε ένα σκάνδαλο και ένας κόπος οδυνηρός και απεχθής. Όσο υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον πόνο, στο κακό και στην δυστυχία, δεν θα πάψει να μας ταράζει το δίλημμα:

Ναι, καλεί και εσένα… και τον καθένα μας. Απευθύνεται και σε μας όλους, πού είμαστε ο καθένας μας… σκυμμένος πάνω από τα δικά του δίχτυα(!) με τα οποία νομίζει ότι ψαρεύει τις ανάγκες της ζωής του!  

Το μικρό κομμάτι από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, που διαβάσαμε, περιέγραφε την ανάσταση ενός νεκρού. Ενός νεκρού παιδιού, τη στιγμή που η μητέρα του, ούσα χήρα, κήδευε τώρα και τον γιό της.

Το θαύμα της ανάστασης του παιδιού δεν ήταν απόδειξη τού τι μπορεί να κάνει ο Θεός. Ο Χριστός μπορεί να κάνει τα πάντα. Δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν και μπορεί να τον αναδημιουργήσει. Το όλο περιστατικό, της ανάστασης του γιου της χήρας της Ναΐν, έχει νόημα και σκοπό να μάθει σ’ εμάς τι νόημα έχει η ζωή και τι σημαίνει το να είναι κανείς χριστιανός.

Ο Χριστός έχει βαπτισθεί στον Ιορδάνη και έχει περάσει από τους πειρασμούς της ερήμου νικηφόρα.

Γιατί έπρεπε ο Χριστός να πεθάνει στον Σταυρό;

Αυτό ουσιαστικά ρώτησε ο Χριστός τους δύο μαθητές (Λουκά και Κλεόπα), που δεν τον αναγνώρισαν, όταν συμπορεύονταν μετά την Ανάσταση προς το χωριό Εμμαούς, και στους οποίους απάντησε «αυτονόητα»:

[ … ] Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν.

Είναι πολύ εύκολο να προσκυνήσει κανείς κάνοντας ένα σχήμα προσκύνησης. Είναι πολύ εύκολο να σκύψει τη μέση του, να κάνει μια μετάνοια, για να φιλήσει ένα σταυρό.

Πριν κάποια χρόνια, ήρθε στην Αθήνα για συναυλία το συγκρότημα Duran-Duran. Ένας απ᾿ αυτούς, ο Νικ Ρόουντς, έδωσε μια συνέντευξη στην οποία, εκτός των άλλων, δήλωσε:

Είναι γνωστή η παραβολή του Σπορέως. Είναι η διδασκαλία του Χριστού για την "τύχη" των λόγων Του μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Την παλαιότερη εποχή ήταν συνηθισμένη εικόνα. Στον σημερινό κόσμο όμως, και στα νεώτερα παιδιά ακόμα περισσότερο, είναι άγνωστη εικόνα!

κεφάλαιο ὀκτώ, στίχοι 5 ἕως 15 

Ναι, το ξέρω, είστε περισσότερο συνηθισμένοι να σας προσφωνούν: «Καλημέρα, αγαπητοί αδερφοί» ή κάπως έτσι. Ωστόσο, επέλεξα να σας προσφωνήσω σήμερα με έναν από τους τίτλους που δικαιωματικά σας ανήκουν εφόσον έχετε βαπτισθεί εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και μέσω του μυστηρίου του Χρίσματος -που δεχθήκατε αμέσως μετά το Βάπτισμα- συμμετέχετε στο βασιλικό, στο ιερατικό και στο προφητικό αξίωμα του Χριστού. Έτσι εχρίοντο κάποτε και οι Βασιλείς της Γαλλίας. Άρα το Χρίσμα μάς κάνει όντως μετόχους του βασιλικού αξιώματος του Χριστού και εξάλλου αυτό είναι καταφανές και από το ανάγνωσμα που διαβάσαμε, όπου γίνεται λόγος ακριβώς για τη «Βασιλεία» του Θεού. Πού βρίσκεται όμως αυτή η Βασιλεία; Που είναι κρυμμένο αυτό το Βασίλειο; Γιατί ξέρουμε πως συνήθως ένα Βασίλειο αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο έθνος ή σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Που είναι λοιπόν η περιοχή για το Βασίλειο που μας μιλάει ο Χριστός;

Το αδιέξοδο μιας ανίατης αρρώστιας φέρνει στην επιφάνεια το θέμα των σχέσεων των ανθρώπων με τον Θεό, σε επίπεδο έντασης αφ´ ενός (ανθρωπος που αγωνιά) και απορίας αφ´ ετέρου (σιωπή εκ μέρους του Θεού).

Σήμερα το ευαγγέλιο περιέγραφε έναν πατέρα γεμάτο δυστυχία, του οποίου ο γιος –ποιος ξέρει εάν δεν ήταν και το μόνο του παιδί; (Δεν επισημαίνεται κάτι [στο κείμενο] σαν επεξηγηματική διασάφηση).–

Η φυσική δυσκολία να συνειδητοποιήσουμε και να ζήσουμε αυτό που είπε ο Χριστός στον Απόστολο Θωμά «Μακάριοι οἱ μή εἰδόντες καί πιστεύσαντες», που είναι δυσκολία μεγάλη, και για πολλούς ανθρώπους ανυπέρβλητη, πολλαπλασιάζεται  όταν συνδυαστεί με πόνο, και μάλιστα πόνο αγαπημένων προσώπων, γιατί τότε γίνεται μίγμα εκρηκτικό που ανατινάζει την όλη μας υπόσταση.

Σήμερα διαβάσαμε μόνον δώδεκα στίχους από το 16ο κεφάλαιο του Λουκά. Και όμως αυτοί οι δώδεκα στίχοι, ουσιαστικά, είναι ολόκληρη η ζωή μας! Η «εδώ» ζωή και η «εκεί» ζωή.

Δύο ζωές; Όχι, μία ζωή. Μια ζωή με δύο τμήματα.

Όταν ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος, ποιο είναι το κύριο εκδήλωμα αυτής της ψυχικής συνθήκης την οποίαν περνάει;

Σκέπτεται μόνον το πρόσωπο που αγαπάει. Αν είναι ένας νεαρός ερωτευμένος με μία κοπέλα, σκέφτεται μόνον την κοπέλα που αγαπάει και έχουν εξαφανιστεί όλες οι άλλες γυναίκες στον κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο, εάν είναι μία κοπέλα ερωτευμένη με έναν άνδρα, σκέφτεται αυτό το αγόρι που αγαπάει και έχουν εξαφανιστεί όλοι οι άνδρες και όλοι οι άνθρωποι, καμιά φορά, απ’ όλο τον κόσμο! Και αυτό είναι ψυχολογική διαδικασία εντελώς υγιής και απολύτως νορμάλ.

Στην κατάληξη του ‘’παραληρηματικού’’ μονόλογου του Ιεροεξεταστή, στο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι ‘’Αδελφοί Καραμάζωφ’’, όταν εκείνος (ο Ιεροεξεταστής) καταλήγει: ‘‘Λοιπόν αύριο θα σε κάψω. Dixi’’,

Κάθε φορά που προσευχόμαστε στην Εκκλησία για ανθρώπους μας, που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά του ποταμιού της ζωής, που έχουν πεθάνει δηλαδή,

«Δεν σε γνωρίζω, Κύριε,

γιατί ο εαυτός μου ο ίδιος είναι το εμπόδιο»

Φλάννερυ Ο’Κόννορ

Το να είσαι κοντά σε ένα διάσημο πρόσωπο φαντάζει ευκαιρία. Το να ‘χεις πρόσβαση άμεση και κατ’ ευθείαν σ’ έναν άνθρωπο ισχυρό, φαντάζει προνόμιο που ανοίγει δυνατότητες.

Υπάρχει πάρα πολύ μεγάλος κίνδυνος μέσα στον χώρο της Εκκλησίας οι άνθρωποι να πιστέψουν ότι το όλο θέμα είναι να προσαρμοστούν και να αποκτήσουν συνήθειες· καλές συνήθειες.

Σήμερα, συνεχίζοντας να διαβάζουμε από το κατά Λουκάν, διαβάσαμε δυο θεραπείες, οι οποίες είναι σ’ ένα συνδυασμό σχέσεως.

 Ἀπό τό κατά Λουκᾶν κεφάλαιο ὀκτώ, στίχοι 41 μέχρι 56

Τόν καιρό ἐκεῖνο, ἦρθε στόν Ἰησοῦ κάποιος πού τόν ἔλεγαν Ἰάειρο καί ἦταν ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς. Αὐτός ἔπεσε στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί τόν παρακαλοῦσε νά πάει στό σπίτι του, γιατί εἶχε μιά μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, πού ἦταν ἑτοιμο­θάνατη.

Όταν κάποιος έχει την ατυχία να είναι τυφλός, αντιμετωπίζει πολλά θέματα, αλλά το ουσιαστικό-διπλό θέμα του είναι ότι δεν βλέπει α. την ομορφιά και β. τους κινδύνους.

᾿Ιωάν. ιζ΄ 1–13

Μια μέρα του έτους 1698 η βασίλισσα της Σουηδίας Χριστίνα, ζώντας πλέον στην Ρώμη, βρέθηκε μπροστά σε ένα γοητευτικό άγαλμα του Μπερνίνι, ενός από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του Ιταλικού Μπαρόκ, διακεκριμένου στην γλυπτική και την αρχιτεκτονική με τον τίτλο:

Το θέμα της υπόθεσης που διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, είναι τόσο «μεγάλο» και ουσιαστικό που δεν είναι δυνατόν να το αφήσουμε χωρίς δύο σκέψεις.

Η δουλειά κάθε ανθρώπου τού εξασφαλίζει το ‘’ψωμί’’ του. Του προσπορίζει την κάλυψη των αναγκών του. Τον ζει.

Όταν τελείωσε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όλη η Ευρώπη φυσικά ήταν γεμάτη αίμα, νεκρούς και ορφανά. Ήταν πελώρια η ομάδα παιδιών των οποίων οι γονείς είχαν σκοτωθεί στον πόλεμο, είτε στις μάχες, είτε στους βομβαρδισμούς, είτε σε άλλες τραγικές «ευκαιρίες».

Η τακτοποίηση της περιουσίας και των κληρονομικών, μεταξύ αδελφών είναι συνηθέστατη αφορμή καυγάδων, χωρισμού και μίσους!

Το κομμάτι αυτό του Ευαγγελίου περιγράφει το μεγαλείο και την τραγωδία του ανθρώπου συγκερασμένα σ΄ ένα περιστατικό.

Η θάλασσα αποτελεί χώρο πολλών δυνατοτήτων και απρόβλεπτων ενδεχομένων. Χώρο ξεκούρασης, ευχαρίστησης και απόλαυσης, αλλά και κινδύνου, πολλές φορές  θανατηφόρου.

«...Γιατρεύοντας την συντετριμμένη καρδιά μας...»

(Διαταγαί τῶν Ἀποστόλων, Βιβλ. Β’)

Μια γυναίκα άρρωστη και καμπουριασμένη και ένας άνδρας υγιής και ευθυτενής.

Το κομμάτι, που διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, περιέγραφε ότι σε μια Συναγωγή, σ’ ένα χώρο προσευχής και λατρείας των Εβραίων, μπήκε ο Χριστός ένα Σάββατο και εκεί συνάντησε μια γυναίκα η οποία, δεκαοχτώ χρόνια είχε, από ασθένεια ιδιότυπη, σχεδόν διπλωθεί στα δύο, ήταν συγκύπτουσα όπως λέει το κείμενο. Ο Χριστός ακούμπησε τα χέρια πάνω της και της είπε να γίνει καλά, και έγινε καλά.

Τι είναι η ζωή;

Αφορμή για την ταινία: «Dolce vita»;

Δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα διαβάζουμε ένα Ευαγγέλιο, σταθερά κάθε χρονιά εν όψει της γιορτής των Χριστουγέννων, το οποίο περιγράφει ένα τραπέζι, ένα κάλεσμα σε τραπέζι.

 «Ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει», ούρλιαζε τον προπερασμένο αιώνα ο «θεολόγος» και φιλόσοφος Λούντβιχ Φώυερμπαχ, για να πείσει τους συγκαιρηνούς του, ότι δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω απ’ όσα τρώμε.

- Περίμενέ με λίγο, κατανοώντας με, και θα σου τα επιστρέψω όλα! 

Αυτό λέει στον δανειστή του, όμως συγχρόνως το ξέρει, ότι κάτι τέτοιο ούτε ο ίδιος το πιστεύει, ούτε εκείνος (ο δανειστής) μπορεί να το πιστέψει!

Λκ. 17, 12-19

Πρέπει να αποκαλύπτουμε τα πάθη της ψυχής και του σώματος κι αν ναι σε ποιούς και με ποιό σκοπό; Ποιο πονάει πιο πολύ, το σώμα ή η ψυχή;

 Λκ. 17, 12-19

Το μικρό κομμάτι που διαβάσαμε απ’ το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, ήταν ένα περιστατικό στο οποίο κάποιοι άνθρωποι, δέκα τον αριθμό, λεπροί κατά την κατάσταση των σωματικών τους δεδομένων, άρχισαν να φωνάζουν στον Χριστό, που περνούσε από εκείνον τον δρόμο, να τους ελεήσει.

Με το να απασχολεί τον εαυτό της και να κάνει πράγματα, η Μάρθα διατρέχει τον κίνδυνο να ξεχάσει -και αυτό είναι το πρόβλημα- την παρουσία του επισκέπτη της, που σε αυτή την περίπτωση είναι ο Ιησούς. Ξεχνάει την παρουσία του επισκέπτη της.  

Γεροντικό είναι ένα βιβλίο στο οποίο έχουν συγκεντρωθεί διηγήσεις, από τον τρόπο της ζωής των ασκητών της ερήμου της Αιγύπτου. Υπάρχουν σ᾿ αυτό περιστατικά εκπληκτικά και αξιοθαύμαστα.

Όταν "ξυπνάμε" στην εφηβική φάση της ζωής μας και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας ως αυτόνομη, από το οικογενειακό μας σύνολο, οντότητα, τότε ξυπνάνε μέσα μας συγχρόνως και απορίες και αγωνίες.

Η αόριστη γενικολογία του "καλού παιδιού" κατ᾿ αρχάς και στη συνέχεια του "καλού ανθρώπου", καλά κρατεί!!

Σήμερα το Ευαγγέλιο περιέγραφε έναν άνθρωπο, ο οποίος πνιγόταν μέσα σ’ αυτό που όλοι οι άνθρωποι, λίγο ή πολύ, είμαστε βουλιαγμένοι: Την απροσδιοριστία του σκοπού της ζωής μας!

Διαβάζοντας στο Ευαγγέλιο περιστατικά ή διδασκαλίες του Χριστού, πολλές φορές έχουμε την λάθος τοποθέτηση, ότι ο Λόγος του Χριστού αφορά τους συμπατριώτες του Εβραίους και μόνον, και προσδιορίζει την σχέση τους μαζί Του, ενώ εμείς οι τωρινοί αναγνώστες είμαστε έξω από αυτό το δίπολο!

 Για πάρα πολλούς ανθρώπους, το άκουσμα της λέξεως "προσευχή" δημιουργεί μια ασάφεια και άγνοια μέσα τους, κυριολεκτικώς σαν να αισθάνονται, ότι έχουν να ανταποκριθούν σε ένα ραντεβού… στα τυφλά!

Σήμερα διαβάσαμε ένα μικρό κομμάτι από το Ευαγγέλιο του Λουκά, στο οποίο ένας τυφλός ενώ ζητούσε ελεημοσύνη σε κάποια γωνιά ενός δρόμου, άκουσε ότι περνάει μπροστά του ο Χριστός και άρχισε να του φωνάζει: Ιησού, Υιέ Δαυίδ ελέησόν με.

κεφ. 15, στιχ. 21-28

Είχε ο Χριστός μια αδιέξοδη και ατελέσφορη συνάντηση με γραμματείς και Φαρισαίους. Δεν κατανοούσαν το ότι η τήρηση των εντολών του Θεού δεν εξαντλείται στην εξωτερική συμμόρφωση, αλλά ότι τα εξωτερικά είναι απόληξη και έκφραση του ψυχικού ταυτισμού μας με την εντολή.

Αρχίζει σήμερα η περίοδος που καταλήγει στο Πάσχα και ονομάζεται από το εκκλησιαστικό βιβλίο των προσευχών «Τριώδιο». Δεν έχουν σημασία τα τεχνικά, πώς προκύψανε ή ποιά είναι.

Σήμερα διαβάσαμε ένα τμήμα (Κεφ. 25, στιχ. 14-30) από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου, στο οποίο περιγραφόταν το γεγονός της σχέσεως κάθε ανθρώπου με το Θεό, όσον αφορά τα προσόντα και τις ευθύνες του ανθρώπου.

Γιατί ο ένας πήρε πέντε τάλαντα, ο άλλος δύο τάλαντα και ο τρίτος ένα τάλαντο;

 Τέλειωσαν οι γιορτές του δωδεκαημέρου των Χριστουγέννων και τώρα στο κλείσιμο (γιατί σήμερα ουσιαστικά κλείνουν), σήμερα που είναι Κυριακή μετά τα Φώτα, έχει κανονιστεί να διαβάζουμε από το Ευαγγέλιο του Ματθαίου μια αναφορά στον προφήτη Ησαΐα,

Ματθ. 4, 12-17

Τέλειωσαν και φέτος οι γιορτές. Ήρθαν... έφτιαξαν ατμόσφαιρα... μας γέμισαν χαρά ή μελαγχολία, και μας άφησαν στη μουντή καθημερινότητά μας, να πολεμάμε τη ρουτίνα του ο καθένας, που τελικά δεν την σκοτώσαμε με το πνεύμα των εορτών.

Ένας δάσκαλος σε κάποιο σχολείο, ανέθεσε στα παιδιά της πέμπτης Δημοτικού να γράψουν μια έκθεση: «Ποιος είναι σήμερα ο μεγαλύτερος άνθρωπος του κόσμου».

Πως μεταβάλλεται «η πικρία» σε γλυκύτητα

«…- Πήγαινε και πες του να ειρηνεύσουμε, τέλος πάντων! Μέχρι πότε θα είμαστε σε διαμάχες φονικές! Ποιο το κέρδος από μια τέτοια στάση;

Άρχισε ήδη από χθες, το Σάββατο, το δεκαπενθήμερο της υπόμνησης προς τους Χριστιανούς του Μυστηρίου του Σταυρού.

Ο λόγος του ποιητή (P.Celan) ισχύει στον απόλυτο βαθμό για τον άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή! Έχει τον δυναμισμό και το περιεχόμενο που σιγουρεύουν και βεβαιώνουν για την αλήθεια των λεγομένων του.

Στον 19^ο αιώνα ήταν διάσημος και γνωστός ένας Γάλλος ακροβάτης, ο Charles Blondin (1824-1897), που δραστηριο-ποιούνταν στην Αμερική. Το όνομά του ήταν από κάποια στιγμή και μετά... επιθετικός προσδιορισμός της ικανότητας και των δυνατοτήτων. Ακόμα και τον Αβραάμ Λίνκολν τον παρονόμαζαν Blondin εξ αιτίας της δυνατότητας του να διαπερνά θανατηφόρα εμπόδια και δυσκολίες.

Σήμερα το κομμάτι που διαβάσαμε απ’ το Ευαγγέλιο περιέγραφε ένα περιστατικό, όπου ο Χριστός βρέθηκε σε μια πόλη που ονομαζόταν Γάδαρα (οι κάτοικοί της Γαδαρηνοί) και συνάντησε έναν άνθρωπο σε κατάσταση εκτός εαυτού…

Σήμερα διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο ότι ο Χριστός πάει στα Γάδαρα και εκεί οι κάτοικοι, παρ’ ότι Εβραίοι, είχαν μια χαλαρή αντίληψη για τον Νόμο του Θεού, και παρ’ ότι ο Νόμος του Θεού απαγόρευε την εκτροφή χοίρων και την βρώση χοιρινού κρέατος, εκείνοι παραβαίνοντας την εντολή, είχαν ένα μεγάλο κοπάδι από γουρούνια, ως κύρια βιοποριστική τους πρόσοδο.

κεφ. 8, στίχοι 27 μέχρι 39

Τόν καιρό ἐκεῖνο, κάποια ἡμέρα, πῆγε ὁ Ἰησοῦς στά μέρη τῶν Γα­δα­ρηνῶν. Ἐκεῖ τόν συνάντησε κάποιος ἄντρας ἀπό τήν πόλη, πού εἶχε μέσα του δαιμόνια ἀπό πολύ καιρό.

Η πιο ανεξερεύνητη περιοχή είναι αυτή που βρίσκεται... κάτω απ᾿ το καπέλο μας!!

Ξεκινάμε αύριο την περίοδο που καταλήγει στη γιορτή του Πάσχα και η οποία περίοδος ονομάζεται Τεσσαρακοστή ή Σαρακοστή. Αυτή η συνήθεια των Χριστιανών είναι αντιγραφή από τη σαρανταήμερη νηστεία του Χριστού στην έρημο πριν τον Σταυρό.

Σε κάποιο χωριό, μια μέρα, ο Χριστός «ειδοποίησε» μια ευσεβή κυρία, ότι θα πάει στο σπίτι της επίσκεψη την τάδε του μηνός. Και όπως είναι φυσικό, η κυρία «σκίστηκε» να καθαρίσει, να συγυρίσει, να περιποιηθεί τα πάντα, να ασβεστώσει, να καθαρίσει ακόμα και τον δρόμο.

Και από τις δύο ομάδες ανθρώπων, (και από αυτούς που καλεί κοντά Του και αυτούς που αποδιώχνει) γυρεύει το ίδιο: Να αγαπούν.

Ιωάν. δ΄ 5-42

Έχουμε αναμφισβήτητα πλέον ξεκοπεί από τις εικόνες της καθημερινότητας του παλαιότερου τρόπου ζωής των ανθρώπων, αλλά λίγο ή πολύ μπορούμε ακόμα να έχουμε στο μυαλό μας τι σήμαινε ένα πηγάδι για το χωριό ή την κωμόπολη τότε.

Ο άνθρωπος είναι πολυδιάστατη «υπόθεση» δύσκολα ορατή και αντιληπτή! Η καρδιά του (=ο όλος δηλαδή άνθρωπος, σωματοψυχικά!) είναι βαθύ «πηγάδι» για να είναι ορατός δια μιας!

Αύριο είναι Σαρακοστή! Αρχίζει δηλαδή η περίοδος προετοιμασίας για το Πάσχα. Έχει αρχίσει σαν προεργασία ήδη, με την έναρξη του Τριωδίου, αλλά από αύριο μπαίνουμε στην καθ’ αυτό προετοιμασία για το Πάσχα.

«Ενώ ήταν ακόμα μακριά, ο πατέρας του τον είδε και τον σπλαχνίστηκε, έτρεξε και τον αγκάλιασε σφιχτά και τον καταφιλούσε» (Λκ 15, 20).

Εδώ το Ευαγγέλιο μας οδηγεί στην καρδιά της παραβολής, δείχνοντας την ανταπόκριση του πατέρα, όταν βλέπει την επιστροφή του γιου του.

Σήμερα διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο το τρίτο κομμάτι από το 15ο κεφάλαιο του Λουκά, που περιγράφει την παραβολή του Ασώτου, όπως συνηθίσαμε να λέμε, ενώ ουσιαστικά ολόκληρο το κεφάλαιο περιγράφει τον πατέρα, όχι τον Άσωτο.

Του αγίου πατέρα μας Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Α. Πάντοτε, αδελφοί μου, οφείλουμε να αναγγέλουμε την φιλανθρωπία του Θεού  από την οποία ζούμε και κινούμεθα και υπάρχουμε. Αυτές τις μέρες χρειάζεται επιπλέον να κάνουμε κάτι τέτοιο και για την ωφέλεια όλων μας αλλά και ως ευεργεσία αυτών που πρόκειται να βαπτιστούν. Και αυτοί θα «ανατείλουν» από την κολυμβήθρα όπως κι εμείς, δι’ αυτής σωθήκαμε και σωζόμαστε. Η κολυμβήθρα μάς δόθηκε αντί άλλης κληρονομιάς από τον Δημιουργό και Πατέρα μας Θεό.

Πόσο ωραία είναι και πόσο γνωστή αυτή η Παραβολή! Ξεκινάει με τη φράση : Ένας άνθρωπος είχε δύο γιους. Όταν όμως φτάνουμε στο τέλος βλέπουμε πως πρόκειται μάλλον για δύο ανθρώπους με έναν πατέρα.

Σήμερα διαβάσαμε το κομμάτι του Ευαγγελίου που μιλάει για τον Διευθυντή της Εφορίας της περιοχής εκείνης, που βρισκόταν ο Χριστός, ο οποίος, λόγω του ότι ήταν κοντός και είχαν μαζευτεί πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω απ’ τον Χριστό και δεν μπορούσε να Τον δει ή να Τον συναντήσει, πήγε πιο μπροστά, ανέβηκε πάνω σε μια μουριά και περίμενε να περάσει από εκεί όλη αυτή η συνοδεία για να δει έστω και από μακρυά τον Χριστό. Φανταστείτε τον Διευθυντή της Εφορίας πάνω σ’ ένα δέντρο να περιμένει να δει έναν πλανόδιο δάσκαλο.

Λουκ. ιθ’ 1-10

Είναι γνωστή η ιστορία του κοντού εφοριακού της εποχής του Χριστού, του Ζακχαίου. Ένας άνθρωπος ο Ζακχαίος, που τον εκφράζει η δαιμονική παροιμία "καλύτερα να σε φοβούνται, παρά να σ᾿ αγαπούν", έχει "απολαύσει" τον φόβο των συμπατριωτών του.

Ιωάν. κ’ 19-31

Ο σημερινός κόσμος δεν ψάχνει τον Χριστό. Δεν τον απασχολεί η υπαρξή Του. Δεν έχει χρόνο και διάθεση να αναζητήσει Αυτόν που έφτιαξε τον κόσμο.

Αυτές τις μέρες του Πάσχα, η ερώτηση του τίτλου του τωρινού μας σημειώματος, επανέρχεται σε μας απαιτητική, όταν, πρώτο σχεδόν γεγονός μετά την ανάσταση, συναντάμε την απιστία του Θωμά.

Ιωάννην ε΄ 1 - 15

Άραγε όταν ακούμε ή επιθυμούμε και επιδιώκουμε ένα θαύμα, τι περιμένουμε; Περιμένουμε μια ως δια μαγείας λύση;

"Θεέ μου συγχώρεσέ μας τους αμαρτωλούς

που μήτε Φαρισαίοι σωστοί, μήτε Τελώνες είμαστε

μα ένα μείγμα ανίερο κι απ΄τα δυο".

Κατά Ιωάννην Θ' 1-38

Τα μάτια είναι η μισή ομορφιά και η χαρά της ζωής. Αυτά δίνουν την δυνατότητα της εμπειρίας του κόσμου του Θεού. Χωρίς αυτά όλη η ομορφιά και το μεγαλείο της δημιουργίας μένουν άγνωστη υπόθεση και αποκλεισμένη ευτυχία. Η βλάβη των ματιών είναι ζημιά ουσιαστική, έλλειψη και δυστυχία.

Σήμερα την έκτη - τελευταία Κυριακή του εορτασμού του Πάσχα, προτελευταία μέχρι την Πεντηκοστή, διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη το θαύμα της θεραπείας ενός τυφλού. Έχουμε πολλές φορές συζητήσει και έχουμε ξανακουβεντιάσει για τα θέματα των θαυμάτων.

Μεγάλα και θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε,

Θεέ Παντοκράτωρ

Δικές και αληθινές οι κρίσεις Σου

Συχνά διαβάζουμε τα περιστατικά της ζωής του Χριστού σαν μια υπόθεση ιστορίας και μόνον. Δηλαδή σαν τα θέματά της να εξαντλούνται στο σκηνογραφικό πλαίσιο των γεγονότων.

Όταν ένα γεγονός είναι παρελθόν, όσο μεγάλο κι αν είναι είναι πεθαμένο. Καμιά επέτειος δεν μπορεί να ξαναστήσει ζωντανά τα περιστατικά. Όσο κι αν νομίζει κανείς ότι μπορεί να γιορτάζει καταστάσεις οι οποίες έχουν λήξει, τελικώς βιώνει μια αυταπάτη.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ;

Αυτή είναι η απορία όλων των κατοίκων της Ιερουσαλήμ, όταν ο Χριστός εισέρχεται σε αυτήν, την Κυριακή των Βαΐων, όπως λέμε τώρα, πάνω σ’ ένα μικρό γαϊδούρι και τον επευφημούν τα πλήθη των άδολων ανθρώπων μαζί με τα απειρόκακα παιδιά.

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ κεφ. ιε΄

Ακόμα και πάνω στους κορμούς των δέντρων σκαλίζοντας με μαχαίρι την φλούδα ή γράφοντας στους τοίχους με μαρκαδοράκια, οι νεαροί έφηβοι, που βιώνουν τα πρώτα σκιρτήματα του έρωτα στην καρδιά τους, χαράζουν ή γράφουν το όνομά τους και το όνομα της αγαπημένης τους «λέγοντας στον κόσμο» ότι έχουν love for ever!