Η επικοινωνιακή άνεση και ταυτότητα του Φιλίππου και του Ναθαναήλ έχει περάσει στην καθημερινότητά μας, με την παροιμία "βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ", όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε ότι κάτι ταιριάζει με κάτι άλλο.

Μετά απ’ την προηγούμενη Κυριακή, που ο Χριστός μάς ρώτησε τι κάνετε στη ζωή σας, και τι ζυγαριά έχετε για να ζυγιάζετε τα θέματα και τις υποθέσεις της ζωής σας, έρχεται σήμερα το Ευαγγέλιο και συνεχίζει με ένα πιο δύσκολο ερώτημα. Είναι ένα μικρό κομμάτι για ένα πολύ μεγάλο θέμα.

«Αν δεν συγχωρήσουμε τον εχθρό μας, ακόμα και το αίμα μας να χύσουμε για τον Χριστό, στην κόλαση πηγαίνουμε! Μην καταριέστε κανέναν!

Σήμερα, το μικρό κομμάτι του Ευαγγελίου, που διαβάσαμε, περιέγραφε δυο ομάδες αδελφών. Τον Πέτρο με τον Ανδρέα και τον Ιάκωβο με τον Ιωάννη.

Ναι, καλεί και εσένα… και τον καθένα μας. Απευθύνεται και σε μας όλους, πού είμαστε ο καθένας μας… σκυμμένος πάνω από τα δικά του δίχτυα(!) με τα οποία νομίζει ότι ψαρεύει τις ανάγκες της ζωής του!  

Η σωματική ασθένεια είναι πάντοτε ένα σκάνδαλο και ένας κόπος οδυνηρός και απεχθής. Όσο υπάρχουν άνθρωποι μέσα στον πόνο, στο κακό και στην δυστυχία, δεν θα πάψει να μας ταράζει το δίλημμα:

Το μικρό κομμάτι από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, που διαβάσαμε, περιέγραφε την ανάσταση ενός νεκρού. Ενός νεκρού παιδιού, τη στιγμή που η μητέρα του, ούσα χήρα, κήδευε τώρα και τον γιό της.

Το θαύμα της ανάστασης του παιδιού δεν ήταν απόδειξη τού τι μπορεί να κάνει ο Θεός. Ο Χριστός μπορεί να κάνει τα πάντα. Δημιούργησε τον κόσμο από το μηδέν και μπορεί να τον αναδημιουργήσει. Το όλο περιστατικό, της ανάστασης του γιου της χήρας της Ναΐν, έχει νόημα και σκοπό να μάθει σ’ εμάς τι νόημα έχει η ζωή και τι σημαίνει το να είναι κανείς χριστιανός.

Ο Χριστός έχει βαπτισθεί στον Ιορδάνη και έχει περάσει από τους πειρασμούς της ερήμου νικηφόρα.

Γιατί έπρεπε ο Χριστός να πεθάνει στον Σταυρό;

Αυτό ουσιαστικά ρώτησε ο Χριστός τους δύο μαθητές (Λουκά και Κλεόπα), που δεν τον αναγνώρισαν, όταν συμπορεύονταν μετά την Ανάσταση προς το χωριό Εμμαούς, και στους οποίους απάντησε «αυτονόητα»:

Stat Crux dum volvitur orbis -

«Ο Σταυρός είναι σταθερός ενώ ο κόσμος γυρίζει»

Είναι πολύ εύκολο να προσκυνήσει κανείς κάνοντας ένα σχήμα προσκύνησης. Είναι πολύ εύκολο να σκύψει τη μέση του, να κάνει μια μετάνοια, για να φιλήσει ένα σταυρό.

Είναι δύσκολο, όμως, να συνειδητοποιήσει το περιεχόμενο του Σταυρού, το οποίο περιεχόμενο πρέπει αυτός να προσοικειωθεί. Γιατί, όταν λέμε προσκυνώ, σημαίνει αποδέχομαι κάποιον/κάτι ως ανώτερο από μένα, ως ρυθμιστή μου. 

Πριν κάποια χρόνια, ήρθε στην Αθήνα για συναυλία το συγκρότημα Duran-Duran. Ένας απ᾿ αυτούς, ο Νικ Ρόουντς, έδωσε μια συνέντευξη στην οποία, εκτός των άλλων, δήλωσε:

Είναι γνωστή η παραβολή του Σπορέως. Είναι η διδασκαλία του Χριστού για την "τύχη" των λόγων Του μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Την παλαιότερη εποχή ήταν συνηθισμένη εικόνα. Στον σημερινό κόσμο όμως, και στα νεώτερα παιδιά ακόμα περισσότερο, είναι άγνωστη εικόνα!

κεφάλαιο ὀκτώ, στίχοι 5 ἕως 15 

Ναι, το ξέρω, είστε περισσότερο συνηθισμένοι να σας προσφωνούν: «Καλημέρα, αγαπητοί αδερφοί» ή κάπως έτσι. Ωστόσο, επέλεξα να σας προσφωνήσω σήμερα με έναν από τους τίτλους που δικαιωματικά σας ανήκουν εφόσον έχετε βαπτισθεί εις το όνομα του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και μέσω του μυστηρίου του Χρίσματος -που δεχθήκατε αμέσως μετά το Βάπτισμα- συμμετέχετε στο βασιλικό, στο ιερατικό και στο προφητικό αξίωμα του Χριστού. Έτσι εχρίοντο κάποτε και οι Βασιλείς της Γαλλίας. Άρα το Χρίσμα μάς κάνει όντως μετόχους του βασιλικού αξιώματος του Χριστού και εξάλλου αυτό είναι καταφανές και από το ανάγνωσμα που διαβάσαμε, όπου γίνεται λόγος ακριβώς για τη «Βασιλεία» του Θεού. Πού βρίσκεται όμως αυτή η Βασιλεία; Που είναι κρυμμένο αυτό το Βασίλειο; Γιατί ξέρουμε πως συνήθως ένα Βασίλειο αναφέρεται σε ένα συγκεκριμένο έθνος ή σε μία συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Που είναι λοιπόν η περιοχή για το Βασίλειο που μας μιλάει ο Χριστός;

Το αδιέξοδο μιας ανίατης αρρώστιας φέρνει στην επιφάνεια το θέμα των σχέσεων των ανθρώπων με τον Θεό, σε επίπεδο έντασης αφ´ ενός (ανθρωπος που αγωνιά) και απορίας αφ´ ετέρου (σιωπή εκ μέρους του Θεού).

Σήμερα το ευαγγέλιο περιέγραφε έναν πατέρα γεμάτο δυστυχία, του οποίου ο γιος –ποιος ξέρει εάν δεν ήταν και το μόνο του παιδί; (Δεν επισημαίνεται κάτι [στο κείμενο] σαν επεξηγηματική διασάφηση).–

Η φυσική δυσκολία να συνειδητοποιήσουμε και να ζήσουμε αυτό που είπε ο Χριστός στον Απόστολο Θωμά «Μακάριοι οἱ μή εἰδόντες καί πιστεύσαντες», που είναι δυσκολία μεγάλη, και για πολλούς ανθρώπους ανυπέρβλητη, πολλαπλασιάζεται  όταν συνδυαστεί με πόνο, και μάλιστα πόνο αγαπημένων προσώπων, γιατί τότε γίνεται μίγμα εκρηκτικό που ανατινάζει την όλη μας υπόσταση.

Σήμερα διαβάσαμε μόνον δώδεκα στίχους από το 16ο κεφάλαιο του Λουκά. Και όμως αυτοί οι δώδεκα στίχοι, ουσιαστικά, είναι ολόκληρη η ζωή μας! Η «εδώ» ζωή και η «εκεί» ζωή.

Δύο ζωές; Όχι, μία ζωή. Μια ζωή με δύο τμήματα.

Όταν ένας άνθρωπος είναι ερωτευμένος, ποιο είναι το κύριο εκδήλωμα αυτής της ψυχικής συνθήκης την οποίαν περνάει;

Σκέπτεται μόνον το πρόσωπο που αγαπάει. Αν είναι ένας νεαρός ερωτευμένος με μία κοπέλα, σκέφτεται μόνον την κοπέλα που αγαπάει και έχουν εξαφανιστεί όλες οι άλλες γυναίκες στον κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο, εάν είναι μία κοπέλα ερωτευμένη με έναν άνδρα, σκέφτεται αυτό το αγόρι που αγαπάει και έχουν εξαφανιστεί όλοι οι άνδρες και όλοι οι άνθρωποι, καμιά φορά, απ’ όλο τον κόσμο! Και αυτό είναι ψυχολογική διαδικασία εντελώς υγιής και απολύτως νορμάλ.

Στην κατάληξη του ‘’παραληρηματικού’’ μονόλογου του Ιεροεξεταστή, στο βιβλίο του Ντοστογιέφσκι ‘’Αδελφοί Καραμάζωφ’’, όταν εκείνος (ο Ιεροεξεταστής) καταλήγει: ‘‘Λοιπόν αύριο θα σε κάψω. Dixi’’,

Κάθε φορά που προσευχόμαστε στην Εκκλησία για ανθρώπους μας, που έχουν περάσει στην άλλη πλευρά του ποταμιού της ζωής, που έχουν πεθάνει δηλαδή,

«Δεν σε γνωρίζω, Κύριε,

γιατί ο εαυτός μου ο ίδιος είναι το εμπόδιο»

Φλάννερυ Ο’Κόννορ

Το να είσαι κοντά σε ένα διάσημο πρόσωπο φαντάζει ευκαιρία. Το να ‘χεις πρόσβαση άμεση και κατ’ ευθείαν σ’ έναν άνθρωπο ισχυρό, φαντάζει προνόμιο που ανοίγει δυνατότητες.

Σήμερα, συνεχίζοντας να διαβάζουμε από το κατά Λουκάν, διαβάσαμε δυο θεραπείες, οι οποίες είναι σ’ ένα συνδυασμό σχέσεως.

 Ἀπό τό κατά Λουκᾶν κεφάλαιο ὀκτώ, στίχοι 41 μέχρι 56

Τόν καιρό ἐκεῖνο, ἦρθε στόν Ἰησοῦ κάποιος πού τόν ἔλεγαν Ἰάειρο καί ἦταν ἄρχοντας τῆς συναγωγῆς. Αὐτός ἔπεσε στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ καί τόν παρακαλοῦσε νά πάει στό σπίτι του, γιατί εἶχε μιά μοναχοκόρη δώδεκα χρόνων, πού ἦταν ἑτοιμο­θάνατη.

Όταν κάποιος έχει την ατυχία να είναι τυφλός, αντιμετωπίζει πολλά θέματα, αλλά το ουσιαστικό-διπλό θέμα του είναι ότι δεν βλέπει α. την ομορφιά και β. τους κινδύνους.

᾿Ιωάν. ιζ΄ 1–13

Μια μέρα του έτους 1698 η βασίλισσα της Σουηδίας Χριστίνα, ζώντας πλέον στην Ρώμη, βρέθηκε μπροστά σε ένα γοητευτικό άγαλμα του Μπερνίνι, ενός από τους μεγαλύτερους εκπροσώπους του Ιταλικού Μπαρόκ, διακεκριμένου στην γλυπτική και την αρχιτεκτονική με τον τίτλο:

Το θέμα της υπόθεσης που διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγελικό ανάγνωσμα, είναι τόσο «μεγάλο» και ουσιαστικό που δεν είναι δυνατόν να το αφήσουμε χωρίς δύο σκέψεις.

Η δουλειά κάθε ανθρώπου τού εξασφαλίζει το ‘’ψωμί’’ του. Του προσπορίζει την κάλυψη των αναγκών του. Τον ζει.

Η τακτοποίηση της περιουσίας και των κληρονομικών, μεταξύ αδελφών είναι συνηθέστατη αφορμή καυγάδων, χωρισμού και μίσους!

Το κομμάτι αυτό του Ευαγγελίου περιγράφει το μεγαλείο και την τραγωδία του ανθρώπου συγκερασμένα σ΄ ένα περιστατικό.

Η θάλασσα αποτελεί χώρο πολλών δυνατοτήτων και απρόβλεπτων ενδεχομένων. Χώρο ξεκούρασης, ευχαρίστησης και απόλαυσης, αλλά και κινδύνου, πολλές φορές  θανατηφόρου.

«...Γιατρεύοντας την συντετριμμένη καρδιά μας...»

(Διαταγαί τῶν Ἀποστόλων, Βιβλ. Β’)

Μια γυναίκα άρρωστη και καμπουριασμένη και ένας άνδρας υγιής και ευθυτενής.

Το κομμάτι, που διαβάσαμε σήμερα στο Ευαγγέλιο, περιέγραφε ότι σε μια Συναγωγή, σ’ ένα χώρο προσευχής και λατρείας των Εβραίων, μπήκε ο Χριστός ένα Σάββατο και εκεί συνάντησε μια γυναίκα η οποία, δεκαοχτώ χρόνια είχε, από ασθένεια ιδιότυπη, σχεδόν διπλωθεί στα δύο, ήταν συγκύπτουσα όπως λέει το κείμενο. Ο Χριστός ακούμπησε τα χέρια πάνω της και της είπε να γίνει καλά, και έγινε καλά.

Τι είναι η ζωή;

Αφορμή για την ταινία: «Dolce vita»

Ευκαιρία για καταξιωτικές δραστηριότητες;

Δυνατότητα προσωπικής ικανοποίησης;

Παιχνίδι ευκαιριών, συναλλαγών, εκμεταλλεύσεων, και τζογαρίσματος;

Όλα αυτά; Λίγο απ΄ όλα; Τίποτε από αυτά;

Δύο Κυριακές πριν τα Χριστούγεννα διαβάζουμε ένα Ευαγγέλιο, σταθερά κάθε χρονιά εν όψει της γιορτής των Χριστουγέννων, το οποίο περιγράφει ένα τραπέζι, ένα κάλεσμα σε τραπέζι.

 «Ο άνθρωπος είναι ό,τι τρώει», ούρλιαζε τον προπερασμένο αιώνα ο «θεολόγος» και φιλόσοφος Λούντβιχ Φώυερμπαχ, για να πείσει τους συγκαιρηνούς του, ότι δεν υπάρχει τίποτα παραπάνω απ’ όσα τρώμε.

- Περίμενέ με λίγο, κατανοώντας με, και θα σου τα επιστρέψω όλα! 

Αυτό λέει στον δανειστή του, όμως συγχρόνως το ξέρει, ότι κάτι τέτοιο ούτε ο ίδιος το πιστεύει, ούτε εκείνος (ο δανειστής) μπορεί να το πιστέψει!

Λκ. 17, 12-19

Πρέπει να αποκαλύπτουμε τα πάθη της ψυχής και του σώματος κι αν ναι σε ποιούς και με ποιό σκοπό; Ποιο πονάει πιο πολύ, το σώμα ή η ψυχή;

 Λκ. 17, 12-19

Το μικρό κομμάτι που διαβάσαμε απ’ το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο, ήταν ένα περιστατικό στο οποίο κάποιοι άνθρωποι, δέκα τον αριθμό, λεπροί κατά την κατάσταση των σωματικών τους δεδομένων, άρχισαν να φωνάζουν στον Χριστό, που περνούσε από εκείνον τον δρόμο, να τους ελεήσει.

Γεροντικό είναι ένα βιβλίο στο οποίο έχουν συγκεντρωθεί διηγήσεις, από τον τρόπο της ζωής των ασκητών της ερήμου της Αιγύπτου. Υπάρχουν σ᾿ αυτό περιστατικά εκπληκτικά και αξιοθαύμαστα.

Με το να απασχολεί τον εαυτό της και να κάνει πράγματα, η Μάρθα διατρέχει τον κίνδυνο να ξεχάσει -και αυτό είναι το πρόβλημα- την παρουσία του επισκέπτη της, που σε αυτή την περίπτωση είναι ο Ιησούς. Ξεχνάει την παρουσία του επισκέπτη της.  

Όταν "ξυπνάμε" στην εφηβική φάση της ζωής μας και αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε τον εαυτό μας ως αυτόνομη, από το οικογενειακό μας σύνολο, οντότητα, τότε ξυπνάνε μέσα μας συγχρόνως και απορίες και αγωνίες.

Η αόριστη γενικολογία του "καλού παιδιού" κατ᾿ αρχάς και στη συνέχεια του "καλού ανθρώπου", καλά κρατεί!!

Σήμερα το Ευαγγέλιο περιέγραφε έναν άνθρωπο, ο οποίος πνιγόταν μέσα σ’ αυτό που όλοι οι άνθρωποι, λίγο ή πολύ, είμαστε βουλιαγμένοι: Την απροσδιοριστία του σκοπού της ζωής μας!

Διαβάζοντας στο Ευαγγέλιο περιστατικά ή διδασκαλίες του Χριστού, πολλές φορές έχουμε την λάθος τοποθέτηση, ότι ο Λόγος του Χριστού αφορά τους συμπατριώτες του Εβραίους και μόνον, και προσδιορίζει την σχέση τους μαζί Του, ενώ εμείς οι τωρινοί αναγνώστες είμαστε έξω από αυτό το δίπολο!

 Για πάρα πολλούς ανθρώπους, το άκουσμα της λέξεως "προσευχή" δημιουργεί μια ασάφεια και άγνοια μέσα τους, κυριολεκτικώς σαν να αισθάνονται, ότι έχουν να ανταποκριθούν σε ένα ραντεβού… στα τυφλά!

Σήμερα διαβάσαμε ένα μικρό κομμάτι από το Ευαγγέλιο του Λουκά, στο οποίο ένας τυφλός ενώ ζητούσε ελεημοσύνη σε κάποια γωνιά ενός δρόμου, άκουσε ότι περνάει μπροστά του ο Χριστός και άρχισε να του φωνάζει: Ιησού, Υιέ Δαυίδ ελέησόν με.

Σήμερα διαβάσαμε το κομμάτι του Ευαγγελίου που μιλάει για τον Διευθυντή της Εφορίας της περιοχής εκείνης, που βρισκόταν ο Χριστός, ο οποίος, λόγω του ότι ήταν κοντός και είχαν μαζευτεί πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω απ’ τον Χριστό και δεν μπορούσε να Τον δει ή να Τον συναντήσει, πήγε πιο μπροστά, ανέβηκε πάνω σε μια μουριά και περίμενε να περάσει από εκεί όλη αυτή η συνοδεία για να δει έστω και από μακρυά τον Χριστό. Φανταστείτε τον Διευθυντή της Εφορίας πάνω σ’ ένα δέντρο να περιμένει να δει έναν πλανόδιο δάσκαλο.