Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Σήμερα έκτη - τελευταία Κυριακή του εορτασμού του Πάσχα, προτελευταία μέχρι την Πεντηκοστή, διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη το θαύμα της θεραπείας ενός τυφλού. Έχουμε πολλές φορές συζητήσει την σωματική όραση και την πνευματική όραση.

Για το ενδεχόμενο να μπορώ να διακρίνω τα φαινόμενα, αλλά να μη βλέπω τους λόγους και τις αιτίες τους. Να είμαι "ανοιχτομάτης" στα λάθη και την αμαρτία και να μη μπορώ να διακρίνω το πραγματικό μου συμφέρον.

Έχει μεγάλη αξία να εστιάζει κανείς σε κάποιο σημείο της Ευαγγελικής περικοπής και να παίρνει ένα μήνυμα. Θα λέγαμε ένα φως για να φωτίζεται η καθημερινότητα και οι ενέργειές του, από το Ευαγγελικό φως.

Σήμερα λοιπόν στο κομμάτι του Ευαγγελίου, που διαβάστηκε, θα πρέπει να σκεφτούμε εκείνο το σημείο στο οποίο οι Εβραίοι ρωτάνε τους γονείς του τυφλού: «Αυτός είναι ο τυφλός γιος σας; Πώς έγινε καλά;». Κι εκείνοι τους απαντάνε: «Ἡλικίαν ἔχει, αὐτόν ἐρωτήσατε».

Ας πούμε δυο σκέψεις πάνω σ’ αυτό το σημείο, γιατί απλούστατα, πλέον, για τους γονείς οι άνθρωποι δεν μεγαλώνουν. Δεν ενηλικιώνονται τα παιδιά τους. Είτε είναι τριάντα, είτε είναι σαράντα, συζητάνε για το... "παιδί" τους. Δεν θεωρούν ότι αποχτούν κάποια στιγμή τα παιδιά την ηλικία, στην οποία μπορούν μόνα τους να αυτενεργήσουν, να αποφασίσουν για τις επιλογές τους, να έχουν την ευθύνη των επιλογών τους, σε τελική ανάλυση να ωριμάσουν. Ατυχώς δεν καταλάβαμε ότι το νόημα της ζωής βρίσκεται στην ανάληψη ευθύνης. Έτσι μεγαλώνει ο άνθρωπος.

Και μέσα σ’ αυτή την λανθασμένη κατάσταση, οι μεν γονείς γεμίζουν ενοχές για τα λάθη που φαντάζονται, ή και κάνανε, στη σχέση με τα παιδιά τους, τα δε παιδιά γεμίζουν με ψέματα τη ζωή τους στη σκέψη ότι για την κατάστασή τους φταίνε κάποιοι άλλοι. Φταίει ο πατέρας μου και η μάνα μου! Ούτε ο πατέρας και η μάνα φταίει για την κατάστασή μου, ούτε κάθε πράγμα που έκανε ο πατέρας και η μάνα ήταν σίγουρα λανθασμένο. Άλλωστε, ο άνθρωπος ενηλικιώνεται την ημέρα που συγχωρεί τους γονείς του. Δηλαδή, την ημέρα στην οποία λέει: «Για μένα φταίω εγώ, όχι οι δικοί μου».

Αυτό έχει σημασία και αξία: οι ενήλικες να βοηθούν τους μετά από αυτούς, τους ανηλίκους και νεαρούς ανθρώπους, να καταλάβουν την ευθύνη των ενεργειών τους (των νέων). Να μπορούν να πουν οι γονείς: «Ηλικία έχει, ας αποφασίσει όπως νομίζει και ας ενεργεί με δική του ευθύνη».

Πολλές φορές σ’ αυτές τις, δυστυχώς, περίπλοκες σχέσεις και καταστάσεις μπλέκονται πολλά θέματα. Κάνει το παιδί μας κάτι που δεν μας αρέσει, ή επιλέγει έναν άλλο τρόπο ζωής, που εμείς τον θεωρούμε εντελώς λάθος και διαφορετικό από τον δικό μας, και τότε εμείς θυμώνουμε, προσβαλλόμαστε και με την ποιότητα της στάσης μας το "σπρώχνουμε", τελικώς, να επιμένει και να μη ξανασκεφτεί το λάθος που επέλεξε. Γιατί; Γιατί εμείς το αντιμετωπίζουμε με θιγμένο εγωισμό, ο οποίος κάνει κι εκείνον να έχει επίσης ένα θιγμένο εγωισμό, και έτσι δυο θιγμένοι εγωισμοί δεν συναντιούνται πουθενά... Από κει και μετά ο καθένας "βιδώνεται", όπως λέμε απλά, στην τοποθέτηση: «Καλά κάνω, έτσι είναι το σωστό».

Εμείς, όντας χριστιανοί, θα ’πρεπε να μπορούμε να ’χουμε την ευρυχωρία που είχε ο Πατέρας μας ο Χριστός και μας ανέχεται όλους, και μας δέχεται όλους, και μας περιμένει με υπομονή, και χαίρεται μ’ εμάς, έστω κι αν εμείς είμαστε «αλλού για αλλού». Εμείς δεν μπορούμε να χαρούμε! Δεν μπορούμε να δεχτούμε τον άλλον όπως είναι. Δεν θέλουμε να πούμε ότι «ηλικία έχει». Γιατί εμείς φανταζόμαστε (έχουμε υποσυνείδητο εγωισμό) αυτοκαταξίωσή μας τις ενέργειες των παιδιών μας! Ή τα παιδιά "αφανίζουν" την προσωπικότητά τους από συμφεροντολογικές σκοπιμότητες και, καμμιά φορά, έχουν "μαξιλάρι" ότι ο πατέρας μου έχει, ο πατέρας μου είναι, άρα θα... Και γίνεται ένα μπέρδεμα, το οποίο δεν μας αφήνει να δούμε σωστά τίποτα.

Σήμερα λοιπόν Κυριακή της διήγησης του θαύματος της θεραπείας του τυφλού, ας ανοίξουμε κι εμείς σιγά-σιγά τα μάτια μας να δούμε σωστά τα πράγματα, ώστε να μη μπούμε σε τέτοια «τρυπάκια» που περιγράψαμε πριν. Να είμαστε σε κατάσταση να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των λαθών μας, και να επιτρέπουμε και στον άλλον να έχει τη δική του πορεία, και να αγωνιζόμαστε ώστε να το μπορεί κάτι τέτοιο πάντοτε. Η αγάπη δεν είναι σκοπιμότητα για επιδιωκόμενο αποτέλεσμα, αλλά ψυχική ποιότητα ευρυχωρίας και χαράς... μεταδοτικής και κολλητικής...!! Χαράς που έρχεται στη ζωή μας όταν παραδοθούμε στον Χριστό και του γυρέψουμε «να μας ανοίξει τα μάτια».