Η προσευχή είναι ένα αντίδοτο στη μοναξιά. Κάθε άνθρωπος προβληματίζεται για ένα κοινό πρόβλημα: Όσο περισσότερο ανακαλύπτουμε τις ανάγκες μας, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούμε ότι δεν μπορούμε να τις λύσουμε μόνοι μας". Η "αληθινή μοναξιά" δεν προέρχεται τόσο από τη φυσική μοναξιά, όσο από την ανακάλυψη ότι ένα θεμελιώδες πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μέσα μας. Η ανακάλυψη της αδυναμίας μας να επιτύχουμε την ευτυχία είναι επίσης η ανακάλυψη του τι έχουμε περισσότερο κοινό με τους άλλους.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απελπιστούμε; Όχι, γιατί αν το καλοσκεφτούμε, αυτό είναι μια ευκαιρία για Χάρη. Όσοι ανακαλύπτουν και ζουν πραγματικά την εμπειρία της αδυναμίας και της μοναξιάς δεν μένουν μόνοι. Εκείνοι που βιώνουν την αδυναμία μέχρι τέλους -και επομένως την προσωπική μοναξιά- αισθάνονται κοντά στους άλλους και έλκονται εύκολα από αυτούς.

Η προσευχή δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αίτημα που γίνεται από πολλούς, από αδελφούς και αδελφές που μοιράζονται την ίδια ανάγκη για τη δύναμη του Θεού στη ζωή τους. Επομένως, είναι σημαντικό η συνήθεια να προσεύχεστε μαζί με ένα άλλο άτομο ή να προσεύχεστε σε μια ομάδα προσευχής να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής της πίστης. Το να προσεύχεσαι μαζί μρ άλλους σημαίνει να παραδίνεσαι στη ζωή του Θεού, η οποία είναι κοινωνία. Σε αυτή την κοινωνία που δημιουργεί η προσευχή, η αδυναμία που μπορεί να αισθάνεται ένας μεμονωμένος πιστός μειώνεται.

Διότι «το ανήκειν είναι το απόλυτο κριτήριο για την αντιμετώπιση όλης της πραγματικότητας». Η αίσθηση του ανήκειν που δημιουργεί η κοινωνία της προσευχής καθιστά δυνατή την αντιμετώπιση της πραγματικότητας και μας σώζει από την παγίδα του ατομικισμού.

Το να ανήκεις στον Θεό σημαίνει ότι το Μυστήριό Του διαπερνά σταδιακά ό,τι κάνεις. Η κοινή αίσθηση του ανήκειν στον Θεό διαμορφώνει τις καρδιές και το μυαλό των πιστών και τους επιτρέπει να εκτιμούν με μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη όλες τις ευλογίες που λαμβάνουν τις Κυριακές στην κοινοτική προσευχή και την κοινή μετοχή στην Ευχαριστία.