Α. Πώς σχηματίστηκαν και τι είναι οι Ενορίες
Ό,τι σήμερα καλούμε ενορία, αναπτύχθηκε σιγά-σιγά. Ξεκινά από την Συναγωγή, τον τόπο της πρώτης λατρευτικής συνάξεως. Ο Λουκάς περιγράφει με κάπως ειδυλλιακά χρώματα την πρώτη κοινότητα:
«Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν με ομοψυχία στο ναό, τελούσαν την Θεία Ευχαριστία σε σπίτια, τρώγοντας την τροφή τους γεμάτοι χαρά και με απλότητα στην καρδιά. Δοξολογούσαν τον Θεό, και όλος ο λαός τους εκτιμούσε» (Πρ. 2, 46-47).
Για πάρα πολλούς ανθρώπους η Εκκλησία είναι ένας θεσμός πολύ χρήσιμος… Κάνει τους ανθρώπους καλούς (τι θα πει αυτό άραγε;) και έτσι δεν χρειαζόμαστε την… αστυνομία. Γι’ αυτούς, δηλαδή, η χρησιμότητα της Εκκλησίας έχει κοινωνικό αποτέλεσμα…
Για άλλους πάλι είναι επίσης χρήσιμη αλλά για… πιο σοβαρό λόγο! Η Εκκλησία λένε είναι μια παρηγοριά στις θλίψεις… Είναι απαραίτητη όταν κανείς υποφέρει, καταφεύγει σ αυτή και μαθαίνει την υπομονή που χρειάζεται (πώς άραγε;).
Για κάποιους τέλος είναι πολύ χρήσιμη… γιατί καλμάρει τον φόβο του θανάτου! Ο θάνατος είναι το χειρότερο απ’ όλα, η Εκκλησία λοιπόν καλμάρει αυτόν τον ανεξέλεγκτο φόβο αφού… εξασφαλίζει εισιτήριο για μεταθανάτια ταξίδια… πρώτης θέσεως!!
Είμαστε άνθρωποι και οι μεταξύ μας σχέσεις συναπαρτίζονται από την επικοινωνία που γεννάει η συγγένεια του αίματος , η δέσμευση της φιλίας, και η γνωριμία με αξιοσημείωτους ανθρώπους. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνος. «Για να ζήσει μόνος θα πρέπει να είναι ή θηρίο ή Θεός» μας λέει ο Αριστοτέλης. Το πρώτο ευτυχώς δεν είμαστε ( ή έστω πρέπει να μη γίνουμε!) το δεύτερο θέλει πολύ "περπάτημα" για να το φτάσουμε και πολλές φορές... κουραζόμαστε απλώς και μόνο με την σκέψη(!) και έτσι... αμφιρρέπουμε (γέρνουμε πότε προς τα εδώ και πότε προς τα εκεί...) σπρώχνοντας τις ημέρες τις ζωής μας.
Μιας και τον απλώσαμε τον τραχανά:
Σχόλιά μου -όσο γίνεται σύντομα- στην επίσημη ομιλία του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου κατά την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ [1]:
1. Ξεκινώ από την τελική παράγραφό του. Πώς κάνει ο επίσκοπος το ντεμπούτο του στην ακαδημαϊκή του ταυτότητα; Κλείνοντας την ομιλία του με α π ο κ λ ε ι σ μ ό της σ υ ζ ή τ η σ η ς περί εκφοράς των κειμένων της θείας λατρείας στη δημοτική! «Εἶναι ἀδύνατος καὶ ἀπαράδεκτος», λέει, « ο ἱ α δ ή π ο τ ε συζήτησις διὰ τὰ λειτουργικὰ κείμενα».
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη μεταγλώττιση. Αλλά όχι και απαράδεκτο το να συζητάμε! Το χούι δεν κρύβεται! Είναι γαρ χρόνιος ο εθισμός πλείστων εκκλησιαστικών στον τρόμο της ελευθερίας και στη δίψα τους να μιλούν οι ίδιοι στον δημόσιο χώρο, για να βγάζουν τον σκασμό οι άλλοι! [2].
Όταν δύο αδέρφια μαλώσουν μεταξύ τους και σταματήσουν να επικοινωνούν και να μιλιούνται, έπαψαν να είναι αδέρφια; Φυσικά όχι.
Η συμπεριφορά και η έλλειψη σχέσης μπορεί να αναιρέσει αυτό που δημιουργήθηκε από τον κοινό Πατέρα; Φυσικά όχι.
Ε λοιπόν, το Ευαγγέλιο που βρήκατε κρεμασμένο στην πόρτα του σπιτιού σας αυτές τις μέρες, το κρέμασαν αδέρφια μας με τα οποία... δεν μιλιόμαστε! Το Ευαγγέλιο βεβαίως είναι ένα, και είναι του Θεού (κοινού Πατέρα μας) δεν "ανήκει" παρά μόνο στην Εκκλησία. Γι’ αυτό αφού προσπεράσετε τα περιτυλίγματα που έχει κρατήστε το βιβλίο που είναι η Καινή Διαθήκη. Πρέπει να ομολογήσομε με ειλικρίνεια μετανοίας ότι εμείς οι ορθόδοξοι δεν είμαστε δα και "φανατικοί"(!) μελετητές του Ευαγγελίου! Μπορεί κάποιοι από μας, να σκύβουν κάτω από το Ευαγγέλιο, όταν ο παπάς στην Εκκλησία διαβάζει κάποια περικοπή, όμως δυστυχώς καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε το Ευαγγέλιο να μπει στο μυαλό μας, και να φωτίζει τις κρίσεις και τις αξιολογήσεις μας.
Ακριβώς το απόγευμα, την περασμένη Πέμπτη, 27 Ιουνίου, χτύπησε η πόρτα, άνοιξα και ήταν δύο κυρίες. Σοκαρίστηκαν από την εμφάνισή μου (είμαι παπάς και φαίνεται...) αλλά απτόητες (και φορώντας το υπηρεσιακό τους χαμόγελο... «Διακονίας στον αγρό»!) μου προσέφεραν την Πρόσκληση 2019 «Η αγάπη δεν χάνεται».
Είχαν να περάσουν από πολλές πόρτες κατ’ εντολήν της «Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρείας Σκοπιά» και δεν μπορούσαν να μείνουν για συζήτηση, έτσι τουλάχιστον είπαν ή προφασίστηκαν. Σκέφτηκα τότε και εγώ να γράψω τις σκέψεις που μου ξανάρθαν στην επιφάνεια του μυαλού μου, από την κατά το παρελθόν ασχολία μου με την... Εταιρεία Σκοπιά, εξ΄ αιτίας ενός φίλου που είχε τότε (1979) γίνει χιλιαστής και είχε φύγει στη Σουηδία προκειμένου να μη υπηρετήσει στον στρατό.
Η αοριστία της «θεολογικής αιτιολόγησης» διαφόρων πνευματικών θεμάτων με το… «λένε οι Πατέρες», έχει καταντήσει ένα passepartoute στα στόματα των Ορθοδόξων, οι οποίοι πιστεύουν ότι η ασαφής επίκληση της Πατερικής αυθεντίας κατατροπώνει πάντα αντιλέγοντα και αντιδιατιθέμενον!
Το φαινόμενο των τελωνίων
Μία από τις πλέον βασανιστικές πλευρές της ποιμαντικής μου διακονίας, όπως βιώνεται μέσα από τη σχέση μου με το ποίμνιο της ενορίας μου, που εμφανίζεται συχνά κατά την εξομολόγηση ή σε περιπτώσεις πνευματικής συμβουλευτικής, εστιάζεται γύρω από τα ανεξάντλητα ζητήματα της βασκανίας, του ματιάσματος, του εξορκισμού, και πρόσφατα των μετά θάνατον τελωνίων, σταθμών ελέγχου,
Ημερομηνία, 27 Φεβρουαρίου. Έτος, 1846. Τόπος, το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας. Θέμα, οι περίφημοι Corns Laws, δηλαδή οι νόμοι που από το 1815 δεν άφηναν εντελώς ελεύθερη την εισαγωγή τροφίμων και σιτηρών στην χώρα θεσπίζοντας δασμούς και περιορισμούς.
(7 χρόνια από τον θάνατο του π. Μελετίου)
Ο πριν τον θάνατόν μας χρόνος
κατατεμαχισμένος, διάσπαρτος
αδύνατο στους φίλους μας να δώσει
τη μορφή μας ακέραιη.
Ο χρόνος ο μετά τον θάνατό μας
σε πανδαισίες τούς συνάζει φιλικές
και τρυφερά με τα θραύσματα της μνήμης τους
ψηφιδωτή συνθέτουν την μορφή μας.
Καίτη Χιωτέλλη
«Επιστρέφουν»
Εκδ. ΕΝ ΠΛΩ, σελ. 105
Ένας μεσαιωνικός ύμνος του Rabanus Maurus[1], που έζησε τον ένατο αιώνα και απευθύνεται παρακλητικά στο Πανάγιο Πνεύμα, περιγράφει με όμορφο δυναμισμό την πίστη των Χριστιανών, ότι η αλλαγή στη ζωή μας, η «τροποποίηση» του γονιδιώματός μας (αν μπορεί κάτι τέτοιο να ειπωθεί), η μεταμόρφωσή μας κατά τις εντολές του Χριστού, μπορεί να γίνει ΜΟΝΟΝ αν το Πνεύμα του Θεού «επισκεφθεί τα μυαλά μας»!
Κείμενο δύο δεκαετίες ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ
Mετάφραση: του Κωνσταντίνου Τσάτσου για την ΕΣΤΙΑ.
Ο Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος Άπιος που έζησε στην Ελλάδα επί ρωμαιοκρατίας, έστειλε επιστολή στον ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο,
“Με αφοσίωση σε λατρεύω,
κρυμμένη θεότητα,
Εσένα τον αληθινά παρόντα
κάτω απ’ αυτά τα σχήματα”
Η γιορτή της Ανάστασης του Χριστού, είναι υπόθεση διαρκούς λατρείας του «κρυμένου» από ευγένεια Χριστού, είναι η έναρξη του ενιαύσιου κύκλου εορτασμού (κάθε Κυριακή) της Ανάστασης. Οι αδελφοί μας Ρώσοι ονομάζουν την ημέρα της Κυριακής, Βοσκρεσένιε, δηλαδή Ανάσταση. Η ενσάρκωση του Χριστού (το ότι έγινε άνθρωπος) έχει στόχο και σκοπό να «ντυθεί» την ανθρώπινη φύση και να την αναστήσει από το πελώριο «πτώμα» - πτώση εγκλωβισμού της, στη φυλακή του εγωιστικού εαυτουλισμού.
Γιορτάζουμε απόψε την ολοκλήρωση της πορείας προς την Ανάσταση. Την συμπλήρωση των σαράντα ημερών από την Κυριακή του Πάσχα. Η χρονομέτρηση «Σαράντα» (χρόνων ή ημερών) έχει ένα συμβολισμό στην Αγ. Γραφή. Σαράντα χρόνια στην έρημο ολοκλήρωσαν την αναζήτηση και την πορεία προς την Γη της Επαγγελίας.
Μια πολύτιμη ευκαιρία για να αναδυθεί το "Νόημα"
Ακούστε τη μουσική που δυναμώνει πάνω από την Ευρώπη! Βαλκυρίες – η όπερα του Βάγκνερ! Πολεμικές θεότητες της σκανδιναβικής και γερμανικής ιθαγένειας, νεκροπομποί των μαχητών που έπεφταν στις μάχες, οι Βαλκυρίες προσωποποιούν εμβληματικά το μεδούλι του παγανισμού τους: τη δίψα για ισχύ. Την ίδια εποχή με τον Βάγκνερ, αυτό το παγανιστικό μεδούλι το αναδιατύπωσε με έναν συνταρακτικό φιλοσοφικό λόγο ο Νίτσε, στους περίφημους αφορισμούς του για την αποθέωση της ισχύος.
"Οι γυναίκες φέρνουν μύρα στον τάφο, αλλά φοβούνται ότι το ταξίδι τους είναι μάταιο, αφού μια μεγάλη πέτρα εμποδίζει την είσοδο στον τάφο. Το ταξίδι αυτών των γυναικών είναι επίσης δικό μας ταξίδι. Μερικές φορές, φαίνεται ότι όλα οδηγούν μπροστά σε μια πέτρα [...]
Ατυχώς, είναι ορατό και δια «γυμνού οφθαλμού» ότι, παρά τις θριαμβολογίες, η Εκκλησία μας (στην κοινωνική της εικόνα και υπόληψη) είναι πλέον πολύ κουρασμένη και πολύ πίσω από την εποχή της.
Έχοντας διαταχθεί να είναι αλάτι και φως (Ματθ. 5, 13-14), καταλήγει τελικώς να ‘ναι φορμόλη και συντήρηση.
Ένα κείμενο... ηλικίας εβδομήντα χρόνων και το οποίο δεν είναι... γέρικο! Τα από του καθηγητή Π. Ν. Τρεμπέλα σχόλια για την τότε λειτουργική ρωμαιοκαθολική πραγματικότητα και τις προσπάθειες ανακαίνισης ατυχώς αφορούν το δικό μας «τώρα», και πάλι ατυχώς, όχι ως προς την ανακαίνιση και «επάνοδο προς την νεότητα της Εκκλησίας»!!
Για μας αντιστοιχεί ακριβώς η επισήμανση του καθηγητού: «Ως εκ τούτου επόμενον ήτο η (ρωμαιοκαθολική) λατρεία και λειτουργία, τελουμένη εις γλώσσαν μη ομιλουμένην και κατά το πλείστον μη κατανοουμένην, να καταστεί δυσπαρακολούθητος υπό των πιστών και ξένη προς τους πολλούς εξ αυτών».
Μελετήστε τις σοφές επισημάνσεις του σοφώτατου καθηγητού και θα ισχύσει εκείνο των αρχαίων: «Έτερος εξ ετέρου σοφός»
Το κορμί χωρίς την ψυχή είναι νεκρό και η ψυχή χωρίς το κορμί είναι γυμνή. Άνθρωπος είναι αυτό το κράμα ψυχής και κορμιού. Θάνατος είναι το τερατώδες της διάσπασης αυτού του κράματος.
Πολλοί χριστιανοί, με υγιές ενδιαφέρον και ειλικρίνεια, οι οποίοι και αποδέχονται την υπόθεση της ανάγκης για μετάφραση της λειτουργικής γλώσσας, και συμφωνούν με την πραγματικότητα, έχουν όμως αντίρρηση σε κάποια ουσιαστικά αλλά και διαδικασιακά θέματα, θέτουν κάποιες απορίες-ερωτήσεις, όπως:
«Θάνατος οὐκ ἔστιν ἔτι»
«Σύντομος ύπνος και, μετά, το αιώνιο ξύπνημα
Κι ο θάνατος δεν είναι πια - Θάνατε, θα πεθάνεις.
John Done (1572-1631)
Επεξηγηματικές εισαγωγικές
σκέψεις για τους... σκανδαλησθησομένους!
Για τον Χριστό και την Εκκλησία ο κάθε άλλος είναι υπόθεση που αξίζει την θυσία και την αγάπη. Ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του με «κάθε άλλον» (Ματθ. κεφ. 25). Έτσι και οι ερωτικές σχέσεις που έχουν την ιδιοτυπία της αμεσότητας και της εγγύτητας περισσότερο από κάθε άλλο είδος επικοινωνίας, για τον Χριστό και την Εκκλησία, νοούνται μόνο όταν υπάρχει η αποκλειστική δέσμευση και η θυσιαστική αξιολόγηση του άλλου, όταν η σχέση είναι η συνάντηση και όχι απλώς εκτόνωση. Η εγωκεντρική μας εποχή βέβαια, πάνω απ’ όλα έχει τις "ατομικές" ικανοποιήσεις, ψυχοσωματικά!
Για μια άλλη χρήση της Παναγίας των Παρισίων
lundimatin#187, 16.04.2019
Αδελφοί και αδελφές, Χθες, η Παναγία των Παρισίων κάηκε. Στην εποχή του, ο Χριστός είχε δώσει το παράδειγμα διώχνοντας τους εμπόρους από το ναό.
[Με αφορμή τις απορίες...το σοκ...την θλίψη...τα αδιέξοδα....,και τα θέματα που γέννησε και θα γεννάει η απρόοπτη αιφνίδια και οδυνηρή αναχώρηση του φίλου Ηλία Κ.]
(…) Λες πως όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια ανθρώπινη οδύνη που σου φαίνεται παράλογη και περιττή, τότε σε «κατακλύζουν ποταμοί συγκίνησης κι ένα αίσθημα ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις σου». Συμφωνώ. Κι ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σου πρότεινα να κρατήσεις σε χαμηλούς τόνους τα συναισθήματά σου, είναι ότι μπορεί να μην είναι ώρα να εκδηλωθούν, ή μπορεί να σε καταπονήσουν. Πάρα πολύ χειρότερη κατάσταση είναι όταν αναγνωρίζεις μεν ότι όλος αυτός ο πόνος είναι «παράλογος και περιττός», αλλά δεν μπορείς να νιώσεις καμιά συγκίνηση, ή όταν αναγνωρίζεις πως τα συναισθήματά σου δεν είναι γνήσια.
ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη
Στὴν «Καθημερινή» τῆς Κυριακῆς 17 Μαρτ. 2019 δημοσιεύτηκαν στοιχεῖα ἀπὸ δυὸ βιβλία ἀμερικανῶν δημοσιογράφων, πού ἀναφέρονται στὴ μεγάλη βλάβη, πού ὑφίστανται οἱ ἔφηβοι ἀπό τὴ χρῆσι τῶν λεγομένων «ἔξυπνων» κινητῶν (smartphones).
Η αποστολή και τα διλήμματα της Εκκλησίας μπροστά στο μάτι της βελόνας.
Χτύπησε το τηλέφωνο και ζήτησαν τον Δεσπότη απ’ το αεροδρόμιο του Ακτίου. Μεγάλη Πέμπτη 28 Απριλίου, μεσημέρι, του έτους 1994. Ήθελαν να τον ενημερώσουν ότι προτίθενται να φέρουν το... άγιο φως και στην Μητρόπολη Πρεβέζης!
....Τα Βιβλικά κείμενα δεν παρέχουν καμιά υποστήριξη σε αυτήν την διαδεδομένη πλέον σήμερα ψευδαίσθηση του σύγχρονου ανθρώπου, ότι είναι ικανός να καταργήσει τον Θεό! Αντιθέτως θέτουν το πλαίσιο και τους όρους αυτής της σχέσης, ανθρώπου και Θεού, και προτείνουν μια επικοινωνία από την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί την αξιολόγησή του εκ μέρους του Θεού....
(Ρόμπερτ Φροστ, 1874-1963)
ή
Η άγνωστη Σαρακοστή
«Αν δεν ξέρεις το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεσαι, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος» έλεγαν οι αρχαίοι παππούδες μας, και όλοι συμφωνούμε ότι είχαν απόλυτα δίκιο. Όταν κάποιος ξεκινάει ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Ξεκίνησε το ταξίδι της Μεγάλης Σαρακοστής, και είναι βάσιμος ο φόβος, ότι κάμποσοι χριστιανοί αγνοούμε τον λόγο της ύπαρξής της ή ακόμα περισσότερο αγνοούμε και το στοχοθέσιο-τέρμα της.
Η σημερινή παλιανθρωπιά, που περνά για… πρόοδος!
Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Περνώντας το πρωί με το αυτοκίνητο στο δρόμο για το γραφείο μου, βλέπω κάποτε γυναίκες -θα είναι αυτό που λέμε «οικονομικοί μετανάστες»- μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά ή να το κρατούν από το χέρι να περιμένουν το λεωφορείο μέσα στο κρύο και, φέτος πιο συχνά, μες στη βροχή. Θέλω να σταματήσω να τους βάλω στο αυτοκίνητο και να τους πάρω όπου θέλουν να παν. Δεν το κάνω. Γιατί; Φοβούμαι μήπως παρεξηγηθώ. Και συνεχίζω τον δρόμο της ρουτίνας μου, φορτωμένος ακόμα μια ενοχή.
Υπήρχαν δύο τρόποι να πραγματευτώ το θέμα που μου δόθηκε για τη σημερινή τιμητική εκδήλωση*.
Πριν από μισό αιώνα και πλέον, όταν ήμουν ακόμη παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα πολλούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τι μεγάλες συμφορές που είχαν βρει τη Ρωσία: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι’ αυτό έγιναν όλα αυτά.
ή Πότε κάνουμε το κήρυγμα.
Ηλικιωμένος κύριος εξομολογείται στον παπά της νέας ενορίας στην οποία μετοίκησε. Ομολογεί τις αμαρτίες του και διηγείται τα σφάλματα του. Κρατάει ένα μικρό σημείωμα ώστε να μη του διαφύγει τίποτε. Και τελειώνοντας καταλήγει με την περίεργη ομολογία ότι... στενοχωρεί τους γονείς του!
Ένα παράθεμα, κάπως εκτενές, το οποίο δεν προέρχεται από τον Ζιράρ, θα μας βάλει στο θέμα:
«Επιτρέψτε μου… να επαναλάβω πως ο Θεός, ενώ πάντα υπήρξε ένα πρόβλημα, τώρα είναι το πρόβλημα…
Ο Λουί έχει ξαπλώσει ντυμένος πάνω στο μεγάλο διπλό κρεβάτι του, στο αγαπημένο του διαμέρισμα με θέα προς τον Σηκουάνα, που του αρέσει ιδιαίτερα. Είναι, όπως πάντα, πολύ κομψός, αλλά μου φαίνεται κουρασμένος, το πρόσωπό του είναι θλιμμένο, και στο μέτωπό του έχει ένα βαθύ κόψιμο. Πριν από μερικές μέρες, ακύρωσε το ραντεβού μας στο “Promenade de Venus”. Είχε πέσει μπροστά στο τζάκι του και χτύπησε άσχημα στο μέτωπο. Τα πόδια του ξαφνικά λύγισαν. Δεν τολμούσε πια να βγει έξω μόνος του.
«Οὕτω καί ἡμεῖς διά τῆς γλώσσης
ἐάν μή εὔσημον λόγον δῶτε
πῶς γνωσθήσεται τό λαλούμενον;
ἔσεσθε γάρ εἰς ἀέρα λαλοῦντες»
Α΄ Κορ. 14, 9
Έλαβα γνώση καθυστερημένα της ανταπάντησης του πατρός Χρίστου Κυριαζόπουλου στα σχόλια μου για το κείμενό του «Σκέψεις για την μετάφραση των κειμένων της Λατρείας» στο περιοδικό Ε.ΡΩ τεύχος 31, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2017, ανταπάντηση που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 36, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2018, του παραπάνω περιοδικού και έρχομαι να κάνω απαραίτητες διευκρινίσεις για ενημέρωση των αναγνωστών.
Ξέρετε, άραγε (και συγνώμη για την ερώτηση) γιατί κάνουμε μνημόσυνα;
Πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;
Θεωρείτε έλλειψη ψυχική την μη συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής;
Αξιολογείτε ότι δεν «είναι δυνατόν» η Κυριακή να είναι "γυμνή" σαν τις άλλες μέρες; Ότι ταυτίζεται (η Κυριακή) με την Ανάσταση και την Ευχαριστιακή Ανάμνηση του Χριστού, όπως ο ίδιος μας υπέδειξε;
Ακόμα περισσότερο... κάθε πότε κοινωνάτε; Τι είναι για σας η Μετάληψη των Ευχαριστιακών Δώρων;
Είμαστε επιβάτες ενός αεροπλάνου που κάποια μέρα θα πέσει... όχι απαραιτήτως εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών του πιλότου αλλά σίγουρα από το ξεπέρασμα των αντοχών του, οπότε και θα συντριβεί πάνω σ’ ένα βουνό. Οι περισσότεροι γοητευμένοι από το ταξίδι, αυτό το ξεχνάμε! Όταν αρρωστήσουμε όμως σοβαρά τότε βλέπουμε από το φινιστρίνι το βουνό να πλησιάζει...
Τρία ἤ δύο μέρη;
"Mind & Spirit"
January 11,2019
Γιατί δεν αρέσω σε κανέναν;
Γιατί όλες μου οι σχέσεις τελειώνουν τόσο άσχημα;
Γιατί όλα μου τ’ αφεντικά είναι τόσο απαίσια;
Μια μεγάλη σειρά από "γιατί;"
Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως ζωή που δεν έχει δοκιμαστεί δεν αξίζει να τη ζούμε... και φυσικά, ως ψυχοθεραπεύτρια, είμαι υποχρεωμένη να μην συμφωνήσω. Αν και το κομμάτι που αφορά το «δεν αξίζει να την ζούμε» είναι λίγο σκληρό.
Η αρχική δήλωση έγινε από τον Σωκράτη για την υπεράσπιση της φιλοσοφίας. Η κατανόηση του νοήματος της ζωής έδωσε, κατά την άποψή του, στη ζωή νόημα. Είμαστε εδώ για κάποιο λόγο και σκοπό. Η κατανόηση του σκοπού αυτού είναι κρίσιμη για να ζήσουμε μια καλή ζωή και για να βρούμε την σωτηρία όταν αυτή η ζωή τελειώσει.
Οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά ζώα κοινωνικά, γιατί στο τέλος, είναι η καρδιά που δίνει νόημα στη ζωή.
Γιατί αισθανόμαστε τόσο κοντά στα σκυλιά; Τα σκυλιά δεν μπορούν να μιλήσουν ή να σκεφτούν. Δεν μπορούμε να έχουμε διανοητική συζήτηση μαζί τους. Αλλά οι άνθρωποι αγαπούν τα σκυλιά (ως φίλους και σχεδόν ως μέλη της οικογένειας) επειδή τα σκυλιά είναι κοινωνικά ζώα με μεγάλη καρδιά. Εάν είχατε διαβάσει ένα σπουδαίο βιβλίο πριν από 20 χρόνια και εάν ο αγαπημένος σας σκύλος ψόφησε πριν από 20 χρόνια, τι θα θυμάστε με βαθύτερα συναισθήματα; Το σκυλί φυσικά ... ακόμα κι αν το βιβλίο έχει πνευματικές ιδέες ενώ ο σκύλος όχι.
Της Ειρήνης Κουτελάκη
δημοσιεύθηκε στο τεύχος αρ. 1114 του περιοδικού «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (διμηνιαίο καθολικό περιοδικό κοινωνικού και θρησκευτικού προβληματισμού των Ιησουιτών).
ΕΝΘΕΤΑ (λόγια που είπε)
«Ως χριστιανός δεν πιστεύω σε έναν θάνατο χωρίς ανάσταση. Εάν με σκοτώσουν, θα αναστηθώ στο λαό του Ελ Σαλβαδόρ. Η φωνή μου θα εξαφανιστεί, αλλά ο λόγος μου, που είναι [ο λόγος] του Χριστού, θα παραμείνει»
«Ένας επίσκοπος μπορεί να πεθάνει, αλλά η εκκλησία του Θεού, που είναι ο λαός, δεν θα πεθάνει ποτέ».
«Μια Εκκλησία που δεν διώκεται, αλλά στην πραγματικότητα απολαμβάνει τα προνόμια και την υποστήριξη του κόσμου, είναι μια Εκκλησία που θα πρέπει να φοβάται, διότι δεν είναι η αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού»
Αγαπητοί αδελφοί, φίλες και φίλοι,
Σε κάποια χωριά της Ισπανίας καθώς και σε ισπανόφωνες συνοικίες του Ντάλας, στο Τέξας της Αμερικής, την παραμονή των Χριστουγέννων, ομάδες παρελαύνουν στους δρόμους με οδηγούς ένα αγόρι και ένα κορίτσι ντυμένους σαν τον Ιωσήφ και την Μαρία. Συχνά η "Μαρία" είναι ανεβασμένη σε ένα δανεικό γαϊδουράκι. Τραγουδούν κάλαντα και επισκέπτονται κάθε σπίτι απ’ το οποίο τους... "διώχνουν" με κάθε επισημότητα!
Το έθιμο είναι μια απορριπτική ανάμνηση του γεγονότος ότι η Παναγία με τον Ιωσήφ συνάντησαν την ανθρώπινη σκληροκαρδία, απ’ την οποία πρέπει να θεραπεύσουμε εμείς τους εαυτούς μας!
Η Ζάζα Λίμα (Zaza Lima), διευθύντρια της ΡΜΙ, αναλύει την προσφυγική κρίση από τη βιβλική της προοπτική. «Διατρέχουμε τον κίνδυνο να έχουμε μια θεολογία καταναλωτισμού, η οποία αποφεύγει τον πόνο».
Από τη Βραζιλία μέχρι την Τυνησία, μέχρι την Ασία, το Μαρόκο, την Ουγκάντα ή την Γερμανία, το διαβατήριο της Ζάζα Λίμα έχει πολλές φωτογραφίες, αλλά οι ομορφότερες αναμνήσεις έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που έχει συναντήσει σε όλες αυτές τις χώρες.
Κλινική ψυχολόγος, θεολόγος και διευθύντρια της ΡΜΙ International — μιας διακονίας η οποία εργάζεται ανάμεσα σε μουσουλμάνους - έχει ξοδέψει 17 χρόνια στη Βόρεια Αφρική, όπου ερχόταν σε επαφή με ανθρώπους σε ευάλωτες καταστάσεις, που βρίσκονταν μακριά από τα σπίτια τους και είχαν ανάγκη από καταφύγιο.
Η Lima ομολογεί ότι η αλλαγή στάσης της Ευρώπης, αναφορικά με τη διαχείριση των συνόρων της, την τρομάζει, αλλά πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμα ευκαιρίες να αντιστραφεί η κατάσταση.
Βιώνουμε μια «ανθρωπιστική κρίση», λέει. «Ίσως έχουμε να μάθουμε πολλά από μια θεολογία σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της θύμα, επειδή υποφέρει, αλλά να καλωσορίζει τη δοκιμασία ως μέρος της φύσης της».
...
Η Εκκλησία της σημερινής εποχής, δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε, έχει περάσει μέσα από απίθανες καταστάσεις και αντιλήψεις. Συγκεκριμένα:
Είχε τους Δονατιστές και τους Νοβατιανούς... ως αντιπολίτευση στην φιλάνθρωπη τοποθέτησή της για αποδοχή των αμαρτανόντων και πεπτωκότων (Lapsi) στα πρώτα χρόνια.
Είχε απαγορεύσει την εξομολόγηση στο Πατριαρχείο της Κωσταντινουπόλεως o πατριάρχης Νεκτάριος (προκάτοχος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου) λόγω διαρροών. Είχε καταργήσει, δηλαδή, την επικρατούσα δημόσια εξομολόγηση, λόγω της απειλητικής εμφάνισης κοσμικού πνεύματος στα ήθη και στην ζωή των πιστών, αφού, ό,τι ήταν σπάνιο στην αρχαία Εκκλησία, δηλαδή το θανάσιμο αμάρτημα, είχε πλέον καταντήσει σύνηθες, ενώ οι άγιοι, που αρχικώς αποτελούσαν τον κανόνα, ήταν πλέον η εξαίρεση. Τα ποσοστά είχαν αντιστραφεί!
Είχε ταυτίσει τους αμαρτωλούς με τους λεπρούς (Μεθόδιος Ολύμπου, Περί λέπρας).
«Βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, φράση πού, περνώντας ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση, ἐπαναλαμβάνεται ὡς σήμερα, κυρίως κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀναπαυτικότερο «πανδοχεῖο» τοῦ ἔτους.
30 Νοεμβρίου 2018
Στις 30 Νοεμβρίου 2018, στην αίθουσα του Κλήμεντος, του Αποστολικού Παλατιού, ο πάπας Φραγκίσκος είχε συνάντηση με μια ομάδα παιδιών που πάσχουν από καρκίνο, από την Ογκολογική Κλινική του Βρότσλαβ της Πολωνίας, προς τα οποία απεύθυνε χαιρετισμό:
«Σας ευχαριστώ πολύ, αγαπητά παιδιά, για την επίσκεψη! Χαίρομαι που σας βλέπω και σας χαιρετίζω. Σας ευχαριστώ πολύ.
Ο ζωγράφος Εντουάρ Πινιόν (1905-1993) συνήθιζε να ζωγραφίζει κορμούς ελιών. Εκεί λοιπόν που μια μέρα ζωγράφιζε αντιγράφοντας κάποιο κορμό, πέρασε ένα παιδί, κοντοστάθηκε, κοίταξε έκπληκτo τον πίνακα και του είπε:
- Αυτό που κάνεις δεν μοιάζει με τίποτα.
Κολακευμένος ο Ε. Πινιόν του ανταπάντησε:
- Μου έκανες το ωραιότερο κοπλιμέντο! Το δυσκολότερο πράγμα είναι να φτιάξει κάποιος κάτι, που να μην μοιάζει με τίποτα!!
"Πανήγυρις φαιδρά, ιερά πανδαισία, δεύτε πιστοί μεθέξωμεν· ακραιφνής Φράγκος και γαρ ημάς συγκαλείται, εστιάτωρ ων πνευματικός, ού η τράπεζα γέμει ελληνικών εδεσμάτων"… Το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπραί «Ζωή και θάνατος της εικόνας» – περί αυτού πρόκειται – που πρωτοκυκλοφόρησε το 1992 είναι ένας ύμνος στην αιώνια – ειδωλολατρική και ορθόδοξη – Ελλάδα. Και όμως διαπραγματεύεται ένα καθόλα σύγχρονο θέμα: τις γεωπολιτικές διαστάσεις της εικόνας. Aυτό που εντυπωσιάζει στο βιβλίο δεν είναι ο εκθειασμός των Αρχαίων προγόνων μας – δεν είναι ο πρώτος που το κάνει και άλλοι ίσως τον ξεπερνούν σε επαίνους – αλλά ο ανυπόκριτος εγκωμιασμός των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, από τον Μέγα Αθανάσιο μέχρι τον άγιο Νικηφόρο, τον Πατριάρχη και η αναγνώριση ότι η νίκη των εικονολατρών επί των εικονομάχων συνιστά μέγιστη πολιτισμική κατάκτηση. Η διεισδυτική του ματιά συνδυάζει την κοινωνιολογική κριτική και το θεολογικό σχόλιο.
Κρύο ταξίδι κάναμε. Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ
ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ
Έρανος Αγάπης 2018
Θα ενοχλήσουμε το προσεχές Σάββατο
Η αγάπη που δίνουμε
επιστρέφει ξανά σε μας.
Αν οι άλλοι δε μας αγαπούν
πρέπει να αναρωτηθούμε,
μήπως δεν δώσαμε αγάπη,
και συνεπώς φταίμε εμείς.
Φυσικά δεν πρέπει να περιμένουμε αγάπη
αν δεν είμαστε αξιαγάπητοι.
Έρανος Αγάπης ονομάζεται η προσπάθεια να συγκεντρωθούν χρήματα για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται. Έρανος Αγάπης με δύο πλευρές: Τους εθελοντές, που κάνουν τον κόπο και υφίστανται τυχόν την ψυχική ταλαιπωρία των "ανέξοδων" σχολίων από κάποιους και Τους δωρητές, εσάς δηλαδή, που με καλή διάθεση και ανοιχτή καρδιά, δεν εκνευρίζεστε από την ενόχληση, αλλά, όντας αξιαγάπητοι, μπορείτε να δίνετε αγάπη!
Τα δύο χωρία της Καινής Διαθήκης που εκφράζουν καθάρια το θέμα που στοχαζόματε τούτο το απόγευμα, μας είναι οικεία.
“Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ”. (Ιωάννης 14:5-6)
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι. Αυτό το site είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια "βάση δεδομένων" για όλους τους φίλους του ενοριακού κέντρου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Πρεβέζης. Επειδή πολλοί από την παρέα του ενοριακού, πλέον δεν ζουν την καθημερινότητά τους στην πόλη της Πρέβεζας, ήδη από ετών "μοιραζόμαστε" μαζί τους ό,τι έχουμε και συζητάμε. Φυσικά και με όποιον άλλον τα βρίσκει ενδιαφέροντα και τον απασχολούν. Ατυχώς ο εκκλησιαστικός "χώρος", για τα ελληνικά δεδομένα, έχει πολύ απολυτότητα και φανατισμό, και το χειρότερο, αυτά τα νομίζει γνησιότητα και μπερδεύει (ηθελημένα ή αθέλητα) το δόγμα με την πίστη! Φαντάζεται ότι μια αλαζονική βεβαιότητα που στηρίζεται στο δόγμα (είμαστε Ορθόδοξοι) αποτελεί τεκμήριο ποιότητας, ξεχνώντας πεισματικά τον λόγο του Χριστού "οὐ πᾶς ὁ λέγων με, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν…". Αυτό το "ηλεκτρονικό παράθυρο" του Ναού μας επιθυμεί να κάνει τους επισκέπτες του ευαίσθητους στην διάκριση, που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη και στην αμφιβολία. Δεν επιθυμεί να είναι ένα "εκκλησιαστικό μπακάλικο" που μοιράζει τα πάντα σε μικρά πακέτα… στους πελάτες του! Πιστεύει ότι ο λόγος της Εκκλησίας και των χριστιανών δεν πρέπει να γεννάει χασμουρητό βαριεστιμάρας, αλλά να διεγείρει σε προσπάθεια αναζήτησης της Βασιλείας του Θεού, η πύλη της οποίας είναι "κρυμένη" μέσα στην καρδιά μας, όπως είπε ο Χριστός. Όλα τα κείμενά μας σ᾿ αυτό στοχεύουν. Σ᾿ αυτή την εύρεση της οδού και της πύλης. Άλλωστε για τους μη χριστιανούς σημασία δεν έχουν τα γραφόμενα. Η ποιότητα και η τελειότητα μιας θρησκείας κρίνεται από τις αρετές των πιστών της. Οι άνθρωποι "κατακτώνται" όχι με τα λόγια, αλλά με τα παραδείγματα. Όλα τα λόγια αυτού του site σ᾿ αυτό στοχεύουν: να γίνουν αφορμή να γεννηθεί παράδειγμα.
Ελπίζουμε ότι με την επίσκεψη σας σε αυτή την ιστοσελίδα θα ενημερωθείτε για το πνευματικό ταξίδι σας προς τον Ιησού και ότι θα βοηθηθείτε να πλησιάσετε και να γνωρίσετε την Μητέρα μας Εκκλησία. Η τεχνολογία είναι ένας τεράστιος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Έχει κάνει τον κόσμο μας μικρότερο, αλλά έχει κάνει τα μέσα επικοινωνίας τεράστια. Είναι σημαντικό να κρατάμε την προσευχή στη ζωή μας πάντα σταθερή και "ίδια" ακόμα και όταν η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Να ξέρετε ότι παραμένετε στις προσευχές μας καθημερινά καθώς σας ζητάμε να θυμάστε και μας στη δική σας.
Χριστός Ανέστη, σώζων ημάς άπαντας.
Αυτός μας μαθαίνει ότι η συγχώρεση είναι μια εισαγωγική νίκη κατά του θανάτου. Αυτό μας έδειξε ο Χριστός στο Σταυρό. Με τον Σταυρό μας ανασταίνει τώρα για να χωράμε τον άλλον, τον "ξένο", μέσα μας και να λευτερωνόμαστε από παράπονα, πικρές κουβέντες, κατηγόριες, από την χολή γενικά που μας περιλούζει και μας αρρωσταίνει και δεν μπορουμε να «σταθουμε στα ποδια μας».
Εύχομαι σε σας και τους δικούς σας μια χαρούμενη και ευτυχή Κυριακή του Πάσχα καθώς γιορτάζουμε την συγχώρεση, τον Σταυρό και την Ανάσταση του Χριστού και προσβλέπουμε στη Νέα Γη.
Με αγάπη.
π. Θεοδόσιος
