Συγγραφέας: Rhees Rush

[Με αφορμή τις απορίες...το σοκ...την θλίψη...τα αδιέξοδα....,και τα θέματα που γέννησε και θα γεννάει η απρόοπτη αιφνίδια και οδυνηρή αναχώρηση του φίλου Ηλία Κ.]

(…) Λες πως όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια ανθρώπινη οδύνη που σου φαίνεται παράλογη και περιττή, τότε σε «κατακλύζουν ποταμοί συγκίνησης κι ένα αίσθημα ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις σου». Συμφωνώ. Κι ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σου πρότεινα να κρατήσεις σε χαμηλούς τόνους τα συναισθήματά σου, είναι ότι μπορεί να μην είναι ώρα να εκδηλωθούν, ή μπορεί να σε καταπονήσουν. Πάρα πολύ χειρότερη κατάσταση είναι όταν αναγνωρίζεις μεν ότι όλος αυτός ο πόνος είναι «παράλογος και περιττός», αλλά δεν μπορείς να νιώσεις καμιά συγκίνηση, ή όταν αναγνωρίζεις πως τα συναισθήματά σου δεν είναι γνήσια.

Συγγραφέας: Αεράκης π.Δανιήλ

 ἀρχ/του Δανιήλ Ἀεράκη

Στὴν «Καθημερινή» τῆς Κυριακῆς 17 Μαρτ. 2019 δημοσιεύτηκαν στοιχεῖα ἀπὸ δυὸ βιβλία ἀμερικανῶν δημοσιογράφων, πού ἀναφέρονται στὴ μεγάλη βλάβη, πού ὑφίστανται οἱ ἔφηβοι ἀπό τὴ χρῆσι τῶν λεγομένων «ἔξυπνων» κινητῶν (smartphones).

Συγγραφέας: Παπαθανασίου Θανάσης

Η αποστολή και τα διλήμματα της Εκκλησίας μπροστά στο μάτι της βελόνας.

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Χτύπησε το τηλέφωνο και ζήτησαν τον Δεσπότη απ’ το αεροδρόμιο του Ακτίου. Μεγάλη Πέμπτη 28 Απριλίου, μεσημέρι, του έτους 1994. Ήθελαν να τον ενημερώσουν ότι προτίθενται να φέρουν το... άγιο φως και στην Μητρόπολη Πρεβέζης!

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

....Τα Βιβλικά κείμενα δεν παρέχουν καμιά υποστήριξη σε αυτήν την διαδεδομένη πλέον σήμερα ψευδαίσθηση του σύγχρονου ανθρώπου, ότι είναι ικανός να καταργήσει τον Θεό! Αντιθέτως θέτουν το πλαίσιο και τους όρους αυτής της σχέσης, ανθρώπου και Θεού, και προτείνουν μια επικοινωνία από την οποία ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και συνειδητοποιεί την αξιολόγησή του εκ μέρους του Θεού....

(Ρόμπερτ Φροστ, 1874-1963)

ή

 Η άγνωστη Σαρακοστή

«Αν δεν ξέρεις το λιμάνι στο οποίο κατευθύνεσαι, κανένας άνεμος δεν είναι ούριος» έλεγαν οι αρχαίοι παππούδες μας, και όλοι συμφωνούμε ότι είχαν απόλυτα δίκιο. Όταν κάποιος ξεκινάει ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Ξεκίνησε το ταξίδι της Μεγάλης Σαρακοστής, και είναι βάσιμος ο φόβος, ότι κάμποσοι χριστιανοί αγνοούμε τον λόγο της ύπαρξής της ή ακόμα περισσότερο αγνοούμε και το στοχοθέσιο-τέρμα της.

Συγγραφέας: Ροδίτης Άντης

Η σημερινή παλιανθρωπιά, που περνά για… πρόοδος!

Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει. Περνώντας το πρωί με το αυτοκίνητο στο δρόμο για το γραφείο μου, βλέπω κάποτε γυναίκες -θα είναι αυτό που λέμε «οικονομικοί μετανάστες»- μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά ή να το κρατούν από το χέρι να περιμένουν το λεωφορείο μέσα στο κρύο και, φέτος πιο συχνά, μες στη βροχή. Θέλω να σταματήσω να τους βάλω στο αυτοκίνητο και να τους πάρω όπου θέλουν να παν. Δεν το κάνω. Γιατί; Φοβούμαι μήπως παρεξηγηθώ. Και συνεχίζω τον δρόμο της ρουτίνας μου, φορτωμένος ακόμα μια ενοχή.

Συγγραφέας: Ζουμπουλάκης Σταύρος

Υπήρχαν δύο τρόποι να πραγματευτώ το θέμα που μου δόθηκε για τη σημερινή τιμητική εκδήλωση*.

Συγγραφέας: Solzenitsyn Aleksandr

Πριν από μισό αιώνα και πλέον, όταν ήμουν ακόμη παιδί, θυμάμαι ότι άκουγα πολλούς ηλικιωμένους να δίνουν την ακόλουθη εξήγηση για τι μεγάλες συμφορές που είχαν βρει τη Ρωσία: οι άνθρωποι ξέχασαν τον Θεό, γι’ αυτό έγιναν όλα αυτά.

ή Πότε κάνουμε το κήρυγμα.

Ηλικιωμένος κύριος εξομολογείται στον παπά της νέας ενορίας στην οποία μετοίκησε. Ομολογεί τις αμαρτίες του και διηγείται τα σφάλματα του. Κρατάει ένα μικρό σημείωμα ώστε να μη του διαφύγει τίποτε. Και τελειώνοντας καταλήγει με την περίεργη ομολογία ότι... στενοχωρεί τους γονείς του!

Συγγραφέας: Γκανάς π.Ευάγγελος

Ένα παράθεμα, κάπως εκτενές, το οποίο δεν προέρχεται από τον Ζιράρ,  θα μας βάλει στο θέμα:

«Επιτρέψτε μου… να επαναλάβω πως ο Θεός, ενώ πάντα υπήρξε ένα πρόβλημα, τώρα είναι το πρόβλημα…

Συγγραφέας: Hennezel Marie de

Ο Λουί έχει ξαπλώσει ντυμένος πάνω στο μεγάλο διπλό κρεβάτι του, στο αγαπημένο του διαμέρισμα με θέα προς τον Σηκουάνα, που του αρέσει ιδιαίτερα. Είναι, όπως πάντα, πολύ κομψός, αλλά μου φαίνεται κουρασμένος, το πρόσωπό του είναι θλιμμένο, και στο μέτωπό του έχει ένα βαθύ κόψι­μο. Πριν από μερικές μέρες, ακύρωσε το ραντεβού μας στο “Promenade de Venus”. Είχε πέσει μπροστά στο τζάκι του και χτύπησε άσχημα στο μέτωπο. Τα πόδια του ξαφνικά λύ­γισαν. Δεν τολμούσε πια να βγει έξω μόνος του.

«Οὕτω  καί ἡμεῖς διά τῆς γλώσσης

ἐάν μή εὔσημον λόγον δῶτε

πῶς γνωσθήσεται τό λαλούμενον;

ἔσεσθε γάρ εἰς ἀέρα λαλοῦντες»

Α΄ Κορ. 14, 9

Έλαβα γνώση καθυστερημένα της ανταπάντησης του πατρός Χρίστου Κυριαζόπουλου στα σχόλια μου για το κείμενό του «Σκέψεις για την μετάφραση των κειμένων της Λατρείας» στο περιοδικό Ε.ΡΩ τεύχος 31, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2017, ανταπάντηση που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 36, Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2018, του παραπάνω περιοδικού και έρχομαι να κάνω απαραίτητες διευκρινίσεις για ενημέρωση των αναγνωστών.

Ξέρετε, άραγε (και συγνώμη για την ερώτηση) γιατί κάνουμε μνημόσυνα;

Πηγαίνετε κάθε Κυριακή στην Εκκλησία;

Θεωρείτε έλλειψη ψυχική την μη συμμετοχή στην Θεία Λειτουργία της Κυριακής;

Αξιολογείτε ότι δεν «είναι δυνατόν» η Κυριακή να είναι "γυμνή" σαν τις άλλες μέρες; Ότι ταυτίζεται (η Κυριακή) με την Ανάσταση και την Ευχαριστιακή Ανάμνηση του Χριστού, όπως ο ίδιος μας υπέδειξε;

Ακόμα περισσότερο... κάθε πότε κοινωνάτε; Τι είναι για σας η Μετάληψη των Ευχαριστιακών Δώρων;

Είμαστε επιβάτες ενός αεροπλάνου που κάποια μέρα θα πέσει... όχι απαραιτήτως εξαιτίας λανθασμένων χειρισμών του πιλότου αλλά σίγουρα από το ξεπέρασμα των αντοχών του, οπότε και θα συντριβεί πάνω σ’ ένα βουνό. Οι περισσότεροι γοητευμένοι από το ταξίδι, αυτό το ξεχνάμε! Όταν αρρωστήσουμε όμως σοβαρά τότε βλέπουμε από το φινιστρίνι το βουνό να πλησιάζει...

Συγγραφέας: Αεράκης π.Δανιήλ

Τρία ἤ δύο μέ­ρη;

• Συ­νή­θω ς δι­α­κρί­νου­με τὸ χρό­νο σὲ τρία μέ­ρη: Στὸ πα­ρελ­θόν, στὸ πα­ρὸν καὶ στὸ μέλ­λον. Ἡ τρι­με­ρὴς αὐ­τὴ δι­ά­κρι­σις δὲν φαί­νε­ται νὰ ἔ­χη ἀν­τι­κει­με­νι­κὴ ὑ­πό­στα­σι. Ἂν θε­λή­σου­με νὰ προσ­δι­ο­ρί­σου­με τὸ πα­ρόν, θὰ δι­α­πι­στώ­σου­με, ὅ­τι δὲν ἀ­πο­τε­λεῖ τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­πό μιὰ δι­α­χω­ρι­στι­κὴ το­μὴ ἀ­νά­με­σα στὸ πα­ρελ­θὸν καὶ στὸ μέλ­λον. Πρῶ­τος τό τό­νι­σε αὐ­τὸ ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης: «Τό μεν πα­ρελ­θὸν γέ­γο­νε, τὰ δὲ τοῦ μέλ­λον­τος μέλ­λει γε­νέ­σθαι · τό δὲ νῦν οὐ μέ­ρος».

Συγγραφέας: Ricciardi Allison

"Mind & Spirit"

January 11,2019

Γιατί δεν αρέσω σε κανέναν;

Γιατί όλες μου οι σχέσεις τελειώνουν τόσο άσχημα;

Γιατί όλα μου τ’ αφεντικά είναι τόσο απαίσια;

Μια μεγάλη σειρά από "γιατί;"

Υπάρχει ένα ρητό που λέει πως ζωή που δεν έχει δοκιμαστεί δεν αξίζει να τη ζούμε... και φυσικά, ως ψυχοθεραπεύτρια, είμαι υποχρεωμένη να μην συμφωνήσω. Αν και το κομμάτι που αφορά το «δεν αξίζει να την ζούμε» είναι λίγο σκληρό.

Η αρχική δήλωση έγινε από τον Σωκράτη για την υπεράσπιση της φιλοσοφίας. Η κατανόηση του νοήματος της ζωής έδωσε, κατά την άποψή του, στη ζωή νόημα. Είμαστε εδώ για κάποιο λόγο και σκοπό. Η κατανόηση του σκοπού αυτού είναι κρίσιμη για να ζήσουμε μια καλή ζωή και για να βρούμε την σωτηρία όταν αυτή η ζωή τελειώσει.

Συγγραφέας: Αγνώστου συγγραφέως

Οι άνθρωποι είναι ουσιαστικά ζώα κοινωνικά, γιατί στο τέλος, είναι η καρδιά που δίνει νόημα στη ζωή. 

Γιατί αισθανόμαστε τόσο κοντά στα σκυλιά; Τα σκυλιά δεν μπορούν να μιλήσουν ή να σκεφτούν. Δεν μπορούμε να έχουμε διανοητική συζήτηση μαζί τους. Αλλά οι άνθρωποι αγαπούν τα σκυλιά (ως φίλους και σχεδόν ως μέλη της οικογένειας) επειδή τα σκυλιά είναι κοινωνικά ζώα με μεγάλη καρδιά. Εάν είχατε διαβάσει ένα σπουδαίο βιβλίο πριν από 20 χρόνια και εάν ο αγαπημένος σας σκύλος ψόφησε πριν από 20 χρόνια, τι θα θυμάστε με βαθύτερα συναισθήματα; Το σκυλί φυσικά ... ακόμα κι αν το βιβλίο έχει πνευματικές ιδέες ενώ ο σκύλος όχι.

Συγγραφέας: Κουτελάκη Ειρήνη

Της Ειρήνης Κουτελάκη

δημοσιεύθηκε στο τεύχος αρ. 1114 του περιοδικού «Ανοιχτοί Ορίζοντες» (διμηνιαίο καθολικό περιοδικό κοινωνικού και θρησκευτικού προβληματισμού των Ιησουιτών).

ΕΝΘΕΤΑ (λόγια που είπε)

«Ως χριστιανός δεν πιστεύω σε έναν θάνατο χωρίς ανάσταση. Εάν με σκοτώσουν, θα αναστηθώ στο λαό του Ελ Σαλβαδόρ. Η φωνή μου θα εξαφανιστεί, αλλά ο λόγος μου, που είναι [ο λόγος] του Χριστού, θα παραμείνει»

«Ένας επίσκοπος μπορεί να πεθάνει, αλλά η εκκλησία του Θεού, που είναι ο λαός, δεν θα πεθάνει ποτέ».

«Μια Εκκλησία που δεν διώκεται, αλλά στην πραγματικότητα απολαμβάνει τα προνόμια και την υποστήριξη του κόσμου, είναι μια Εκκλησία που θα πρέπει να φοβάται, διότι δεν είναι η αληθινή Εκκλησία του Ιησού Χριστού»

Αγαπητοί αδελφοί, φίλες και φίλοι,

Σε κάποια χωριά της Ισπανίας καθώς και σε ισπανόφωνες συνοικίες του Ντάλας, στο Τέξας της Αμερικής, την παραμονή των Χριστουγέννων, ομάδες παρελαύνουν στους δρόμους με οδηγούς ένα αγόρι και ένα κορίτσι ντυμένους σαν τον Ιωσήφ και την Μαρία. Συχνά η "Μαρία" είναι ανεβασμένη σε ένα δανεικό γαϊδουράκι. Τραγουδούν κάλαντα και επισκέπτονται κάθε σπίτι απ’ το οποίο τους... "διώχνουν" με κάθε επισημότητα!

Το έθιμο είναι μια απορριπτική ανάμνηση του γεγονότος ότι η Παναγία με τον Ιωσήφ συνάντησαν την ανθρώπινη σκληροκαρδία, απ’ την οποία πρέπει να θεραπεύσουμε εμείς τους εαυτούς μας!

Συγγραφέας: Soriano Jonatan

 Η Ζάζα Λίμα (Zaza Lima), διευθύντρια της ΡΜΙ, αναλύει την προσφυγική κρίση από τη βιβλική της προοπτική. «Διατρέχουμε τον κίνδυνο να έχουμε μια θεολογία καταναλωτισμού, η οποία αποφεύγει τον πόνο».

Από τη Βραζιλία μέχρι την Τυνησία, μέχρι την Ασία, το Μαρόκο, την Ουγκάντα ή την Γερμανία, το διαβατήριο της Ζάζα Λίμα έχει πολλές φωτογραφίες, αλλά οι ομορφότερες αναμνήσεις έχουν να κάνουν με τους ανθρώπους που έχει συναντήσει σε όλες αυτές τις χώρες.

Κλινική ψυχολόγος, θεολόγος και διευθύντρια της ΡΜΙ International — μιας διακονίας η οποία εργάζεται ανάμεσα σε μουσουλμάνους - έχει ξοδέψει 17 χρόνια στη Βόρεια Αφρική, όπου ερχόταν σε επαφή με ανθρώπους σε ευάλωτες καταστάσεις, που βρίσκονταν μακριά από τα σπίτια τους και είχαν ανάγκη από καταφύγιο.

Η Lima ομολογεί ότι η αλλαγή στάσης της Ευρώπης, αναφορικά με τη διαχείριση των συνόρων της, την τρομάζει, αλλά πιστεύει ότι υπάρχουν ακόμα ευκαιρίες να αντιστραφεί η κατάσταση.

Βιώνουμε μια «ανθρωπιστική κρίση», λέει. «Ίσως έχουμε να μάθουμε πολλά από μια θεολογία σύμφωνα με την οποία η Εκκλησία δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της θύμα, επειδή υποφέρει, αλλά να καλωσορίζει τη δοκιμασία ως μέρος της φύσης της».

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

...

Η Εκκλησία της σημερινής εποχής, δεν θα πρέπει να το ξεχνάμε, έχει περάσει μέσα από απίθανες καταστάσεις και αντιλήψεις. Συγκεκριμένα:

 Είχε τους Δονατιστές και τους Νοβατιανούς... ως αντιπολίτευση στην φιλάνθρωπη τοποθέτησή της για αποδοχή των αμαρτανόντων και πεπτωκότων (Lapsi) στα πρώτα χρόνια.

Είχε απαγορεύσει την εξομολόγηση στο Πατριαρχείο της Κωσταντινουπόλεως o πατριάρχης Νεκτάριος (προκάτοχος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου) λόγω διαρροών. Είχε καταργήσει, δηλαδή, την επικρατούσα δημόσια εξομολόγηση, λόγω της απειλητικής εμφάνισης κοσμικού πνεύματος στα ήθη και στην ζωή των πιστών, αφού, ό,τι ήταν σπάνιο στην αρχαία Εκκλησία, δηλαδή το θανάσιμο αμάρτημα, είχε πλέον καταντήσει σύνηθες, ενώ οι άγιοι, που αρχικώς αποτελούσαν τον κανόνα, ήταν πλέον η εξαίρεση. Τα ποσοστά είχαν αντιστραφεί!

Είχε ταυτίσει τους αμαρτωλούς με τους λεπρούς (Μεθόδιος Ολύμπου, Περί λέπρας).

Συγγραφέας: Ζουμπουλάκης Σταύρος

«Βίος ἀνεόρταστος, μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόκευτος» ἔλεγαν οἱ ἀρχαῖοι, φράση πού, περνώντας ἀπὸ τὴν πατερικὴ παράδοση, ἐπαναλαμβάνεται ὡς σήμερα, κυρίως κατὰ τὶς ἡμέρες τῶν Χριστουγέννων, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ ἀναπαυτικότερο «πανδοχεῖο» τοῦ ἔτους.

Συγγραφέας: Πάπας Φραγκίσκος

Χριστούγεννα 2018

Ο ζωγράφος Εντουάρ Πινιόν (1905-1993) συνήθιζε να ζωγραφίζει κορμούς ελιών. Εκεί λοιπόν που μια μέρα ζωγράφιζε αντιγράφοντας κάποιο κορμό, πέρασε ένα παιδί, κοντοστάθηκε, κοίταξε έκπληκτo τον πίνακα και του είπε:

- Αυτό που κάνεις δεν μοιάζει με τίποτα.

Κολακευμένος ο Ε. Πινιόν του ανταπάντησε:

- Μου έκανες το ωραιότερο κοπλιμέντο! Το δυσκολότερο πράγμα είναι να φτιάξει κάποιος κάτι, που να μην μοιάζει με τίποτα!!

Συγγραφέας: Νιάνιος Ευάγγελος

Ευάγγελος Νιάνιος

"Πανήγυρις φαιδρά, ιερά πανδαισία, δεύτε πιστοί μεθέξωμεν· ακραιφνής Φράγκος και γαρ ημάς συγκαλείται, εστιάτωρ ων πνευματικός, ού η τράπεζα γέμει ελληνικών εδεσμάτων"… Το βιβλίο του Ρεζίς Ντεμπραί «Ζωή και θάνατος της εικόνας» – περί αυτού πρόκειται – που πρωτοκυκλοφόρησε το 1992 είναι ένας ύμνος στην αιώνια – ειδωλολατρική και ορθόδοξη – Ελλάδα. Και όμως διαπραγματεύεται ένα καθόλα σύγχρονο θέμα: τις γεωπολιτικές διαστάσεις της εικόνας. Aυτό που εντυπωσιάζει στο βιβλίο δεν είναι ο εκθειασμός των Αρχαίων προγόνων μας – δεν είναι ο πρώτος που το κάνει και άλλοι ίσως τον ξεπερνούν σε επαίνους – αλλά ο ανυπόκριτος εγκωμιασμός των Ελλήνων Πατέρων της Εκκλησίας, από τον Μέγα Αθανάσιο μέχρι τον άγιο Νικηφόρο, τον Πατριάρχη και η αναγνώριση ότι η νίκη των εικονολατρών επί των εικονομάχων συνιστά μέγιστη πολιτισμική κατάκτηση. Η διεισδυτική του ματιά συνδυάζει την κοινωνιολογική κριτική και το θεολογικό σχόλιο.

Συγγραφέας: Eliot T. S.

Κρύο ταξίδι κάναμε. Η χειρότερη εποχή του χρόνου για ταξίδι.

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ

ΑΓ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

Έρανος Αγάπης 2018

Θα ενοχλήσουμε το προσεχές Σάββατο

Η αγάπη που δίνουμε

επιστρέφει ξανά σε μας.

Αν οι άλλοι δε μας αγαπούν

πρέπει να αναρωτηθούμε,

μήπως δεν δώσαμε αγάπη,

και συνεπώς φταίμε εμείς.

Φυσικά δεν πρέπει να περιμένουμε αγάπη

αν δεν είμαστε αξιαγάπητοι.

Έρανος Αγάπης ονομάζεται η προσπάθεια να συγκεντρωθούν χρήματα για τους ανθρώπους που δυσκολεύονται. Έρανος Αγάπης με δύο πλευρές: Τους εθελοντές, που κάνουν τον κόπο και υφίστανται τυχόν την ψυχική ταλαιπωρία των "ανέξοδων" σχολίων από κάποιους και Τους δωρητές, εσάς δηλαδή, που με καλή διάθεση και ανοιχτή καρδιά, δεν εκνευρίζεστε από την ενόχληση, αλλά, όντας αξιαγάπητοι, μπορείτε να δίνετε αγάπη!

Συγγραφέας: Williams Rowan

Rowan Williams*

Τα δύο χωρία της Καινής Διαθήκης που εκφράζουν καθάρια το θέμα που στοχαζόματε τούτο το απόγευμα, μας είναι οικεία.

“Λέγει αὐτῷ Θωμᾶς· Κύριε, οὐκ οἴδαμεν ποῦ ὑπάγεις· καὶ πῶς δυνάμεθα τὴν ὁδὸν εἰδέναι; λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι᾿ ἐμοῦ”. (Ιωάννης 14:5-6)

“τότε Πέτρος πλησθεὶς Πνεύματος ῾Αγίου εἶπε πρὸς αὐτούς· ἄρχοντες τοῦ λαοῦ καὶ πρεσβύτεροι τοῦ ᾿Ισραήλ, 4.9 εἰ ἡμεῖς σήμερον ἀνακρινόμεθα ἐπὶ εὐεργεσίᾳ ἀνθρώπου ἀσθενοῦς, ἐν τίνι οὗτος σέσωσται, 4.10 γνωστὸν ἔστω πᾶσιν ὑμῖν καὶ παντὶ τῷ λαῷ ᾿Ισραὴλ ὅτι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Ναζωραίου, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, ὃν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, ἐν τούτῳ οὗτος παρέστηκεν ἐνώπιον ὑμῶν ὑγιής. 4.11 οὗτός ἐστιν ὁ λίθος ὁ ἐξουθενηθεὶς ὑφ᾿ ὑμῶν τῶν οἰκοδομούντων, ὁ γενόμενος εἰς κεφαλὴν γωνίας. 4.12 καὶ οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενὶ ἡ σωτηρία· οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς”. (Πράξεις 4: 8—12)

Συγγραφέας: Peterson Jordan B.

 JORDAN B. PETERSON

ΕΝΑ ΑΝΤΙΔΟΤΟ ΣΤΟ ΧΑΟΣ

( Σ Υ Ν Ο Ψ Η )

Α΄ Κανόνας

Στάσου ευθυτενής με τους ώμους σου προς τα πίσω

Συγγραφέας: Klamut Charles

Ο Αλεξίς ντε Τοκβίλ, η αρχή της επικουρικότητας[1]

και ο κληρικαλισμός

π. Charles Klamut

(29 Οκτωβρίου 2018)

Ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματά μου στο κολλέγιο ήταν να διαβάσω το έργο του Αλεξίς ντε Τοκβίλ, Η Δημοκρατία στην Αμερική. Αυτό το αριστούργημα, που γράφτηκε τη δεκαετία του 1830, πραγματεύεται τους λόγους που έκαναν τη «δημοκρατία» να λειτουργήσει εδώ [στην Αμερική], μετά από πολλές ματαιωμένες ή παρ’ ολίγον επιτυχημένες απόπειρες. Το βιβλίο μού δόθηκε ως βιβλιογραφία στο πλαίσιο ενός μαθήματος ανώτερων ανθρωπιστικών σπουδών που είχε ως θέμα τον Καθολικισμό και την αμερικανική κουλτούρα. Δεν είμαι σίγουρος ότι θα είχα την αυτοπεποίθηση να αντεπεξέλθω, εάν ο εμψυχωτικός καθηγητής του μαθήματος δεν με είχε πείσει ότι μπορώ. Περισσότερα γι’ αυτόν παρακάτω.

Συγγραφέας: Στάθης

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: η πλειονότης των Ελλήνων είναι Ορθόδοξοι. Όχι Ελληνορθόδοξοι (άλλωστε για την πούρα Ορθοδοξία ο εθνισμός είναι αίρεση), αλλά Ορθόδοξοι. (Ελληνορθόδοξες Εκκλησίες υπάρχουν αλλού και αφορούν κυρίως αλλοεθνείς).

     Οι Έλληνες είναι Ορθόδοξοι με δύο τρόπους. Ο πρώτος αφορά τον πολύ λαό και έγκειται στη χαλαρή σχέση που έχουν οι Έλληνες με το (επίσης χαλαρό ως προς τους κανόνες του) Ορθόδοξο δόγμα, ενώ κυρίως ταυτίζονται με την Ορθοδοξία ως προς το τελετουργικό της, που μέσα στους αιώνες έγινε ταυτοτικό στοιχείο και αγλάϊσμα του ρωμαίικου πολιτισμού.

Συγγραφέας: Ζιάκας Θεόδωρος

Ο όρος φονταμενταλισμός χρησιμοποιείται σήμερα για μια κατηγορία ιδεολογικών και πολιτικών κινημάτων που εμφανίζονται έπειτα από τη δεκαετία του ’60. Έχει σαφώς υποτιμητική χροιά και υποσημαίνει κάτι το εξαιρετικά επίφοβο.

Συχνά διαβάζουμε ότι ο φονταμενταλισμός αποτελεί τον «υπ’ αριθμό ένα» εχθρό της Δύσης, ύστερα από την κατάρρευση του κομμουνισμού.

Τι είναι ωστόσο ο φονταμενταλισμός; Αντιπροσωπεύει πράγματι κάτι το εξ ορισμού εσφαλμένο και κακό; Είναι πράγματι τόσο φοβερός όσο τον παρουσιάζουν;

«Ο πριν το θάνατό μας χρόνος

κατατεμαχισμένος, διάσπαρτος

αδύνατο στους φίλους μας να δώσει

τη μορφή μας ακέραιη.

Συγγραφέας: Ζουμπουλάκης Σταύρος

.....

Ο χριστιανισμός είναι μια θρησκεία για σκλάβους. Είναι η θρησκεία των πενήτων, των φτωχών, των κατατρεγμένων, των αδύναμων, ευάλωτων και ελλειμματικών ανθρώπων. Σήμερα επικρατεί η πεπλανημένη άποψη ότι η πίστη είναι ένα καταφύγιο που σε προφυλάσσει από τον πόνο. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η πίστη είναι ταυτόχρονα παρηγοριά και αγωνία. Ποιος μπορεί να νιώσει τι σημαίνει η σιωπή του Θεού, εκτός από τον πιστό; Ένα πάρα πολύ οδυνηρό συναίσθημα. Για μένα προσωπικά, η πίστη αποτελεί ένα στοιχείο συγκροτητικό, άρα εξ ορισμού κάτι που δεν μπορείς να απαρνηθείς. Ο πιστός μετέχει σ' έναν κόσμο χειρονομιών, τελετουργίας, στον οποίο πρώτα πράττει και μετά κατανοεί.

Συγγραφέας: Πάπας Φραγκίσκος

Το περασμένο Σάββατο 13-10-2018 ο Πάπας Φραγκίσκος είχε μια μακρά συζήτηση με υποψήφιους ιερείς από τη Λομβαρδία, που τον επισκέφθηκαν.

Είναι γνωστό ότι ο Πάπας προτιμά να μιλά αυθόρμητα και όχι με γραπτό κείμενο. Οι απαντήσεις που έδωσε θεωρώ ότι είναι αυτό που σκεφτόμαστε οι περισσότεροι πιστοί, γι αυτό και τις καταγράφω. 

“Ακαμπτοι, κοσμικοί, κληρικαλιστές, φιλόδοξοι, όποιοι, επίσκοποι ή ιερείς, είναι έτσι σκανδαλίζουν το λαό του Θεού, Και ο σκανδαλισμός των πιστών είναι πολύ άσχημο γεγονός, πάντα και οπουδήποτε ”.

(Ένας επικήδειος ανεκφώνητος

για τον όντως δάσκαλο Γιώργο Παπαγιάννη)

Όλο το μήκος της ζωής μας συναπαρτίζεται από ημέρες. Όλη η ζωή μας είναι μια μέρα-μονάδα επαναλαμβανόμενη. Όλη η ζωή είναι σαν «τήν ἡμέρα τήν ἐχθές ἥτις διῆλθε». Τα τμήματα της ημέρας, στην αρχαία τραγωδία, έγιναν περιγραφή όλης της ζωή και η άγνοιά τους έδινε άνεση στην Σφίγγα να σκοτώνει όποιον δεν τόξερε. Όσο μεγάλες αυταπάτες και αν δημιουργεί το μεσημέρι της ζωής με την δίποδη άνεση του, σίγουρα έρχεται και το... τρίποδο βράδυ, κλείνει τον ημερήσιο, και γίνεται επισφράγισμα του ισόβιου κύκλου!!

Συγγραφέας: Hallinan Paul J.

Έχει ιστορία πενήντα πέντε χρόνων το συνημμένο κείμενο. Γράφτηκε σχεδόν πριν δύο γενεές. Συγχρόνως έχει τη φρεσκάδα και τον δυναμισμό ζωντανού λόγου, γιατί εκφράζει μια θεολογία όπως πρέπει να είναι η θεολογία: Πρόταση ζωής και τρόπο ζωής! Όχι σχολαστικισμοί νομικίστικοι και φόρμες ομοιομορφίας, που δίνουν ψευδαισθήσεις συνέπειας στην... Παράδοση, παραβαίνοντας αυτό που ο Άγιος ιερομάρτυρας Κυπριανός μας φωνάζει, ότι «Ο Χριστός είπε ότι είναι η Αλήθεια, όχι η συνήθεια».

Συγγραφέας: Naouri Aldo

 Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (και αιρετική) συνέντευξή του στο περιοδικό Le Point, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου «Εκπαιδεύοντας τα παιδιά»

 Στο καινούργιο του βιβλίο,«Εκπαιδεύοντας τα παιδιά» (Odile Jacob), ο πιο γνωστός παιδίατρος στη Γαλλία εξηγεί γιατί τα παιδιά μας είναι χειρότερα από πριν και ενθαρρύνει τους γονείς να αναλάβουν χωρίς φόβο τον ρόλο του καθοδηγητή.

«Οὕτως, ὁ χρόνος, καταγελῶν τῆς κενοδοξίας τῶν θνητῶν, καταφέρει ἀψοφητί μέν, ἀλλά διηνεκῶς, τήν βαρεῖαν του σφῦραν καί ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν ἐπιτυμβίων λίθων.

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν

Θεόκλητος Μινόπουλος (1848-1931) 

Η διαπίστωση του τίτλου προέρχεται εκ των ένδον!

Συγγραφέας: Ζιάκας Θεόδωρος

Θεόδωρος Ζιάκας

Με βάση την αντίληψη, που κυριαρχεί στα εκπαιδευτικά μας πράγματα, ο τίτλος της εισήγησής μου θα μπορούσε να κριθεί επιεικώς απαράδεκτος, γιατί:

α) Τι σχέση μπορεί να έχει η εθνική ταυτότητα με την παιδεία; Δεν πρέπει η παιδεία να είναι «υπεράνω εθνικών διαχωρισμών»; β) Πώς μπορούμε να μιλάμε για εθνική ταυτότητα στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, όπου οι εθνικές ταυτότητες «καταργούνται»; Η αντίδραση αυτή είναι κατανοητή. Εκφράζει τις αντιλήψεις της νεωτερικής παράδοσης στη σημερινή μεταμοντέρνα φάση της εξέλιξής της.

Δεν υπάρχει όμως μόνο η νεωτερική παράδοση στον κόσμο. Υπάρχει στην περίπτωσή μας και η ελληνική προσωποκεντρική παράδοση, η οποία βλέπει τα πράγματα αυτά εντελώς διαφορετικά.

Το παρελθόν της ιστορίας της Εκκλησίας, το οποίο είναι τα πρόσωπα που την εκφράζουν με τον τρόπο τους πρώτα και με τα λόγια τους ύστερα, έχει πολλά, σχεδόν άπειρα, παραδείγματα και περιστατικά, που μιλάνε και στο σήμερα και σχετίζονται με τις τώρα συνθήκες και ανάγκες μας.

Όλοι καταλαβαίνουμε ότι ο άνθρωπος παραμένει ουσιαστικά ο ίδιος, από τότε που ο Χριστός φυσώντας στην "λάσπη" του, τον έκανε homo sapiens και του έδωσε το μεγαλείο της σκέψεως και της ελευθερίας, με προτεραιότητα την ελευθερία. Από τότε δηλαδή που τον έπλασε κατ’ εικόνα και ομοίωση Του! Μόνον λοιπόν τα εξωτερικά, σαν τεχνικές επιτυχίες και τα μέσα μεταφοράς του, άλλαξαν από τότε στην ανθρώπινη ζωή. Ο άνθρωπος παραμένει να έχει τον ίδιο ψυχικό κόσμο, ταξιδεύοντας είτε πάνω στο γαϊδούρι του είτε πάνω στο αεροπλάνο.

Συγγραφέας: Πάπας Φραγκίσκος

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Αγαπητοί νεόνυμφοι,

Ήρθατε στην Εκκλησία φέρνοντας τις ζωές σας, όχι στους παπάδες (!) αντί για τον ληξίαρχο, αλλά στον Χριστό, που θύεται πάνω στην Αγία Τράπεζα. Και να τώρα σεις στέκεστε μπροστά σ’ αυτό τον Σταυρό-Θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα. Καλώς ήρθατε.

Πρέπει να σας διαβεβαιώσουμε ότι στην Εκκλησία που ήρθατε δεν γίνονται ρυθμίσεις κοινωνικών θεμάτων (όπως στον πολιτικό γάμο) αλλά Μυστήρια! Στην περίπτωση της απόφασης του γάμου γίνεται Μυστήριο, η επιλογή δύο ανθρώπων να περάσουν την ζωή τους μαζί. Και στα καλά και στα άσχημα. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και στις χαρές και στις λύπες. Γενικώς σε όλα, και στη ζωή και στον θάνατο!

Συγγραφέας: Νομικού Σερένα

Συγγραφέας: Πάπας Φραγκίσκος

«Εάν ένα μέλος υποφέρει, όλοι υποφέρουν μαζί του» (Α΄ Κορ. 12, 26). Αυτά τα λόγια του Αγίου Παύλου αντηχούν έντονα στην καρδιά μου, καθώς αναγνωρίζω για άλλη μια φορά την ταλαιπωρία που υπέστησαν πολλοί ανήλικοι λόγω σεξουαλικής κακοποίησης, κατάχρησης εξουσίας και κατάχρησης συνείδησης που διαπράχθηκε από σημαντικό αριθμό κληρικών και αφιερωμένων ατόμων. Εγκλήματα που προκαλούν βαθιές πληγές, πόνο και αδυναμία, κυρίως μεταξύ των θυμάτων, αλλά και στα μέλη της οικογένειάς τους και στην ευρύτερη κοινότητα των πιστών και των μη πιστών. Κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, κάθε προσπάθεια, που θα γίνει ποτέ, να ζητήσουμε συγχώρηση και να επιδιώξουμε την αποκατάσταση της βλάβης, δεν θα είναι αρκετή! Κοιτάζοντας μπροστά στο μέλλον, δεν πρέπει να καταβάλλουμε προσπάθειες μόνον για να δημιουργήσουμε μια κουλτούρα ικανή να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις, αλλά και να αποτρέψουμε τη δυνατότητα να καλύπτονται και να διαιωνίζονται. Ο πόνος των θυμάτων και των οικογενειών τους είναι επίσης ο πόνος μας και γι 'αυτό είναι επείγον να επιβεβαιώσουμε και πάλι τη δέσμευσή μας να διασφαλίσουμε την προστασία των ανηλίκων και των ευάλωτων ενηλίκων.

«Σε ζητούν έξω η μάνα Σου και οι συγγενείς Σου»! Λένε μια μέρα στον Χριστό, όταν Αυτός βρισκόταν σε ένα κλειστό χώρο που ήταν πολύς κόσμος. Και τότε Εκείνος αντείπε: «Ποια είναι η μάνα μου και ποιοι είναι οι συγγενείς μου;»

»Μάνα μου και συγγενείς μου δεν είναι όσοι έχω μαζί τους συγγένεια αίματος ή θεσμική συγγένεια –όπως έχουμε εμείς οι Χριστιανοί, καλή ώρα– αλλά μάνα μου και συγγενείς μου είναι όσοι καταλάβουνε ποιος είμαι και τι έχω να τους προσφέρω. Όσοι συνειδητοποίησαν τι έχω να τους πω και τους ενδιαφέρει».

Συγγραφέας: Πάπας Φραγκίσκος

(Επικήδειος στην κα. Αρετή Δράμαλη)

Πριν κάμποσα χρόνια, ένα καλοκαιρινό απόγευμα, επιστρέφοντας στη Μητρόπολη ο μακαρίτης ο δεσπότης μας Μελέτιος, μου περιέγραφε έκπληκτος μια συνάντηση που είχε στον δρόμο, κατά σύμπτωση, με την κυρία Αρετή.