Τα περισσότερα από τα βιβλία της Καινής Διαθήκης συνεγράφησαν εντός του 1ου αιώνα μ.Χ. και ως εκ τούτου αποτελούν τα αρχαιότερα χριστιανικά κείμενα που έχουν διασωθεί μέχρι τις μέρες μας (από κοινού με ορισμένα πρώιμα χριστιανικά κείμενα που κατατάσσονται στις συγγραφές των «Αποστολικών Πατέρων», όπως είναι η Διδαχή των Δώδεκα Αποστόλων, η Α´ Επιστολή Κλήμεντος και οι επιστολές του αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας).
Η ιστορία του Νάρκισσου, με τις διάφορες εκδοχές της, είναι μία από τις δημοφιλέστερες της μυθολογίας. Ο νέος από τη Βοιωτία, θαμπωμένος από την ομορφιά του που καθρεφτίζεται στο νερό, πεθαίνει από μαρασμό εξαιτίας του ανικανοποίητου έρωτα προς τον ίδιο του τον εαυτό. Ο ναρκισσισμός, η εμμονική αυταρέσκεια που μπορεί να καταλήξει σε πάθηση, δεν είναι κάτι καινούργιο. Υπάρχει από τότε που ο άνθρωπος πρωτοσυνάντησε το είδωλό του. Σήμερα, όμως, που ο καθένας ανεβάζει δεκάδες είδωλά του χάρη στην κατάρα και ευλογία των social media, ο ναρκισσισμός, εκτός από υπαρκτός, είναι και ψηφιακός. Οι διαταραχές που προκαλούνται από τη μανία της εξαντλητικής αυτοφωτογράφισης και της online υπερέκθεσης απασχολεί όλο και πιο συχνά τα ψυχιατρικά συνέδρια, με τους ειδικούς να επιμένουν ότι η υπέρμετρη προσήλωση στο «εγώ και ο εαυτός μου», εκτός από γραφική, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί και επικίνδυνη.
Μεγάλωσα ως ένας αλαζονικός, αυτοδικαιούμενος άθεος του Χόλλυγουντ!
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ
Χρήστου Γιανναρά: Αλήθεια και ενότητα της Εκκλησίας,
«Τα παιχνίδια αποτελούν αντανάκλαση του πολιτισμού, και σε έναν κόσμο που γιορτάζει τη θετική επίδραση της ενσωμάτωσης των διαφορών θεωρήσαμε ότι ήταν ώρα να δημιουργήσουμε μια κούκλα χωρίς ταμπέλες», δήλωσε ο Κιμ Καλμόουν, αντιπρόεδρος της εταιρείας Mattel.
Πέρυσι η διάσημη Μπάρμπι γιόρτασε τα 60 χρόνια της και η αμερικανική εταιρεία Mattel, που κατηγορήθηκε στο παρελθόν ότι προάγει τα στερεότυπα του φύλου, αποφάσισε να ανατρέψει τα δεδομένα.
Πλατεία Αγίου Πέτρου
29 Σεπτεμβρίου 2019
Ο αντιφωνικός Ψαλμός σήμερα μάς θύμισε ότι ο Κύριος υποστηρίζει τους ξένους, όπως και τις χήρες και τα ορφανά του λαού. Ο ψαλμωδός επισημαίνει σαφώς αυτές τις κατηγορίες προσώπων, ιδιαίτερα ευάλωτων, συχνά παραθεωρημένων και εκμεταλλεύσιμων. Οι ξένοι, οι χήρες και τα ορφανά είναι εκείνοι που δεν τους δίνουμε κανένα δικαίωμα, οι αποκλεισμένοι, οι περιθωριακοί, για τους οποίους ο Κύριος εκφράζει μια ιδιαίτερη μέριμνα. Γι’ αυτό ο Θεός ζητάει από τους Ισραηλίτες να έχουν μια ιδιαίτερη φροντίδα γι’ αυτούς.
Ο Λευτέρης είναι 15 ετών και φοιτά σε ιδιωτικό σχολείο. Στη διάρκεια της Δευτέρας Γυμνασίου άρχισε να λέει στους γονείς του ότι μάλλον είναι ομοφυλόφιλος. Η εντύπωσή του αυτή συνοδευόταν από κάποιο άγχος. Το ίδιο άγχος άρχισαν να αναπτύσσουν και οι γονείς του, μια συνηθισμένη αντίδραση. Τα επιχειρήματά τους περί του αντιθέτου δεν έπειθαν τον Λευτέρη.
Ι Πριν καλά – καλά τελειώσει ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο σημαντικός Άγγλος συγγραφέας C . S . Lewis εξέδωσε, το 1944, το μυθιστόρημα του Perelandra , θέλοντας να διηγηθεί ξανά την ιστορία του Κήπου της Εδέμ.
Συνέντευξη στον Kαρασαρίνη Μάρκο
12 Σεπτεμβρίου 2016,
Άλλος ένας διάλογος για την Παιδεία ολοκληρώθηκε. Η Επιτροπή Εθνικού Διαλόγου έχει δώσει στη δημοσιότητα τα πορίσματά της, ένα πρώτο νομοσχέδιο με εκπαιδευτικές ρυθμίσεις ψηφίστηκε από τη Βουλή στο τέλος Αυγούστου. Οι κατευθύνσεις που μοιάζει να θέλει να ακολουθήσει η κυβέρνηση συμβαδίζουν με τις διεθνείς αναζητήσεις;
Δημοσιογράφος: Πρόσφατα στη Λούρδη, στην τελευταία Γενική Συνέλευση των Επισκόπων της Γαλλίας, ο καρδινάλιος Mgr André Vingt-Trois, είπε: «Σκοπός της κοινωνίας δεν είναι να οργανώνει το θάνατο! Το θάνατο κανενός. Ούτε του παιδιού που πρόκειται να γεννηθεί· ούτε ενός βαριά ασθενούς, που βρίσκεται στο τελικό στάδιο της αρρώστιας του». Σεβασμιώτατε, τέλος της ζωής και έναρξη της ζωής, είναι κοινή μάχη για την Εκκλησία;
Σεπτέμβριος 2019
Πόση σχέση μπορεί να έχουν ο Σταυρός και το διαζύγιο;
Είναι η αυτονόητη απορία που γεννιέται όταν βλέπει κάποιος τον τίτλο! Κι όμως... έχουν!
Σ’ όλη την αγία Γραφή η σχέση του Θεού με τον άνθρωπο «περιγράφεται» σαν μια αποκλειστικότητα συζυγικής μοναδικότητας. Στον γάμο οι δύο άνθρωποι γίνονται και είναι ένα, και στη σχέση με τον Θεό, οι δύο (Θεός και άνθρωπος) πρέπει να έχουν αδιάσπαστη ενότητα.
Ο Αρχιεπίσκοπος του Σιάτλ, Paul D. Etienne, δήλωσε ότι δεν θα ζήσει στο αρχοντικό των 9000 τετραγωνικών ποδιών (836 τ.μ.), που πολλοί από τους προκατόχους του ονόμαζαν σπίτι!
Στα μέσα της περσινής χρονιάς κυκλοφόρησε μια ταινία με τίτλο «22 Ιουλίου». Αφορούσε τον νορβηγό ναζιστή Άντερς Μπέρινγκ που σκότωσε σε διπλό χτύπημα 77 ανθρώπους στις 22 Ιουλίου 2011.
Η ταινία περιγράφει την ποιότητα του δολοφόνου και την στάση των ανθρώπων που σχετίζονταν συγγενικά με τους νεκρούς. Ο δράστης είναι αμετανόητος και ωμά χυδαίος. Υπάρχει στους μάρτυρες και κάποιος που έχει δεχτεί πέντε σφαίρες απ’ αυτόν (ενώ τον κοίταζε κατάματα!) και που επέζησε μετά από μεγάλη ταλαιπωρία και ο οποίος καταθέτοντας του λέει: «…μένεις μόνος μέσα στο μίσος σου…»!
“Όποιος ψάχνει για την αλήθεια, ψάχνει χωρίς να το καταλαβαίνει, για Σένα που είσαι η μόνη αλήθεια, που αξίζει να μάθει κανείς”. Αυτά έγραφε το 1921 ο μεγάλος και ιδιότυπος συγγραφέας Τζοβάνι Παπίνι, όταν έπαψε να είναι αθεϊστής και άρχισε να γνωρίζει τον Χριστό που μέχρι τότε ύβριζε (… ακατονόμαστα…!!) και να γίνεται Χριστιανός ουσιαστικά!
Ο C. S. Lewis είπε κάποτε ότι το θάρρος είναι η «μορφή κάθε αρετής στο σημείο δοκιμής της». Είναι εύκολο και το ξεχνάμε, ότι άνθρωποι, όπως ο Lewis, ο Tolkien, ακόμη και ο Chesterton, δεν έγραψαν σε μια εποχή χριστιανικής υπεροχής. Ο Lewis δεν κατέλαβε μια έδρα (πλήρης καθηγητής) στην Οξφόρδη για χρόνια, ακριβώς εξαιτίας της δυσάρεστης δημόσιας “έκθεσής” του για τον Χριστιανισμό.
Στους αδελφούς μου ιερείς.
Αγαπητοί αδελφοί,
Γιορτάζουμε τα 160 χρόνια από τον θάνατο του Αγίου Εφημερίου της Ars, που ο Πάπας Πίος ο 11ος τον παρουσίασε ως τον προστάτη άγιο όλων των εφημερίων του κόσμου[1]. Θέλω να σας γράψω αυτή την επιστολή με την ευκαιρία της εορτής του, όχι μόνο στους εφημέριους, αλλά και σ΄ εσάς όλους, αδελφοί ιερείς που, αθόρυβα, "εγκαταλείπετε" τα πάντα για να δεσμευτείτε στην καθημερινή ζωή των κοινοτήτων σας. Σ’ εσάς που, όπως ο Εφημέριος της Ars, δουλεύετε μες στο "χαράκωμα", σηκώνετε στους ώμους σας το βάρος της ημέρας και τον καύσωνα (βλ. Μτ 20, 12) και, εκτεθειμένοι σε άπειρες περιστάσεις, "διακινδυνεύετε" καθημερινά και χωρίς να υπολογίζετε πολύ τον εαυτό σας, για να μπορείτε να φροντίζετε τον Λαό του Θεού και να τον συντροφεύετε. Απευθύνομαι σε κάθε έναν από εσάς που, τόσο συχνά, με τρόπο θυσιαστικό και αφανή, μέσα στον κόπο ή στην κούραση, στην αρρώστια ή στη μοναξιά, αναλαμβάνετε την αποστολή σας στην υπηρεσία του Θεού και του λαού του και, παρά τις δυσκολίες της πορείας, γράφετε τις πιο ωραίες σελίδες της ιερατικής οδού.
Οι άνθρωποι «γεφύρωσαν» το ύψος στο χώρο «ανακαλύπτοντας» την σκάλα (κλίμακα) με βαθμιδωτά πατήματα, που έχουν μικρή απόσταση μεταξύ τους ώστε να είναι προσβάσιμα στην κίνηση των ανθρώπινων ποδιών. Έτσι χρησιμοποιώντας κανείς μια κινητή ή μια μόνιμη σκάλα – κλίμακα μπορεί να ανεβαίνει σε υψηλά και πολλές φορές υψηλότατα επίπεδα.
Επίμετρο αναγκαίο - Απαραίτητες διευκρινίσεις για το θέμα της μορφής της γλώσσας
Προσευχή είναι η πιο συνηθισμένη και κοινή θρησκευτική λέξη και ενέργεια. Αφορά χριστιανούς αλλά και ειδωλολάτρες. Αφορά συνειδητοποιημένους πιστούς αλλά και εξ έθους θρησκευομένους.
Εορτολόγιο
Επειδή νηστεία, όπως είπαμε, σημαίνει φαγητό χωρίς λάδι, ακριβώς γι’ αυτό, στις μεγάλες γιορτές η νηστεία “χαλαρώνει” με κατάλυση οίνου και ελαίου. Αν νηστεία σήμαινε φαγητό με λάδι, τότε η κατάλυση λαδιού, φυσικά, θα ήταν ανοησία!
Παρακάτω υπάρχει ημερολογιακός κατάλογος εορτών με κατάλυση, και επισήμανση εορτών στις οποίες γίνεται νηστεία, όποια ημέρα και αν τύχει.
Η νηστεία της Εκκλησίας
Η νηστεία είναι εντολή του Θεού «συνηλικιῶτις» της ανθρωπότητας.
Το νόημα της νηστείας είναι να μάθουν οι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία, που όλη νηστεύει, την υπακοή στον Χριστό και την πάλη κατά των αμαρτωλών επιθυμιών τους και του διαβόλου.
Νηστεύω βέβαια στο μέτρο που δεν είμαι... «ασθενής και οδοιπόρος». Αλλά γιατί νηστεύω;
Προσευχές για το φαγητό
Μικρή επεξήγηση
Γιατί προσευχόμαστε πριν φάμε;
Ένα ερώτημα που τίθεται από μικρούς που αγνοούν και από ενήλικες που δεν έχουν πάρει ικανοποιητική απάντηση.
Εισαγωγικές σκέψεις
για προσωπικές προσευχές
Η προσευχή είναι το μυστήριο της σχέσης του πεπερασμένου ανθρώπου με τον άπειρο Θεό. Μια τέτοια σχέση μόνον έναρξη μπορεί να έχει και πορεία!
Πώς να διανοηθείς κατάληξη και τέρμα;
Προσευχή του καθενός μας
Δος μου την Χάρη Σου, Αγαθέ Κύριε, να μπορώ να θεωρώ τον κόσμο στην πραγματική του αξία, και να στερεωθεί ο νους μου πάνω σ’ αυτό, ώστε να μη μεταβάλλεται από τα «λιχνίσματα των πολλών θερισμών».
Προσευχή των ιερέων
Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθησέ με να καταλάβω και να δεχθώ, ότι
Είναι καλό, καμιά φορά, να παίρνεις μιαν απόσταση και να κοιτάζεις πίσω σου.
Η Βασιλεία δεν είναι μόνο πέρα απ’ τις προσπάθειές μας, είναι και πέρα από το βλέμμα μας.
Όσο κρατάει η ζωή μας, δεν κατορθώνουμε να εκπληρώσουμε παρά ένα μικρό μέρος απ’ αυτό το υπέροχο εγχείρημα που είναι το έργο του Θεού.
Τίποτα απ’ ότι κάνουμε δεν είναι τελειωμένο.
Αυτό σημαίνει πως η Βασιλεία βρίσκεται πάντα πέρα από μας.
Καμιά κατάφαση δεν τα λέει όλα όσα μπορεί κανείς να πει.
Καμιά προσευχή δεν εκφράζει πλήρως την πίστη.
Κανένα Πιστεύω δεν φέρνει την τελειότητα.
Καμιά ποιμαντική επίσκεψη δεν φέρνει όλες τις λύσεις.
Κανένα πρόγραμμα δεν εκπληρώνει στην εντέλεια την αποστολή της Εκκλησίας.
Κανένας σκοπός ούτε στόχος δεν πετυχαίνει την πληρότητα.
Φυτεύουμε σπόρους που μια μέρα θα βλαστήσουν.
Ποτίζουμε τους σπόρους που φυτέψαμε γνωρίζοντας πως άλλοι θα φροντίσουν γι’ αυτούς.
Θέτουμε τα θεμέλια γι’ αυτό που θα εξελιχθεί.
Βάζουμε το προζύμι που θα πολλαπλασιάσει τις ικανότητές μας.
Δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα, αλλά ν’ αρχίζουμε μας φέρνει ένα αίσθημα απελευθέρωσης.
Αυτό μας δίνει τη δύναμη να κάνουμε κάτι, και να το κάνουμε καλά.
Αυτό μπορεί να μείνει ατέλειωτο, αλλά είναι μια αρχή... ένα βήμα σε μια πορεία.
Μια δυνατότητα ώστε η χάρη του Θεού να μπει και να κάνει το υπόλοιπο.
Μπορεί να μη δούμε ποτέ την ολοκλήρωσή του, αλλά αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στον πρωτομάστορα και στον εργάτη.
Είμαστε εργάτες, όχι πρωτομάστορες, υπηρέτες, όχι ο μεσσίας.
Είμαστε οι προφήτες ενός μέλλοντος που δεν μας ανήκει.
Προσευχή για ασθενείς
Κύριε Ιησού Χριστέ,
Εσύ που δημιούργησες από το μηδέν τα σύμπαντα και έπλασες τον άνθρωπο «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσίν Σου» τοποθετώντας τον σε σχέση ευτυχίας μαζί Σου,
Κύριε, γνωρίζεις καλύτερα από μένα ότι μεγαλώνω και κάποια μέρα θα είμαι γέρος.
Απάλλαξέ με από τη θανάσιμη συνήθεια να νομίζω ότι πρέπει να λέω κάτι, για όλα τα θέματα, σε κάθε περίπτωση.
Η Παναγία μητέρα μας
Ζωή και ζωοποιός είναι μόνον ο Χριστός, οι χτύποι της καρδιάς είναι απλώς επιβίωση. Αφού λοιπόν Ζωή είναι ο Χριστός, τότε η Παναγία είναι Μητέρα της Ζωής, όπως λέει και το απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Α. Πώς σχηματίστηκαν και τι είναι οι Ενορίες
Ό,τι σήμερα καλούμε ενορία, αναπτύχθηκε σιγά-σιγά. Ξεκινά από την Συναγωγή, τον τόπο της πρώτης λατρευτικής συνάξεως. Ο Λουκάς περιγράφει με κάπως ειδυλλιακά χρώματα την πρώτη κοινότητα:
«Κάθε μέρα συγκεντρώνονταν με ομοψυχία στο ναό, τελούσαν την Θεία Ευχαριστία σε σπίτια, τρώγοντας την τροφή τους γεμάτοι χαρά και με απλότητα στην καρδιά. Δοξολογούσαν τον Θεό, και όλος ο λαός τους εκτιμούσε» (Πρ. 2, 46-47).
Για πάρα πολλούς ανθρώπους η Εκκλησία είναι ένας θεσμός πολύ χρήσιμος… Κάνει τους ανθρώπους καλούς (τι θα πει αυτό άραγε;) και έτσι δεν χρειαζόμαστε την… αστυνομία. Γι’ αυτούς, δηλαδή, η χρησιμότητα της Εκκλησίας έχει κοινωνικό αποτέλεσμα…
Για άλλους πάλι είναι επίσης χρήσιμη αλλά για… πιο σοβαρό λόγο! Η Εκκλησία λένε είναι μια παρηγοριά στις θλίψεις… Είναι απαραίτητη όταν κανείς υποφέρει, καταφεύγει σ αυτή και μαθαίνει την υπομονή που χρειάζεται (πώς άραγε;).
Για κάποιους τέλος είναι πολύ χρήσιμη… γιατί καλμάρει τον φόβο του θανάτου! Ο θάνατος είναι το χειρότερο απ’ όλα, η Εκκλησία λοιπόν καλμάρει αυτόν τον ανεξέλεγκτο φόβο αφού… εξασφαλίζει εισιτήριο για μεταθανάτια ταξίδια… πρώτης θέσεως!!
Είμαστε άνθρωποι και οι μεταξύ μας σχέσεις συναπαρτίζονται από την επικοινωνία που γεννάει η συγγένεια του αίματος , η δέσμευση της φιλίας, και η γνωριμία με αξιοσημείωτους ανθρώπους. Δεν μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος μόνος. «Για να ζήσει μόνος θα πρέπει να είναι ή θηρίο ή Θεός» μας λέει ο Αριστοτέλης. Το πρώτο ευτυχώς δεν είμαστε ( ή έστω πρέπει να μη γίνουμε!) το δεύτερο θέλει πολύ "περπάτημα" για να το φτάσουμε και πολλές φορές... κουραζόμαστε απλώς και μόνο με την σκέψη(!) και έτσι... αμφιρρέπουμε (γέρνουμε πότε προς τα εδώ και πότε προς τα εκεί...) σπρώχνοντας τις ημέρες τις ζωής μας.
Μιας και τον απλώσαμε τον τραχανά:
Σχόλιά μου -όσο γίνεται σύντομα- στην επίσημη ομιλία του μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμου κατά την αναγόρευσή του σε επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ [1]:
1. Ξεκινώ από την τελική παράγραφό του. Πώς κάνει ο επίσκοπος το ντεμπούτο του στην ακαδημαϊκή του ταυτότητα; Κλείνοντας την ομιλία του με α π ο κ λ ε ι σ μ ό της σ υ ζ ή τ η σ η ς περί εκφοράς των κειμένων της θείας λατρείας στη δημοτική! «Εἶναι ἀδύνατος καὶ ἀπαράδεκτος», λέει, « ο ἱ α δ ή π ο τ ε συζήτησις διὰ τὰ λειτουργικὰ κείμενα».
Μπορεί κάποιος να συμφωνεί ή να διαφωνεί με τη μεταγλώττιση. Αλλά όχι και απαράδεκτο το να συζητάμε! Το χούι δεν κρύβεται! Είναι γαρ χρόνιος ο εθισμός πλείστων εκκλησιαστικών στον τρόμο της ελευθερίας και στη δίψα τους να μιλούν οι ίδιοι στον δημόσιο χώρο, για να βγάζουν τον σκασμό οι άλλοι! [2].
Όταν δύο αδέρφια μαλώσουν μεταξύ τους και σταματήσουν να επικοινωνούν και να μιλιούνται, έπαψαν να είναι αδέρφια; Φυσικά όχι.
Η συμπεριφορά και η έλλειψη σχέσης μπορεί να αναιρέσει αυτό που δημιουργήθηκε από τον κοινό Πατέρα; Φυσικά όχι.
Ε λοιπόν, το Ευαγγέλιο που βρήκατε κρεμασμένο στην πόρτα του σπιτιού σας αυτές τις μέρες, το κρέμασαν αδέρφια μας με τα οποία... δεν μιλιόμαστε! Το Ευαγγέλιο βεβαίως είναι ένα, και είναι του Θεού (κοινού Πατέρα μας) δεν "ανήκει" παρά μόνο στην Εκκλησία. Γι’ αυτό αφού προσπεράσετε τα περιτυλίγματα που έχει κρατήστε το βιβλίο που είναι η Καινή Διαθήκη. Πρέπει να ομολογήσομε με ειλικρίνεια μετανοίας ότι εμείς οι ορθόδοξοι δεν είμαστε δα και "φανατικοί"(!) μελετητές του Ευαγγελίου! Μπορεί κάποιοι από μας, να σκύβουν κάτω από το Ευαγγέλιο, όταν ο παπάς στην Εκκλησία διαβάζει κάποια περικοπή, όμως δυστυχώς καμιά προσπάθεια δεν κάνουμε το Ευαγγέλιο να μπει στο μυαλό μας, και να φωτίζει τις κρίσεις και τις αξιολογήσεις μας.
Ακριβώς το απόγευμα, την περασμένη Πέμπτη, 27 Ιουνίου, χτύπησε η πόρτα, άνοιξα και ήταν δύο κυρίες. Σοκαρίστηκαν από την εμφάνισή μου (είμαι παπάς και φαίνεται...) αλλά απτόητες (και φορώντας το υπηρεσιακό τους χαμόγελο... «Διακονίας στον αγρό»!) μου προσέφεραν την Πρόσκληση 2019 «Η αγάπη δεν χάνεται».
Είχαν να περάσουν από πολλές πόρτες κατ’ εντολήν της «Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρείας Σκοπιά» και δεν μπορούσαν να μείνουν για συζήτηση, έτσι τουλάχιστον είπαν ή προφασίστηκαν. Σκέφτηκα τότε και εγώ να γράψω τις σκέψεις που μου ξανάρθαν στην επιφάνεια του μυαλού μου, από την κατά το παρελθόν ασχολία μου με την... Εταιρεία Σκοπιά, εξ΄ αιτίας ενός φίλου που είχε τότε (1979) γίνει χιλιαστής και είχε φύγει στη Σουηδία προκειμένου να μη υπηρετήσει στον στρατό.
Η αοριστία της «θεολογικής αιτιολόγησης» διαφόρων πνευματικών θεμάτων με το… «λένε οι Πατέρες», έχει καταντήσει ένα passepartoute στα στόματα των Ορθοδόξων, οι οποίοι πιστεύουν ότι η ασαφής επίκληση της Πατερικής αυθεντίας κατατροπώνει πάντα αντιλέγοντα και αντιδιατιθέμενον!
Το φαινόμενο των τελωνίων
Μία από τις πλέον βασανιστικές πλευρές της ποιμαντικής μου διακονίας, όπως βιώνεται μέσα από τη σχέση μου με το ποίμνιο της ενορίας μου, που εμφανίζεται συχνά κατά την εξομολόγηση ή σε περιπτώσεις πνευματικής συμβουλευτικής, εστιάζεται γύρω από τα ανεξάντλητα ζητήματα της βασκανίας, του ματιάσματος, του εξορκισμού, και πρόσφατα των μετά θάνατον τελωνίων, σταθμών ελέγχου,
Ημερομηνία, 27 Φεβρουαρίου. Έτος, 1846. Τόπος, το Κοινοβούλιο της Μεγάλης Βρετανίας. Θέμα, οι περίφημοι Corns Laws, δηλαδή οι νόμοι που από το 1815 δεν άφηναν εντελώς ελεύθερη την εισαγωγή τροφίμων και σιτηρών στην χώρα θεσπίζοντας δασμούς και περιορισμούς.
(7 χρόνια από τον θάνατο του π. Μελετίου)
Ο πριν τον θάνατόν μας χρόνος
κατατεμαχισμένος, διάσπαρτος
αδύνατο στους φίλους μας να δώσει
τη μορφή μας ακέραιη.
Ο χρόνος ο μετά τον θάνατό μας
σε πανδαισίες τούς συνάζει φιλικές
και τρυφερά με τα θραύσματα της μνήμης τους
ψηφιδωτή συνθέτουν την μορφή μας.
Καίτη Χιωτέλλη
«Επιστρέφουν»
Εκδ. ΕΝ ΠΛΩ, σελ. 105
Ένας μεσαιωνικός ύμνος του Rabanus Maurus[1], που έζησε τον ένατο αιώνα και απευθύνεται παρακλητικά στο Πανάγιο Πνεύμα, περιγράφει με όμορφο δυναμισμό την πίστη των Χριστιανών, ότι η αλλαγή στη ζωή μας, η «τροποποίηση» του γονιδιώματός μας (αν μπορεί κάτι τέτοιο να ειπωθεί), η μεταμόρφωσή μας κατά τις εντολές του Χριστού, μπορεί να γίνει ΜΟΝΟΝ αν το Πνεύμα του Θεού «επισκεφθεί τα μυαλά μας»!
Κείμενο δύο δεκαετίες ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ
Mετάφραση: του Κωνσταντίνου Τσάτσου για την ΕΣΤΙΑ.
Ο Ρωμαίος συγκλητικός Μενένιος Άπιος που έζησε στην Ελλάδα επί ρωμαιοκρατίας, έστειλε επιστολή στον ανθύπατο Ατίλιο Νάβιο,
“Με αφοσίωση σε λατρεύω,
κρυμμένη θεότητα,
Εσένα τον αληθινά παρόντα
κάτω απ’ αυτά τα σχήματα”
Η γιορτή της Ανάστασης του Χριστού, είναι υπόθεση διαρκούς λατρείας του «κρυμένου» από ευγένεια Χριστού, είναι η έναρξη του ενιαύσιου κύκλου εορτασμού (κάθε Κυριακή) της Ανάστασης. Οι αδελφοί μας Ρώσοι ονομάζουν την ημέρα της Κυριακής, Βοσκρεσένιε, δηλαδή Ανάσταση. Η ενσάρκωση του Χριστού (το ότι έγινε άνθρωπος) έχει στόχο και σκοπό να «ντυθεί» την ανθρώπινη φύση και να την αναστήσει από το πελώριο «πτώμα» - πτώση εγκλωβισμού της, στη φυλακή του εγωιστικού εαυτουλισμού.
Γιορτάζουμε απόψε την ολοκλήρωση της πορείας προς την Ανάσταση. Την συμπλήρωση των σαράντα ημερών από την Κυριακή του Πάσχα. Η χρονομέτρηση «Σαράντα» (χρόνων ή ημερών) έχει ένα συμβολισμό στην Αγ. Γραφή. Σαράντα χρόνια στην έρημο ολοκλήρωσαν την αναζήτηση και την πορεία προς την Γη της Επαγγελίας.
Μια πολύτιμη ευκαιρία για να αναδυθεί το "Νόημα"
Ακούστε τη μουσική που δυναμώνει πάνω από την Ευρώπη! Βαλκυρίες – η όπερα του Βάγκνερ! Πολεμικές θεότητες της σκανδιναβικής και γερμανικής ιθαγένειας, νεκροπομποί των μαχητών που έπεφταν στις μάχες, οι Βαλκυρίες προσωποποιούν εμβληματικά το μεδούλι του παγανισμού τους: τη δίψα για ισχύ. Την ίδια εποχή με τον Βάγκνερ, αυτό το παγανιστικό μεδούλι το αναδιατύπωσε με έναν συνταρακτικό φιλοσοφικό λόγο ο Νίτσε, στους περίφημους αφορισμούς του για την αποθέωση της ισχύος.
"Οι γυναίκες φέρνουν μύρα στον τάφο, αλλά φοβούνται ότι το ταξίδι τους είναι μάταιο, αφού μια μεγάλη πέτρα εμποδίζει την είσοδο στον τάφο. Το ταξίδι αυτών των γυναικών είναι επίσης δικό μας ταξίδι. Μερικές φορές, φαίνεται ότι όλα οδηγούν μπροστά σε μια πέτρα [...]
Ατυχώς, είναι ορατό και δια «γυμνού οφθαλμού» ότι, παρά τις θριαμβολογίες, η Εκκλησία μας (στην κοινωνική της εικόνα και υπόληψη) είναι πλέον πολύ κουρασμένη και πολύ πίσω από την εποχή της.
Έχοντας διαταχθεί να είναι αλάτι και φως (Ματθ. 5, 13-14), καταλήγει τελικώς να ‘ναι φορμόλη και συντήρηση.
Ένα κείμενο... ηλικίας εβδομήντα χρόνων και το οποίο δεν είναι... γέρικο! Τα από του καθηγητή Π. Ν. Τρεμπέλα σχόλια για την τότε λειτουργική ρωμαιοκαθολική πραγματικότητα και τις προσπάθειες ανακαίνισης ατυχώς αφορούν το δικό μας «τώρα», και πάλι ατυχώς, όχι ως προς την ανακαίνιση και «επάνοδο προς την νεότητα της Εκκλησίας»!!
Για μας αντιστοιχεί ακριβώς η επισήμανση του καθηγητού: «Ως εκ τούτου επόμενον ήτο η (ρωμαιοκαθολική) λατρεία και λειτουργία, τελουμένη εις γλώσσαν μη ομιλουμένην και κατά το πλείστον μη κατανοουμένην, να καταστεί δυσπαρακολούθητος υπό των πιστών και ξένη προς τους πολλούς εξ αυτών».
Μελετήστε τις σοφές επισημάνσεις του σοφώτατου καθηγητού και θα ισχύσει εκείνο των αρχαίων: «Έτερος εξ ετέρου σοφός»
Το κορμί χωρίς την ψυχή είναι νεκρό και η ψυχή χωρίς το κορμί είναι γυμνή. Άνθρωπος είναι αυτό το κράμα ψυχής και κορμιού. Θάνατος είναι το τερατώδες της διάσπασης αυτού του κράματος.
Πολλοί χριστιανοί, με υγιές ενδιαφέρον και ειλικρίνεια, οι οποίοι και αποδέχονται την υπόθεση της ανάγκης για μετάφραση της λειτουργικής γλώσσας, και συμφωνούν με την πραγματικότητα, έχουν όμως αντίρρηση σε κάποια ουσιαστικά αλλά και διαδικασιακά θέματα, θέτουν κάποιες απορίες-ερωτήσεις, όπως:
«Θάνατος οὐκ ἔστιν ἔτι»
«Σύντομος ύπνος και, μετά, το αιώνιο ξύπνημα
Κι ο θάνατος δεν είναι πια - Θάνατε, θα πεθάνεις.
John Done (1572-1631)
Επεξηγηματικές εισαγωγικές
σκέψεις για τους... σκανδαλησθησομένους!
Για τον Χριστό και την Εκκλησία ο κάθε άλλος είναι υπόθεση που αξίζει την θυσία και την αγάπη. Ο Χριστός ταύτισε τον εαυτό του με «κάθε άλλον» (Ματθ. κεφ. 25). Έτσι και οι ερωτικές σχέσεις που έχουν την ιδιοτυπία της αμεσότητας και της εγγύτητας περισσότερο από κάθε άλλο είδος επικοινωνίας, για τον Χριστό και την Εκκλησία, νοούνται μόνο όταν υπάρχει η αποκλειστική δέσμευση και η θυσιαστική αξιολόγηση του άλλου, όταν η σχέση είναι η συνάντηση και όχι απλώς εκτόνωση. Η εγωκεντρική μας εποχή βέβαια, πάνω απ’ όλα έχει τις "ατομικές" ικανοποιήσεις, ψυχοσωματικά!
Για μια άλλη χρήση της Παναγίας των Παρισίων
lundimatin#187, 16.04.2019
Αδελφοί και αδελφές, Χθες, η Παναγία των Παρισίων κάηκε. Στην εποχή του, ο Χριστός είχε δώσει το παράδειγμα διώχνοντας τους εμπόρους από το ναό.
[Με αφορμή τις απορίες...το σοκ...την θλίψη...τα αδιέξοδα....,και τα θέματα που γέννησε και θα γεννάει η απρόοπτη αιφνίδια και οδυνηρή αναχώρηση του φίλου Ηλία Κ.]
(…) Λες πως όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια ανθρώπινη οδύνη που σου φαίνεται παράλογη και περιττή, τότε σε «κατακλύζουν ποταμοί συγκίνησης κι ένα αίσθημα ότι είναι πάνω από τις δυνάμεις σου». Συμφωνώ. Κι ο μόνος λόγος για τον οποίο θα σου πρότεινα να κρατήσεις σε χαμηλούς τόνους τα συναισθήματά σου, είναι ότι μπορεί να μην είναι ώρα να εκδηλωθούν, ή μπορεί να σε καταπονήσουν. Πάρα πολύ χειρότερη κατάσταση είναι όταν αναγνωρίζεις μεν ότι όλος αυτός ο πόνος είναι «παράλογος και περιττός», αλλά δεν μπορείς να νιώσεις καμιά συγκίνηση, ή όταν αναγνωρίζεις πως τα συναισθήματά σου δεν είναι γνήσια.
Αγαπητοί αδελφοί και φίλοι. Αυτό το site είναι μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια "βάση δεδομένων" για όλους τους φίλους του ενοριακού κέντρου του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου Πρεβέζης. Επειδή πολλοί από την παρέα του ενοριακού, πλέον δεν ζουν την καθημερινότητά τους στην πόλη της Πρέβεζας, ήδη από ετών "μοιραζόμαστε" μαζί τους ό,τι έχουμε και συζητάμε. Φυσικά και με όποιον άλλον τα βρίσκει ενδιαφέροντα και τον απασχολούν. Ατυχώς ο εκκλησιαστικός "χώρος", για τα ελληνικά δεδομένα, έχει πολύ απολυτότητα και φανατισμό, και το χειρότερο, αυτά τα νομίζει γνησιότητα και μπερδεύει (ηθελημένα ή αθέλητα) το δόγμα με την πίστη! Φαντάζεται ότι μια αλαζονική βεβαιότητα που στηρίζεται στο δόγμα (είμαστε Ορθόδοξοι) αποτελεί τεκμήριο ποιότητας, ξεχνώντας πεισματικά τον λόγο του Χριστού "οὐ πᾶς ὁ λέγων με, Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν…". Αυτό το "ηλεκτρονικό παράθυρο" του Ναού μας επιθυμεί να κάνει τους επισκέπτες του ευαίσθητους στην διάκριση, που υπάρχει ανάμεσα στην σκέψη και στην αμφιβολία. Δεν επιθυμεί να είναι ένα "εκκλησιαστικό μπακάλικο" που μοιράζει τα πάντα σε μικρά πακέτα… στους πελάτες του! Πιστεύει ότι ο λόγος της Εκκλησίας και των χριστιανών δεν πρέπει να γεννάει χασμουρητό βαριεστιμάρας, αλλά να διεγείρει σε προσπάθεια αναζήτησης της Βασιλείας του Θεού, η πύλη της οποίας είναι "κρυμένη" μέσα στην καρδιά μας, όπως είπε ο Χριστός. Όλα τα κείμενά μας σ᾿ αυτό στοχεύουν. Σ᾿ αυτή την εύρεση της οδού και της πύλης. Άλλωστε για τους μη χριστιανούς σημασία δεν έχουν τα γραφόμενα. Η ποιότητα και η τελειότητα μιας θρησκείας κρίνεται από τις αρετές των πιστών της. Οι άνθρωποι "κατακτώνται" όχι με τα λόγια, αλλά με τα παραδείγματα. Όλα τα λόγια αυτού του site σ᾿ αυτό στοχεύουν: να γίνουν αφορμή να γεννηθεί παράδειγμα.
Ελπίζουμε ότι με την επίσκεψη σας σε αυτή την ιστοσελίδα θα ενημερωθείτε για το πνευματικό ταξίδι σας προς τον Ιησού και ότι θα βοηθηθείτε να πλησιάσετε και να γνωρίσετε την Μητέρα μας Εκκλησία. Η τεχνολογία είναι ένας τεράστιος τρόπος επικοινωνίας και ανταλλαγής πληροφοριών. Έχει κάνει τον κόσμο μας μικρότερο, αλλά έχει κάνει τα μέσα επικοινωνίας τεράστια. Είναι σημαντικό να κρατάμε την προσευχή στη ζωή μας πάντα σταθερή και "ίδια" ακόμα και όταν η τεχνολογική πρόοδος αλλάζει σχεδόν καθημερινά. Να ξέρετε ότι παραμένετε στις προσευχές μας καθημερινά καθώς σας ζητάμε να θυμάστε και μας στη δική σας.
Πιστεύουμε στον Θεό-Χριστό
- Που υποστηρίζει τους ζωντανούς με καλοσύνη·
- και ανασταίνει τους νεκρούς με μεγάλο έλεος.
- Στηρίζει αυτούς που δεν αντέχουν και πέφτουν.
- Θεραπεύει τους ασθενείς που πρέπει να γίνουν καλά.
- Απελευθερώνει τους αιχμαλώτους σε κάθε είδους αιχμαλωσία.
- Διατηρεί την πίστη με κείνους που κοιμούνται στο χώμα.-
Δεν είναι η προσευχή μια παθητική τελετουργία. Κάθε λόγος προσευχής προϋποθέτει και συγχρόνως δημιουργεί τον κόσμο για τον οποίον μιλάει. Μιλάμε με ιερότητα για ο,τιδήποτε προσευχόμαστε. Ακριβώς γι’ αυτό ας συμπαραλάβουμε το ιερότερο ανθρώπινο πρόσωπο την Μαρία Θεοτόκο, την Παναγία μας, αρχηγό και βοηθό μας στην προσευχή μας
- για όσους υποφέρουν από κάθε είδους ασθένεια·
- για τους οικονομικούς και κοινωνικούς μετανάστες·
- για τους φτωχούς εργάτες·
- για τους αδύναμους και καταπιεσμένους·
- για τους φυλακισμένους και τους εξαρτημένους σε κάθε είδους φυλακή και αιχμαλωσία·
- για μας τους ίδιους (τελευταία) τώρα ειδικά στην περίοδο νηστείας μας, ώστε η εκούσια πείνα και δίψα της Εκκλησίας μας (μέλη της οποίας είμαστε) να μην είναι απλώς μια πείνα από έλλειψη τροφής, αλλά να πεινάμε και να ζητάμε να χορτάσουμε απ’ Αυτόν που έρχετα
