Δος μου την Χάρη Σου, Αγαθέ Κύριε, να μπορώ να θεωρώ τον κόσμο στην πραγματική του αξία, και να στερεωθεί ο νους μου πάνω σ᾿ αυτό, ώστε να μη μεταβάλλεται από τα «λιχνίσματα των πολλών θερισμών».
Δος μου την σύνεση να είμαι ευχαριστημένος, ακόμα και όταν αναγκαστώ να ζω μόνος, και να μη ποθώ οπωσδήποτε επίγεια συντροφιά. Δος μου την σύνεση να ελευθερώσω το μυαλό μου απ᾿ όλες τις υποθέσεις του κόσμου, και ειδικώς να μου είναι απεχθή τα ακούσματα για κοσμικές φαντασίες. Δος μου, μ᾿ ευχαρίστηση να Σε συλλογιέμαι, με ευλάβεια να ζητάω την βοήθειά Σου, και να αφήνομαι πλήρως στο θέλημά Σου.
Δος μου μια ψυχή αγία, Κύριε, που να βλέπει την ομορφιά και την αγνότητα, ώστε να μη τρομάζει βλέποντας το κακό, αλλά να αγωνίζεται να επανορθώνει την κατάσταση. Δώσε μια ψυχή που να μπορεί να αγνοεί την πλήξη, το παράπονο και τον στεναγμό. Μη επιτρέψεις να φροντίζω υπερβολικά το ενοχλητικό «εγώ» μου. Δος μου, Κύριε, την αίσθηση του χιούμορ, ώστε όχι μόνο να είμαι ευτυχισμένος απ᾿ την ζωή (ανεξαρτήτως από συνθήκες), αλλά και να βοηθώ και τους αδελφούς μου να ωφελούνται από την ευτυχία.
Δος μου να στηρίζομαι στην ανάπαυση που δίνεις Συ, Κύριε, και με σπουδή να κοπιάζω να Σε αγαπήσω.
Να γνωρίσω σαφώς την δική μου ευτέλεια και αθλιότητα, ώστε να ταπεινώνομαι και να τιθασσεύω τον εαυτό μου, κάτω από το κραταιό Σου χέρι.
Να θρηνώ για τα παλιά μου αμαρτήματα, που για να καθαριστούν χρειάζεται να υποφέρω υπομονετικά τις αναποδιές και ατυχίες, και να υπομένω με ευχαρίστηση την εδώ κάθαρσή μου, και έτσι να είμαι χαρούμενος και στις συμφορές.
Να απέχω από κούφιες συζητήσεις· από διασκεδάσεις ανώφελες· από χαζοχαρές· και από κούφιους κοσμικούς φίλους, ώστε να βάλω τον «χαμένο στο βουνό» εαυτό μου, στον σωστό δρόμο επιστροφής, και να κερδίσω τον Χριστό.
Να βαδίζω στον στενό δρόμο που οδηγεί στην Ζωή και να σηκώνω τον Σταυρό μου μαζί με τον Χριστό.
Να θυμάμαι το τέρμα της ζωής μου και να έχω πάντα μπροστά στα μάτια μου τον θάνατό μου, ώστε ο θάνατος να μη μου είναι ξένος.
Να προβλέπω και να σκέφτομαι το ενδεχόμενο και την πιθανότητα χωρισμού από τον Χριστό και αυτοκαταδίκης μου, στην «φωτιά της κόλασης».
Να προσεύχομαι, να έχω συνεχώς κατά νου το Σταυρικό πάθος, που ο Χριστός υπέμεινε για μένα, ώστε να μάθω να συγχωρώ και να ζητώ συγχώρηση πριν έρθει ως Κριτής.
Να Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Σου, και συγχρόνως να προσπαθώ να "εξαγοράσω" τον χρόνο που έχω χάσει.
Να θεωρώ τέλος τους χειρότερους εχθρούς μου, σαν τους καλύτερους φίλους μου, αφού οι αδελφοί του Ιωσήφ δεν θα του είχαν κάνει τόσο καλό με την αγάπη και την προτίμησή τους, όσο του έκαναν με την μοχθηρία και το μίσος τους. ΑΜΗΝ
* * *
Αυτό το φρόνημα (αυτά τα μυαλά) πρέπει να είναι πιο επιθυμητά σε κάθε άνθρωπο, απ᾿ όσο όλοι οι θησαυροί του κόσμου συγκεντρωμένοι σ᾿ ένα σωρό και βαλμένοι μπροστά του.-
Thomas More (1478-1535)