Άγιος Φραγκίσκος ντε Σαλ (1567 -1622)

...Με τον ίδιο μας τον εαυτό πρέπει να απωθήσουμε τον εχθρό... με το παράδειγμα και την αγιότητα της ζωής μας. Πρέπει να γκρεμίσουμε τα τείχη της κακίας με την διάπυρη προσευχή μας και να επιτεθούμε με την αδελφική αγάπη.

 Σήμα στον αρχαίο κόσμο ήταν μια λέξη με πελώριο περιεχόμενο. Σήμαινε (και αυτό από το σήμα!) την αφορμή για σκέψη, την αιτία για αναγωγές και αναμνήσεις, την ευκαιρία να ξαναζήσει κάποιος, έστω διανοητικά, τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες, τόσο από το προσωπικό του παρελθόν όσο και από το κοινωνικό παρελθόν, αλλά και από ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα.

    Σήμα στον αρχαίο κόσμο λεγόταν ο τάφος, που για τα ιστορικά πολεμικά και κοινωνικά συμβάντα εξ υστέρων ονομάστηκε μνημείο. Σήμα λοιπόν και μνημείο ήταν το κτίσμα που κατεσκευάζετο πάνω από θαμμένο σώμα του προσώπου που θέλαμε να τιμήσουμε ή το μνημείο που κατασκευαζόταν πολλές φορές για ηρωικά πρόσωπα που σκοτώθηκαν σε μάχες και ναυμαχίες χωρίς να βρεθούν τα σώματά τους  («μία κλίνη φέρεται ἐστρωμμένη τῶν ἀφανών» Θουκυδίδης).

«Θύσαντες καί ὀμώσαντες τοῖς θεοῖς καί τοῖς ἥρωσι, τοῖς κατέχουσι τήν πόλιν...» (δηλαδή «αφού προσφέραμε θυσίες και δεσμευθήκαμε με όρκους για την ειλικρίνειά μας, προς τους θεούς και τους ήρωες που είναι οι "ιδιοκτήτες" της πόλεώς μας...»). Η φράση αυτή αποτελεί την στερεότυπη και εναρκτήρια επισήμανση όλων των βουλευτικών αποφάσεων στις πόλεις της αρχαίας Ελλάδος πριν ο υποκειμενισμός της Ελληνιστικής περιόδου σαρώσει κάθε κοινωνικό συμβόλαιο και πλαίσιο συνύπαρξης των πολιτών.

Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί, χωρίς να σφάλλει, ότι αυτή την αντίληψη, φωτισμένη με άλλη, πληρέστερη και αμεσότερη, προοπτική επαναλαμβάνουν οι χριστιανοί, όσον αφορά την κοινωνική τους στοιχείωση, μετά τους διωγμούς των τριακοσίων πρώτων χρόνων, όταν πλέον οι πόλεις εκχριστιανίζονται.

1.  Γενική εικόνα.

Ιανουάριος 2016

Όταν παρατηρείς σε κάποιον ναό των Ορθοδόξων την λατρεία, τον τρόπο της, τους μετέχοντες, τους ιερείς, την ατμόσφαιρα γενικά, δεν μπορείς να μη προβληματισθείς. Δεν γίνεται να μη κατακλυσθείς από πνιγηρές σκέψεις και αρνητικά συναισθήματα.

Ο καθένας από τους μετέχοντες προσέρχεται… όποτε θέλει! Με τον τρόπο και την στάση του φανερώνει την αποξένωση του από την ατμόσφαιρα του χώρου. Το άναμμα του κεριού και ο ασπασμός των εικόνων τού έχει γίνει η κύρια (και κυρίως) έκφραση προσευχής. Δεν διανοείται ότι το κερί δεν αντικαθιστά την «υποχρέωση» προσευχής αλλά την επιτείνει. Επικάθεται στην άγνοιά του και η… ξένη γλώσσα της λατρείας και ο καημένος είναι «σαν την μύγα στο γάλα». Με τις εγγενείς δυσκολίες που έχει η προσπάθεια προσευχής  (συγκέντρωση-συμπροσευχή-προσοχή τελουμένων και λεγομένων) συναρμόζεται και η περιέργεια για τον χώρο και η ψυχολογία του αισθήματος «ξένο σώμα» και δεν βλέπει την ώρα να τελειώσει η υποχρέωση και να απαλλαγεί απ΄ αυτή, την, είτε από πιέσεις είτε από φοβίες, παράσταση και παρουσία. Μέσα σ᾿ όλα αυτά… φυσικά δεν έχει την ψυχική αντοχή να ακούσει το κήρυγμα, που και αυτό πολλές φορές αντί διδασκαλίας και κατήχησης, για την ωρίμανση του χριστιανού, γίνεται κουραστικός και ενοχλητικός μονόλογος για θέματα επικαιρότητας ή για σχολαστικισμούς θεολογικών (ο Θεός να τους κάνει) υποπεριπτώσεων.

Αγαπητά παιδιά.

Ήρθατε στο ναό για μια γιορτή τιμής προς τρεις ανθρώπους, που έχουν και σήμερα να πουν πολλά σε όλους μας και φυσικά και σ’ εσάς. Τρεις άνθρωποι που, με την ποιότητα της ζωής τους, σπούδασαν σε βάθος δύο πράγματα: τον άνθρωπο και την επιστήμη. Η τιμή προς αυτούς είναι κέρδος δικό μας, αφού αυτοί, όντας κοντά στον Χριστό τώρα, δεν έχουν καμιά ανάγκη τιμητικών εκδηλώσεων… αφού ο Χριστός είναι η κορύφωση κάθε ανθρώπινης επιθυμίας! Οι τρείς Ιεράρχες έφτασαν στον Χριστό, και συνεπώς «γεύονται» αυτή την κορύφωση.

U2-Μπόνο

Σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στον πρόεδρο της οργάνωσης «προσήλωση στην οικογένεια» (FOTF) Τζιμ Ντάλι (Jim Daly), ο επικεφαλής του συγκροτήματος U2 Μπόνο (Bono) αντήλλαξε σχόλια για τη Βίβλο και αστεϊσμούς για τη μουσική, τη θεολογία και τον ρόλο των ευαγγελικών στον αγώνα κατά του AIDS.

Justin Welby

Archbishop of Canterbury

Στα γεγονότα της γέννησης του Ιησού, ο Ηρώδης και οι βοσκοί προσδιορίζονται από την ανταπόκρισή τους στον Ιησού. Και σήμερα, ο καθένας μας προσδιορίζεται από την ανταπόκρισή του στον Ιησού. Ακόμα πιο μοναδικά, τα Χριστούγεννα προσδιορίζουν τον Θεό. Εδώ βρίσκεται ο πιο εκπληκτικός ισχυρισμός: αυτό το μωρό, αυτός ο Ιησούς, που είναι Θεός, προσδιορίζει τον Θεό. Ο Θεός είναι αυτοπροσδιοριζόμενος ως η καθαρή αγάπη, η αγάπη που γιορτάζεται στο αγγελικό φως και γίνεται φανερή στην ανθρώπινη αδυναμία, αγάπη που αδιαφορεί για το κύρος, και που μισεί την αδικία. Αγάπη, τα νέα της οποίας μεταφέρονται με ουράνιους ύμνους, αλλά που φανερώνονται στην πείνα και την ανασφάλεια.     

Αρχιεπίσκοπος Καντέρμπουρι Justin Welby

29 Ιουλίου 2015

Πάρα πολύ μεγάλο μέρος του χρόνου μας αναλώνεται σε φόβους και ανησυχίες. Ο φόβος είναι το όπλο που χρησιμοποιεί ο διάβολος κατά των χριστιανών και της εκκλησίας προκειμένου να μας οδηγήσει στην εσωστρέφεια, να μας στρέψει εναντίον του άλλου, μακριά από έναν κόσμο που έχει ανάγκη. Μπορεί να είναι ο φόβος του Ισλάμ, αλλά και ο φόβος μιας άλλης ομάδας στην εκκλησία! Μπορεί να είναι ο φόβος για την δική μας ζωή, για το χρέος, για την αμαρτία, για κρυφές αδυναμίες. Μπορεί να είναι ο φόβος για εκείνους που αγαπούμε περισσότερο ή για αυτούς που μας αγαπούν περισσότερο. Ο φόβος μπορεί να προέλθει από ένα εκατομμύριο άλλες αιτίες.

«Αυτό έγινε με σκοπό να εκπληρωθεί εκείνο που είπε ο Κύριος διαμέσου του προφήτη».

Φράσεις όπως αυτή ακούγονται όπως μία επωδός μέσα από τις ιστορίες της Θείας Γέννησης στα Ευαγγέλια· καθώς επίσης και οι ιστορίες από τη δίκη και τον θάνατο του Ιησού.  Οι διηγήσεις της γέννησης και του θανάτου του Ιησού ήταν, από την αρχή, ιστορίες σχετικά με το τον τρόπο που ο Θεός κράτησε την υπόσχεσή του. Οι πρώτοι Χριστιανοί έβλεπαν στα γραπτά και στις μνήμες όσα είχαν συμβεί μέσα και γύρω από τη ζωή του Ιησού και ένιωθαν μία αίσθηση déjà vu: δεν σου θυμίζει αυτό το....; Σίγουρα είναι το ίδιο όπως...;

Μια Προειδοποίηση Από Τον Καναδά:

Ο Ομοφυλοφιλικός Γάμος

Διαβρώνει Θεμελιώδη Δικαιώματα

της Dawn Stefanowicz

”Είμαι ένα από τα έξι ενήλικα παιδιά ομοφυλόφιλων γονέων που πρόσφατα κατέθεσαν στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, ζητώντας από το Δικαστήριο να σεβαστεί την αρχή των πολιτών να διατηρήσουν τον αρχικό ορισμό του γάμου: την ένωση μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας που αποκλείει όλους τους άλλους, έτσι ώστε τα παιδιά να γνωρίζουν και να μπορούν να ανατραφούν από τους βιολογικούς γονείς τους. Επίσης ζω στον Καναδά, όπου ο γάμος του ιδίου φύλου κατοχυρώθηκε με ομοσπονδιακή εντολή το 2005.
Είμαι η κόρη ενός γκέι πατέρα που πέθανε από AIDS. Περιέγραψα την εμπειρία μου στο βιβλίο μου: Η Επίδραση των Ομοφυλόφιλων Γονέων. Πάνω από πενήντα ενήλικα παιδιά που μεγάλωσαν με ομοφυλόφιλους γονείς έχουν επικοινωνήσει μαζί μου για να μοιραστούν τις ανησυχίες μου για το γάμο ατόμων του ιδίου φύλου και την ανατροφή των παιδιών. Πολλοί από εμάς παλεύουμε με την δική μας σεξουαλικότητα και την αίσθηση του φύλου, λόγω των επιδράσεων στα οικιακά περιβάλλοντα που μεγαλώνουμε.

Συναντώντας τον ιδρυτή της μοναστικής κοινότητας του Ταιζέ αδερφό Roger.

Τον Αύγουστο του 1940, ο αδερφός Roger ήταν μόνος όταν βρήκε ένα σπίτι στην Ταιζέ, ένα μικρό χωριό στην νότια Βουργουνδία. Ήταν μόλις 25 χρονών όταν άφησε την Ελβετία, την γενέτειρα του, για να δημιουργήσει μια κοινότητα στην Γαλλία, τη χώρα καταγωγής της μητέρας του, όπου ο πόλεμος βρισκόταν σε εξέλιξη.

ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 2016

Είναι γνωστή η παροιμία που κυκλοφορεί στα ελληνικά δεδομένα και περιγράφει την απορία του βλάχου χριστιανού που εκπλήσσεται γιατί στην επίσκεψή του στον ναό... «πάντα, βάγια μοιράζουν»! Το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί και για τα Θεοφάνεια. Όποτε πάω στην Εκκλησία πάντα... νερό μοιράζουν!

Ας είμαστε ειλικρινείς, ήδη από χρόνια η σχέση των νεοελλήνων χριστιανών με την Εκκλησία και τον Χριστό είναι απαραδέκτως ευκαιριακή και έχει συνδυαστεί με εορταστικές εκδηλώσεις, που είτε έχουν «φολκλορικά» στοιχεία (έτσι γιόρταζαν οι παππούδες μας) ή είναι θρησκοληπτικές αγωνίες αποτροπής κινδύνων, προβλημάτων και ασθενειών. Μέσα σ’ όλα αυτά το πρόσωπο του Χριστού... είναι «καλά κρυμμένο» στο να είναι θεατός και επιθυμητός.

Ρωμανού του Μελωδού

Κοντάκιον

Προοίμιον

Η Παναγία παρθένος γεννά τον υπερούσιο

και ο κόσμος στον απρόσιτο, μία σπηλιά προσφέρει,

μαζί με τους ποιμένες, δοξολογούν οι άγγελοι,

και με αστέρι οδηγό, οδοιπορούν ερχόμενοι, μάγοι σοφοί, που λένε:

για όλους εμάς γεννήθηκε και έγινε μικρό παιδί, ο άναρχος Θεός.

Rowan Williams

Χριστούγεννα 2012

Το 59% των Βρετανών περιγράφουν τους εαυτούς τους ως χριστιανούς, έτσι μας ενημέρωσε η απογραφή μια-δυό εβδομάδες πριν, δώδεκα τοις εκατό κάτω από αντίστοιχη έρευνα δέκα χρόνια πριν. Υπήρξε, βέβαια, εξ αυτού μεγάλη ευχαρίστηση από κάποιες κοσμικές οργανώσεις. Αλλά αν ήμουν μέλος του «Βρετανικού Ανθρωπιστικού Συνδέσμου» δεν θα ενθουσιαζόμουν και πολύ. Παραμένει αληθές ότι τα τρία τέταρτα των πολιτών εξακολουθούν να θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως έχοντες μια κάποιου είδους θρησκευτική πίστη. Και αυτό που η απογραφή πιθανότατα δεν μπορεί να καταμετρήσει είναι τι σκέφτονται για την θρησκεία όσοι δεν θεωρούν εαυτούς θρησκευόμενους. Μήπως ποτέ δεν την δοκίμασαν; Μήπως επιθυμούν να μπορούσαν να πιστέψουν σε κάτι; Μήπως την βλέπουν ως πρόβλημα ή ως ευεργετικό πόρο για την κοινωνία; Στις επώδυνες συνέπειες της ψήφου της Συνόδου τον περασμένο μήνα, αυτό που εξέπληξε ήταν το πόσο πολλοί άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα έλεγαν ναι στο ερώτημα της απογραφής, αποδείχθηκε ότι έχουν επενδύσει στην Εκκλησία, τρέφουν μια επιθυμία να δουν την Εκκλησία αξιόπιστη και αισθάνονται μια απώλεια, όταν, όπως το είδαν, η Εκκλησία απέτυχε να ρυθμίσει τα θέματά της.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που ιστορικά γεννήθηκε ο Χριστός και η συσσώρευση εθίμων, συνηθειών και αντιλήψεων στην καθημερινότητα της ζωής των χριστιανών έχει καθίσει πάνω στο πρόσωπο Του σαν σκόνη αιώνων, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφή τα χαρακτηριστικά Του και ο καθένας μας σήμερα να δέχεται και να πιστεύει, κυριολεκτικά, ό,τι του κατέβει για το πρόσωπο του Χριστού.

(Έρανος Αγάπης 2015) 

Όταν μας ζητούν χρήματα, αισθανόμαστε δύσφορα! 

Πάντοτε μεν..., πολύ περισσότερο δε στην τωρινή συγκυρία, τα χρήματα δίνουν την αυταπάτη της εξασφάλισης. Ο Χριστός όμως στο Ευαγγέλιο ζητάει οι δικοί Του να μη νομίζουν εξασφάλιση και να μη δεσμεύονται σε δεσμά λατρείας με τον θεό-χρήμα (Μαμμωνάς), αλλά να λατρεύουν μόνο Εκείνον, και συμβουλεύει τους χριστιανούς να προσφέρουν, βεβαιώνοντάς τους, ότι είναι μεγαλύτερη χαρά να δίνεις παρά να παίρνεις (Πραξ. 20, 35).

[…] Όμως εκείνο το μικρό επεισόδιο έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου σαν ένα είδος παραβολής, που εξηγεί για ποιο λόγο τόσες και τόσες σημερινές Ιστορίες της Ανθρωπότητας αρχίζουν με τη λέξη «εξέλιξη» και, μαγνητισμένες από αυτήν, συνεχίζουν με μια όχι και τόσο αυστηρή λογικά έκθεση ιδεών λες και τους αρκεί η πρώτη λέξη για να πιστεύουν πως τα λένε καλά και στη συνέχεια.

Συγγραφέας: Chesterton G. K.

Ένα κείμενο αγωνίας, από τον γιο ενός παπά πεπαιδευμένου και σοφού, κοντά στον οποίον και με την παρουσία-παράδειγμα του, ο συγγραφέας του κειμένου, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μόρφωσε εσωτερικά την σχέση του με τον Χριστό και έγινε μέλος της Εκκλησίας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

ΤΗΣ 14ης ΤΑΚΤΙΚΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ

ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

Βρισκόμαστε στο στάδιο Madinson Square Garden, ένα μέρος συνώνυμο μ’ αυτήν την πόλη. Αποτελεί το μέρος όπου συντελούνται σημαντικά αθλητικά, καλλιτεχνικά και μουσικά δρώμενα που προσελκύουν ανθρώπους όχι μόνο από αυτή την πόλη αλλά και από ολόκληρο τον κόσμο. Σε αυτό το μέρος που αντιπροσωπεύει και την ποικιλία και τα κοινά ενδιαφέροντα τόσων πολλών διαφορετικών ανθρώπων, ακούμε τα εξής λόγια: «Οι άνθρωποι που περπάτησαν στο σκοτάδι είδαν ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως» (Ησαΐας 9, 1). Οι άνθρωποι που περπάτησαν, συνεπαρμένοι από τις δραστηριότητες τους και την καθημερινότητα τους, με τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους, με τις ανησυχίες και τις προσδοκίες τους, έχουν δει ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως. Οι άνθρωποι που περπάτησαν, με όλες τις χαρές και τις ελπίδες τους, με τις απογοητεύσεις και τις λύπες τους, έχουν δει ένα εκπληκτικό και λαμπρό φως.

Είσαι πάντα ανάμεσά μας, άλλα χωρίς οι περισσότεροι να σε βλέπουμε. Εσένα μόνο έχουμε ανάγκη, Εσένα και κανέναν άλλον. Μονάχα Συ μας αγαπάς με την αγάπη που χρωστάμε στον εαυτό μας και που δεν την έχουμε. Και Συ μονάχα μπορείς να αισθάνεσαι την ανάγκη που Σου έχουμε ιδιαιτέρως τώρα. Όλοι έχουν την ανάγκη Σου, κι αυτοί ακόμα που δεν τη νοιώθουν. Πολύ περισσότερο αυτοί που δεν τη νοιώθουν.

 Σχολιασμός και παρουσίαση

Ένα κείμενο με ιστορία 70 χρόνων και γραμμένο προ πεντηκονταετίας από τον σοφό και συνετό επίσκοπο Κοζάνης Διονύσιο. Χρήσιμο και ωφέλιμο σε όλη την Εκκλησία. Κληρικούς και λαϊκούς, γιατί συσωματούμενοι γινόμαστε Εκκλησία. Δεν υπάρχει ασώματος κεφαλή, ούτε ακέφαλο σώμα. Όποιος λέει "χρείαν σου οὐκ ἔχω" (είτε με το στόμα είτε ἐν τῇ πράξει το λέει) είναι αιρετικός (δηλαδή νεκρό μέλος) και πρέπει να αποκοπεί από το σώμα. Ο σύγχρονος κίνδυνος βεβαίως για την Εκκλησία είναι... της ασωμάτου κεφαλής, αφού οι λαϊκοί κατάντησαν με τις νομικίστικες ρυθμίσεις του δαιμονικού εναγκαλισμού Εκκλησίας-Κράτους, περιθώριο μέσα στο σπίτι τους. Κανείς δεν τους ρωτάει. Πουθενά δεν συμμετέχουν. Την γνώμη τους (που πλέον δεν έχουν... ως ακατήχητοι) κανείς δεν την υπολογίζει. Εκτός και αν φαντάζεται κανείς συμμετοχή... την βοήθεια στον δίσκο, στους εράνους, και στα συσσίτια...!!

ΟΜΙΛΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ  

                                                Βασιλική  Βατικανού

            27η Κυριακή του κανονικού Χρόνου, 4 Οκτωβρίου 2015

« Αν αγαπάμε ο ένας τον άλλον, είμαστε σε κοινωνία με τον Θεό, και η αγάπη του μέσα μας έχει ολοκληρωθεί» (1Ιω 4,12).

Τα βιβλικά αναγνώσματα αυτής της Κυριακής μοιάζουν επιλεγμένα ειδικά για το γεγονός της χάριτος που η Εκκλησία ζει αυτές τις μέρες, δηλ. τηνΚανονική Συνέλευση της Συνόδου των Επισκόπων με θέμα την οικογένεια, που εγκαινιάζεται με την παρούσα ευχαριστιακή πανήγυρη.

Τα αναγνώσματα αυτά είναι επικεντρωμένα σε τρία θέματα : το δράμα της μοναξιάς, την αγάπη μεταξύ γυναίκας και άνδρα και την οικογένεια.

Δος μου την Χάρη Σου, Αγαθέ Κύριε, να μπορώ να θεωρώ τον κόσμο στην πραγματική του αξία, και να στερεωθεί ο νους μου πάνω σ᾿ αυτό, ώστε να μη μεταβάλλεται από τα «λιχνίσματα των πολλών θερισμών».

Δος μου την σύνεση να είμαι ευχαριστημένος, ακόμα και όταν αναγκαστώ να ζω μόνος, και να μη ποθώ οπωσδήποτε επίγεια συντροφιά. Δος μου την σύνεση να ελευθερώσω το μυαλό μου απ᾿ όλες τις υποθέσεις του κόσμου, και ειδικώς να μου είναι απεχθή τα ακούσματα για κοσμικές φαντασίες. Δος μου, μ᾿ ευχαρίστηση να Σε συλλογιέμαι, με ευλάβεια να ζητάω την βοήθειά Σου, και να αφήνομαι πλήρως στο θέλημά Σου.

Δος μου μια ψυχή αγία, Κύριε, που να βλέπει την ομορφιά και την αγνότητα, ώστε να μη τρομάζει βλέποντας το κακό, αλλά να αγωνίζεται να επανορθώνει την κατάσταση. Δώσε μια ψυχή που να μπορεί να αγνοεί την πλήξη, το παράπονο και τον στεναγμό. Μη επιτρέψεις να φροντίζω υπερβολικά το ενοχλητικό «εγώ» μου. Δος μου, Κύριε, την αίσθηση του χιούμορ, ώστε όχι μόνο να είμαι ευτυχισμένος απ᾿ την ζωή (ανεξαρτήτως από συνθήκες), αλλά και να βοηθώ και τους αδελφούς μου να ωφελούνται από την ευτυχία.

Δος μου να στηρίζομαι στην ανάπαυση που δίνεις Συ, Κύριε, και με σπουδή να κοπιάζω να Σε αγαπήσω.

Να γνωρίσω σαφώς την δική μου ευτέλεια και αθλιότητα, ώστε να ταπεινώνομαι και να τιθασσεύω τον εαυτό μου, κάτω από το κραταιό Σου χέρι.

Να θρηνώ για τα παλιά μου αμαρτήματα, που για να καθαριστούν χρειάζεται να υποφέρω υπομονετικά τις αναποδιές και ατυχίες, και να υπομένω με ευχαρίστηση την εδώ κάθαρσή μου, και έτσι να είμαι χαρούμενος και στις συμφορές.

Να απέχω από κούφιες συζητήσεις· από διασκεδάσεις ανώφελες· από χαζοχαρές· και από κούφιους κοσμικούς φίλους, ώστε να βάλω τον «χαμένο στο βουνό» εαυτό μου, στον σωστό δρόμο επιστροφής, και να κερδίσω τον Χριστό.

Να βαδίζω στον στενό δρόμο που οδηγεί στην Ζωή και να σηκώνω τον Σταυρό μου μαζί με τον Χριστό.

Να θυμάμαι το τέρμα της ζωής μου και να έχω πάντα μπροστά στα μάτια μου τον θάνατό μου, ώστε ο θάνατος να μη μου είναι ξένος.

Να προβλέπω και να σκέφτομαι το ενδεχόμενο και την πιθανότητα χωρισμού από τον Χριστό και αυτοκαταδίκης μου, στην «φωτιά της κόλασης».

Να προσεύχομαι, να έχω συνεχώς κατά νου το Σταυρικό πάθος, που ο Χριστός υπέμεινε για μένα, ώστε να μάθω να συγχωρώ και να ζητώ συγχώρηση πριν έρθει ως Κριτής.

Να Σε ευχαριστώ, Θεέ μου, ακατάπαυστα για τις ευεργεσίες Σου, και συγχρόνως να προσπαθώ να "εξαγοράσω" τον χρόνο που έχω χάσει.

Να θεωρώ τέλος τους χειρότερους εχθρούς μου, σαν τους καλύτερους φίλους μου, αφού οι αδελφοί του Ιωσήφ δεν θα του είχαν κάνει τόσο καλό με την αγάπη και την προτίμησή τους, όσο του έκαναν με την μοχθηρία και το μίσος τους. ΑΜΗΝ

*    *    *

Αυτό το φρόνημα (αυτά τα μυαλά) πρέπει να είναι πιο επιθυμητά σε κάθε άνθρωπο, απ᾿ όσο όλοι οι θησαυροί του κόσμου συγκεντρωμένοι σ᾿ ένα σωρό και βαλμένοι μπροστά του.-

Thomas More (1478-1535)

Είμαι πολύ ευγνώμων για την πρόσκλησή σας να απευθυνθώ σ’ αυτή τη συνέλευση του Κογκρέσου στη «χώρα των ελεύθερων και στον οίκο των γενναίων». Θα ήθελα να πιστεύω ότι ο λόγος για την πρόσκληση αυτή είναι ότι είμαι κι εγώ γιός αυτής της μεγάλης ηπείρου, από την οποία έχουμε πάρει όλοι τόσα πολλά και προς την οποία μοιραζόμαστε μία κοινή ευθύνη.

Κάθε γιος και κόρη όποιας χώρας έχει μια αποστολή, μια προσωπική και κοινωνική ευθύνη. Η δική σας ευθύνη, ως μελών του Κογκρέσου, είναι να ικανώσετε αυτή τη χώρα, μέσω της νομοθετικής σας δραστηριότητας, να αναπτυχθεί ως έθνος. Εσείς είστε το πρόσωπο του λαού της, οι αντιπρόσωποί τους. Έχετε κληθεί να υπερασπισθείτε και να διατηρήσετε την αξιοπρέπεια των συμπολιτών σας στην ακάματη και απαιτητική επιδίωξη του κοινού καλού, γιατί αυτός είναι ο κύριος στόχος κάθε πολιτικής. Μια πολιτική κοινωνία αντέχει όταν επιζητεί, ως κλήση, να ικανοποιεί τις κοινές ανάγκες διεγείροντας την ανάπτυξη όλων των μελών της, ειδικά εκείνων που βρίσκονται σε καταστάσεις που τα καθιστούν περισσότερο τρωτά ή εκτεθειμένα σε κινδύνους. Η νομοθετική δραστηριότητα βασίζεται πάντα στη φροντίδα για τους ανθρώπους. Σε αυτό έχετε προσκληθεί, κληθεί και συνέλθει από εκείνους που σας εξέλεξαν.

Ξανάρχισε ο βλακώδης και δαιμονικός σάλαγος της αντιχριστολογίας και των κινδύνων από τα bar code και συμπαρομαρτούντα ανάλογα και σχετικά! Οι κάρτες των τραπεζικών συναλλαγών, και οι φόβοι της ασάφειας του μέλλοντος, ξεσήκωσαν και πάλι ψυχική ένταση, αγωνία, και φόβο στις καρδιές των αστηρίκτων.

Όσοι, στο άμεσο παρελθόν (όποιοι και ό,τι και αν ήσαν) υπηρέτησαν την δαιμονική θεολογία, της δι’ υποκλοπών αποστασίας και σκόρπισαν φόβους(εκεί που δεν υφίστατο) και αγωνίες (εκεί που δεν έπρεπε) πρέπει τώρα επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι ήδη μόλις στο τέλος των διωγμών (που δεν ήσαν απλώς ενδεχόμενοι οι κίνδυνοι, αλλά άμεσος επαπειλούμενος θάνατος) οι άγιοι είχαν απολύτως ξεκάθαρη τοποθέτηση.

Το βιβλίο «Τα ερείπια του παρελθόντος» του D. Gross (εκδ. Πατάκη) - καθηγητή της σύγχρονης ιστορίας των ιδεών στο πανεπιστήμιο του Κολοράντο- είναι ιδιαιτέρως κατατοπιστικό σε θέματα που αφορούν την έννοια της παράδοσης και τη θέση της στον σύγχρονο κόσμο.

Κατά τον συγγραφέα, ενώ άλλοτε οι παραδόσεις ήταν πηγή συνοχής και συνέχειας, σήμερα έχουν αλλοιωθεί σε σημαντικό βαθμό ή έχουν εξαφανισθεί. Αυτό για μερικούς έχει ως αποτέλεσμα την πνευματική και κοινωνική παρακμή που παρατηρείται στη Δύση, ενώ άλλοι εκτιμούν ότι με αυτό τον τρόπο αίρονται οι καταναγκασμοί του παρελθόντος και ανοίγονται νέοι τρόποι σκέψης και ζωής.

(Επιφανειακή βαφή)

Γύφτε,

η ώρα που φοβόμαστε θαρρώ πως έχει φτάσει.

Ατσάλωσε μου την καρδιά, μ' όσα θωρεί, μη σπάσει.

Βάνω φωτιά, παρ' το σφυρί, ετοίμασε τ' αμόνι,

πιάσ' την καρδιά και χτύπα την, να φύγει το αφιόνι.

Κατόπιν βάλτη στη φωτιά ν' αναψοκοκκινίσει,

και δούλευε το φυσερό να χρυσοκιτρινίσει.

Και τότε χτύπα τη γλυκά, να κελαηδήσει αηδόνι 

κι' αμέσως ρίξτη στο νερό, γιατ' έτσι ατσαλώνει.

Απ' έξω γίνεται σκληρή κανείς δεν τη χαράζει 

μα μέσα μένει μαλακή τον κόσμο ν' αγκαλιάζει.



Γιώργος Αγγελάκης, μαθηματικός

Στις στοές που υπάρχουν κάτω από την παλαιά πόλη της Ρώμης έχουν ταφεί τόσο οι απλοί χριστιανοί όσο και οι μάρτυρες εκείνης της εποχής (όσοι δηλαδή έχυσαν το αίμα τους για τον Χριστό, θυσιάζοντας τη ζωή τους για να μην Τον αρνηθούν).

Οι κατακόμβες, όπως λέγονται αυτές οι στοές, είναι τόποι άγιοι και ιεροί για τους χριστιανούς. Σημεία αναφοράς και τόποι προσευχής. Όντας οι χριστιανοί τότε εκτός νόμου και μη έχοντας φανερούς τόπους προσευχής (δηλαδή ναούς), τελούσαν και τη Θεία Ευχαριστία σ´ εκείνα τα υπόγεια. Και φυσικά ενταφίαζαν τους νεκρούς και τους Μάρτυρες τους περίπου στον ίδιο χώρο.

Η μαγεία του Παπαδιαμάντη την οποία επαινεί και παρουσιάζει ο νομπελίστας μας Οδ. Ελύτης έχει και σπουδαιότερη πλευρά, αυτήν του περιεχομένου του εσωτερικού. Όχι μόνον γοητευτική, ακριβολόγος, αλλά και ουσιαστική επισήμανση θεμάτων. Όχι μόνον εξωτερική ομορφιά, αλλά και εσωτερική ποιότητα. Αυτό είναι που τελικά γοητεύει, αλλιώς καταντά ιδιότυπη δημαγωγία και λεξιλαγνική παράθεση το παπαδιαμαντικό κείμενο.

Παραθέτουμε τρία μικρά τμήματα. Το πρώτο από τους "Χαλασοχώρηδες" για να σκεφτούμε τα πολιτικά. Το επόμενο από το ¨Λόγοι εκκλησιαστικοί και μελέται" η τελευταία παράγραφος. Και ολόκληρο το άρθρο "Εκκλησιαστικοί ρήτορες και Ιερά Σύνοδος". Τα δύο από το πέμπτο τόμο των Απάντων του ΔΟΜΟΥ. Ταύτα δε πάντα προς νουθεσίαν ημών γέγραπται. 

Τα κείμενα έχουν γραφεί το 1888...!

Ο παλαιός ο ποιητής, (Ρωμανός ο Μελωδός) έγραψε ένα πανέμορφο θεολογικά αφήγημα της σχέσης του Χριστού με κάθε άνθρωπο, μέσω του Πέτρου.

Ο νέος ποιητής, (Τάσος Λειβαδίτης) όμορφα και λιγόλογα μας επανέλαβε, πανέμορφα επίσης, ότι για να μας συγχωρήσει έγινε άνθρωπος! Αρκεί να γείρουμε στον τοίχο και να κλάψουμε.

Ας τους αφουγκραστούμε με την σειρά ώστε να πάψουμε να φοβόμαστε πια και να ... γεμίσει ο χιτώνας μας._

Το Βάπτισμα είναι μια πολύ σοβαρή και υπεύθυνη επιλογή, τόσο για την στάση απέναντι στο δικό μας βάπτισμα, όσο και απέναντι στο βάπτισμα στο οποίο οδηγούμε τα μικρά μας παιδιά. Είναι ο τρόπος ένταξης στην Εκκλησία του Χριστού. Είναι η επικύρωση της σχέσης κάποιου με τον Χριστό. Είναι για μας τους Έλληνες συστατικό της εθνικής ιδιοπροσωπίας μας τελικώς περισσότερο (δυστυχώς) από το να είναι θρησκευτική πράξη. Η σύγχυση περί το θέμα με την παγιωθείσα ιδιωτικότητά του, που τελικώς αναιρεί την κοινότητα την εκκλησιαστική, είναι πολύ μεγάλη, και από αυτό προέκυψε και το φυλλάδιο που κρατάς στα χέρια σου.

Βασίλης Καραποστόλης

«Δεν μετανιώνω για τίποτα». «Ό,τι έγινε, έγινε». H δήλωση ακούγεται συχνά και σε τόνους που δεν σηκώνουν αμφισβήτηση. Άνθρωποι που φαίνεται πως προσπαθούν να κάνουν έναν απολογισμό της ζωής τους, αποδεικνύεται πως δεν επιθυμούν παρά μιαν επίδειξη. Θα ήθελαν να δείχνουν αδέσμευτοι, «ξεπλυμένοι» από άχρηστες μνήμες. Δεν κοιτάνε προς τα πίσω αυτοί, μόνο μπροστά. Δεν έχει νόημα - ισχυρίζονται - να σκαλίζουμε τα περασμένα, αφού τα περασμένα δεν διορθώνονται. Ίσια μπροστά λοιπόν η ματιά, εμπιστοσύνη στο μέλλον! Αλλά, μήπως αυτός που το φωνάζει είναι μόνο ο φόβος τους;

Στην αντίρρηση των διαφωνούντων για την χρήση εικόνων από την Εκκλησία και στην κατηγορία ότι είμαστε... ειδωλολατρούντες, όλοι οι παπάδες απαντούν σωστά, λέγοντας: Δεν είναι ειδωλολατρεία, δεν προσκυνούμε το ξύλο και τα χρώματα αλλά το εικονιζόμενο πρόσωπο, «Ἡ τῆς εἰκόνος τιμή ἐπί τό πρωτότυπον διαβαίνει»!! Δεν θεωρούμε ταυτόσημα, το πρόσωπο του Χριστού, της Παναγίας ή των αγίων, με τις εικόνες τους. Όπως και στις φωτογραφίες, όλοι ξέρουμε, ότι ο εικονιζόμενος δεν ταυτίζεται με την έντυπη απεικόνιση του προσώπου του!

Όμως σε μας η φωτογραφία του γεννάει σκέψεις και συναισθήματα και μας «ξυπνάει» στο να τον σκεφτούμε. Με τον ίδιο τρόπο και στις εικόνες η ζωγραφική και συμβολικά αναγωγική παρουσίαση του προσώπου του Χριστού, της Παναγίας, των Αγίων, γεννάει μέσα μας προσευχητική διάθεση και προσπάθεια μίμησης. Και βέβαια για την παλαιότερη εποχή οι εικόνες λειτουργούσαν ως τα βιβλία των αγραμμάτων. Αυτό σημαίνει ότι τα βιβλία  ήταν τα κυρίως απαιτούμενα και χρήσιμα (Ευαγγέλια-Επιστολές· η Εκκλησία του Χριστού ήταν πάντοτε συνδυασμένη με το βιβλίο) και τα αντικαθιστούσαν απλώς οι εικόνες στην περίπτωση των αγραμμάτων.

Πριν λίγες μέρες, συνάντησα έναν μετανάστη που, για να αποφύγει τους ελέγχους, μετακινούνταν με τα πόδια! Τον ρώτησα πώς αντέχει και τι τρώει σ’ αυτές τις πορείες του. Με κοίταξε έκπληκτος και μου είπε ότι έχει να φάει... τρεις ημέρες. Πράγμα, όπως είπε, που δεν του συμβαίνει τώρα για πρώτη φορά! Τα μάτια μου με «πρόδωσαν», και αυτός, στηρίζοντάς με, μου απάγγειλε από το μεγαλυνάριο της Παναγίας τον στίχο «Καθεῖλε δυνάστας ἀπό θρόνων καί ὕψωσε ταπεινούς, πεινῶντας ἐνέπλησεν ἀγαθῶν καί πλουτοῦντας ἐξαπέστειλε κενούς» («Καθαίρεσε άρχοντες από τους θρόνους τους και ανύψωσε ταπεινούς. Ανθρώπους που πεινούσαν τους γέμισε αγαθά και πλούσιους τους έδιωξε με χέρια αδειανά» (Λουκ. 1, 52-53). Μου εξήγησε ότι δεν το λέει αυτό ελπίζοντας να γίνει πλούσιος άρχοντας, ούτε γιατί θεωρεί τον εαυτό του ταπεινό, αλλά επειδή πιστεύει ότι έχει κοινό με την Παναγία τη φτώχεια, και ότι γι’ αυτό θα την έχει μεσίτρια, σε έναν χορτασμό πολύ μεγαλύτερο από του στομαχιού...

Πέθανε ο φιλόσοφος Paul Ricoeur, τον Μάιο του 2005. Ήταν χριστιανός ώριμος σε αρετές, και πλούσιος σε σοφία. Αυτά που έλεγε την Μ.Εβδομάδα του 2000 σε επίσκεψή του στο Taize, δεν μας αφορούν απλώς,... μας μεγαλώνουν!

Τα παραθέτουμε και στη συνέχεια δίνουμε το γράμμα του ηγουμένου του Taize, Ροζέ Σουτς στην οικογένεια του P.Ricoeur με αφορμή το θάνατο του φιλοσόφου. Το γράμμα έχει λόγια ενός "οσιομάρτυρα" της αγάπης του Χριστού! Ας πλατύνουμε τις καρδιές μας.

Ζωή και ζωοποιός είναι μόνον ο Χριστός, οι χτύποι της καρδιάς είναι απλώς επιβίωση. Είναι άλλο η Ζωή και άλλο η επιβίωση. Αφού λοιπόν Ζωή είναι ο Χριστός, τότε η Παναγία είναι Μητέρα της Ζωής, όπως λέει και το απολυτίκιο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Γέννησε Αυτόν που είναι η όντως Ζωή και γίνεται και για μας "είσοδος" εις την Ζωήν. Η αγάπη μας γι’ Αυτήν και συνεπώς η προσευχή μας προς Αυτήν έχει αποδέκτη και στόχο τον Χριστό. Η αξία της Παναγίας έγκειται στο ότι κρατά στα χέρια Της τον Χριστό. Από Αυτόν αποχτά αξία. Για Εκείνον μας απασχολεί και μας ενδιαφέρει. Χωρίς τον Χριστό η Παναγία δεν δέχεται την αγάπη μας και την τιμή μας.

Υπάρχει εκ του Χριστού.

Τιμάται από τον Χριστό.

Την αγαπάμε για τον Χριστό, αφού γίνεται και μητέρα όλων όσων πιστεύουν στον Χριστό, όπως Εκείνος μας δίδαξε όταν ήταν στον Σταυρό και απευθυνόμενος στον μαθητή Του Ιωάννη του είπε: Να η μητέρα σου.

Χάριν λοιπόν του Χριστού, έχουμε γι’ Αυτήν μητρική αγάπη και απευθυνόμαστε σ’ Αυτήν ως αγαπημένο μας πρόσωπο.

Η παράκληση είναι παλαιά προσευχή προς Αυτήν, που μπορεί, με το έλεος του Χριστού, να γίνει για μας παράκλησις (=παρηγορία) στην καθημερινότητα της ζωής μας. Με αφορμή τις παρακλήσεις του Δεκαπενταυγούστου ας κάνουμε φιλοτιμία μας και ας αποκτήσουμε την συνήθεια και το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου να απευθυνόμαστε στην Παναγία χρησιμοποιώντας τους δύο παρακλητικούς κανόνες.

Δεν θυμάμαι μια μέρα, μια στιγμή, που ανακάλυψα την Ευχαριστία. Απλά έχω το βίωμα ότι πάντα ήμουν μέσα! Είχα χάσει τη μητέρα μου πολύ μικρή και η Λειτουργία ήταν για μένα ένας τρόπος να συνδέσω τη γη με τον ουρανό, τους ζωντανούς με τους νεκρούς σε μια ζωή, μια μνήμη, μια πίστη. Στο χωριό μου η Λειτουργία ειδωμένη μέσα από τα παιδικά μου μάτια ήταν πανέμορφη, το ίδιο και οι εκκλησιαστικές γιορτές.

Αργότερα, αφού είχα μετακομίσει στην πόλη, η Λειτουργία ήταν για μένα σαν καταφύγιο. Σαν μια στιγμή που μου ανήκε.

Περί τῆς σοφίας μέ τήν ὁποία πρέπει νά συγχωροῦνται οἱ ἐξομολογούμενοι

Πρέπει αὐτοί πού ἔχουν λάβει ἀπό τόν Θεό τήν ἐξουσία «τοῦ δεσμεῖν και λύειν» νά ἐλέγχουν τήν κατάσταση τῆς ἁμαρτίας καί τήν διάθεση ἐπιστροφῆς τοῦ ἁμαρτήσαντος καί ἀπό αὐτά νά καταλήγουν στην ἐπιλογή κατάλληλης θεραπείας τῆς ἀρρώστιας. Μήπως συγκαταβαίνοντας στούς πρόθυμους καί ἀπαιτώντας τό τέλειο ἀπό τούς ἀμελεῖς δέν βοηθήσουμε κανένα στήν σωτηρία του.

Ἡ ἀρρώστια τῆς ἁμαρτίας δέν εἶναι ἁπλῆ καί μονοδιάστατη ἀλλά πολυποίκιλη καί πολυειδής καί βλαστάνει πολλές βλαβερές παραφυάδες μέ τίς ὁποῖες ἁπλώνει πολύ τό κακό ἄν δέν ἀποκοπεῖ μέ τήν δύναμη τῆς τέχνης τοῦ πνευματικοῦ.

(Μια, ατυχώς, πάντοτε επίκαιρη, διδασκαλία)

Ο εικοστός αιώνας τελειώνει με μια μεγάλη νίκη της χριστιανικής πίστης. Νίκη ανέλπιστη γιατί, μετά τη ρωσική επανάσταση και την εξάπλωση των μαρξιστικών καθεστώτων παντού στον κόσμο, ένας επιθετικός, καταστροφικός αθεϊσμός έμοιαζε να κερδίζει ακάθεκτα έδαφος.

με αφορμή την κτίση

- ❖ -

Δοξασμένος νάσαι, Πανάγαθε, Ύψιστε και Παντοδύναμε Χριστέ. Σε Σένα μονάχα, ταιριάζουν τα εγκώμια, η δόξα κι η τιμή και κάθε ευλογία! Κανένας άνθρωπος δεν είναι άξιος ούτε και να προφέρει τ᾿ όνομά Σου.

Δοξασμένος νάσαι, Κύριε, για όλα σου τα πλάσματα και ξέχωρα, για τον κυρ αδελφό, τον Ήλιο, που μας φέρνει τη μέρα και μας φωτίζει· και που είναι όμορφος και αστραφτερός και που με τη μεγάλη και πανέμορφη λάμψη μαρτυράει για Σένα.

Δοξασμένος νάσαι, Κύριε, για τον αδελφό μας τον άνεμο,

καθώς επίσης και για το σύννεφο. Για τη γαλήνη όπως επίσης και για όλους τους καιρούς, Συ, που μ᾿ όλα αυτά εμάς στηρίζεις, τα πλάσματά σου τα λογικά!

Δοξασμένος νάσαι, Κύριε, για τον αδελφό μας το νερό, που είναι χρήσιμο και ταπεινό όσο επίσης και πολύτιμο και αγνό!

Δοξασμένος νάσαι, Κύριε, για την αδελφή μας την φωτιά, που με αυτή ζεσταίνεις τα κορμιά μας και φωτίζεις όλων μας τη νύχτα, κι είναι ωραία και χαρούμενη και δυνατή και ρωμαλέα!

Δοξασμένος νάσαι, Κύριε, και για την Γη, που είναι συγχρόνως αδελφή μας και μητέρα μας που μας τρέφει και μας βαστάζει, αλλά γεννάει επίσης πλήθος οπωρικά και άνθη πολύχρωμα και δέντρα!

Δοξολογείτε κι ευλογείτε πάντοτε τον Κύριο, αδελφοί μου, κι ευχαριστείτε κι υπηρετείτε Τον με δέος και ταπείνωση μεγάλη.

άγ. Φραγκίσκος της Ασσίζης

(T. Tranströmer)

(Θεολογία του σώματος)

Η διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού για την σωτηρία των ανθρώπων εννοείται ότι συμπεριλαμβάνει τον όλον άνθρωπο. Η λέξη ψυχή εξυπονοεί σύνολον τον άνθρωπο.

Συγγραφέας: Μαρτζούχος π.Θεοδόσιος

Πολλές φορές έρχονται να με δουν ξένοι δημοσιογράφοι. Τους φοβάμαι, καθώς στέκομαι διχασμένος ανάμεσα στην επιθυμία μου να εξωτερικεύσω τη σκέψη μου και το φόβο μήπως δώσω όπλα σ’ ένα συνομιλητή που δεν γνωρίζω τα αισθήματά του. Σ’ αυτού του είδους τις συναντήσεις κρατώ πάντα κάποιες επιφυλάξεις.

Εκείνο το πρωινό ο νεαρός Ισραηλινός, που μου έπαιρνε συνέντευξη για λογαριασμό μιας εφημερίδας του Τελ Αβίβ, κέρδισε αμέσως τη συμπάθεια μου κι έτσι δεν χρειάστηκε να αντισταθώ πολύ, αφού η συζήτησή μας πήρε αμέσως έναν προσωπικό τόνο.

«Η επιθυμία να είσαι κατ’ εικόνα Θεού χωρίς να φτάσεις στην εικόνα του Χριστού, είναι μια επιθυμία για αμεσότητα, που θέλει τα πάντα χωρίς αναζήτηση της πορείας σου και χωρίς ενεργοποίηση του εαυτού σου˙ είναι μια ναρκισσιστική επιθυμία του εγώ να βρίσκει την ησυχία του στον Θεό, τον αθάνατο και παντοδύναμο, ώστε να μη θεωρεί απαραίτητο ‘να αφήνει τη ζωή του να σταυρώνεται και να βιώνει τη οδυνηρή νύχτα.»

Rowan Williams,
Former Archbishop of Canterbury
The Wound of Knowledge

ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ

(Αλ. Καμύ)

Σκέψεις με αφορμή την "σημερινή" ημέρα.

Κείτονταν έρημη η Ιερουσαλήμ,

κι απ' τη φωτιά κατεστραμμένη

Και οὑκ ἧν τόπος τῶ κτήνει παρελθεῖν

Κει πέρα υπήρχαν εχθροί, που όμως δεν την κατάστρεψαν

Κι ακόμα κατάσκοποι και συμφεροντολόγοι μέσα εκεί

Οταν ο Νεεμίας αυτός και οι άντρες του,

έβαλαν τα χέρια τους να ξαναχτίσουν τα τείχη.

Και έτσι εχτίσανε, καθώς να χτίζουν οι άντρες πρέπει

Με το σπαθί στο 'να χέρι και στο άλλο το μυστρί.

T.S. Eliot

Τέταρτο Χορικό

"Δέκα χορικά απ' το Βράχο"

Μετά από είκοσι χρόνια;

Έχοντας τέσσερα παιδιά;

Η έκπληξη και η απορία ήταν ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του ερωτώντος. Απορούσε και έφριττε! Τον ήξερε ότι ήταν λίγο "παρτάκιας" αλλά δεν περίμενε ότι θα εγκατέλειπε κυριολεκτικά στο δρόμο τέσσερα παιδιά, σε σχολικές βαθμίδες από Γυμνάσιο και κάτω, και την γυναίκα του, που αυτός διάλεξε, και θα... "έστριβε" αδιαφορώντας! Ζητώντας αναίσχυντα συναινετικό διαζύγιο, χωρίς δεσμεύσεις γι αυτόν, διώχνοντάς την κιόλας από το (κατά τον νομικό τύπο) σπίτι του, για το οποίο φυσικά και η Μαρία είχε κουραστεί.

«Ακούστε με λοιπόν "απόγονοι του Ιακώβ" και όσοι έχετε απομείνει "Ισραηλίτες", Σεις που εγώ σας φροντίζω απο την στιγμή που ήρθατε στον κόσμο και σας εκπαιδεύω από μικρά παιδιά μέχρι τα γεράματα σας!

Εγώ είμαι Θεός όλης της ζωής σας, μέχρι το τέλος της! Εγώ σας ανέχομαι αφού εγώ σας δημιούργησα. Εγώ θα σας υψώσω, εγώ θα σας αναλάβω επί των "ωμών" μου, εγώ θα σας σώσω».

(Ησαΐας 46, 3-4)